ΑΥΤΑ ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΣΗΜΑΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΑΙΜΑ – ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ‘44

  αναδημοσίευση από: Η ΚΟΚΚΙΝΗ ΣΗΜΑΙΑ « Η Κόκκινη Σημαία

του Τάσου Κατιντσάρου

εφημερίδα ΠΡΙΝ, 07-12-1997 
Υπάρχουν σελίδες της σύγχρονης ιστορίας που καίνε… Υπάρχουν γεγονότα που δεν γίνονται λαϊκό α­νάγνωσμα ούτε εικονογραφούνται σε περιοδικά ποικίλης ύλης… Υπάρχουν ταξικές συγκρούσεις όπου ήρωες εί­ναι οι ίδιες οι λαϊκές μάζες και όχι «μυθικά» πρόσωπα…

Δεν είναι η επετειομανία της επο­χής που μας αναγκάζει να σκύψουμε πάλι απάνω από τον Κόκκινο Δεκέμ­βρη του ’44. Είναι η θέληση μας να συνεχίσουμε τον αγώνα για τη νικη­φόρα επανάσταση που δεν θα χαθεί μέσα από νέες Βάρκιζες: γι’ αυτό εί­ναι απαραίτητη η μάχη της μνήμης ε­νάντια στη λήθη, γι’ αυτό είναι απα­ραίτητη η επανασύνδεση μας με τα κορυφαία γεγονότα του ελληνικού ε­παναστατικού κινήματος.

 Το πλαίσιο

Αναμφισβήτητα, ο Δεκέμβρης του ’44, αποτελεί την πιο μεγάλη ιστορική στιγμή για το ελληνικό επαναστατικό κίνημα. Έχοντας διεξάγει έναν τιτά­νιο τρίχρονο αγώνα ενάντια στους Γερμανούς και Ιταλούς κατακτητές και τα ντόπια στηρίγματα τους, ο ελ­ληνικός λαός δεν δίστασε να σηκώσει το λάβαρο της επανάστασης πρώτος σ’ ολόκληρο τον κόσμο, προτού ακόμα τελειώσει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλε­μος.

Το Δεκέμβρη του ’44 τέθηκε το πρόβλημα που βάζει κάθε επανάστα­ση: Ποιος κυβερνάει ποιον; Σ’ αυτό το ερώτημα οι Έλληνες αγωνιστές απά­ντησαν με το αίμα τους.

Αυτή ήταν η κοινωνική επανάστα­ση που τόσο ήθελαν να ξεχάσουν οι επικεφαλής του λαϊκού κινήματος, η οποία μπήκε στην ημερήσια διάταξη στο τέλος του ’44.

Η Μάχη της Αθήνας και η τραγική κατάληξη της δεν είναι ένα ξαφνικό και ανεξήγητο γεγονός. Είναι αποτέ­λεσμα και ποιοτικό άλμα μιας ποσοτι­κής συσσώρευσης αγώνων και μαχών ενός μεγαλειώδους κινήματος, του μεγαλύτερου αντιστασιακού κινήμα­τος της Ευρώπης. Ταυτόχρονα, όμως, αποτελεί και το οριακό σημείο μιας σειράς λαθών, συμβιβασμών και υ­ποχωρήσεων που έκανε η ηγεσία του ΚΚΕ.

Ενώ η εργατική τάξη και ο πληθυ­σμός της υπαίθρου τρία χρόνια πά­λευαν ενάντια στους χιτλερικούς και τους ντόπιους συνεργάτες τους, έχο­ντας ως όραμα τους μια Ελλάδα α­παλλαγμένη από την εκμετάλλευση και την καταπίεση, από την «ξένη α­κρίδα» και το φασισμό, το ΚΚΕ, κορ­μός και εγκέφαλος αυτού του αγώνα, δεν έδωσε επαναστατική προοπτική στη λαϊκή πάλη, την περιόρισε στα ασφυχτικά πλαίσια του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, αναζητώντας μια αλλαγή στα πλαίσια του καπιταλιστι­κού συστήματος που θα του έδινε με­γαλύτερη ελευθερία κινήσεων και μια σημαντική θέση στην πολιτική ζωή του τόπου.

 Οι ρίζες

Οι ρίζες αυτής της πολιτικής αναμ­φισβήτητα βρίσκονται στην 6η Ολο­μέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ το 1934, όπου η διορισμένη από τη Γ’ Διεθνή, ηγε­σία υπό τον Ν. Ζαχαριάδη τροποποι­εί για πρώτη φορά το πρόγραμμα του κόμματος και αλλάζει το χαρακτήρα της επερχόμενης ελληνικής επανάστα­σης, από σοσιαλιστικό σε αστικοδημοκρατικό.

Αυτή η πολιτική, που προπολεμικά οδήγησε στο Σύμφωνο Σοφούλη-Σκλάβαινα στη θέση της λαϊκομετωπικής αντίληψης που κυριάρχησε, και στην ολοκληρωτική διάλυση του κόμ­ματος από τη δικτατορία του Μεταξά, κατά τη διάρκεια της Αντίστασης, ο­δηγεί την ηγεσία του ΚΚΕ, ενώ ου­σιαστικά είναι η μόνη μαχόμενη πολι­τική δύναμη στην κατεχόμενη Ελλάδα και συγκεντρώνει την ενθουσιώδη λαϊκή υποστήριξη, ν’ αναζητάει συνε­χώς συμμαχίες με χρεοκοπημένα α­στικά ραμολυμέντα και να υπογράφει ατιμωτικές συμφωνίες, όπως αυτές του Λιβάνου (Μάης του ’44) και της Γκαζέρτας (Σεπτέμβρης του ’44).

Στο Λίβανο, αποδεχόμενοι το σχη­ματισμό κυβέρνησης Εθνικής, Ενότη­τας με πρωθυπουργό τον Παπανδρέ­ου και παίρνοντας 7 υπουργεία, πα­ρέδωσαν την εξουσία ουσιαστικά στην αστική τάξη. Δέχτηκαν τη δημι­ουργία Εθνικού Στρατού (τη διάλυση δηλαδή του ΕΛΑΣ) και μαζί με τους συνωμότες του Καΐρου χαρακτήρισαν την εξέγερση των Ελλήνων στρατιω­τών και ναυτών στη Μέση Ανατολή ως «έγκλημα εναντίον της πατρίδος» (!) αφιερώνοντας ολόκληρη παρά­γραφο για να αναφέρουν ότι «εις την ύπαιθρον θα διασφαλιστεί η τάξις, η προσωπική ασφάλεια και η πολιτική ελευθερία», ανοίγοντας έτσι το δρό­μο για να χαρακτηριστεί στη συνέ­χεια «τρομοκρατικό» το έργο του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ στις απελευθερωμένες περιοχές!

Στη Γκαζέρτα, νομιμοποίησαν, προκαταβολικά την εγγλέζικη επέμ­βαση, βάζοντας τον ΕΛΑΣ κάτω από τις διαταγές του Σκόμπυ!!

Έτσι ευνουχίστηκε το πιο δυνατό απελευθερωτικό κίνημα της Ευρώ­πης, που αριθμούσε πάνω από 1.500.000 οργανωμένα μέλη, μ’ έναν εμπειροπόλεμο στρατό 200.000 αντρών κι είχε στο πλευρό του την πλειοψηφία του ελληνικού λαού!!

 Το ξεκίνημα

 Με τον ερχομό του Παπανδρέου στην Ελλάδα, η τραγωδία μπήκε στην τελευταία της πράξη.

Η πρώτη δουλειά της κυβέρνησης ήταν ο διορισμός του γνωστού φασί­στα και χίτη στρατηγού Σπηλιωτόπουλου ως στρατιωτικού διοικητή της Αθήνας. Ο Παπανδρέου διασκεδάζει τις έντονες διαμαρτυρίες των ΚΚΕ-ΕΑΜ… διαβεβαιώνοντας τους πως ό­λα θα πάνε καλά!!

Οι φασίστες, οι χίτες, οι γερμανοτσολιάδες, οι δοσίλογοι, όλα τα κατακάθια της κοινωνίας, κάτω από την κάλυψη των εγγλέζικων στρατευμά­των, αναθαρρεύουν και προκαλούν. Τα ξενοδοχεία της Ομόνοιας γίνο­νται φασιστικές σφηκοφωλιές.

Η οργή του λαού μεγαλώνει. Το σύνθημα «θάνατος οπούς προδότες» γεμίζει τους τοίχους των πόλεων, γί­νεται κεντρικό σύνθημα του ελληνι­κού λαού.

Τελικά την 1 Δεκέμβρη σπάει η «βόμβα»! «Ο αρχιστράτηγος των εν Ελλάδι εδρευουσών συμμαχικών δυ­νάμεων» (συμφωνία της Γκαζέρτας) Σκόμπυ διατάζει τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ και την απομάκρυνση του από την Αθήνα μέχρι τις 10 του Δεκέμβρη.

Το ύπουλο σχέδιο των Εγγλέζων ι­μπεριαλιστών και της αστικής τάξης, που από καιρό έχει μελετηθεί, μπαί­νει σ’ εφαρμογή. Ο στόχος των αντι­δραστικών είναι η συντριβή του ΕΛΑΣ.

Μερικούς μήνες πριν, τον Αυγού στο του ’44, ο Τσόρτσιλ τηλεγραφούσε στον Ίντεν (υπουργό του των Εξω­τερικών): «Η υπόθεση μου φαίνεται πως έχει φτάσει στο ακόλουθο σημείωμα: Ή θα υποστηρίξουμε τον Παπανδρέου, εξ το ανάγκης και δια της βίας, όπως το έχουμε υποσχεθεί, ή θα παύσουμε να ενδιαφερόμαστε για τη Ελλάδα». Ακολουθεί, μερικές μέρει μετά, τηλεγράφημα του Παπανδρέου προς Τσόρτσιλ: «Τα πολιτικά μέσα προς αντιμετώπισης καταστάσεως δεν είναι πλέον επαρκή! Μόνον ή άμε σος παρουσία επιβλητικών βρετανικών δυνάμεων στην Ελλάδα και μέχρι των τουρκικών ακτών μπορεί να μεταβάλει την κατάσταση» Ώσπου, τι Νοέμβριο του ’44, ο Τσόρτσιλ, τηλεγραφεί στον Ίντεν που βρισκόταν στην Ελλάδα: Περιμένω σίγουρα ρή­ξη με το ΕΑΜ και δεν πρέπει να την αποφύγουμε με την προϋπόθεση ότι θα διαλέξουμε εμείς το έδαφος και τη  στιγμή».

Αυτά τα τρία αποκαλυπτικά τηλε­γραφήματα, από τα απομνημονεύμα­τα του Τσόρτσιλ, αποδεικνύουν τις βρωμερές συνωμοσίες και τα ύπουλα σχέδια των ελληνικής μπουρζουαζίας, που για μήνες ετοίμαζαν τη συ­ντριβή του λαϊκού μας κινήματος. Απ’ αυτά βγαίνει το συμπέρασμα πως η διαταγή του Σκόμπυ για αφο­πλισμό του ΕΛΑΣ δεν ήταν παρά η επιλογή της «κατάλληλης στιγμής».

Οι 7 εαμίτες υπουργοί, ακόμα κι αυτή τη στιγμή, που το κίνημα κινδυ­νεύει να στραγγαλιστεί, απλώς αντι­προτείνουν τη διάλυση όλων των στρατιωτικών σωμάτων (!) αλλά ο Παπανδρέου δεν δέχεται.

 Το αιματοκύλισμα

Τότε το ΚΚΕ αποφασίζει ν’ αντι­δράσει. Οι 7 εαμίτες υπουργοί πα­ραιτούνται και το ΕΑΜ καλεί τον α­θηναϊκό λαό σε διαδήλωση διαμαρ­τυρίας στις 3 του Δεκέμβρη στο Σύνταγμα και σε Γενική Απεργία στις 4 του Δεκέμβρη.

Η κυβέρνηση Παπανδρέου, μπα­σμένη στο κόλπο, απαγορεύει τη δια­δήλωση με την αιτιολογία του… κιν­δύνου εκτροπών, αλλά 200.000 λαού αψηφούν την απαγόρευση και πλημ­μυρίζουν τους δρόμους.

Έτσι άρχισαν τα ματωμένα γεγο­νότα του Δεκέμβρη.

«Δύο άγνωστοι», όπως ανακοίνω­σε μετά η αστυνομία, πυροβολούν μέσα στο συγκεντρωμένο πλήθος και σκοτώνουν πολλούς διαδηλωτές. Στην πραγματικότητα, η επίθεση ή­ταν σχεδιασμένη και άρχισε ταυτό­χρονα από 5 κατευθύνσεις: από τη στέγη της Βουλής πυροβολούν το λαό οχυρωμένοι τσολιάδες, χίτες και χωροφύλακες, από το ξενοδοχείο

Μεγάλη Βρετανία εδεσίτες, από τη διεύθυνση της αστυνομίας μπουραντάδες στη γωνία Νίκης και Μητροπόλεως, καθώς και στις στήλες του Ολυμπίου Διός αστυφύλακες.

Δημιουργείται πανικός. Όλοι τρέ­χουν αλαφιασμένοι για να κρυφτούν στα δέντρα και στα περίπτερα της πλατείας Συντάγματος. Οι Άγγλοι παρακολουθούν τη φοβερή σκηνή α­τάραχοι από τα μπαλκόνια.

Ξένοι δημοσιογράφοι μπαίνουν μπροστά σε φάλαγγα διαδηλωτών και αναγκάζουν τις συμμορίες των ταγματασφαλιτών να σταματήσουν το πυρ. Αναπτύσσεται διαδήλωση στην Πανεπιστημίου. Μπροστά πη­γαίνουν άσπρα πανό βουτηγμένα στο αίμα των νεκρών. Πίσω έρχεται ένα γιγάντιο πανό που το βαστούν κορίτσια που τραγουδούν το «πέσα­τε θύματα».

Το πανό γράφει: «Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας, διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα. ΕΑΜ». Οι ξένοι δημοσιο­γράφοι το φωτογραφίζουν και την ε­πόμενη μέρα κυκλοφορεί σ’ ολόκλη­ρο τον κόσμο, αφήνοντας κατάπλη­κτους τους λαούς.

Απολογισμός της μεγάλης σφαγής: νεκροί 24, τραυματίες 140.

Τα εγγλέζικα στρατεύματα συλ­λαμβάνουν χιλιάδες λαϊκούς αγωνι­στές, για να τους χρησιμοποιήσουν στη συνέχεια ως ομήρους.

Την άλλη μέρα, 4 του Δεκέμβρη, ο λαός της Αθήνας θάβει τους νεκρούς του. Είναι ένα θέαμα πρωτοφανές. 600. 000 διαδηλωτές ακολουθούν τα φέρετρα. Με σφιγμένες γροθιές, με πρόσωπα σφραγισμένα από την ορ­γή, ο τεράστιος αυτός όγκος συνο­δεύει τα τιμημένα παλικάρια στην τελευταία τους κατοικία. Γυρίζοντας από την κηδεία, ο λαός δέχεται ύ­πουλη επίθεση με πολυβόλα στην πλατεία Ομόνοιας. Χίτες και εδεσίτες χτυπάνε λυσσασμένα τις άοπλες μάζες. Νεκροί 34, τραυματίες 69, είναι ο καινούριος φοβερός απολογισμός.

Το ποτήρι της λαϊκής οργής φου­σκώνει. Με την κραυγή «όπλα-όπλα» «εκδίκηση», οι χιλιάδες λαού ξεχύνονται προς τις συνοικίες μας και αφού οπλίζονται με ό,τι βρουν ρίχνονται στον αγώνα.

 Ο Δεκέμβρης

Έτσι άρχισε ο Μεγάλος Δεκέμ­βρης. Η ανθρώπινη αντίσταση ενά­ντια στη μηχανοκίνητη βία. Έτσι άρ­χισαν 33 ημέρες ηρωικής πάλης, που όμοιες τους μόνο σ’ ελάχιστες περι­πτώσεις στην ιστορία του παγκόσμι­ου εργατικού κινήματος μπορούμε να βρούμε.

Οι ηρωικοί προλετάριοι, υπακούο­ντας στο υγιές ταξικό τους ένστικτο, ρίχτηκαν με μανία ενάντια στην πλουτοκρατία και τους συμμάχους Εγγλέζους ιμπεριαλιστές. Μαζί με το λαό πολεμάει ο εφεδρικός ΕΛΑΣ της Αθήνας και η μεραρχία Κορίν­θου του τακτικού ΕΛΑΣ, με τον κα­πετάν Ορέστη επικεφαλής που βρέ­θηκε τυχαία στην Αθήνα.

Άντρες, γυναίκες, γέροι και παι­διά, όλοι δίνουν το παρόν στο ταξικό προσκλητήριο. Οι εργατογειτονιές της Αθήνας γίνονται προλεταριακά κάστρα άπαρτα από τους μηχανοκί­νητους εισβολείς. Καισαριανή, Κοκ­κινιά Βύρωνας, Δραπετσώνα, Περι­στέρι κ.λπ., περνάνε στην ιστορία.

Η ηγεσία του ΚΚΕ, ακόμη και αυ­τή τη στιγμή, που η σύγκρουση είναι γεγονός, αμφιταλαντεύεται, δεν κι­νητοποιεί τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ, δεν δίνει το σύνθημα για την τελική έφοδο. Αντί να ρίξει τον κύριο όγκο του ΕΛΑΣ στην Αθήνα και να ξεκα­θαρίσει την κατάσταση πριν φτά­σουν εγγλέζικες ενισχύσεις, απομα­κρύνει τις στρατοπεδευμένες έξω α­πό την Αθήνα δυνάμεις του ΕΛΑΣ και τις στέλνει στην Ήπειρο, για ν’ αναλάβουν επιχειρήσεις εναντίον των υπολειμμάτων του ΕΔΕΣ!! Στην ουσία, αυτή η ενέργεια δεν ήταν πα­ρά υποταγή στη διαταγή του Σκόμπυ, δεν ήταν παρά χειρονομία καλής θέ­λησης του ΚΚΕ στους Βρετανούς Ιμπεριαλιστές!!

Πρόταση του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ να χτυπηθούν οι Εγγλέζοι σ’ ολόκληρη την Ελλάδα α­πορρίπτεται από το ΚΚΕ, όπως απο­καλύπτει στα απομνημονεύματα του ο στρατηγός Στέφανος Σαράφης. Και δεν φτάνει αυτό, αλλά μέσα στην Αθήνα, ενώ οι Εγγλέζοι βομβαρδί­ζουν από ξηρά, θάλασσα και αέρα τις πολυάνθρωπες συνοικίες μακελεύοντας τον πληθυσμό, το ΚΚΕ αρ­νείται να δώσει εντολή επίθεσης ε­νάντια στους εισβολείς. Έτσι, σε πολλές περιπτώσεις εγγλέζικα κα­μιόνια φυγαδεύουν χίτες και ταγματασφαλίτες, που έχουν αποκλειστεί μέσα σε κτίρια από επαναστατικές δυνάμεις.

Μικρό χρονικό

Μέσα στα τρία πρώτα 24ωρα της Επανάστασης η Αθήνα περνά ουσια­στικά στα χέρια του λαού της.

Τότε μπαίνει στη μάχη ο Σκόμπυ. Το πρώτο του πολεμικό ανακοινω­θέν ρίχνεται από αεροπλάνα: «θα σας χτυπήσουμε από ξηράς, θαλάσ­σης, και αέρος».

Η αγγλική αεροπορία αρχίζει από τις 8 του Δεκέμβρη να βομβαρδίζει νύχτα και μέρα την Αθήνα. Αυτό που δεν τόλμησαν να κάνουν οι Γερμανο-Ιταλοί φασίστες, το κάνανε οι Άγγλοι «σύμμαχοι», οι «προστάτες της ελευ­θερίας του δυτικού κόσμου». Χτύπη­σαν και ανέσκαψαν την Αθήνα, ανο­χύρωτη πόλη σύμφωνα με τις διεθνείς συμβάσεις. Και όχι μόνο αυτό. Εγκα­τέστησαν πάνω στην Ακρόπολη πυ­ροβολικό και όλμους, και ξέροντας πως ο ΕΛΑΣ δεν θα χτυπήσει με κα­νέναν τρόπο την Ακρόπολη, έκαναν στάχτη όλες τις γύρω συνοικίες: Φιλο­πάππου, Κουκάκι, Ψυρρή, Ασύρμα­το, Καλλιθέα, Θησείο.

 Το τέλος

Ο ηρωισμός όμως και η αυτοθυσία δεν έφταναν για να κερδηθεί έ­νας τέτοιος αγώνας.

Την ώρα που οι Εγγλέζοι αποβίβα­ζαν κατά χιλιάδες στον Πειραιά και στο Φάληρο Ινδούς, Αιγυπτίους και Βρετανούς στρατιώτες, το ΚΚΕ δεν μετακίνησε ούτε ένα τάγμα του πανί­σχυρου ΕΛΑΣ για να  ενισχύσει τον αγώνα της Αθήνας. Ενώ ο Σκόμπι εξόντωνε μαζικά τον άμαχο πληθυ­σμό βομβαρδίζοντας απ’ όλες τις διευ­θύνσεις, το ΚΚΕ έστελνε διαμαρτυ­ρίες στους διεθνείς οργανισμούς και την εγγλέζικη Βουλή των Λόρδων.

‘Όταν λαϊκοί αγωνιστές υπονόμευ­σαν το ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετα­νία και ήταν έτοιμοι να το ανατινά­ξουν μαζί με όλη την ηγεσία της ελληνικής και αγγλικής αντίδρασης, το ΚΚΕ τους σταμάτησε, θεωρώντας «παραφροσύνη και άσκοπη ανθρω­ποσφαγή» μια τέτοια ενέργεια. Στην πραγματικότητα, όμως, γιατί ήθελε ήδη να δώσει το σύνθημα της υποχώ­ρησης.

Στις 5 του Γενάρη του ’45, οι δυνά­μεις του ΕΛΑΣ που μάχονταν στην Αθήνα ανασυντάσσονται και βγαί­νουν από την πρωτεύουσα, υπακούο­ντας στη διαταγή υποχώρησης. Μαζί τους βγαίνουν και 100.000 λαού, για να γλιτώσουν από τους Εγγλέζους και τους χίτες «ελευθερωτές».

Έτσι τελειώνει ο Μεγάλος Δεκέμ­βρης του ’44.

Στις 14 του Γενάρη υπογράφουν α­νακωχή με τον Σκόμπυ και αρχίζουν συζητήσεις για υπογραφή συμφω­νίας.

Ενώ οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ παρα­μένουν ανέπαφες και ετοιμοπόλε­μες, ενώ «στις αρχές τον Φλεβάρη» ο ΕΛΑΣ ήταν έτοιμος ν’ αντιμετωπίσει οποιαδήποτε νέα επίθεση», όπως γράφει ο Στέφανος Σαράφης, το ΚΚΕ στις 12 τον Φλεβάρη υπογρά­φει τη Συμφωνία της Βάρκιζας, με την οποία βάζει ταφόπετρα στον ε­παναστατικό αγώνα του ελληνικού λαού. Αποστρατεύουν και διαλύουν ΕΛΑΣ , ενώ χιλιάδες λαϊκοί αγωνιστές παραδίνονται στο έλεος του ταξικού εχθρού ως παραβάτες του κοινού ποινικού δικαίου!!

Με τη Συμφωνία της Βάρκιζας, οι «ηγέτες» παραδίνουν τα όπλα στην αντίδραση, οδηγώντας το λαϊκό κίνη­μα στη σφαγή.

Μοναδική εξαίρεση αποτέλεσε ο λαϊκός ήρωας Άρης Βελουχιώτης, που μαζί με μερικές δεκάδες συνα­γωνιστές του δεν δέχτηκε να πειθαρ­χήσει σε μια συμφωνία που πρόδινε τα λαϊκά συμφέροντα, και σκοτώθη­κε πιστός στον όρκο που είχε δώσει για την απελευθέρωση του ελληνικού λαού.

 Επίλογος

Τα Δεκεμβριανά δεν ήταν τίποτ’ άλλο από την κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης στην Ελλάδα στη σύγ­χρονη εποχή.

Με τα γεγονότα του Δεκέμβρη πήρε τέλος η ερμαφρόδιτη κατάσταση που προσπαθούσε να συντηρήσει η ηγεσία του λαϊκού κινήματος ολό­κληρη την κατοχική περίοδο και στην αρχή της απελευθέρωσης, δια­λύοντας τη νόθα «εθνική ενότητα» που τόσα δεινά συσσώρευσε στη χώ­ρα και το λαό.

Ο Κόκκινος Δεκέμβρης, η αυθεντι­κή ελληνική Επανάσταση που χάθη­κε, συστηματικά θάβεται από όλες τις πλευρές του σύγχρονου πολιτικού φάσματος, ακριβώς γι’ αυτόν το λό­γο: γιατί υπενθυμίζει τη «ρίζα του κακού», γιατί υπονομεύει κάθε προ­σπάθεια ταξικής συμφιλίωσης και δείχνει το μοναδικό δρόμο κάθε α­πελευθερωτικής προσπάθειας, αυτόν της εξέγερσης και της επανάστασης.

 Μια προσωπική κατάθεση

Στη γειτονιά μου, στο Περιστέρι, πολύ μικρός, είδα μια οβίδα στην αυλή ενός σπιτιού, καμιά πενηνταριά μέτρα από το δικό μου σπίτι. Δεν ήταν γερμανική, όπως νόμισα στην αρχή, αλλά εγγλέζικη…

Μετά έμαθα ότι ο διπλανός μας σκοτώθηκε το ’44, όταν μια ίδια οβίδα, εκτοξευμένη από την Ακρόπολη(!), μπήκε από το φωταγωγό, «βρήκε» το γείτονα στη κουζίνα του σπιτιού του και τον αποκεφάλισε…

Ύστερα ήρθαν οι διηγήσεις στις οικογενειακές συγκεντρώσεις όταν πρωτάκουγα για τα Δεκεμβριανά είκοσι χρόνια μετά απ’ αυτά.

Για το Λαϊκό Δικαστήριο που στήθηκε στην πλατεία της Παιδικής Χαράς στο Περιστέρι, όπου καταδικάστηκε σε θάνατο και ποδοπατήθηκε από το λαό ο διοικητής της αστυνομίας της περιοχής.

Για τις μάχες του εφεδρικού ΕΛΑΣ με τους Εγγλέζους, τους χίτες και τους ταγματασφαλίτες. Για τα λιανοντούφεκα και τις «κονσέρβες Σκόμπυ». Για την «παρέλαση» των εγγλέζικων αρμάτων όταν κατόρθωσαν να καταλάβουν τη γειτονιά…

Το ’67 έγινε η δικτατορία και οι αντίστοιχες κουβέντες «κόπηκαν μαχαίρι»…

«Ξανασυνάντησα» το Κόκκινο Δεκέμβρη μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείο το 73, όταν έμαθα ότι ο λόχος Λόρδος Μπάιρον της ΕΠΟΝ ήταν αυτός που πρώτος είχε κάνει κατάληψη στο Πολυτεχνείο το ’44 και έδωσε μια από τις πιο ηρωικές μάχες του Δεκέμβρη.

Ύστερα ήρθε η βιβλιακή γνώση, οι αφηγήσεις των αγωνιστών, η ιστορία…

θα μου μείνει όμως αξέχαστη η πρώτη φορά που άκουσα μια ολοκληρωμένη διήγηση και άποψη για το Δεκέμβρη. Ήταν σε μια από τις διαλέξεις που πραγματοποιούσε η ΚΟ Μαχητής στα γραφεία της, στη Σπύρου Τρικούπη τότε. Στην 32 επέτειο του Δεκέμβρη, το 1976, ο αξέχαστος σύντροφος Αγησίλαος Χριστοδουλόπουλος επί τρεις ώρες μας παρουσίαζε όλο το μεγαλείο και το δράμα του Κόκκινου Δεκέμβρη, μ’ αυτό τον τρόπο που μόνο αυτός μπορούσε.