ΑΥΤΑ ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΣΗΜΑΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΑΙΜΑ – ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ‘44

  αναδημοσίευση από: Η ΚΟΚΚΙΝΗ ΣΗΜΑΙΑ « Η Κόκκινη Σημαία

του Τάσου Κατιντσάρου

εφημερίδα ΠΡΙΝ, 07-12-1997 
Υπάρχουν σελίδες της σύγχρονης ιστορίας που καίνε… Υπάρχουν γεγονότα που δεν γίνονται λαϊκό α­νάγνωσμα ούτε εικονογραφούνται σε περιοδικά ποικίλης ύλης… Υπάρχουν ταξικές συγκρούσεις όπου ήρωες εί­ναι οι ίδιες οι λαϊκές μάζες και όχι «μυθικά» πρόσωπα…

Δεν είναι η επετειομανία της επο­χής που μας αναγκάζει να σκύψουμε πάλι απάνω από τον Κόκκινο Δεκέμ­βρη του ’44. Είναι η θέληση μας να συνεχίσουμε τον αγώνα για τη νικη­φόρα επανάσταση που δεν θα χαθεί μέσα από νέες Βάρκιζες: γι’ αυτό εί­ναι απαραίτητη η μάχη της μνήμης ε­νάντια στη λήθη, γι’ αυτό είναι απα­ραίτητη η επανασύνδεση μας με τα κορυφαία γεγονότα του ελληνικού ε­παναστατικού κινήματος.

 Το πλαίσιο

Αναμφισβήτητα, ο Δεκέμβρης του ’44, αποτελεί την πιο μεγάλη ιστορική στιγμή για το ελληνικό επαναστατικό κίνημα. Έχοντας διεξάγει έναν τιτά­νιο τρίχρονο αγώνα ενάντια στους Γερμανούς και Ιταλούς κατακτητές και τα ντόπια στηρίγματα τους, ο ελ­ληνικός λαός δεν δίστασε να σηκώσει το λάβαρο της επανάστασης πρώτος σ’ ολόκληρο τον κόσμο, προτού ακόμα τελειώσει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλε­μος.

Το Δεκέμβρη του ’44 τέθηκε το πρόβλημα που βάζει κάθε επανάστα­ση: Ποιος κυβερνάει ποιον; Σ’ αυτό το ερώτημα οι Έλληνες αγωνιστές απά­ντησαν με το αίμα τους.

Αυτή ήταν η κοινωνική επανάστα­ση που τόσο ήθελαν να ξεχάσουν οι επικεφαλής του λαϊκού κινήματος, η οποία μπήκε στην ημερήσια διάταξη στο τέλος του ’44.

Η Μάχη της Αθήνας και η τραγική κατάληξη της δεν είναι ένα ξαφνικό και ανεξήγητο γεγονός. Είναι αποτέ­λεσμα και ποιοτικό άλμα μιας ποσοτι­κής συσσώρευσης αγώνων και μαχών ενός μεγαλειώδους κινήματος, του μεγαλύτερου αντιστασιακού κινήμα­τος της Ευρώπης. Ταυτόχρονα, όμως, αποτελεί και το οριακό σημείο μιας σειράς λαθών, συμβιβασμών και υ­ποχωρήσεων που έκανε η ηγεσία του ΚΚΕ.

Ενώ η εργατική τάξη και ο πληθυ­σμός της υπαίθρου τρία χρόνια πά­λευαν ενάντια στους χιτλερικούς και τους ντόπιους συνεργάτες τους, έχο­ντας ως όραμα τους μια Ελλάδα α­παλλαγμένη από την εκμετάλλευση και την καταπίεση, από την «ξένη α­κρίδα» και το φασισμό, το ΚΚΕ, κορ­μός και εγκέφαλος αυτού του αγώνα, δεν έδωσε επαναστατική προοπτική στη λαϊκή πάλη, την περιόρισε στα ασφυχτικά πλαίσια του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, αναζητώντας μια αλλαγή στα πλαίσια του καπιταλιστι­κού συστήματος που θα του έδινε με­γαλύτερη ελευθερία κινήσεων και μια σημαντική θέση στην πολιτική ζωή του τόπου.

 Οι ρίζες

Οι ρίζες αυτής της πολιτικής αναμ­φισβήτητα βρίσκονται στην 6η Ολο­μέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ το 1934, όπου η διορισμένη από τη Γ’ Διεθνή, ηγε­σία υπό τον Ν. Ζαχαριάδη τροποποι­εί για πρώτη φορά το πρόγραμμα του κόμματος και αλλάζει το χαρακτήρα της επερχόμενης ελληνικής επανάστα­σης, από σοσιαλιστικό σε αστικοδημοκρατικό.

Αυτή η πολιτική, που προπολεμικά οδήγησε στο Σύμφωνο Σοφούλη-Σκλάβαινα στη θέση της λαϊκομετωπικής αντίληψης που κυριάρχησε, και στην ολοκληρωτική διάλυση του κόμ­ματος από τη δικτατορία του Μεταξά, κατά τη διάρκεια της Αντίστασης, ο­δηγεί την ηγεσία του ΚΚΕ, ενώ ου­σιαστικά είναι η μόνη μαχόμενη πολι­τική δύναμη στην κατεχόμενη Ελλάδα και συγκεντρώνει την ενθουσιώδη λαϊκή υποστήριξη, ν’ αναζητάει συνε­χώς συμμαχίες με χρεοκοπημένα α­στικά ραμολυμέντα και να υπογράφει ατιμωτικές συμφωνίες, όπως αυτές του Λιβάνου (Μάης του ’44) και της Γκαζέρτας (Σεπτέμβρης του ’44).

Στο Λίβανο, αποδεχόμενοι το σχη­ματισμό κυβέρνησης Εθνικής, Ενότη­τας με πρωθυπουργό τον Παπανδρέ­ου και παίρνοντας 7 υπουργεία, πα­ρέδωσαν την εξουσία ουσιαστικά στην αστική τάξη. Δέχτηκαν τη δημι­ουργία Εθνικού Στρατού (τη διάλυση δηλαδή του ΕΛΑΣ) και μαζί με τους συνωμότες του Καΐρου χαρακτήρισαν την εξέγερση των Ελλήνων στρατιω­τών και ναυτών στη Μέση Ανατολή ως «έγκλημα εναντίον της πατρίδος» (!) αφιερώνοντας ολόκληρη παρά­γραφο για να αναφέρουν ότι «εις την ύπαιθρον θα διασφαλιστεί η τάξις, η προσωπική ασφάλεια και η πολιτική ελευθερία», ανοίγοντας έτσι το δρό­μο για να χαρακτηριστεί στη συνέ­χεια «τρομοκρατικό» το έργο του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ στις απελευθερωμένες περιοχές!

Στη Γκαζέρτα, νομιμοποίησαν, προκαταβολικά την εγγλέζικη επέμ­βαση, βάζοντας τον ΕΛΑΣ κάτω από τις διαταγές του Σκόμπυ!!

Έτσι ευνουχίστηκε το πιο δυνατό απελευθερωτικό κίνημα της Ευρώ­πης, που αριθμούσε πάνω από 1.500.000 οργανωμένα μέλη, μ’ έναν εμπειροπόλεμο στρατό 200.000 αντρών κι είχε στο πλευρό του την πλειοψηφία του ελληνικού λαού!!

 Το ξεκίνημα

 Με τον ερχομό του Παπανδρέου στην Ελλάδα, η τραγωδία μπήκε στην τελευταία της πράξη.

Η πρώτη δουλειά της κυβέρνησης ήταν ο διορισμός του γνωστού φασί­στα και χίτη στρατηγού Σπηλιωτόπουλου ως στρατιωτικού διοικητή της Αθήνας. Ο Παπανδρέου διασκεδάζει τις έντονες διαμαρτυρίες των ΚΚΕ-ΕΑΜ… διαβεβαιώνοντας τους πως ό­λα θα πάνε καλά!!

Οι φασίστες, οι χίτες, οι γερμανοτσολιάδες, οι δοσίλογοι, όλα τα κατακάθια της κοινωνίας, κάτω από την κάλυψη των εγγλέζικων στρατευμά­των, αναθαρρεύουν και προκαλούν. Τα ξενοδοχεία της Ομόνοιας γίνο­νται φασιστικές σφηκοφωλιές.

Η οργή του λαού μεγαλώνει. Το σύνθημα «θάνατος οπούς προδότες» γεμίζει τους τοίχους των πόλεων, γί­νεται κεντρικό σύνθημα του ελληνι­κού λαού.

Τελικά την 1 Δεκέμβρη σπάει η «βόμβα»! «Ο αρχιστράτηγος των εν Ελλάδι εδρευουσών συμμαχικών δυ­νάμεων» (συμφωνία της Γκαζέρτας) Σκόμπυ διατάζει τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ και την απομάκρυνση του από την Αθήνα μέχρι τις 10 του Δεκέμβρη.

Το ύπουλο σχέδιο των Εγγλέζων ι­μπεριαλιστών και της αστικής τάξης, που από καιρό έχει μελετηθεί, μπαί­νει σ’ εφαρμογή. Ο στόχος των αντι­δραστικών είναι η συντριβή του ΕΛΑΣ.

Μερικούς μήνες πριν, τον Αυγού στο του ’44, ο Τσόρτσιλ τηλεγραφούσε στον Ίντεν (υπουργό του των Εξω­τερικών): «Η υπόθεση μου φαίνεται πως έχει φτάσει στο ακόλουθο σημείωμα: Ή θα υποστηρίξουμε τον Παπανδρέου, εξ το ανάγκης και δια της βίας, όπως το έχουμε υποσχεθεί, ή θα παύσουμε να ενδιαφερόμαστε για τη Ελλάδα». Ακολουθεί, μερικές μέρει μετά, τηλεγράφημα του Παπανδρέου προς Τσόρτσιλ: «Τα πολιτικά μέσα προς αντιμετώπισης καταστάσεως δεν είναι πλέον επαρκή! Μόνον ή άμε σος παρουσία επιβλητικών βρετανικών δυνάμεων στην Ελλάδα και μέχρι των τουρκικών ακτών μπορεί να μεταβάλει την κατάσταση» Ώσπου, τι Νοέμβριο του ’44, ο Τσόρτσιλ, τηλεγραφεί στον Ίντεν που βρισκόταν στην Ελλάδα: Περιμένω σίγουρα ρή­ξη με το ΕΑΜ και δεν πρέπει να την αποφύγουμε με την προϋπόθεση ότι θα διαλέξουμε εμείς το έδαφος και τη  στιγμή».

Αυτά τα τρία αποκαλυπτικά τηλε­γραφήματα, από τα απομνημονεύμα­τα του Τσόρτσιλ, αποδεικνύουν τις βρωμερές συνωμοσίες και τα ύπουλα σχέδια των ελληνικής μπουρζουαζίας, που για μήνες ετοίμαζαν τη συ­ντριβή του λαϊκού μας κινήματος. Απ’ αυτά βγαίνει το συμπέρασμα πως η διαταγή του Σκόμπυ για αφο­πλισμό του ΕΛΑΣ δεν ήταν παρά η επιλογή της «κατάλληλης στιγμής».

Οι 7 εαμίτες υπουργοί, ακόμα κι αυτή τη στιγμή, που το κίνημα κινδυ­νεύει να στραγγαλιστεί, απλώς αντι­προτείνουν τη διάλυση όλων των στρατιωτικών σωμάτων (!) αλλά ο Παπανδρέου δεν δέχεται.

 Το αιματοκύλισμα

Τότε το ΚΚΕ αποφασίζει ν’ αντι­δράσει. Οι 7 εαμίτες υπουργοί πα­ραιτούνται και το ΕΑΜ καλεί τον α­θηναϊκό λαό σε διαδήλωση διαμαρ­τυρίας στις 3 του Δεκέμβρη στο Σύνταγμα και σε Γενική Απεργία στις 4 του Δεκέμβρη.

Η κυβέρνηση Παπανδρέου, μπα­σμένη στο κόλπο, απαγορεύει τη δια­δήλωση με την αιτιολογία του… κιν­δύνου εκτροπών, αλλά 200.000 λαού αψηφούν την απαγόρευση και πλημ­μυρίζουν τους δρόμους.

Έτσι άρχισαν τα ματωμένα γεγο­νότα του Δεκέμβρη.

«Δύο άγνωστοι», όπως ανακοίνω­σε μετά η αστυνομία, πυροβολούν μέσα στο συγκεντρωμένο πλήθος και σκοτώνουν πολλούς διαδηλωτές. Στην πραγματικότητα, η επίθεση ή­ταν σχεδιασμένη και άρχισε ταυτό­χρονα από 5 κατευθύνσεις: από τη στέγη της Βουλής πυροβολούν το λαό οχυρωμένοι τσολιάδες, χίτες και χωροφύλακες, από το ξενοδοχείο

Μεγάλη Βρετανία εδεσίτες, από τη διεύθυνση της αστυνομίας μπουραντάδες στη γωνία Νίκης και Μητροπόλεως, καθώς και στις στήλες του Ολυμπίου Διός αστυφύλακες.

Δημιουργείται πανικός. Όλοι τρέ­χουν αλαφιασμένοι για να κρυφτούν στα δέντρα και στα περίπτερα της πλατείας Συντάγματος. Οι Άγγλοι παρακολουθούν τη φοβερή σκηνή α­τάραχοι από τα μπαλκόνια.

Ξένοι δημοσιογράφοι μπαίνουν μπροστά σε φάλαγγα διαδηλωτών και αναγκάζουν τις συμμορίες των ταγματασφαλιτών να σταματήσουν το πυρ. Αναπτύσσεται διαδήλωση στην Πανεπιστημίου. Μπροστά πη­γαίνουν άσπρα πανό βουτηγμένα στο αίμα των νεκρών. Πίσω έρχεται ένα γιγάντιο πανό που το βαστούν κορίτσια που τραγουδούν το «πέσα­τε θύματα».

Το πανό γράφει: «Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας, διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα. ΕΑΜ». Οι ξένοι δημοσιο­γράφοι το φωτογραφίζουν και την ε­πόμενη μέρα κυκλοφορεί σ’ ολόκλη­ρο τον κόσμο, αφήνοντας κατάπλη­κτους τους λαούς.

Απολογισμός της μεγάλης σφαγής: νεκροί 24, τραυματίες 140.

Τα εγγλέζικα στρατεύματα συλ­λαμβάνουν χιλιάδες λαϊκούς αγωνι­στές, για να τους χρησιμοποιήσουν στη συνέχεια ως ομήρους.

Την άλλη μέρα, 4 του Δεκέμβρη, ο λαός της Αθήνας θάβει τους νεκρούς του. Είναι ένα θέαμα πρωτοφανές. 600. 000 διαδηλωτές ακολουθούν τα φέρετρα. Με σφιγμένες γροθιές, με πρόσωπα σφραγισμένα από την ορ­γή, ο τεράστιος αυτός όγκος συνο­δεύει τα τιμημένα παλικάρια στην τελευταία τους κατοικία. Γυρίζοντας από την κηδεία, ο λαός δέχεται ύ­πουλη επίθεση με πολυβόλα στην πλατεία Ομόνοιας. Χίτες και εδεσίτες χτυπάνε λυσσασμένα τις άοπλες μάζες. Νεκροί 34, τραυματίες 69, είναι ο καινούριος φοβερός απολογισμός.

Το ποτήρι της λαϊκής οργής φου­σκώνει. Με την κραυγή «όπλα-όπλα» «εκδίκηση», οι χιλιάδες λαού ξεχύνονται προς τις συνοικίες μας και αφού οπλίζονται με ό,τι βρουν ρίχνονται στον αγώνα.

 Ο Δεκέμβρης

Έτσι άρχισε ο Μεγάλος Δεκέμ­βρης. Η ανθρώπινη αντίσταση ενά­ντια στη μηχανοκίνητη βία. Έτσι άρ­χισαν 33 ημέρες ηρωικής πάλης, που όμοιες τους μόνο σ’ ελάχιστες περι­πτώσεις στην ιστορία του παγκόσμι­ου εργατικού κινήματος μπορούμε να βρούμε.

Οι ηρωικοί προλετάριοι, υπακούο­ντας στο υγιές ταξικό τους ένστικτο, ρίχτηκαν με μανία ενάντια στην πλουτοκρατία και τους συμμάχους Εγγλέζους ιμπεριαλιστές. Μαζί με το λαό πολεμάει ο εφεδρικός ΕΛΑΣ της Αθήνας και η μεραρχία Κορίν­θου του τακτικού ΕΛΑΣ, με τον κα­πετάν Ορέστη επικεφαλής που βρέ­θηκε τυχαία στην Αθήνα.

Άντρες, γυναίκες, γέροι και παι­διά, όλοι δίνουν το παρόν στο ταξικό προσκλητήριο. Οι εργατογειτονιές της Αθήνας γίνονται προλεταριακά κάστρα άπαρτα από τους μηχανοκί­νητους εισβολείς. Καισαριανή, Κοκ­κινιά Βύρωνας, Δραπετσώνα, Περι­στέρι κ.λπ., περνάνε στην ιστορία.

Η ηγεσία του ΚΚΕ, ακόμη και αυ­τή τη στιγμή, που η σύγκρουση είναι γεγονός, αμφιταλαντεύεται, δεν κι­νητοποιεί τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ, δεν δίνει το σύνθημα για την τελική έφοδο. Αντί να ρίξει τον κύριο όγκο του ΕΛΑΣ στην Αθήνα και να ξεκα­θαρίσει την κατάσταση πριν φτά­σουν εγγλέζικες ενισχύσεις, απομα­κρύνει τις στρατοπεδευμένες έξω α­πό την Αθήνα δυνάμεις του ΕΛΑΣ και τις στέλνει στην Ήπειρο, για ν’ αναλάβουν επιχειρήσεις εναντίον των υπολειμμάτων του ΕΔΕΣ!! Στην ουσία, αυτή η ενέργεια δεν ήταν πα­ρά υποταγή στη διαταγή του Σκόμπυ, δεν ήταν παρά χειρονομία καλής θέ­λησης του ΚΚΕ στους Βρετανούς Ιμπεριαλιστές!!

Πρόταση του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ να χτυπηθούν οι Εγγλέζοι σ’ ολόκληρη την Ελλάδα α­πορρίπτεται από το ΚΚΕ, όπως απο­καλύπτει στα απομνημονεύματα του ο στρατηγός Στέφανος Σαράφης. Και δεν φτάνει αυτό, αλλά μέσα στην Αθήνα, ενώ οι Εγγλέζοι βομβαρδί­ζουν από ξηρά, θάλασσα και αέρα τις πολυάνθρωπες συνοικίες μακελεύοντας τον πληθυσμό, το ΚΚΕ αρ­νείται να δώσει εντολή επίθεσης ε­νάντια στους εισβολείς. Έτσι, σε πολλές περιπτώσεις εγγλέζικα κα­μιόνια φυγαδεύουν χίτες και ταγματασφαλίτες, που έχουν αποκλειστεί μέσα σε κτίρια από επαναστατικές δυνάμεις.

Μικρό χρονικό

Μέσα στα τρία πρώτα 24ωρα της Επανάστασης η Αθήνα περνά ουσια­στικά στα χέρια του λαού της.

Τότε μπαίνει στη μάχη ο Σκόμπυ. Το πρώτο του πολεμικό ανακοινω­θέν ρίχνεται από αεροπλάνα: «θα σας χτυπήσουμε από ξηράς, θαλάσ­σης, και αέρος».

Η αγγλική αεροπορία αρχίζει από τις 8 του Δεκέμβρη να βομβαρδίζει νύχτα και μέρα την Αθήνα. Αυτό που δεν τόλμησαν να κάνουν οι Γερμανο-Ιταλοί φασίστες, το κάνανε οι Άγγλοι «σύμμαχοι», οι «προστάτες της ελευ­θερίας του δυτικού κόσμου». Χτύπη­σαν και ανέσκαψαν την Αθήνα, ανο­χύρωτη πόλη σύμφωνα με τις διεθνείς συμβάσεις. Και όχι μόνο αυτό. Εγκα­τέστησαν πάνω στην Ακρόπολη πυ­ροβολικό και όλμους, και ξέροντας πως ο ΕΛΑΣ δεν θα χτυπήσει με κα­νέναν τρόπο την Ακρόπολη, έκαναν στάχτη όλες τις γύρω συνοικίες: Φιλο­πάππου, Κουκάκι, Ψυρρή, Ασύρμα­το, Καλλιθέα, Θησείο.

 Το τέλος

Ο ηρωισμός όμως και η αυτοθυσία δεν έφταναν για να κερδηθεί έ­νας τέτοιος αγώνας.

Την ώρα που οι Εγγλέζοι αποβίβα­ζαν κατά χιλιάδες στον Πειραιά και στο Φάληρο Ινδούς, Αιγυπτίους και Βρετανούς στρατιώτες, το ΚΚΕ δεν μετακίνησε ούτε ένα τάγμα του πανί­σχυρου ΕΛΑΣ για να  ενισχύσει τον αγώνα της Αθήνας. Ενώ ο Σκόμπι εξόντωνε μαζικά τον άμαχο πληθυ­σμό βομβαρδίζοντας απ’ όλες τις διευ­θύνσεις, το ΚΚΕ έστελνε διαμαρτυ­ρίες στους διεθνείς οργανισμούς και την εγγλέζικη Βουλή των Λόρδων.

‘Όταν λαϊκοί αγωνιστές υπονόμευ­σαν το ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετα­νία και ήταν έτοιμοι να το ανατινά­ξουν μαζί με όλη την ηγεσία της ελληνικής και αγγλικής αντίδρασης, το ΚΚΕ τους σταμάτησε, θεωρώντας «παραφροσύνη και άσκοπη ανθρω­ποσφαγή» μια τέτοια ενέργεια. Στην πραγματικότητα, όμως, γιατί ήθελε ήδη να δώσει το σύνθημα της υποχώ­ρησης.

Στις 5 του Γενάρη του ’45, οι δυνά­μεις του ΕΛΑΣ που μάχονταν στην Αθήνα ανασυντάσσονται και βγαί­νουν από την πρωτεύουσα, υπακούο­ντας στη διαταγή υποχώρησης. Μαζί τους βγαίνουν και 100.000 λαού, για να γλιτώσουν από τους Εγγλέζους και τους χίτες «ελευθερωτές».

Έτσι τελειώνει ο Μεγάλος Δεκέμ­βρης του ’44.

Στις 14 του Γενάρη υπογράφουν α­νακωχή με τον Σκόμπυ και αρχίζουν συζητήσεις για υπογραφή συμφω­νίας.

Ενώ οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ παρα­μένουν ανέπαφες και ετοιμοπόλε­μες, ενώ «στις αρχές τον Φλεβάρη» ο ΕΛΑΣ ήταν έτοιμος ν’ αντιμετωπίσει οποιαδήποτε νέα επίθεση», όπως γράφει ο Στέφανος Σαράφης, το ΚΚΕ στις 12 τον Φλεβάρη υπογρά­φει τη Συμφωνία της Βάρκιζας, με την οποία βάζει ταφόπετρα στον ε­παναστατικό αγώνα του ελληνικού λαού. Αποστρατεύουν και διαλύουν ΕΛΑΣ , ενώ χιλιάδες λαϊκοί αγωνιστές παραδίνονται στο έλεος του ταξικού εχθρού ως παραβάτες του κοινού ποινικού δικαίου!!

Με τη Συμφωνία της Βάρκιζας, οι «ηγέτες» παραδίνουν τα όπλα στην αντίδραση, οδηγώντας το λαϊκό κίνη­μα στη σφαγή.

Μοναδική εξαίρεση αποτέλεσε ο λαϊκός ήρωας Άρης Βελουχιώτης, που μαζί με μερικές δεκάδες συνα­γωνιστές του δεν δέχτηκε να πειθαρ­χήσει σε μια συμφωνία που πρόδινε τα λαϊκά συμφέροντα, και σκοτώθη­κε πιστός στον όρκο που είχε δώσει για την απελευθέρωση του ελληνικού λαού.

 Επίλογος

Τα Δεκεμβριανά δεν ήταν τίποτ’ άλλο από την κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης στην Ελλάδα στη σύγ­χρονη εποχή.

Με τα γεγονότα του Δεκέμβρη πήρε τέλος η ερμαφρόδιτη κατάσταση που προσπαθούσε να συντηρήσει η ηγεσία του λαϊκού κινήματος ολό­κληρη την κατοχική περίοδο και στην αρχή της απελευθέρωσης, δια­λύοντας τη νόθα «εθνική ενότητα» που τόσα δεινά συσσώρευσε στη χώ­ρα και το λαό.

Ο Κόκκινος Δεκέμβρης, η αυθεντι­κή ελληνική Επανάσταση που χάθη­κε, συστηματικά θάβεται από όλες τις πλευρές του σύγχρονου πολιτικού φάσματος, ακριβώς γι’ αυτόν το λό­γο: γιατί υπενθυμίζει τη «ρίζα του κακού», γιατί υπονομεύει κάθε προ­σπάθεια ταξικής συμφιλίωσης και δείχνει το μοναδικό δρόμο κάθε α­πελευθερωτικής προσπάθειας, αυτόν της εξέγερσης και της επανάστασης.

 Μια προσωπική κατάθεση

Στη γειτονιά μου, στο Περιστέρι, πολύ μικρός, είδα μια οβίδα στην αυλή ενός σπιτιού, καμιά πενηνταριά μέτρα από το δικό μου σπίτι. Δεν ήταν γερμανική, όπως νόμισα στην αρχή, αλλά εγγλέζικη…

Μετά έμαθα ότι ο διπλανός μας σκοτώθηκε το ’44, όταν μια ίδια οβίδα, εκτοξευμένη από την Ακρόπολη(!), μπήκε από το φωταγωγό, «βρήκε» το γείτονα στη κουζίνα του σπιτιού του και τον αποκεφάλισε…

Ύστερα ήρθαν οι διηγήσεις στις οικογενειακές συγκεντρώσεις όταν πρωτάκουγα για τα Δεκεμβριανά είκοσι χρόνια μετά απ’ αυτά.

Για το Λαϊκό Δικαστήριο που στήθηκε στην πλατεία της Παιδικής Χαράς στο Περιστέρι, όπου καταδικάστηκε σε θάνατο και ποδοπατήθηκε από το λαό ο διοικητής της αστυνομίας της περιοχής.

Για τις μάχες του εφεδρικού ΕΛΑΣ με τους Εγγλέζους, τους χίτες και τους ταγματασφαλίτες. Για τα λιανοντούφεκα και τις «κονσέρβες Σκόμπυ». Για την «παρέλαση» των εγγλέζικων αρμάτων όταν κατόρθωσαν να καταλάβουν τη γειτονιά…

Το ’67 έγινε η δικτατορία και οι αντίστοιχες κουβέντες «κόπηκαν μαχαίρι»…

«Ξανασυνάντησα» το Κόκκινο Δεκέμβρη μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείο το 73, όταν έμαθα ότι ο λόχος Λόρδος Μπάιρον της ΕΠΟΝ ήταν αυτός που πρώτος είχε κάνει κατάληψη στο Πολυτεχνείο το ’44 και έδωσε μια από τις πιο ηρωικές μάχες του Δεκέμβρη.

Ύστερα ήρθε η βιβλιακή γνώση, οι αφηγήσεις των αγωνιστών, η ιστορία…

θα μου μείνει όμως αξέχαστη η πρώτη φορά που άκουσα μια ολοκληρωμένη διήγηση και άποψη για το Δεκέμβρη. Ήταν σε μια από τις διαλέξεις που πραγματοποιούσε η ΚΟ Μαχητής στα γραφεία της, στη Σπύρου Τρικούπη τότε. Στην 32 επέτειο του Δεκέμβρη, το 1976, ο αξέχαστος σύντροφος Αγησίλαος Χριστοδουλόπουλος επί τρεις ώρες μας παρουσίαζε όλο το μεγαλείο και το δράμα του Κόκκινου Δεκέμβρη, μ’ αυτό τον τρόπο που μόνο αυτός μπορούσε.

Κοζάνη: Διαμαρτυρία στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου!

Το πολυνομοσχέδιο, η «εξαίρεση» και οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ!

Το πολυνομοσχέδιο, η «εξαίρεση» και οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ

Για την Ενωτική Αγωνιστική Συσπείρωση ΣΕΠ/ΔΕΗ

             Φλώρα Παπαδέδε, Αν. Γραμματέας ΣΕΠ/ΔΕΗ

         Γιώργος Γεωργής, Μέλος ΣΕΠ/ΔΕΗ

Το πολυνομοσχέδιο που κατέθεσε το ΔΝΤ κι η ΕΕ δια της δωσίλογης κυβέρνησης έχει στόχο να υποτιμήσει δραστικά τη μισθωτή εργασία, να καταργήσει δικαιώματα και ενός τουλάχιστον αιώνα κατακτήσεις των εργαζομένων τόσο στο Δημόσιο, όσο και στον ιδιωτικό τομέα. Είναι ένα σύνολο μέτρων «εσωτερικής υποτίμησης» για να σωθούν οι τράπεζες και να τονωθεί η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας. Βεβαίως, ούτε το ένα, ούτε το άλλο μπορεί να επιτευχθεί σε συνθήκες διεθνούς κρίσης χρέους. Επομένως, αυτό που μένει είναι η θυσία δεκάδων κι ίσως εκατοντάδων χιλιάδων οικογενειών δημοσίων υπαλλήλων στο βωμό των εφεδροαπολύσεων και η εισοδηματική ισοπέδωση όσων απομείνουν να εργάζονται στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα. Γιατί ποιο αντεργατικό μέτρο πάρθηκε στον κρατικό τομέα της οικονομίας και δεν βρήκε μιμητές του στον ιδιωτικό;
Τα μέτρα αυτά θα εντείνουν την ύφεση και θα οδηγήσουν σε νέο κύμα πτωχεύσεων μικρομεσαίων κι αυταπασχολούμενων, ενώ ακόμα περισσότεροι απολυμένοι και άνεργοι νεόπτωχοι θα προστεθούν στους παλιούς. Όλο και περισσότερα προσωπικά περιουσιακά στοιχεία θα κατάσχονται από τις τράπεζες ή την εφορία σε όφελος των τοκογλύφων δανειστών της χώρας, που απαλλοτριώνουν ήδη τη Δημόσια Περιουσία και τον Εθνικό Πλούτο μας. Και τώρα διεκδικούν ακόμα μεγαλύτερο περιορισμό της Εθνικής μας Κυριαρχίας για να μας «σώσουν»!
Όλο το προηγούμενο διάστημα οι παρατάξεις που διεκδικούν λιγότερο ή περισσότερο «επιθετική αναδιαπραγμάτευση του μνημονίου» (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-Ρίζος) καθησύχαζαν για πολλοστή φορά τους εργαζόμενους στη ΔΕΗ, στα ΕΛΠΕ, στη ΔΕΠΑ, στα ΕΛΤΑ, κ.ο.κ. ότι εξαιρέθηκαν από το πολυνομοσχέδιο. Μόλις δημοσιεύτηκε το Άρθρο 31, συνέχισαν τη γνωστή τακτική του διαίρει και βασίλευε για λογαριασμό των κομμάτων τους.
Η αλήθεια είναι ότι ουδόλως εξαιρεθήκαμε. Το νομοσχέδιο προβλέπει –αν κι εφόσον τιμήσει ο υπουργός το λόγο του γενικού γραμματέα του- ένα ακόμα ισχυρό ψαλίδισμα στις αποδοχές μας, ώστε να μειωθούν τουλάχιστον κατά 35% από εκείνες του 2009, δηλ. νέα μείωση περίπου 14% (μέσων κατά κεφαλή αποδοχών και όχι οριζόντια) και βλέπουμε… Επίσης, καταργείται το επίδομα συζύγου και συρρικνώνεται το επίδομα παιδιών. Παρ’ όλ’ αυτά, σήμερα ορισμένοι πανηγυρίζουν που θα χάσουμε μόνο 14% επιπλέον!
Ως πότε άραγε, θα δεχόμαστε να οδηγούν τις οικογένειές μας στη χρεοκοπία με μειώσεις μισθών, χαράτσια και αυξήσεις στο κόστος ζωής; Ως πότε θα δεχόμαστε να καλπάζει η ανεργία και να ξεπουλιέται ο τόπος; Υπενθυμίζουμε ότι οι μειώσεις μισθών και εισοδημάτων, η αναδρομικότητα νόμων και η κατάργηση των ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων απαγορεύονται από το Ελληνικό Σύνταγμα!
Ούτε το ασφαλιστικό πρόκειται να μείνει άθικτο, αφού το ψαλίδι στις αποδοχές, η μείωση των εν ενεργεία, η αύξηση των συνταξιούχων θα μειώσουν δραστικά τα έσοδά του καθιστώντας το ακόμα περισσότερο προβληματικό. Άλλωστε, «η διασφαλισμένη με τριπλές εγγυήσεις» από ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-ΣΑΔ και Βενιζέλο περιουσία του έχει περάσει στα χέρια του χρεοκοπημένου ελληνικού δημοσίου για να μετοχοποιηθεί-ξεπουληθεί η ΔΕΗ, καθαρή από ασφαλιστικές υποχρεώσεις προς τους εργαζόμενούς της.
Η τρίπλα της προσωρινής δήθεν «εξαίρεσης» που εξασφάλισαν οι προδοτικές πλειοψηφίες της ΓΕΝΟΠ απλά μεταθέτει στο άμεσο μέλλον το βασικό στόχο του άρθρου 31 του αντισυνταγματικού πολυνομοσχεδίου, που είναι: οι μαζικές απολύσεις των εργαζομένων στη ΔΕΗ και η ισοπέδωση του εισοδήματός τους, ώστε η κομματιασμένη ΔΕΗ που ετοιμάζουν να παραδώσουν έναντι πινακίου φακής στα νέα αφεντικά που σέρνει μαζί του ο Ρέσλερ, να έχει απαλλαγεί από τα «βαρίδια» των εργαζομένων, των μισθών και κάθε ίχνους δικαιωμάτων τους. Έχει ήδη δρομολογηθεί η υπαγωγή του προσωπικού στις «θυγατρικές» Μεταφοράς-Διανομής. Ενώ παραδίδονται οι τεχνικές εργασίες σε εργολάβους και κάποιες διοικητικές σε εξωτερικούς συνεργάτες, που όλως τυχαίως είναι παραρτήματα τραπεζών που πρέπει να «διασωθούν». Αυτή η πολιτική συμβαδίζει με τη δημιουργία στη χώρα Ειδικών Οικονομικών Ζωνών, με πρώτη την Πελοπόννησο του Νεοδημοκράτη Περιφερειάρχη, κου Τατούλη.
Αλήθεια, θα τηρήσει ο πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ την υπόσχεσή του προς τον Ελληνικό Λαό και τους εργαζόμενους στη ΔΕΗ ότι το συνδικαλιστικό κίνημα θα εμποδίσει με κάθε τρόπο τη μετατροπή της ΔΕΗ σε φοροεισπρακτικό μηχανισμό για λογαριασμό της τρόικας και των διεθνών τοκογλύφων;
Αγνοεί κανείς ότι τον επόμενο μήνα κατατίθεται δεύτερο μεσοπρόθεσμο, πριν την ψήφιση του προϋπολογισμού; Τι θα προβλέπει άραγε, για τους μισθούς και τις θέσεις εργασίας στη ΔΕΗ; Ποιους συμμάχους θα βρούμε τότε, αν δεν παλέψουμε μαζί με όσους αγωνίζονται σήμερα;

ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΞΑΙΡΕΙΤΑΙ, ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΠΕΡΙΣΣΕΥΕΙ!

Όποιος παίζει το παιχνίδι των «εξαιρέσεων» πρακτορεύει τα συμφέροντα της τρόικας και στηρίζει τη δωσίλογη κυβέρνηση. Διασπά και παρεμποδίζει την ενωτική αγωνιστική συσπείρωση όλων των εργαζομένων για να μην περάσουν τα αντιλαϊκά μέτρα.
Άλλωστε, δεν στέγνωσε ακόμα το μελάνι στην «επιτυχή» Συλλογική Σύμβαση των ΕΛΠΕ και το νομοσχέδιο την καταργεί επιβάλλοντας ότι και στη ΔΕΗ Α.Ε. Δεν «εξαιρέθηκαν» οι εργαζόμενοι ούτε στον πλήρως ιδιωτικοποιημένο ΟΤΕ, όπως διαδίδουν αφελείς. Το πολυνομοσχέδιο έδωσε τη δυνατότητα στη Deutsche Telekom να αρνηθεί να υπογράψει τη Συλλογική Σύμβαση στον ΟΤΕ. Κι όλα τα σενάρια παραμένουν ανοικτά…

Η αποκατάσταση της Συνταγματικής Νομιμότητας, η υπεράσπιση του εισοδήματος, της εργασιακής θέσης και σχέσης, της περιουσίας και της ζωής μας είναι σήμερα αξεχώριστα από την υπεράσπιση της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας και της Λαϊκής Κυριαρχίας.

Για το ξεπέρασμα της κρίσης είναι απαραίτητη η αντίστροφη πολιτική από αυτήν που την προκάλεσε. Απαιτείται άρνηση αναγνώρισης και πληρωμής του χρέους, προκειμένου να σταματήσει η αιμορραγία της χώρας προς τους διεθνείς τοκογλύφους και να διατεθούν οι πόροι για τη στήριξη του λαϊκού εισοδήματος και την τόνωση της εσωτερικής αγοράς, για την παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας και τη στήριξη της εγχώριας παραγωγής σε όφελος του λαού. Απαιτείται η ανάκτηση της εθνικής δημοσιονομικής πολιτικής με έξοδο από το ευρώ και την ΟΝΕ και υιοθέτηση εθνικού νομίσματος –όχι την κατοχική ευρωδραχμή που σχεδιάζει η τρόικα- με εθνικοποίηση των τραπεζών, των στρατηγικών και κοινωνικών τομέων της οικονομίας, όπως η ενέργεια, οι μεταφορές, η υγεία, η παιδεία κ.λπ. Άμεσο και δραστικό περιορισμό της ελεύθερης κίνησης του κεφαλαίου και φορολόγησή του.

Άμεσα, επιβάλλεται ειδικά οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ να στηρίξουμε με κάθε τρόπο το κίνημα «Δεν Πληρώνω τα Χαράτσια». Είναι ο καλύτερος τρόπος να σπάσουμε το διαίρει και βασίλευε, να έχουμε στο πλάι μας τον ελληνικό λαό, του οποίου είμαστε αξεχώριστο κομμάτι. Η άρνηση ενός σημαντικότατου τμήματος του λαού να πληρώνει τα χαράτσια υπέρ «απόρων» διεθνών τοκογλύφων είναι ίσως ο ευκολότερος τρόπος για να απαλλαγούμε από την κυβέρνηση των δωσιλόγων και της τρόικας.

Όλοι όσοι θίγονται από το πολυνομοσχέδιο, εργαζόμενοι στο δημόσιο κι ιδιωτικό τομέα, ελεύθεροι επαγγελματίες και μικρομεσαίοι, πρέπει στις 19 Οκτώβρη να κλείσουν τα εργοστάσια, τα μαγαζιά και τις υπηρεσίες, να πλημμυρίσουν τις πλατείες και τους δρόμους. Είναι η ώρα να πούμε το σύγχρονο ΟΧΙ του Οκτώβρη του 2011, με την ίδια ορμή που το είπαν οι παππούδες μας το 1940. Για να φύγει η τρόικα κι η δωσίλογη κυβέρνησή της. Για να καταργηθούν όλοι οι νόμοι που μας επέβαλλαν. Κανείς δεν νομιμοποιείται να συνεχίσει αυτή την πολιτική σε αντίθεση με τα συμφέροντα και τη θέληση του κυρίαρχου λαού.

11 Οκτώβρη 2011

Για την Ενωτική Αγωνιστική Συσπείρωση ΣΕΠ/ΔΕΗ

             Φλώρα Παπαδέδε, Αν. Γραμματέας ΣΕΠ/ΔΕΗ

         Γιώργος Γεωργής, Μέλος ΣΕΠ/ΔΕΗ

Υ.Γ. Για την περίπτωση που ο κος Βενιζέλος δεν τηρήσει την υπόσχεση του Γενικού Γραμματέα του Υπουργείου του:

Τι προβλέπει το Άρθρο 31:

«1. Στα Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου (Ν.Π.Ι.Δ.) που ανήκουν στο κράτος ή σε Ν.Π.Δ.Δ. ή σε Ο.Τ.Α., κατά την έννοια της επίτευξης κρατικού ή δημόσιου σκοπού, εποπτείας, διορισμού και ελέγχου της πλειοψηφίας της Διοίκησής τους, ή επιχορηγούνται τακτικά, σύμφωνα με τις κείμενες διατάξεις, από πόρους των ως άνω φορέων κατά 50% τουλάχιστον του ετήσιου προϋπολογισμού τους, καθώς και των λοιπών δημοσίων επιχειρήσεων, οργανισμών και ανωνύμων εταιρειών, που υπάγονται στο πεδίο εφαρμογής των διατάξεων του Κεφαλαίου Α΄ του ν.3429/2005 (Α’ 314) όπως έχουν τροποποιηθεί με τις διατάξεις της παραγράφου 1 α του άρθρου 1 του ν.3899/2010 (Α΄ 212), εφαρμόζεται ανώτατο όριο μέσου κατά κεφαλή κόστους αμοιβών προσωπικού σύμφωνα με τα οριζόμενα στις επόμενες παραγράφους. Το ανώτατο όριο μέσου κατά κεφαλή κόστους αμοιβής προσωπικού  εφαρμόζεται και στις δημόσιες επιχειρήσεις, οργανισμούς και ανώνυμες εταιρείες που υπάγονται στο Κεφάλαιο Β του ν.3429/2005, εφόσον το δημόσιο ή τα νομικά πρόσωπα των παραγράφων 1, 2 και 3 του ν. 3429/2005, διορίζουν ως μέτοχοι, μόνα ή από κοινού, την πλειοψηφία των μελών του διοικητικού συμβουλίου και η διοίκηση της επιχείρησης δεν ασκείται από τον μέτοχο της μειοψηφίας. 2. Για το ανώτατο όριο αποδοχών και προσθέτων παροχών του διοικητή ή διευθύνοντος συμβούλου των φορέων της προηγούμενης παραγράφου, έχουν εφαρμογή οι διατάξεις των παραγράφων 1, 2 και 3 του άρθρου 2 του ν. 3833/2010 (Α’ 40). 3. Για τους εργαζόμενους στους φορείς της παραγράφου 1 με σχέση εργασίας αορίστου ή ορισμένου χρόνου, το ανώτατο όριο των μηνιαίων τακτικών αποδοχών για κάθε εκπαιδευτική κατηγορία ΥΕ, ΔΕ, ΤΕ και ΠΕ ισούται με το αντίστοιχο ανώτατο όριο που προκύπτει κατ’ εφαρμογή των διατάξεων του παρόντος Κεφαλαίου για τους υπαλλήλους με αντίστοιχη σχέση εργασίας (ιδιωτικού δικαίου αορίστου ή ορισμένου χρόνου) στο δημόσιο. Για τα διευθυντικά στελέχη των ως άνω φορέων που εργάζονται σε θέσεις ευθύνης, αντίστοιχες των θέσεων Τμηματάρχη, Διευθυντή και Γενικού Διευθυντή του παρόντος Κεφαλαίου, το ανώτατο όριο μηνιαίων τακτικών αποδοχών  ισούται με το αντίστοιχο ανώτατο όριο που προκύπτει κατ’ εφαρμογή των διατάξεων του παρόντος Κεφαλαίου για τους κατέχοντες θέση Τμηματάρχη, Διευθυντή ή Γενικού Διευθυντή στο δημόσιο. 4. Κατ’ εξαίρεση της προηγούμενης παραγράφου, ειδικά για το τεχνικό προσωπικό και τα διευθυντικά στελέχη των δημοσίων επιχειρήσεων, οργανισμών και εταιρειών του τελευταίου εδαφίου της παραγράφου 1 του παρόντος άρθρου, ως ανώτατο όριο των πάσης φύσεως αποδοχών, επιδομάτων, αποζημιώσεων και αμοιβών γενικά, ορίζεται το καθοριζόμενο από την παράγραφο 1 του άρθρου 2 του ν.3833/2010 (Α’ 40). Ως διευθυντικά στελέχη για την εφαρμογή της παρούσης παραγράφου νοούνται οι ασκούντες καθήκοντα προϊσταμένου οργανικής μονάδας επιπέδου Διεύθυνσης ή Γενικής Διεύθυνσης. 5. Το μέσο κατά κεφαλή κόστος των πάσης φύσεως αποδοχών, επιδομάτων, αποζημιώσεων και αμοιβών γενικά, εξαιρουμένων των εργοδοτικών εισφορών, των φορέων της παραγράφου 1 του παρόντος άρθρου, απαγορεύεται να υπερβαίνει τα χίλια εννιακόσια (1.900)  ευρώ το μήνα. 6. Οι φορείς της παραγράφου 1 του παρόντος άρθρου υποχρεούνται με το πέρας εκάστου τριμήνου και εντός είκοσι ημερών να υποβάλλουν στην Ειδική Γραμματεία ΔΕΚΟ αναλυτικά ποσοτικά στοιχεία για τον έλεγχο τήρησης των ανωτέρω περιορισμών. Σε περίπτωση που προκύπτει υπέρβαση των περιορισμών αυτών οι φορείς υποχρεούνται σε περικοπές το επόμενο τρίμηνο ώστε αφενός να συμμορφωθούν στα επιβαλλόμενα όρια και αφετέρου να αποκαταστήσουν την υπέρβαση του προηγούμενου τριμήνου. Σε περίπτωση επιχορήγησης του φορέα από τον κρατικό προϋπολογισμό, και εάν διαπιστωθεί μη συμμόρφωση του οργανισμού σύμφωνα με τα ανώτερα, διακόπτεται αυτοδικαίως η επιχορήγηση του. 7. Από την έναρξη ισχύος του παρόντος νόμου καταργείται κάθε γενική ή ειδική διάταξη ή ρήτρα ή όρος συλλογικής σύμβασης εργασίας, διαιτητικής απόφασης ή ατομικής σύμβασης εργασίας ή συμφωνίας, που καθορίζει αποδοχές και πρόσθετες αμοιβές ή απολαβές που υπερβαίνουν τα ανώτατα κατά περίπτωση όρια που ορίζονται στις προηγούμενες παραγράφους.»

Τι σημαίνουν αυτά πρακτικά για τους εργαζόμενους στη ΔΕΗ:

1. Ξεχάστε τον ΚΚΠ/ΔΕΗ! Όλοι οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ, κάθε κατηγορίας, εντάσσονται στο Ενιαίο Μισθολόγιο-Φτωχολόγιο, που προβλέπει ανώτατο όριο μικτού βασικού μισθού για ΠΕ με 35 χρόνια 2.200€!! Η «εξαίρεση» που ακολουθεί παρακάτω αφορά μόνο στο μεταβλητό μέρος του μισθού.
2. Το μέσο μηνιαίο κόστος του συνόλου των πάσης φύσεως αποδοχών, επιδομάτων, αποζημιώσεων και αμοιβών του προσωπικού (δηλ. μισθοί, υπερωρίες, εκτός έδρας, νυχτερινά, Κυριακές, αργίες και μειωμένο τιμολόγιο, εκτός των εργοδοτικών εισφορών) το 2010 ήταν 90.643.249€. Με το παραπάνω φιρμάνι της δωσίλογης κυβέρνησης το αντίστοιχο σύνολο των αμοιβών που θα διαθέσει η ΔΕΗ Α.Ε. περιορίζεται κατά μήνα και από 1.11.2011 σε 40.371.200€ (21.248 εργαζόμενοι Χ 1.900€ σύνολο σταθερών και μεταβλητών αμοιβών), δηλ. μειώνεται καταρχήν κατά 55,5%!!!
3. Από αυτή, την ούτε μισή πίτα που απομένει, η διοίκηση της ΔΕΗ Α.Ε. θα εξαιρέσει τον εαυτό της, δηλ. τους Γενικούς Δ/ντες και Δ/ντες ΒΟΚ – άραγε για τις υπηρεσίες που προσέφεραν στη σύνταξη του νόμου; Και υποτίθεται ότι θα «εξαιρέσει» το τεχνικό προσωπικό, που υποτίθεται ότι θα μπορεί να αμείβεται με πάνω από 1.900€ σταθερά και μεταβλητά μικτά. Βέβαια, για να μπορέσει ένας εργαζόμενος να υπερβεί τα 1.900€, θα πρέπει ο διπλανός του να πέφτει κάτω από τα 1.900€ αντίστοιχα. Πρόκειται δηλ. για το διαίρει και βασίλευε στην πιο κανιβαλική εκδοχή του, αυτή που εξασφαλίζει ότι δεν θα υπάρξει εργαζόμενος στη ΔΕΗ που δεν θα μακελευτεί.

Έτσι έχουν όμως τα πράγματα; Έχουν δίκιο οι ηγεσίες των ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-ΣΑΔ που μέχρι την Πέμπτη το βράδυ είχαν «εξασφαλίσει» για μια ακόμη φορά την «εξαίρεση των εργαζομένων στη ΔΕΗ» και από την Παρασκευή το πρωί περιδιαβαίνουν τους τεχνικούς χώρους και καθησυχάζουν τους συναδέλφους ότι η κατηγορία Τ «εξαιρέθηκε» και το λεπίδι αφορά μόνο στις υπόλοιπες κατηγορίες του προσωπικού (ΔΟ, Γ, Ν, Υ);
Ας θεωρήσουμε ότι κυβέρνηση και διοίκηση στοχεύουν στην σχετικά καλύτερη αμοιβή των τεχνικών αφού τους «εξαιρούν» και σκοπεύουν να τους δώσουν πάνω από 1.900€. Τότε προκύπτουν οι εξής πιθανές εκδοχές. Κι ας μιλήσουμε με νούμερα. Ας κάνουμε δηλ. αυτό που αρνήθηκαν να κάνουν όλα τα μέλη του του Δ.Σ. της ΓΕΝΟΠ την Κυριακή 9.11.2011, μπροστά σε δεκάδες συναδέλφους που αγωνιούσαν για τη ζωή και την οικογένειά τους.

Τρία Σενάρια για «εξαιρούμενους»

Σενάριο Α: Στις 30.9.2011 στη ΔΕΗ απασχολούνταν 14.916 εργαζόμενοι κατηγορίας Τ και 6.332 εργαζόμενοι των υπολοίπων κατηγοριών. Η ΔΕΗ ως βιομηχανική επιχείρηση δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς υπερωρίες, βάρδιες, εκτός έδρας, αφενός λόγω της τεχνικής της φύσης κι αφετέρου, λόγω της δραματικής συρρίκνωσης του προσωπικού που επέβαλε η απελευθέρωση της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας και η μετοχοποίηση-ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ.
Αν λοιπόν, οι 6.332 ΔΟ, Γ, Ν, Υ εργαζόμενοί της αμείβονται από 1.11.2011 με 1.000€ μέσες κατά κεφαλή μικτές αποδοχές –περίπου δηλ. όσο προβλέπει το Ενιαίο Μισθολόγιο-Φτωχολόγιο του Δημοσίου και οι τιμές της αγοράς- σημαίνει ότι το σύνολο της μηνιαίας μισθοδοσίας τους θα είναι 6.332Χ1000€=6.332.000€. Άρα, από την «πίτα» των 40.371.200€ απομένουν 34.039.200€ για να τα μοιραστεί η κατηγορία Τ. Τα 34.039.200€ διαιρούμενα δια των 14.961 εργαζομένων της κατηγορίας Τ, αποδίδουν μέσο κατά κεφαλή μικτό σύνολο αποδοχών 2.282€. Φυσικά μέσα στην κατηγορία Τ, δεν παίρνουν και δεν θα παίρνουν όλοι τα ίδια. Οι συνάδελφοι Τ1,Τ2,Τ3 αμείβονται και θα αμείβονται περισσότερο λόγω των σπουδών και της θέσης εργασίας τους. Ας υπολογίσουν λοιπόν, οι συνάδελφοι ορύχοι, σταθμίτες, εναερίτες, υπογειίτες, δηλ. οι 11.751 εργαζόμενοι Τ4 και οι 615 Τ5, πόσο μέσο μηνιαίο μικτό σύνολο αποδοχών (μαζί δηλ. με υπερωρίες, βάρδιες, εκτός έδρας, Κυριακές, αργίες) απομένει να παίρνουν!

Σενάριο Β: Οι 6.332 συνάδελφοι των κατηγοριών ΔΟ, Ν, Υ, Γ, όπως επικαλούνται κάποιοι, επιτελούν δευτερευούσης σημασίας εργασίες στη ΔΕΗ, κάθονται όλη μέρα κι ένα εργασιακό επίδομα της τάξης των 487€ μηνιαίων μικτών αποδοχών είναι υπεραρκετό για τη δουλειά που κάνουν. Βέβαια, αν δεν τους φτάνει να φάνε ή δεν έχουν κανένα λόγο να δουλέψουν για τόσα, ας μην το εξετάσουμε για την ώρα… Λοιπόν, 6.332Χ487€=3.081.200€. Άρα, από την «πίτα» των 40.371.200€ απομένουν 37.290.000€ για να τα μοιραστεί η κατηγορία Τ. Με τον ίδιο τρόπο όπως παραπάνω προκύπτει μέσος κατά κεφαλή μικτός μισθός 2.500€. Ας ξαναυπολογίσουν λοιπόν, οι συνάδελφοι ορύχοι, σταθμίτες, εναερίτες, υπογειίτες, δηλ. οι 12.366 εργαζόμενοι Τ4-Τ5, πόσο συνολικό μέσο μηνιαίο μικτό μισθό (μαζί δηλ. με υπερωρίες, βάρδιες, εκτός έδρας, Κυριακές, αργίες) απομένει να παίρνουν!

Σενάριο Γ: Οι 6.332 συνάδελφοι των κατηγοριών ΔΟ, Ν, Υ, Γ, όπως λένε άλλοι, είναι άχρηστοι, βαρίδια και «πλεονάζοντες». Άλλωστε, τη δουλειά τους μπορούν να την κάνουν εξωτερικές ιδιωτικές εταιρείες και σε πολλά την κάνουν ήδη (security, εργολάβοι καταμέτρησης, θυγατρική της Eurobank που ανέλαβε τη μισθοδοσία των εκτάκτων στη ΔΠΑ, κ.ο.κ.) Ας απολυθούν λοιπόν για να μεγαλώσει η «πίτα» των υπολοίπων. Τι θα συμβεί τότε; Το πρώτο τρίμηνο οι 14.916 συνάδελφοι της κατηγορίας Τ θα μοιραστούν τα 40.371.200€ που θα τους αποδώσουν μέσες κατά κεφαλή μικτές αποδοχές 2.707€, αφού οι υπόλοιποι 6.332 συνάδελφοι θα πάρουν 0€. Πάλι βέβαια θα τα μοιράσουν μεταξύ τους για τους λόγους που αναφέρθηκαν.
Όμως, το αμέσως επόμενο τρίμηνο, η πίτα θα διαμορφώνεται πλέον σε 14.916Χ1.900€=28.340.400€! Την οποία θα πρέπει να μοιράσουν μεταξύ τους οι Τ1, Τ2, Τ3, Τ4 και Τ5. Αν τώρα π.χ. οι Τ1, Τ2, Τ3 πάρουν μέσες κατά κεφαλή μικτές αποδοχές 3.000€, δηλ. 2550Χ3.000€=7.650.000€, οι συνάδελφοι ορύχοι, σταθμίτες, εναερίτες, υπογειίτες, δηλ. οι 12.366 εργαζόμενοι Τ4-Τ5 απομένει να μοιράσουν μεταξύ τους 1.673€ συνολικές μέσο μηνιαίες μικτές αποδοχές (μαζί δηλ. με υπερωρίες, βάρδιες, εκτός έδρας, Κυριακές, αργίες)!! Και ούτω καθεξής για το 3^ο, 4^ο και τα λοιπά τρίμηνα!!!

Οποιοσδήποτε γνωρίζει τις 4 πράξεις της αριθμητικής μπορεί να επαληθεύσει τους υπολογισμούς και να πειραματιστεί με όσες άλλες παραλλαγές σεναρίων θέλει. Κάθε φορά το αποτέλεσμα της πράξης θα είναι ίδιο. Οι μόνες, ως φαίνεται, που δεν(;) γνωρίζουν αριθμητική είναι οι απανταχού ηγεσίες. Η διοίκηση της ΔΕΗ που δεν ήξερε τίποτα για το φόνο, αλλά νομίζει πως φρόντισε να σώσει το τομάρι της… Η ηγεσία της ΓΕΝΟΠ (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-ΣΑΔ), που συμφώνησε στο κομμάτιασμα της ΔΕΗ και «δεν άφησε κανέναν εργαζόμενο στην τύχη του» και στο τσεκούρι του πολυνομοσχέδιου. Που τρεις μέρες τώρα αντί να οργανώνει την πάλη των εργαζομένων, γυρνά στα υπουργικά γραφεία και κλαίγεται… Ακόμα και ο ευτραφής αντιπρόεδρος των δοσιλόγων, κος Βενιζέλος που, όπως μας ενημέρωσε ο Πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ, δήλωσε πως δεν γνωρίζει τις λεπτομέρειες του νόμου που κατέθεσε και θα ψηφίσει!! Αν σας θυμίζει τον άλλο ευτραφή αντιπρόεδρο που τη μια μέρα ψήφισε το χαράτσι και την άλλη δήλωσε ότι δεν έχει να το πληρώσει, η ομοιότητα δεν είναι συμπτωματική…
Στόχος του κατάπτυστου κι αντισυνταγματικού νομοσχεδίου είναι οι μαζικές απολύσεις των εργαζομένων στη ΔΕΗ και η ισοπέδωση του εισοδήματός τους, ώστε η κομματιασμένη ΔΕΗ που ετοιμάζουν να παραδώσουν έναντι πινακίου φακής στα νέα αφεντικά που σέρνει μαζί του ο Ρέσλερ, να έχει απαλλαγεί από τα «βαρίδια» των εργαζομένων, των μισθών και κάθε ίχνους δικαιωμάτων τους. Γι’ αυτό παραδίδουν τις τεχνικές εργασίες σε εργολάβους και κάποιες διοικητικές σε εξωτερικούς συνεργάτες, που όλως τυχαίως είναι παραρτήματα τραπεζών που πρέπει να «διασωθούν». Αυτή η πολιτική συμβαδίζει με τη δημιουργία στη χώρα Ειδικών Οικονομικών Ζωνών, με πρώτη την Πελοπόννησο του Νεοδημοκράτη Περιφερειάρχη, κου Τατούλη.
Η κωμωδία και το δράμα πρέπει να πάρουν τέλος! Κι αυτό το τέλος πρέπει να το δώσουν οι εργαζόμενοι κι ολόκληρος ο ελληνικός λαός.

Θέμα χρόνου η χρεωκοπία

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ, ΦΑΝΗΣ ΠΑΠΑΔΑΤΟΣ

Προσωρινό ανάχωμα στην επέκταση της οικονομικής κρίσης δημιούργησαν οι μεγαλύτερες κεντρικές τράπεζες του κόσμου με τη συντονισμένη παρέμβασή τους την Πέμπτη. Αντιγράφοντας μια μέθοδο που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 2008, στο απόγειο της τρέχουσας κρίσης, οι κεντρικές τράπεζες των ΗΠΑ, της Αγγλίας, της Ιαπωνίας, της Ελβετίας και μαζί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα κάλυψαν με δολάρια τη ρευστότητα που ζητούσαν οι τράπεζες, αποτρέποντας την πιστωτική ασφυξία που θα μπορούσε να οδηγήσει ακόμη και στην αναστολή των τραπεζικών δραστηριοτήτων, λόγω έλλειψης ρευστού.
Το χέρι βοήθειας των κεντρικών τραπεζών στράφηκε πρώτα και κύρια προς τις γαλλικές τράπεζες που έχουν εξελιχθεί στο τελευταίο θύμα της κρίσης στην ευρωζώνη. Η υποβάθμισή τους από τους οίκους αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας δικαιολογήθηκε στη βάση της έκθεσής τους στο ελληνικό δημόσιο χρέος και επίσης στην ελληνική τραπεζική αγορά, λόγω των σημαντικών εξαγορών που πραγματοποίησαν τα προηγούμενα χρόνια (Societe Generale τη Γενική και Credit Agricole την Εμπορική Τράπεζα).
Οι ζημιές που καταγράφουν οι δύο παραπάνω τράπεζες μαζί με τηνBNPParibas φθάνουν ακόμη και στο 50% της αξίας της μετοχής τους το τελευταίο μήνα ή από την αρχή του χρόνου, ενώ σε πρωτοφανή επίπεδα έχει φθάσει και η ασφάλισή τους απέναντι στο ενδεχόμενο χρεοκοπίας (CDS). Σε κάθε περίπτωση η θέση τους στην διεθνή αγορά έχει κλονιστεί μάλλον ανεπανόρθωτα.
Το πλήγμα που δέχτηκαν οι γαλλικές τράπεζες αναζωπύρωσε τις φήμες γα τη ελληνική χρεοκοπία ακριβώς τη στιγμή που η ίδια η Άνγκελα Μέρκελ επιχειρούσε να τις εκτονώσει, αποσυνδέοντάς τις από τις προθέσεις της κυβέρνησης και αποδίδοντάς τις στον αντικαγκελάριο της Γερμανίας και υπουργό Οικονομικών, Φίλιπ Ρέσλερ, επ’ αφορμή δηλώσεις του ότι δε χρειάζεται να υπάρχουν ταμπού στη διαμάχη για την κρίση του ευρώ.
Αν δηλαδή παραστεί ανάγκη να οδηγηθεί σε συντεταγμένη χρεοκοπία η Ελλάδα, να πεταχτεί, ήταν η άποψη του ηγέτη του κόμματος των Ελεύθερων Δημοκρατών που αποδόθηκε στις απογοητευτικές επιδόσεις του κόμματός του στις τελευταίες δημοσκοπήσεις, βάσει των οποίων είναι αδύνατο να ξεπεράσει το κατώφλι του 5% και να ξαναμπεί στη Βουλή.
Ωστόσο, ακόμη και οι δηλώσεις της Μέρκελ δεν προκάλεσαν εφησυχασμό, αλλά επιβεβαίωση των ανησυχιών για την πορεία της ελληνικής οικονομίας, που αναπότρεπτα οδηγείται σε μια μεγάλης έκτασης αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους της, κατά πάσα πιθανότητα της τάξης του 50%.
Λάδι στη φωτιά της συζήτησης για ενδεχόμενη ελληνική χρεοκοπία έριξε πρώτα και κύρια η πληροφορία του περιοδικού Σπίγκελ ότι αξιωματούχοι του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών έχουν ήδη επεξεργαστεί τα σενάρια με τις επιπτώσεις από μια πιθανή ελληνική χρεοκοπία. Το γερμανικό περιοδικό μάλιστα ανέφερε πως έκριναν ότι οι επιπτώσεις είναι «διαχειρίσιμες», ενώ ενημέρωσαν και τις Βρυξέλλες για τα πορίσματά τους. Το ότι δεν πρόκειται μόνο για την απελπισμένη προσπάθεια ενός «καμένου» πολιτικού να χαϊδέψει τα συντηρητικά αντανακλαστικά των γερμανών ψηφοφόρων φάνηκε επίσης από το γεγονός ότι αντίστοιχες εμπρηστικές δηλώσεις έκανε κι ο υπουργός Οικονομίας, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ενώ σύμφωνα πάλι με το δημοσίευμα του Σπίγκελ οι επιπτώσεις από μια ελληνική χρεοκοπία συζητήθηκαν σε γεύμα που οργανώθηκε στο Βερολίνο από τον γερμανό υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας με καλεσμένους τους ομολόγους του της Φινλανδίας και της Ολλανδίας.
Το θέμα λοιπόν της χρεοκοπίας έχει τεθεί. Από αυτούς μάλιστα που ανέλαβαν εργολαβικά τη “διάσωση” της ελληνικής οικονομίας τα δύο τελευταία χρόνια παίρνοντας το δημόσιο χρέος από το 115% τον Οκτώβριο του 2009 (όταν αποφασίστηκε η υπαγωγή της Ελλάδας στο ΔΝΤ σύμφωνα με τον υφυπουργό Οικονομικών Φίλιππο Σαχινίδη) και φθάνοντάς το στο 172%, όπου θα φθάσει το 2012, σύμφωνα με την έκθεση του γραφείου προϋπολογισμού της Βουλής. Μια έκθεση που στοίχισε την θέση της επικεφαλής του. Δεν ήταν όμως και η μοναδική λογιστική απάτη του ΠΑΣΟΚ για να εμφανίσει ως αναγκαία τη προσφυγή στον μηχανισμό ΔΝΤ – ΕΕ. Την Πέμπτη η καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, Ζωή Γεωργαντά, μέλος της διοίκησης της στατιστικής υπηρεσίας αποκάλυψε δημόσια ότι με τεχνητούς τρόπους, ως αποτέλεσμα λαθροχειριών δηλαδή, διογκώθηκε το δημοσιονομικό έλλειμμα του 2009 για να φτάσει στο 15,4%, τσουβαλιάζοντας και δαπάνες που δεν έπρεπε να περιληφθούν σε αυτά τα κονδύλια. Το σχέδιο ήταν το ελληνικό έλλειμμα να υπερβαίνει ακόμη και το έλλειμμα της Ιρλανδίας, που έφθανε το 14%, έτσι ώστε να καμφθούν οι όποιες αντιδράσεις απέναντι στα μέτρα λιτότητας που επιβλήθηκαν. Το πόσο βαριά εκτεθειμένη είναι η συμμορία του ΠΑΣΟΚ φάνηκε από την απόφαση της κυβέρνησης να πάψει τα 6 από τα 7(!) μέλη της διοίκησης της στατιστικής υπηρεσίας αφήνοντας στη θέση του μόνο τον πρόεδρό της, Ανδρέα Γεωργίου, που πριν έρθει στην Ελλάδα πέρυσι, εργαζόταν στο ΔΝΤ! Πραγματικά, όσο περνάει ο καιρός κι αρχίζουν να επιβεβαιώνονται οι χειρότερες υποψίες, αποκαλύπτεται το μέγεθος της πολιτικής και οικονομικής απάτης που στήθηκε από την κυβέρνηση Παπανδρέου για να οδηγηθεί τελικά η Ελλάδα στη χρεοκοπία.
Η χρεοκοπία επομένως είναι καθαρό αποτέλεσμα της πολιτικής του Μνημονίου. Δεν θα έλθει λόγω της ανεπαρκούς ή καθυστερημένης εφαρμογής του όπως λένε οι Γερμανοί και τα τσικό τους στο υπουργικό συμβούλιο, αλλά εξ’ αιτίας της απαρέγκλιτης και πιστής εφαρμογής του. Μόνο που η επιβολή του Μνημονίου είχε κι ορισμένες παράπλευρες απώλειες, όπως η απρόβλεπτου βάθους ύφεση, που το τελευταίο τρίμηνο έφθασε το 7,3%, με αποτέλεσμα η  ύφεση για όλο το έτος να φθάσει στο 5,3% και όχι 3,8% όπως αρχικά υπολόγιζαν. Σε ένα τέτοιο βούρκο ύφεσης ποιά πρόβλεψη για φορολογικά έσοδα μπορεί να σταθεί; Τα προϋπολογισθέντα έσοδα δίνουν τη θέση τους σε μαύρες τρύπες βάθους 4,8 δισ. ευρώ για το 8μηνο Ιανουαρίου – Αυγούστου, με αποτέλεσμα το έλλειμμα να βρίσκεται στο 8,2%, σχεδόν εκεί δηλαδή που κυμαινόταν και το 2009, όταν ήταν στο 8%!
Το θέμα όμως είναι πως τα μειωμένα φορολογικά έσοδα δημιουργούν χρηματοδοτικά κενά, οδηγώντας στο ναυάγιο το «πρόγραμμα σωτηρίας». Η ανακοίνωση από το Βαγγέλη Βενιζέλο του νέου φόρου στα ακίνητα, ύψους 2 δισ. ευρώ για φέτος κι άλλα 2 δισ. για τον επόμενο χρόνο επιχείρησε να καλύψει αυτό το κενό. Μάταια όμως. Όχι μόνο επειδή η είσπραξή του είναι αμφίβολη, λόγω των λαϊκών αντιδράσεων, αλλά γιατί η περιδίνηση της ελληνικής οικονομίας στην ύφεση δημιουργεί την μια μαύρη τρύπα μετά την άλλη, επιτείνοντας τις ανησυχίες για τον τρόπο με τον οποίο θα καλυφθούν τα χρηματοδοτικά κενά.
Ανοίγοντας μια παρένθεση, είναι περιττό να πούμε πως το ανέβασμα των τόνων κάθε φορά από το Βερολίνο και της Βρυξέλλες για τον κίνδυνο χρεοκοπίας αποτελεί πρώτης τάξης δικαιολογία για την επιβολή νέων μέτρων. Κάθε φορά που Βερολίνο και Βρυξέλλες δείχνουν τα δόντια τους, η κυβέρνηση Παπανδρέου σαν υπάκουο σκυλάκι, με τη βοήθεια φυσικά και του φιλικού της Τύπου, αναγγέλλει νέα αντιλαϊκά μέτρα. Πρόβλημα ωστόσο υφίσταται και το έχουν δημιουργήσει η Τρόικα με την κυβέρνηση από κοινού.
Δεύτερη αιτία που δυναμιτίζει τα σχέδια διάσωσης είναι οι περίφημες εγγυήσεις που προβλέπονται στη συμφωνία της 21^ης Ιουλίου. Η βιασύνη ειδικά του Βαγγέλη Βενιζέλου να υπογράψει διμερή συμφωνία με την Φινλανδία άνοιξε την όρεξη και σε άλλες χώρες της ευρωζώνης να πάρουν ανταλλάγματα για να προχωρήσουν στην εκταμίευση της δικής τους συμμετοχής που θα επιτρέψει την δανειοδότηση της Ελλάδας με το δεύτερο δάνειο ύψους 110 δισ. ευρώ.
Η τρίτη αιτία που δείχνει και το βάθος των αντιφάσεων σχετίζεται με την αναδιάρθρωση του χρέους που κατέχουν οι ιδιωτικές τράπεζες, στο βαθμό που παρότι μακροπρόθεσμα είναι επωφελές για τα ταμεία τους, άμεσα διαταράσσει επικίνδυνα τους ισολογισμούς τους. Υπ’ αυτό το πρίσμα η ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων που αναμένεται για την επόμενη εβδομάδα και η ευτυχής κατάληξη του στόχου της κυβέρνησης είναι αμφίβολο αν θα γιορταστεί απ’ όλους.
Τέλος, υπάρχει και μια άλλη, σημαντικότερη αιτία που σχετίζεται και αυτή με όσα προβλέπει η συμφωνία της 21^ης Ιουλίου. Οι υπολογισμοί των Γερμανών για ένα αναγκαίο κούρεμα του δημόσιου χρέους της τάξης του 50%, πέραν του κουρέματος της τάξης του 21% που προβλέπει η συμφωνία και υλοποιείται υπό την επίβλεψη της Διεθνούς των Τραπεζών (IIF), αποδεικνύει ότι τα αρχικά σχέδια ήταν αερολογίες. Αποδεικνύει επίσης πόσο αυθαίρετες ήταν οι μεγαλοστομίες των γραικήλων της κυβέρνησης που υπόσχονταν πως η Ελλάδα θα εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της στο ακέραιο. «Ακόμη και παράνομο να είναι το χρέος εμείς θα το πληρώσουμε» έλεγε ο Γ. Παπακωνσταντίνου όταν ήταν στο υπουργείο Οικονομικών, για να έρθουν τώρα οι Γερμανοί και να κρίνουν ότι αυτό το χρέος των 350 δισ. ευρώ δεν μπορεί να πληρωθεί. Γιατί, πίσω από τους υπολογισμούς τους για ένα αναγκαίο κούρεμα της τάξης του 50% κρύβεται ένας ψυχρός υπολογισμός ότι δημόσιο χρέος ύψους 350 δισ. ευρώ για μια χώρα που βρίσκεται σε διαδικασία συρρίκνωσης δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί.
Οι παραπάνω αποτυχίες παίρνουν ασυνήθιστα απειλητικές διαστάσεις λόγω της μετατροπής της κρίσης κρατικών χρεών σε κρίση της πραγματικής οικονομίας που απειλεί το ευρωπαϊκό και παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα (όπως έδειξε η παρουσία του αμερικανού υπουργού Οικονομικών, Τίμοθι Γκάιτνερ στη προχθεσινή σύνοδο του Γιούρογκρουπ στην Πολωνία) με μια νέα τραπεζική κρίση αντίστοιχη του 2009. Γι’ αυτό το λόγο επείγει η διαχείριση του «ελληνικού ζητήματος», φέρνοντας στο τραπέζι όλα τα πιθανά σενάρια, από την χρεοκοπία της Ελλάδας μέχρι και την έξοδο από το ευρώ.
Βερολίνο και Βρυξέλλες προφανώς δεν επιδιώκουν την πάση θυσία έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη κι αυτό για πολλούς λόγους. Πρώτο, επειδή όσο η Ελλάδα είναι εντός του ευρώ οι χώρες του κέντρου εξάγουν τα προϊόντα τους απρόσκοπτα. Δεύτερο, μια πιθανή έξοδος της Ελλάδας θα άνοιγε το δρόμο για να ακολουθήσουν κι άλλες χώρες, καθώς τότε, όταν θα είχε «σπάσει το ταμπού» η ευρωζώνη δεν θα ήταν μια σταθερή νομισματική ένωση, αλλά μια χαλαρή ζώνη εναλλασσόμενου εύρους, ανάλογα με την οικονομική συγκυρία. Τρίτο, μια πιθανή έξοδο της Ελλάδας αναπόφευκτα θα οδηγούσε σε μείωση την συναλλαγματική ισοτιμία του ευρώ έναντι του δολαρίου, υπονομεύοντας το στόχο του Βερολίνου για συνεχή του ανατίμηση έτσι ώστε να αποδεικνύεται μια επωφελή τοποθέτηση για κάθε επενδυτή. Από την άλλη, η αποχώρηση της Ελλάδας από την ευρωζώνη θα αποδειχθεί μονόδρομος και θα επιβληθεί ακαριαία από το Βερολίνο αν, πρώτο, αυτή η λύση διευκολύνει την διαχείριση της ευρωπαϊκής κρίσης και τη διάσωση του ευρώ, σε ότι αφορά την λειτουργία του σαν παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, καθώς τους είναι απολύτως απαραίτητο όσο και αναντικατάστατο εργαλείο, στον ανταγωνισμό τους με τα άλλα κέντρα του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού. Ιδιαίτερα καθώς η κρίση της ευρωζώνης έχει την τάση να επεκταθεί και να επιδεινωθεί. Δεύτερο, η Γερμανία δεν θα διστάσει να πετάξει έξω την Ελλάδα από την ευρωζώνη αν αυτή της η απόφαση οδηγήσει, με έναν συγκροτημένο τρόπο, στην δημιουργία ενός δεύτερου, εφαπτόμενου στον σκληρό πυρήνα του ευρώ και απολύτως εξαρτώμενου από αυτόν, οικονομικά και πολιτικά, κύκλου χωρών, (π.χ. Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία, ίσως ακόμα και Ισπανία στην πιο φιλόδοξη εκδοχή), εξασφαλίζοντας έτσι για τις ηγεμονικές δυνάμεις της ΕΕ, την επωφελή γι’ αυτές συνέχεια της ήδη δεσπόζουσας παρουσίας τους σε αυτές της οικονομίες και τη συνέχιση της απομύζησής τους.
Ο τρόπος δε, της εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη βρίσκεται, υπερβαίνοντας τις τεχνικές δυσκολίες που δημιουργεί η απουσία σχετικής πρόβλεψης στα καταστατικά κείμενα της ευρωζώνης: Κάνοντας μας τον βίο αβίωτο κι επιβάλλοντας την μια εξωφρενική απαίτηση μετά την άλλη, μέχρι να φύγουμε οικειοθελώς.

Τι θέλει να αποφύγει το Βερολίνο

ΠΑΥΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ ΜΕ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΤΟΥ ΟΦΕΙΛΕΤΗ ΚΑΙ ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ

Η Γερμανία δεν βρέθηκε προ απροόπτου κι αναγκάστηκε να αποδεχθεί δημόσια την ανάγκη κουρέματος του ελληνικού χρέους κατά 50%. Έγκαιρα, στη σύνοδος κορυφής της ΕΕ του Μαρτίου, είχε επιβάλλει να ψηφιστεί η διαδικασία της «συντεταγμένης χρεοκοπίας» και του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (EMS), που θα τεθούν σε λειτουργία τον Ιούλιο του 2013. Αυτό που δεν είχε προβλέψει η Γερμανία ήταν η υποτροπή της κρίσης που θα έφερνε αναγκαστικά πιο κοντά τις απαραίτητες αποφάσεις, οδηγώντας ακόμη και σε ταχύτερη εφαρμογή τους. Γιατί στις διορθωτικές δηλώσεις που έκανε η Μέρκελ, αυτό που διέψευσε δεν ήταν η χρεοκοπία, αλλά η ανεξέλεγκτη χρεοκοπία: «Σε μια νομισματική ένωση με 17 μέλη μπορούμε να έχουμε ένα σταθερό ευρώ αν αποφύγουμε ανοργάνωτες διαδικασίες», δήλωσε στο ραδιοφωνικό σταθμό του Βερολίνου – Βραδενβούργου. Και συνέχισε με τα εξής: «Είναι επομένως κορυφαία μας προτεραιότητα να αποφύγουμε μια ανεξέλεγκτη χρεοκοπία». Το διακύβευμα επομένως έγκειται στους όρους, το πλαίσιο της χρεοκοπίας και τις συνέπειες που θα σημάνει κι όχι αν θα γίνει. Αυτό προεξοφλείται ως βέβαιο από το Τέταρτο Ράιχ.
Δύο είναι τα ενδεχόμενα που θα ήθελε να αποφύγει το Βερολίνο κι η ελληνική αστική τάξη, φυσικά. Το πρώτο ενδεχόμενο είναι μια κατάσταση χάους με την κυβέρνηση να ανακοινώνει νύχτα αδυναμία εξυπηρέτησης των δανειακών της υποχρεώσεων, κάτω από την ανάγκη των άδειων ταμείων. Πρόκειται για μια απόφαση που θα δημιουργούσε ντόμινο ανεξέλεγκτων και απρόβλεπτων καταστάσεων σε μια αγορά ούτως ή άλλως χαοτική, ακόμη και σε κανονικές συνθήκες. Μια κατάσταση εν ολίγοις που θα δημιουργούσε σοβαρές ζημιές και θα έθετε σε κίνδυνο ακόμη και την ύπαρξη της ευρωζώνης.
Το δεύτερο ενδεχόμενο που θέλει να αποτρέψει είναι κι η μοναδική λύση στο πρόβλημα του δημόσιου χρέους, με γνώμονα τα συμφέροντα της λαϊκής πλειοψηφίας: Παύση πληρωμών και διαγραφή του δημόσιου χρέους με πρωτοβουλία του οφειλέτη, λογιστικός έλεγχός του ώστε να αποκαλυφθεί κάθε είδους παράνομο χρέος, έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ σε ένα πλαίσιο σύγκρουσης με τον ιμπεριαλισμό και το κεφάλαιο και εισαγωγή νέας νομισματικής μονάδας με ισοτιμία που θα ευνοεί την εγχώρια παραγωγή. Ουσιαστικές συνιστώσες αυτής της δυναμικής είναι η εθνικοποίηση των τραπεζών, η επιβολή εμποδίων στην κίνηση κεφαλαίων που θα αποτρέψει την μαζική έξοδό τους από την Ελλάδα και η άσκηση ενεργούς βιομηχανικής πολιτικής στην κατεύθυνση δημιουργίας θέσεων εργασίας, αναζωογόνησης της υπαίθρου, διατροφικής επάρκειας κ.λπ. Διαρκές ζητούμενο αυτής της δυναμικής πορείας δεν μπορεί να είναι παρά η αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου. Τουλάχιστον.

ΣΥΝΤΕΤΑΓΜΕΝΗ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ

Ιστορική αποτυχία της αστικής τάξης

ΠΤΩΣΗ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΟΣΤΟΥΣ 

Το βασικό περίγραμμα της “συντεταγμένης χρεοκοπίας” όπως την επιδιώκει ο γερμανικός ιμπεριαλισμός είναι ήδη γνωστό. Πρακτικά η μετατροπή της Ελλάδας σε προτεκτοράτο, όπου οι πιο σημαντικές αποφάσεις θα λαμβάνονται από την ίδια τη Γερμανία. Η εγκατάσταση στην Ελλάδα του Χορστ Ράιχενμπαχ, με καθήκοντα εκκαθαριστή που θα επιβλέψει τη διαδικασία πτώχευσης (αυτό είναι το πραγματικό του έργο κι όλα τα υπόλοιπα για την εκταμίευση των κοινοτικών κονδυλίων είναι προπέτασμα καπνού), μαζί με μια ομάδα 30 ακόμη τεχνοκρατών συμβολίζει τη νέα εποχή που ανατέλλει για τον ελληνικό καπιταλισμό. Η πρόθεσή του δε να δώσει προτεραιότητα στην περικοπή των δαπανών στην υγεία, την αλλαγή των εργασιακών σχέσεων και πάνω απ’ όλα στην προώθηση των Ειδικών Οικονομικών Ζωνών που θα μετατρέψουν την Ελλάδα σε Γουατεμάλα της Γερμανίας (δηλαδή μια απέραντη ζώνη φτώχειας όπου το εργασιακό, φορολογικό και περιβαλλοντικό δίκαιο θα το αποφασίζει μόνος του ο επενδυτής) δείχνουν πως θα είναι η επόμενη μέρα.
Εδώ αξίζει να αναφερθεί πως ήδη το Μνημόνιο έχει φέρει σε πέρας την πιο βρόμικη δουλειά, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά επίσης και στις άλλες δύο χώρες που υποβλήθηκαν στην χημειοθεραπεία των Μνημονίων: την Ιρλανδία και την Πορτογαλία. Σύμφωνα με στοιχεία που έδωσε η ευρωπαϊκή στατιστική υπηρεσία στην δημοσιότητα την Παρασκευή αυτές οι τρεις χώρες είναι οι μοναδικές σε όλη την ευρωζώνη και την ΕΕ όπου το ωριαίο κόστος εργασίας κατέγραψε πτώση το δεύτερο τρίμηνο του 2011, σε σχέση με το προηγούμενο τρίμηνο. Να σημειωθεί δε πως δεν είναι η πρώτη φορά. Όλες οι έρευνες εργατικού κόστους το τελευταίο διάστημα καταγράφουν αντίστοιχη υποχώρηση. Συγκεκριμένα, στην Ελλάδα που κρατάει τα σκήπτρα της σύνθλιψης των αμοιβών το εργατικό κόστος μειώθηκε κατά 3,7%, στην Ιρλανδία κατά 3,5% και στην Πορτογαλία και 0,8%, όταν στην ευρωζώνη και την ΕΕ κατά μέσο όρο αυξήθηκε κατά 3,6% και 3,4%! Φαίνεται έτσι ποιό ήταν το ζητούμενο των Μνημονίων και των στατιστικών απατών που έκαναν τα λαμόγια του ΠΑΣΟΚ για να εμφανίσουν το δημοσιονομικό έλλειμμα εκτός ελέγχου. Ζητούμενο ήταν η αναίρεση εργατικών κατακτήσεων δεκαετιών και η συντριβή μισθών και ημερομισθίων. Τι σημασία έχει λοιπόν αν το δημοσιονομικό έλλειμμα παραμένει εκεί που ήταν το 2009, παρά τις τρομακτικές περικοπές κοινωνικών δαπανών; Αλλού στόχευαν οι περικοπές.
Παρόλα αυτά η μετατροπή της Ελλάδα σε αποικία της Γερμανίας, όπως θα συμβεί υπό το καθεστώς της “συντεταγμένης χρεοκοπίας”, παρά τα κέρδη που σηματοδοτούν για το κεφάλαιο οι μειώσεις μισθών και ημερομισθίων, δε σημαίνει ότι η αστική τάξη της Ελλάδας δεν βιώνει μια κραυγαλέα, ιστορικών διαστάσεων αποτυχία, που καθιστά την κυριαρχία της πολύ πιο αδύναμη, πολύ πιο τρωτή και ασταθής απέναντι στον προαιώνιο αντίπαλό της. Ο ελληνικός καπιταλισμός επιλέγει ωστόσο την “συντεταγμένη χρεοκοπία” γιατί εξασφαλίζει το μικρότερο δυνατό κόστος έναντι του μεγαλύτερου δυνατού οφέλους, που είναι η πάση θυσία παραμονή στο ευρώ και τον σκληρό πυρήνα της ΕΕ.
Τόσο το αστικό πολιτικό σύστημα (κυβέρνηση – αντιπολίτευση), όσο και η άρχουσα τάξη, θεωρούν ότι με τον τρόπο αυτό θα καταφέρουν να ρίξουν ολοκληρωτικά το βάρος της κρίσης στους εργαζόμενους και με τη θυσία της δημόσιας περιουσίας και των λιγότερο ισχυρών κεφαλαίων, θα προστατέψουν στο μέτρο του δυνατού τα συμφέροντα της κυρίαρχης μερίδας του ελληνικού κεφαλαίου.
Αυτή είναι η λογική της οργανωμένης-συντεταγμένης χρεοκοπίας μιας χώρας, που από ότι φαίνεται θα κάνει την παγκόσμια πρεμιέρα της στη χώρα μας. Ως οργανωμένη χρεοκοπία δηλαδή μπορεί να οριστεί η μεταφορά του εταιρικού πτωχευτικού δικαίου στο επίπεδο του έθνους-κράτους. Η νομολογία του εταιρικού πτωχευτικού δικαίου επιδιώκεται ουσιαστικά να αντικαταστήσει το δημόσιο διεθνές δίκαιο που διέπεται από την αρχή της κρατικής κυριαρχίας.
(Δημοσιεύτηκε στο ΠΡΙΝ 18/9/2011 www.prin.gr)

Δεν πληρώνουμε τα χαράτσια τους! Τους ανατρέπουμε!

ΑΝΤΑΡΣΥΑ - Δεν πληρώνουμε τα χαράτσια τους! Τους ανατρέπουμε!

Thursday, 15 September 2011 14:30

Ο κεφαλικός φόρος = χαράτσι που εξήγγειλε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στη ΔΕΘ με το περιβόητο «ειδικό τέλος ακινήτων» αποτελεί αποκορύφωμα φορομπηξίας και κοινωνικής βαρβαρότητας,  ενάντια στους εργαζόμενους και το λαό που βρίσκονται ήδη στα όρια της αντοχής τους και αγανακτούν έχοντας ήδη πάρει στα χέρια τους τα σημειώματα της «έκτακτης εισφοράς» και του «ειδικού τέλους επιτηδεύματος» που ψηφίστηκαν στο Μεσοπρόθεσμο. Υπολογίζεται ότι η συνολική επιβάρυνση για μια μέση οικογένεια θα ξεπεράσει κατά πολύ τα 1000 ευρώ,  σε μια περίοδο που περικόπτονται βάναυσα μισθοί και συντάξεις η  ανεργία θερίζει και εκατοντάδες χιλιάδες νέες απολύσεις βρίσκονται στα σκαριά με την «εργασιακή εφεδρία». Το θράσος της κυβέρνησης είναι απύθμενο, όταν για μια ακόμη φορά χαρατσώνει την πλειοψηφία της κοινωνίας. Την ίδια στιγμή που καλεί τους εφοπλιστές σε «συζήτηση για το πώς θα συμβάλλουν στην εθνική προσπάθεια»(!), μειώνει τον συντελεστή φορολόγησης των επιχειρήσεων στο 20%, συνεχίζει τις απεριόριστες φοροαπαλλαγές στο κεφάλαιο στο όνομα «της ανάπτυξης», τροφοδοτεί με 110 δις τις τράπεζες, εκποιεί το δημόσιο συσσωρευμένο πλούτο αντί «πινακίου φακής», συντρίβει τους άνεργους και συνταξιούχους τους μισθωτούς, τους αυτοαπασχολούμενους, τους ελεύθερους επαγγελματίες και τους μικροϊδιοκτήτες χωρίς έλεος. Δύο χρόνια μετά την εφαρμογή του Μνημονίου η κυβέρνηση επιχειρεί να εφαρμόσει την φοροεπιδρομή επικαλούμενη «τα άδεια ταμεία» δείγμα και αυτό μιας πολιτικής ολότελα χρεοκοπημένης και σε πλήρη κατάρρευση!

Οι μπόρες του Σεπτέμβρη και η αξιοπρέπεια

Του Παναγιώτη Φραντζή Αργούν ακόμα τα πρωτοβρόχια αλλά αυτός ο Αύγουστος έχει κάτι από χειμώνα στη βαριά του, την ασήκωτη ειδησεογραφία. Με την παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία να παίρνει τη διπλή κάτω βόλτα, τις κοινωνικές εκρήξεις να παραμένουν στην ημερήσια διάταξη βάζοντας φωτιά στην ησυχία της «μεσαίας τάξης» του πρώτου κόσμου, και την Ελλάδα, που δεν κάηκε φέτος από πυρκαγιές αλλά από τις απανωτές εξαγγελίες για τους τρόπους υφαρπαγής μερικών δισεκατομμυρίων από μισθωτούς και συνταξιούχους, να παραπαίει μακριά από οποιοδήποτε θαύμα μεγαλόχαρης. Έρχεται όμως βροχή, έρχεται μπόρα, κι από Σεπτέμβρη ο νέος λογαριασμός στην πόρτα των λαϊκών νοικοκυριών θα ζητά πληρωμή. Έκτακτη εισφορά αλληλεγγύης και άλλα ωραία πράγματα στο περιτύλιγμα των «αναγκαίων μέτρων». Κατά τα άλλα ο Πρωθυπουργός της χώρας, που έκανε κρυφά τα μπάνια του στη Σέριφο φιλοξενούμενος σε σπίτια χωμένα σε απόμακρους βράχους, έχοντας πρώτα ρίξει στις ξέρες το σκάφος στο οποίο επιβαίνουμε όλοι μας, κι έχοντας εξαντλήσει τα όποια αποθέματα επιρροής και τρομοκρατίας απέναντι στο λαό του, προφανώς θα καταφύγει στο τελευταίο οχυρό, τον μπαμπούλα της διεθνούς ύφεσης που μας έφερε τις χειρότερες των προβλέψεων. Σε αυτό το τοπίο τα συνδικάτα και η Αριστερά δεν μπορούν να συνεχίζουν στην πεπατημένη των αγωνιστικών ραντεβού ανά κλάδο ή τόπο δουλειάς – όπου η κυβέρνηση ή η εργοδοσία ανοίγουν πυρ ή στήνουν επικοινωνιακές παγίδες (αν έχουν πλέον αυτή την πολυτέλεια). Και το ξέρουν. Όλοι, λίγο ή πολύ, καταλαβαίνουν ότι κάτι πιο σοβαρό πρέπει να γίνει προκειμένου να πάρουν την πρωτοβουλία των κινήσεων οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, η νεολαία, οι άνεργοι, με τις οργανώσεις, τα κόμματα, τα δικά τους επιτελεία. Είναι η ώρα των στρατηγικών απαντήσεων. Το στοίχημα του Σεπτέμβρη δεν είναι μόνο το πού θα πάει ο φόβος. Η θερινή κοινωνική έκρηξη στη Βρετανία δείχνει ότι το καζάνι βράζει. Ότι οι φτωχοί αυτού του κόσμου δεν φοβούνται να τα σπάσουν. Η αξιοπρέπεια της οργάνωσης για μια αλλαγή βαθιά στην κοινωνία είναι που τους λείπει. Μια πραγματική αυτοπεποίθηση στη θέση της οργής. Ή και μαζί με την οργή. Στις μέρες μιας τέτοιας καπιταλιστικής κρίσης ιστορικών διαστάσεων, οι αριστεροί και οι σκεπτόμενοι προοδευτικοί άνθρωποι δεν μπορούν να μένουν στην επαλήθευση των θέσεών τους για τον αυταπόδεικτο χαρακτήρα της συστημικής φθοράς. Έχουν αντίθετα πολλή δουλειά να κάνουν. Όπως λέει και ο Μπρεχτ, το πρόβλημα σε τέτοιες εποχές δεν είναι ότι λείπουν οι σωστές γραμμές – αλλά είναι πάρα πολλές. Για την ώρα βρισκόμαστε στο στάδιο των διαπιστώσεων. Τόσο για τους εργαζόμενους, που συνειδητοποιούν την κατάσταση και τους κινδύνους για την εργασία και τη ζωή τους. Αλλά αυτή η συνειδητοποίηση χωρίς προοπτική είναι καταδικασμένη να φέρει απάθεια και απογοήτευση – ίσως μαζί με κάποιου είδους κοινωνική αναταραχή χωρίς όμως πολιτικό ανατρεπτικό περιεχόμενο και κατεύθυνση. Η χαρά και η ηθική ανάταση που έφερε η μαχητική συνάντηση παλιών και νέων αγωνιστών στην πλατεία Συντάγματος και σε όλη τη χώρα, μόνο σαν καρικατούρα μπορεί να πάρει παράταση στο νέο σκληρό τοπίο του Σεπτέμβρη. Όλα τα προηγούμενα θετικά βήματα του κινήματος – από τη δημιουργία και κυκλοφορία του Debtocracy και το εγχείρημα της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου μέχρι τις λαϊκές συνελεύσεις και τις περιφρουρήσεις των απεργιών στους μεγάλους εργασιακούς χώρους, τις αποφασιστικές διαδηλώσεις απέναντι στη βία και τον τρόμο του κράτους – τώρα δεν φτάνουν. Απαιτείται πιο γερό δέσιμο των ανθρώπων, συλλογικότητα και συντροφικότητα επαναστατικού κόμματος. Αυτή η αξιοπρέπεια που προέρχεται από την ανώτερη οργάνωση των μεμονωμένων βουλήσεων. Οι εφημερίδες που γράφουμε και διαβάζουμε, τα διαδικτυακά μέσα, αυτή εδώ η ιστοσελίδα, παρά την όποια συμβολή τους στην ενημέρωση και στο διάλογο για την έξοδο από τον μακρύ χειμώνα που μας ετοιμάζουν, όπως είναι δεν αρκούν. Υστερούν σε σφρίγος και αποτελεσματικότητα. Δεν φτάνουν ούτε τα σωστά συμπεράσματα για το χαρακτήρα της εποχής και της κρίσης και την προοπτική υπέρβασής της. (Αν και αυτή η συζήτηση δεν έχει εξαντληθεί και πρέπει να την κάνουμε και από εδώ.) Όλοι εμείς, ο υπόγειος κόσμος του μέλλοντος, που ακόμα δεν πιστεύουμε ότι μπορούμε να πατήσουμε πάνω από τα νούμερα της ανεργίας, πάνω από τους δείκτες της παρακμής της αγοράς, με στοιχεία συγκεκριμένα να πάμε το ψάξιμο και τον αγώνα ένα βήμα πιο πέρα. Συνδυάζοντας την τόλμη της σκέψης με την απόφαση της πράξης. Ακούγεται σαν ευχή, μα είναι η κατάρα τού να ζεις σε ενδιαφέροντες καιρούς – που έλεγε κάποιος. - - εικ. Τζόρτζιο ντε Κίρικο, Η επιστροφή του Οδυσσέα, 1968.

Οργή σαρώνει την Αγγλία

πηγή: ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΒΗΜΑ

Όπως στα παρισινά προάστια το 2005 και στην Αθήνα τον Δεκέμβριο του 2008, αλλά ταυτόχρονα και διαφορετικά, η έκρηξη της νεανικής οργής σαρώνει πολλές πόλεις της Αγγλίας ύστερα από την εν ψυχρώ δολοφονία του 29 χρονου Λονδρέζου Μαρκ Ντάγκαν από την αστυνομία, τα ψεύδη που διέσπειραν στα ΜΜΕ ότι πυροβόλησε πρώτος και την επίθεση στους συγγενείς και συμπολίτες του που είχαν μαζευτεί ειρηνικά έξω από το αστυνομικό τμήμα ζητώντας εξηγήσεις για το θάνατό του. Από το περασμένο Σάββατο, η αναταραχή έχει εξαπλωθεί στο Λονδίνο, Μπρίστολ, Λιντς, Λίβερπουλ, Νότιγχαμ, Μπίρμινχαμ, ,Μάντσεστερ, Σάλφορντ Γουέστ Μπρόμγουιτς και Γούλβερχαμπτον στα Μίντλαντς, όπου γίνονται εκτεταμένες ταραχές και συγκρούσεις κυρίως πολύ νέων ανθρώπων με την αστυνομία, με καταστροφές καταστημάτων, αυτοκινήτων και οικημάτων. Η αντίδραση του κατεστημένου του ΜΜΕ και της πολιτικής είναι να σπρώξει κάτω από το χαλί τις βαθύτερες κοινωνικές και πολιτικές αιτίες και να αποδώσει τα γεγονότα σε εγκληματίες και βίαια άτομα. Κλασική αντίδραση, αλλιώς θα έπρεπε να ομολογήσει τα ανομολόγητα. Την αστυνομική καταπίεση, την εκτεταμένη φτώχεια, την επιδείνωση της ζωής που έχει προκαλέσει η πολιτική των τελευταίων δεκαετιών. Η έκταση της αναταραχής ανάγκασε τον Βρετανό πρωθυπουργό να επιστρέψει άρον άρον από τις διακοπές και να συγκαλέσει τη Βουλή σε ειδική συνεδρίαση, όπου το αποτέλεσμα είναι προβλεπόμενο: ένταση της καταστολής.  Την ίδια στάση υπέρ της καταστολής κράτησε και ο Εντ Μίλιμπαντ, αρχηγός του Εργατικού Κόμματος που ζήτησε ακόμη μεγαλύτερη αστυνόμευση. Ο Εργατικός βουλευτής Τομ Γουάτσον κάλεσε να χρησιμοποιηθεί ο στρατός για την καταστολή των ταραχών, ενώ ο Συντηρητικός Π. Μέρσερ ζήτησε να εφαρμοστούν στο Λονδίνο τα κατασταλτικά μέτρα που είχαν χρησιμοποιηθεί στη Β. Ιρλανδία. Ο φόβος που διαπερνά τις ελίτ προέρχεται από την επίγνωση ότι η πολιτική που εφαρμόζουν εξοντώνει μια ολόκληρη γενιά νέων των φτωχών και εργαζόμενων στρωμάτων που εκφράζουν δυσαρέσκεια και μίσος για το πολιτικό και κοινωνικό κατεστημένο. Ήδη έχουν γίνει συλλήψεις 1.000 ατόμων , ακόμη και 12 χρονων παιδιών, και σε 100 έχουν απευθύνει κατηγορίες. Σ΄ αυτούς περιλαμβάνονται έφηβοι, νεαροί εργάτες και άνεργοι απόφοιτοι πανεπιστημίων, διαψεύδοντας τους ισχυρισμούς των ΜΜΕ ότι πρόκειται για άτομα του περιθωρίου με εγκληματικές τάσεις . Είναι λάθος να ειπωθεί ότι οι ταραχές είναι απολίτικες, λέει ο Ντάνιελ Χιντ (Al Jazeera 9/8). Άλλος ένας μαύρος Λονδρέζος δολοφονήθηκε από την αστυνομία η οποία, υποτίθεται, είναι αρμόδια για την προστασία των ανθρώπων. Και αυτό είναι ένα βαθιά πολιτικό θέμα. Ακόμη, επισημαίνει πως όταν πολλοί νέοι άνθρωποι αποφασίζουν να συγκρουστούν με τις δυνάμεις του “νόμου και της τάξης” και να επιδοθούν σε καταστροφές, αν και τα κίνητρα είναι διαφορετικά, οι πράξεις τους μπορούν να κατανοηθούν μόνο με πολιτικούς όρους -- “διότι δεν υπάρχουν πολλοί απ΄ όσους λένε τις συνήθεις κοινοτοπίες που να γνωρίζουν από πρώτο χέρι τι σημαίνει να είσαι νέος, φτωχός και να ζεις στο κέντρο των βρετανικών πόλεων. ...Ίσως θα έπρεπε να ρωτήσουμε αυτούς τους νέους πριν ξεστομίσουμε τη φράση “ανεγκέφαλη βία””. Η οργή που εκδηλώθηκε ήταν κατ΄ αρχάς μια μαζική αντίδραση στην αστυνομική βία. “Πρόκειται για ένα μαζικό ξεσηκωμό”, λέει ο Άγγλος δημοσιογράφος Ντάρκους Χάουι στο αμερικανικό δίκτυο Democracy Now!, που έρχεται από τα βάθη της κοινωνίας, από τη συλλογική συνειδητοποίηση λευκών και κυρίως μαύρων νέων της αναίτιας και συστηματικής αστυνομικής παρενόχλησης. Από τη δυσανεξία που προκαλεί το να σε σταματούν και να σου κάνουν σωματική έρευνα στο δρόμο, πολλές φορές την ημέρα. Παλιότερα, για να σταματήσουν κάποιον στο δρόμο και να του κάνουν έρευνα έπρεπε να έχει διαπράξει αξιόποινη πράξη. Επί Μπλερ, οι σχετικοί νόμοι αντικαταστάθηκαν με την αντιτρομοκρατική νομοθεσία που σημαίνει ότι η αστυνομία μπορεί να σταματά και να κάνει σωματική έρευνα στον οποιονδήποτε, οπουδήποτε και οποιαδήποτε στιγμή χωρίς λόγο. Οι σχολιαστές μιλούν για θεσμοποιημένο ρατσισμό ενάντια στις μειονότητες και στους πιο φτωχούς. Αναφέρεται ότι από το 1998 333 άτομα έχουν πεθάνει στα χέρια της αστυνομίας και ουδείς αστυνομικός έχει τιμωρηθεί γι΄ αυτούς τους θανάτους. Οι δολοφονίες μελών των φτωχών στρωμάτων από την αστυνομία είναι κοινωνικά αποδεκτές, αλλά οποιαδήποτε αντίδραση σ΄ αυτές αντιμετωπίζεται με τη βία του κράτους. Η “εγκληματικότητα” ορίζεται, ως συνήθως, με δύο μέτρα και δύο σταθμά στις δυτικές δημοκρατίες. Για αυτά τα γεγονότα υπήρξαν πολλές ειρηνικές διαμαρτυρίες οι οποίες αγνοήθηκαν πλήρως τόσο από τον Τύπο όσο και από τις Αρχές. Μια τέτοια διαμαρτυρία που όχι μόνο αγνοήθηκε, αλλά και χτυπήθηκε από την αστυνομία αποτέλεσε την αφορμή και των πρόσφατων ταραχών. Το γεγονός ότι “δεν ακούγονται” ρίχνει φως στο ξέσπασμα της νεανικής οργής και στις μορφές που αυτή παίρνει, υποστηρίζει ο μπλόγκερ Ρίτσαρντ Σίμουρ, επικαλούμενος τη δήλωση ενός νέου σε δημοσιογράφο. “Νομίζεις ότι αυτές οι οχλοκρατικές διαμαρτυρίες είναι ο σωστός τρόπος για να κερδίσεις αυτό που θέλεις;”, ρωτά ο δημοσιογράφος. Και ο νέος απαντά: “Ναι, επειδή αν δεν κάναμε αυτές τις φασαρίες δεν θα μας μιλούσες καν” (συνέντευξη στο Democracy Now! 9/8).   Ενδιαφέρον παρουσιάζει η ανάλυση του Άλεξ Καλίνικος από το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα ( New Left Project) που επιχειρεί να κάνει μια σύγκριση των σημερινών γεγονότων με τις ταραχές που είχε ξεσπάσει στο Μπρίξτον το 1981. Οι σημερινές ταραχές, υποστηρίζει, είναι μια στοιχειακή έκρηξη των στερημένων δικαιωμάτων νέων της εργατικής τάξης που κατοικούν στα κέντρα των πόλεων. Αυτό που τους ώθησε ήταν το μίσος για την αστυνομία που λειτούργησε σαν αλεξικέραυνο για όλες τις άλλες αιτίες της δυσαρέσκειας. Τα βασικά χαρακτηριστικά τους ήταν ίδια μ΄ αυτά των ταραχών του 1981 και αυτών που έγιναν στα αμερικανικά γκέτο τη δεκαετία του 1960 και στο Λος Άντζελες το 1992. Ωστόσο, υπάρχουν ορισμένες διαφορές: Η πολιτική αποξένωση είναι ακόμη μεγαλύτερη σήμερα, εν μέρει χάρη στους Νέους Εργατικούς , αλλά και εξαιτίας της μείωσης του μαύρου εθνικισμού και της σκληρής αριστεράς των Εργατικών που ήταν φαινόμενα έντονα και συνυφασμένα τη δεκαετία του 1980. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα ξεσπάσματα αυτά είναι αποπολιτικοποιημένες “εγκληματικές πράξεις” . Πολλοί απ΄ αυτούς τους νέους συμμετείχαν στις μαθητικές και φοιτητικές διαμαρτυρίες του περασμένου χειμώνα και αυτό μαρτυρείται από τη συχνότητα με την οποία αναφέρονται στην κατάργηση του εκπαιδευτικού επιδόματος.  Η λεηλασία, ως μορφή ενός καταναλωτισμού του τύπου “κάν΄ το μόνος σου, είναι πιο έντονο στοιχείο από ό,τι τριάντα χρόνια πριν και αντανακλά την έντονη εμπορευματοποίηση των επιθυμιών στη νεοφιλελεύθερη εποχή: Αυτό δεν σημαίνει ότι όσοι λεηλατούν είναι αυτόματα που οδηγούνται από το φετιχισμό του εμπορεύματος, αλλά ότι η εξέγερσή τους διαμορφώνεται από τις αξίες που κυριαρχούν στην κοινωνία. Πιο ενδιαφέρων είναι ο αντίκτυπος της μεταβαλλόμενης οικονομικής γεωγραφίας του Λονδίνου : ένα από τα δύο παγκόσμια χρηματοπιστωτικά κέντρα, χαρακτηρίζεται από μια εξόφθαλμη πόλωση μεταξύ πλούσιων και φτωχών. Όμως, υπάρχουν γειτονιές όπου ζουν δίπλα-δίπλα πλούσιοι και φτωχοί. Αυτή η συνύπαρξη επίσης δεν υπήρχε τη δεκαετία του 1980. Οι ταραχές αυτές δεν είναι συνειδητά πολιτικά κινήματα. Όμως, μπορούν να κατανοηθούν μέσω μιας πολιτικής ανάλυσης που εκκινεί από την ταξική αντιπαλότητα που διαμορφώνει όλο και πιο βαθιά τη ζωή . Η επαναστατική αριστερά, επισημαίνει, πρέπει να αντισταθεί σταθερά στον ηθικό πανικό που εκφράζεται από τα ΜΜΕ και τους πολιτικούς και να αρνηθεί να καταδικάσει τους ταραξίες – όχι επειδή αποτελούν μια νέα πρωτοπορία, αλλά επειδή η ευθύνη για ό,τι συμβαίνει βρίσκεται σε αυτούς που έχουν επιτρέψει να καλλιεργηθεί και να αυξηθεί η ανισότητα, η φτώχεια, ο ρατσισμός και η αστυνομική βία. Δεν υπάρχει μονοδιάστατο νόημα σ΄ αυτό που συμβαίνει στο Λονδίνο και αλλού, λέει ο Ντάνιελ Χιντ (ό.π.). Υπάρχουν όμως συνδέσεις που μπορούν και πρέπει να γίνουν. “Η παγκόσμια οικονομική κρίση είναι εξίσου πολιτική όσο και οι ταραχές των τελευταίων ημερών. Δεν χρειάζεται να τραβήξουμε μια ευθεία γραμμή ανάμεσα στις διασώσεις των τραπεζών και σ΄ αυτό που συμβαίνει τώρα στο Λονδίνο. Αλλά δεν πρέπει να χάνουμε από τα μάτια μας ότι και τα δύο γεγονότα μιλούν για την τρέχουσα κατάστασή μας. ... Μια κοινωνική και πολιτική τάξη πραγμάτων που επιβραβεύει το βανδαλισμό και τη λεηλασία της δημόσιας περιουσίας όταν οι αυτουργοί είναι αρκετά πλούσιοι και ισχυροί”. Αριάδνη Αλαβάνου (Πηγές: The Guardian, Democracy Now!, Al Jazeera, WSWS, New Left Project)

ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ: Μύθοι και πραγματικότητα

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 
Κυριακή 7 Αυγούστου 2011

Motion Team

Το Φλεβάρη του 2011 στο άρθρο 50 του νόμου 3918 προβλέπεται η επιχορήγηση από τις πιστώσεις του τακτικού κρατικού προϋπολογισμού των ιδιωτών επιχειρηματιών που εμπλέκονται ή θα εμπλακούν στην παροχή υπηρεσιών απεξάρτησης. Εμπορευματοποιείται έτσι ο ανθρώπινος πόνος και υποθηκεύεται το μέλλον χιλιάδων νέων ανθρώπων και των οικογενειών τους. Προαναγγέλλεται με αυτόν τον τρόπο η νομιμοποίηση δεκάδων παράνομων προγραμμάτων απεξάρτησης σε όλη τη χώρα.

Τον Ιούλιο του 2010, ο πρωθυπουργός προέβαινε σε ανακοινώσεις σχετικά με το θέμα των ναρκωτικών. Επί της ουσίας, προανήγγειλε τότε την απαξίωση των «στεγνών» θεραπευτικών προγραμμάτων μέσω της υποχρηματοδότησης, την ένταξη των υπηρεσιών απεξάρτησης στη λογική του κόστους - οφέλους και την πριμοδότηση της υποκατάστασης σε βάρος της θεραπείας. Σε αυτό το πλαίσιο των δηλώσεων, η εξάρτηση εκλαμβάνετο ως χρόνια υποτροπιάζουσα νόσος και ο εξαρτημένος ως χρόνιος άρρωστος.
Τον Αύγουστο του 2011, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, μέσω του υπουργού Δικαιοσύνης Μ. Παπαϊωάννου, επιχειρεί με νομοσχέδιο να αποποινικοποιήσει τη χρήση και την καλλιέργεια εξαρτησιογόνων ουσιών.
Τα ναρκωτικά είναι ένα μείζον πολυπαραγοντικό κοινωνικό πρόβλημα που οδηγεί στο θάνατο, σε ό,τι αφορά στη χώρα μας, 300 νέους ανθρώπους το χρόνο. Φυσικά, αναφερόμαστε σε καταγεγραμμένους θανάτους. Στην πραγματικότητα ο αριθμός είναι πολύ μεγαλύτερος.
Από αυτή την άποψη, η υπόθεση των ναρκωτικών είναι πολύ σοβαρή για να αφεθεί στα χέρια μαθητευόμενων μάγων. Η πάλη ενάντιά τους μας αφορά όλους και η ανάπτυξη ενός ευρύτατου κοινωνικού κινήματος που θα παλεύει ενάντια στις αιτίες που τα δημιουργούν είναι πλέον μονόδρομος.
Είναι αναγκαίο λοιπόν να αναφερθούμε στις νομοθετικές μεταρρυθμίσεις που περιλαμβάνει το νέο νομοσχέδιο του υπουργού Δικαιοσύνης, ώστε να έχουμε μια πιο ξεκάθαρη εικόνα για το τι είναι μύθος και τι είναι πραγματικότητα.

Χειραγώγηση και κοινωνικός έλεγχος σε βάθος χρόνου

Είναι κοινό μυστικό ότι η παραγωγή, διακίνηση και χρήση ναρκωτικών ουσιών είναι μεταξύ άλλων, ένας ιδιότυπος τρόπος καταστολής και άσκησης κοινωνικού ελέγχου. Πάνω στην ειδική πληθυσμιακή ομάδα των εξαρτημένων ανθρώπων επιχειρήθηκε στο παρελθόν και επιχειρείται και σήμερα η εφαρμογή μοντέλων «ομαλοποίησης» κοινωνικών συμπεριφορών. Οι παραπάνω αλήθειες, αποκτούν ιδιαίτερη σημασία σήμερα, που με αφορμή τη λεγόμενη δημοσιονομική κρίση, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ προχωράει διαρκώς στην εφαρμογή μέτρων βαθιά αντιλαϊκού χαρακτήρα. Το «μνημόνιο» διαρκείας περιλαμβάνει μέτρα που έχουν ήδη προαποφασιστεί εδώ και δεκαετίες από την ΕΕ. Συνεπώς, η χειραγώγηση και ο έλεγχος των λαϊκών στρωμάτων σε μεγάλο βάθος χρόνου είναι πρωταρχικής σημασίας ζήτημα για το μεγάλο κεφάλαιο και τους πολιτικούς εκφραστές του. Ετσι, ενώ οι ελευθερίες συρρικνώνονται, οι εργασιακές σχέσεις ανατρέπονται, οι μισθοί των εργαζομένων μειώνονται και οι συντάξεις καταργούνται, τα ναρκωτικά απελευθερώνονται σε ό,τι αφορά στην καλλιέργεια και στη χρήση τους.
Διάφορα επιχειρήματα συνοδεύουν και υποστηρίζουν αυτή την απελευθέρωση. Ολα όμως έχουν ως κοινό περιεχόμενο την ανατροπή όρων και εννοιών, ώστε χωρίς σταθερά σημεία αναφοράς να είναι δύσκολη η υιοθέτηση μιας ξεκάθαρης θέσης από τους πολίτες. Αυτό δημιουργεί μια αίσθηση ανασφάλειας και αβεβαιότητας, που στη συνέχεια οδηγεί στην άκριτη υιοθέτηση της άποψης των «ειδικών», γιατί έτσι ο μέσος άνθρωπος επιστρέφει σε μια κατάσταση ασφάλειας και βεβαιότητας. Τα ΜΜΕ βοηθάνε ώστε αυτές οι απόψεις να εμφανίζονται ως απόψεις της πλειοψηφίας. Οποιαδήποτε άλλη άποψη εμφανίζεται ως μειοψηφούσα, αποκλίνουσα, και έτσι εύκολα δαιμονοποιείται. Τα επιχειρήματα που ακούγονται εδώ και χρόνια υπέρ της αποποινικοποίησης - απελευθέρωσης δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα και σε ένα μεγάλο βαθμό είναι μύθοι.

Στοιχεία κοινωνικού κανιβαλισμού

Μύθος πρώτος.Η κατασταλτική πολιτική έχει αποτύχει και γι' αυτό θα πρέπει να περάσουμε στην αποποινικοποίηση.
Στην πραγματικότητα αυτό που έχει αποτύχει είναι η ισχύουσα κατασταλτική πολιτική που φυλακίζει τους χρήστες και αφήνει ελεύθερους, για ευνόητους λόγους, τους εμπόρους. Ολοι γνωρίζουν ότι στο Αφγανιστάν, με την προστασία των κατοχικών συμμαχικών δυνάμεων, παράγεται σήμερα το 95% της ηρωίνης που καταναλώνεται παγκοσμίως. Σε γειτονικές και υπό ένταξη στην ΕΕ χώρες παράγεται και γίνεται επεξεργασία οπιοειδών και άλλων ουσιών. Οταν λοιπόν παράγονται ελεύθερα και ταυτόχρονα προστατεύονται από τους προαναφερόμενους κατασταλτικούς μηχανισμούς τα ναρκωτικά, τότε δεν πρόκειται για αποτυχία της κατασταλτικής πολιτικής, αλλά για εμπαιγμό και για φιάσκο. Η αποποινικοποίηση σε τι θα αλλάξει την πραγματικότητα;
Μύθος δεύτερος. Η αποποινικοποίηση θα βοηθήσει στον έλεγχο του προβλήματος.
Στην πραγματικότητα κανένα κοινωνικό πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται με νομοθετήματα. Η ανεργία, η πορνεία, τα ναρκωτικά, αντιμετωπίζονται με την ανατροπή των αιτιών που τα δημιουργούν. Υπάρχει κανείς αφελής που να πιστεύει ότι με νομοθετήματα θα εξαλείψει το κοινωνικό - οικονομικό πρόβλημα της ανεργίας; Το εμπόριο των ναρκωτικών θεωρείται μια από τις πιο επικερδείς εγκληματικές δραστηριότητες στον πλανήτη μαζί με το εμπόριο όπλων και ανθρώπων. Το εμπόριο όπλων είναι νόμιμο και παρ' όλα αυτά ο μεγάλος τζίρος γίνεται από το παράνομο εμπόριο. Το ίδιο ισχύει και για την πορνεία.
Μύθος τρίτος.Με την αποποινικοποίηση και την έννοια της κατοχής ποσοτήτων για προσωπική χρήση θα υπάρξει εξορθολογισμός των ποινών για τη διακίνηση, ώστε να μην αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο οι μικροδιακινητές και οι μεγαλέμποροι.
Στην πραγματικότητα κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο και ανοίγει το δρόμο για την ατιμωρησία των μικρών και των μεγάλων εμπόρων. Ποιος και με ποια κριτήρια θα επιλέξει ποια είναι η ανάγκη προσωπικής χρήσης, οπιοειδών για παράδειγμα, για τον ένα ή τον άλλο χρήστη ή εξαρτημένο; Αυτοί που ως επιστημονικοί σύμβουλοι βοήθησαν στη σύνταξη αυτού του νομοσχεδίου στο παρελθόν έθεταν το ίδιο ερώτημα με σχετική αρθρογραφία στον έντυπο Τύπο. Ξέχασαν ότι ο χρήστης που ξεκινάει με 50 mg ηρωίνη καταλήγει να είναι εξαρτημένος από αυτή και να χρειάζεται δύο, τρία ή και παραπάνω γραμμάρια την ημέρα; Αυτοί που παράγουν και διακινούν κιλά και τόνους οπιοειδών το κάνουν στις γειτονικές χώρες, στο Αφγανιστάν και αλλού, με την προστασία των μηχανισμών που υποτίθεται ότι είναι επιφορτισμένοι με την καταστολή τους.
Μύθος τέταρτος. Με το σχετικό νομοσχέδιο δε θα μπαίνουν φυλακή οι χρήστες.
Το ζήτημα είναι ότι οι χρήστες έχουν ανάγκη από θεραπεία, θεραπευτικά προγράμματα και όχι από φυλακές. Κανένας χρήστης δε πρέπει να είναι στη φυλακή. Αντίθετα, θα πρέπει με όλους τους τρόπους να οδηγείται στην επιλογή της απεξάρτησης. Βέβαια, για να γίνει αυτό θα πρέπει να υπάρχουν τόσα θεραπευτικά προγράμματα όσα έχει ανάγκη η χώρα. Το σχετικό νομοσχέδιο κάνει αναφορά σε κάτι τέτοιο; Φυσικά και όχι. Δε γίνεται καμιά αναφορά στην ανάπτυξη δομών πρόληψης, θεραπείας και κοινωνικής επανένταξης.
Μύθος πέμπτος.Πριμοδοτείται η χορήγηση υποκαταστάτων σε 24 νοσοκομεία και προπαγανδίζεται ως ανάπτυξη της παροχής υπηρεσιών απεξάρτησης και θεραπείας.
Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια τεράστια ανατροπή της ίδιας της φιλοσοφίας της θεραπείας και για ένα μεγάλο ψέμα. Ολοι όσοι ασχολούνται με το θέμα, ειδικοί επιστήμονες και μη, γνωρίζουν ότι οι υπηρεσίες απεξάρτησης είτε πρόκειται για θεραπεία μέσω «στεγνών» θεραπευτικών προγραμμάτων είτε για χορήγηση υποκαταστάτων πρέπει να γίνεται από εξειδικευμένες μονάδες και εξειδικευμένο προσωπικό. Το να ενταχθεί η υποκατάσταση στα νοσοκομεία του λεγόμενου ΕΣΥ, ενέχει μεταξύ άλλων σοβαρούς κινδύνους τόσο για το πλαίσιο των νοσοκομείων, για το προσωπικό, όσο και για τους ίδιους τους χρήστες. Αυτό στην πράξη σημαίνει συρρίκνωση των ήδη υπαρχουσών δομών υποκατάστασης, ασυντόνιστη, αποσπασματική και ανεξέλεγκτη χορήγηση οπιοειδών από το ίδιο το κράτος. Η χορήγηση υποκατάστατων πρέπει να αφορά ειδικές πληθυσμιακές ομάδες και να πραγματοποιείται από ειδικά προγράμματα υψηλών προδιαγραφών. Την ίδια στιγμή οι νοσοκομειακές δομές συρρικνώνονται σε 132 από 180 και το προσωπικό αποδεκατίζεται.
Βρισκόμαστε σε μια περίοδο όπου το πρόβλημα είναι η πολυτοξικομανία. Ο νέος που εμπλέκεται στο πρόβλημα της χρήσης είναι εξαρτημένος από πολλές εξαρτησιογόνες ουσίες ταυτόχρονα. Συνεπώς, η χορήγηση συνθετικών οπιοειδών (μεθαδόνη, βουπρενορφίνη κλπ) ως υποκατάστατων δε λύνει το πρόβλημα. Γνωρίζουμε επίσης, ότι σύμφωνα με στοιχεία του Ευρωπαϊκού Παρατηρητηρίου για τα ναρκωτικά, στη Δανία π.χ. υπολογίζεται ότι οι θάνατοι από χρήση μεθαδόνης αγγίζουν το 45%.
Μύθος έκτος.Με το νομοσχέδιο διασφαλίζεται το δικαίωμα στη θεραπεία.
Στην πραγματικότητα το μόνο που εξασφαλίζεται είναι το δικαίωμα να θεωρείται ασθενής πάσχων από χρόνια υποτροπιάζουσα νόσο και έχοντας το δικαίωμα της πρόσβασης σε υπηρεσίες διά βίου χορήγησης υποκαταστάτων. Με την εισαγωγή της έννοιας της χρόνιας υποτροπιάζουσας νόσου, στερείται από το χρήστη η δυνατότητα να ανατρέψει τη βιογραφία του, να αλλάξει τη ζωή του. Αλήθεια, ποιος και σε ποιους έχει δώσει το δικαίωμα τέτοιων αφοριστικών χαρακτηρισμών; Είναι ή δεν είναι κάτι τέτοιο στοιχείο κοινωνικού κανιβαλισμού;

Η εξάρτηση αναιρεί την έννοια της ελεύθερης επιλογής

Οσο η κοινωνική - οικονομική κρίση θα γιγαντώνεται, όσο τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα που χρησιμοποιούν την παραγωγή, διακίνηση και χρήση ναρκωτικών ουσιών θα παραμένουν ανεξέλεγκτα, τόσο το πρόβλημα της εξάρτησης θα οξύνεται. Οι ετήσιες εκθέσεις της τελευταίας δεκαετίας της διεθνούς επιτροπής του ΟΗΕ για τον έλεγχο των ναρκωτικών εφιστά την προσοχή σε προτάσεις απελευθέρωσης της χρήσης. Αυτό πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη δεδομένου ότι το τελευταίο διάστημα ασκούνται πιέσεις στον ΟΗΕ για αλλαγή της φιλοσοφίας του, αποδοχή της έννοιας των «μαλακών» ναρκωτικών και των πολιτικών απελευθέρωσης. Τον περασμένο Ιούνη η αυτοαποκαλούμενη Παγκόσμια Επιτροπή για την Πολιτική κατά των ναρκωτικών στην οποία, μεταξύ άλλων, συμμετέχει ο πρώην πρόεδρος της Κολομβίας και ο νυν πρωθυπουργός της Ελλάδας Γ. Παπανδρέου, κατέθεσαν σχετικό πόρισμα στην έδρα του ΟΗΕ ζητώντας την άρση της απαγόρευσης της χρήσης ναρκωτικών ουσιών.
Το πολιτιστικό επίπεδο μιας κοινωνίας κρίνεται και από τον τρόπο που αντιμετωπίζει τους ανήμπορους, τους άρρωστους, αυτούς που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έχουν ανάγκη προνοιακής και κοινωνικής στήριξης.
Μια πολιτεία που σέβεται τον εαυτό της δε τιμωρεί τον αυτοεξευτελισμό των ατόμων, δεν τον διασφαλίζει με κανένα τρόπο και δε στέκεται υποκριτικά αδιάφορη μπροστά στην απαξίωση του ανθρώπου. Αντίθετα, παίρνει όλα τα αναγκαία μέτρα στήριξης αυτών των ανθρώπων συμπεριλαμβανομένης και της θεραπείας τους. Κάνει κάτι τέτοιο το νομοσχέδιο;
Εάν η πολιτεία δεν περάσει σε τέτοια μέτρα τότε σε τι θα διαφέρουν οι θέσεις της από τις απόψεις του Φρίντμαν που έλεγε αφήστε τους τοξικομανείς να πεθάνουν, αφού είναι επιλογή τους; Η ίδια η εξάρτηση αναιρεί την έννοια της ελεύθερης επιλογής.

Ηλίας ΜΙΧΑΛΑΡΕΑΣ
δρ Ψυχολογίας - δρ Γεωγραφίας, πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου κατά των Ναρκωτικών

ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ-ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ-ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ-ΝΕΑ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ!

ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΓΙΑ ΔΙΕΞΟΔΟ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ, ΠΡΙΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ!

Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΑΦΑΖΑΝΗ

Η υποβάθμιση της αμερικανικής οικονομίας υποτροπιάζει την καπιταλιστική κρίση και οξύνει στο έπακρο τα εκρηκτικά προβλήματα της ευρωζώνης, η οποία ήδη βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού!

Ο πλανήτης παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα τις ιστορικές εξελίξεις.

Η Ελλάδα σε αυτό το φρικτό παγκόσμιο σκηνικό κινδυνεύει να χαθεί κυριολεκτικά στα τάρταρα και να ζήσει την επόμενη περίοδο τις εφιαλτικότερες ώρες της ιστορίας της.

«Εγγύηση» γι αυτό αποτελεί η παραδομένη κυβέρνηση του ΓΑΠ και το άθλιο κατεστημένο πολιτικό σκηνικό ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ!

Αυτήν την ώρα η Ελλάδα χρειάζεται επειγόντως μια μεγάλη προοδευτική ανατροπή για την εφαρμογή ενός έκτακτου ριζοσπαστικού, προοδευτικού προγράμματος επιβίωσης διεξόδου και σωτηρίας της χώρας.

Στο πλαίσιο αυτού του προγράμματος το πρώτο που πρέπει να κάνει η χώρα είναι να δηλώσει ευθέως, ότι για λόγους επιβίωσης της ελληνικής οικονομίας και του ελληνικού λαού, διακόπτει την αποπληρωμή του χρέους, πρώτα απ’ όλα του εξωτερικού, εκτός και αν μεσολαβήσουν διαπραγματεύσεις για τη διαγραφή, χωρίς όρους, του μεγαλύτερου μέρους του.

Την ίδια ώρα με τη διακοπή αποπληρωμής του χρέους η Ελλάδα θα κινήσει τις διαδικασίες αποδέσμευσης από το ευρώ και διαμόρφωσης, σε νέα πλαίσια και υπό νέους όρους, ενός νέου νομίσματος για την εφαρμογή μιας νέας προοδευτικής νομισματικής πολιτικής θωράκισης της χώρας, προστασίας των μισθών και ευνοϊκής χρηματοδότησης του δημοσίου και της οικονομίας με αποκλειστικά αναπτυξιακά, παραγωγικά κριτήρια και κριτήρια ενίσχυσης της απασχόλησης.

Παράλληλα με την διακοπή αποπληρωμής του κρατικού χρέους πρέπει να υπάρξει άμεση ευνοϊκή ρύθμιση και του υπέρογκου ιδιωτικού χρέους, πρώτα απ’ όλα για τις πιο ευάλωτες και ασθενέστερες κοινωνικές κατηγορίες: τους άνεργους, τους χαμηλόμισθους, τις πολύ μικρές επιχειρήσεις, τους πολύ μικρούς επαγγελματίες και μικρούς αγρότες.

Για να συμβούν επιτυχώς οι δύο αυτές παρεμβάσεις στο κρατικό και ιδιωτικό χρέος αλλά και για μια σειρά πρόσθετους λόγους επιβάλλεται η άμεση εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, με στόχο μια νέα χρηματοπιστωτική πολιτική με αποκλειστικά αναπτυξιακούς, παραγωγικούς, κοινωνικούς και οικολογικούς προσανατολισμούς.

Το πλαίσιο αυτό πρέπει να συνοδευτεί με ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα μιας μεγάλης δίκαιης αναδιανομής πλούτου και ενίσχυσης του δημόσιου, με κεντρική επιδίωξη την ανακούφιση των οικονομικά ασθενέστερων και τη διαμόρφωση ενός εκτεταμένου σχεδίου σύγχρονων παραγωγικών επενδύσεων.

Τα έκτακτα αυτά μέτρα θα είναι μόνο η αφετηρία ανακοπής του κρισιακού και υφεσιακού κατήφορου της χώρας και η απαρχή για την εφαρμογή ενός ολοκληρωμένου προγράμματος προοδευτικών μετασχηματισμών σε σύγκρουση με τον νεοφιλελευθερισμό, τις επιλογές της ΕΕ και τον ίδιο τον καπιταλισμό. Ενός προγράμματος αναπτυξιακής ανασυγκρότησης, προοπτικής και αναγέννησης της χώρας.

Ένα τέτοιο πρόγραμμα θα μπορούσε εδώ και τώρα να γίνει αντικείμενο συζήτησης και σύγκλισης όλων των δυνάμεων της Αριστεράς.

Μιας σύγκλισης και αριστερής συμπαράταξης η οποία θα ενθάρρυνε γιγάντιους ενωτικούς ταξικούς αγώνες και θα αναδιαμόρφωνε το τοπίο της χώρας.

Οι αριστερές δυνάμεις και ιδιαίτερα οι ηγεσίες τους, αντί να «ζουν στο δικό τους κόσμο», καλούνται να αναλάβουν τις ιστορικές ευθύνες τους πριν είναι πάρα πολύ αργά για τις ίδιες και κυρίως για τον τόπο και το λαό!

πηγή: ISKRA

Η μάχη του μεσοπρόθεσμου και η συνέχιση του αγώνα

Του Κώστα Ασαλουμίδη:
Α/Γραμματέα του Συνδικάτου Εργαζομένων στην Ενέργεια «Εργατική Αλληλεγγύη»

Οι δυνάμεις του «άξονα» (ΕΕ-Ε.Κ.Τ-Δ.Ν.Τ) επέβαλαν τελικά το «αυτοκρατορικό διάταγμα», το λεγόμενο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα με την βοήθεια των εγχώριων συνεργατών τους, την κυβέρνηση και τους Νενέκους βουλευτές της έτσι που μερικοί από αυτούς έφτασαν στο έσχατο σημείο της αυτογελοιοποίησής τους (όπως στην περιοχή μας) επικαλούμενοι τη σωτηρία της χώρας, υποσχέσεις αλλά και απειλές για να υπερψηφίσουν τελικά αυτήν την άθλια συνθήκη παράδοσης της χώρας και του λαού της στα νύχια των κεφαλαιοκρατών, αιμοδιψών τοκογλύφων.
Το λαϊκό κίνημα στις πλατείες και στους δρόμους των πόλεων της χώρας μας και κυρίως στην Αθήνα, στην πλατεία Συντάγματος και στους δρόμους γύρω από αυτήν, αντιστάθηκε, πάλεψε, αγωνίστηκε και φώναξε φτάνει πια! Οι φωνές τους έφτασαν απειλητικά κοντά στα αυτιά των κρατούντων εντός της βουλής όπου και ψήφιζαν αυτό τον νόμο έκτρωμα, γι αυτό και χρησιμοποίησαν στο έπακρο ότι διέθεταν στο οπλοστάσιό τους, ασφαλίτες προβοκάτορες, δυνάμεις καταστολής μαζί με τραμπούκους βγαλμένοι θαρρείς από παλιότερες εποχές. κατάργησαν κάθε έννοια δημοκρατίας και συνταγματικής νομιμότητας κτυπώντας ανελέητα και αναίτια απεργούς και διαδηλωτές πνίγοντας τους στα χημικά και στα δακρυγόνα. Μόνο η καθεστωτική κυβέρνηση και η τυφλή στην κυριολεξία ελληνική δικαιοσύνη δεν είδαν τίποτα, τα δε Μ.Μ.Ε αναπαρήγαγαν στην πλειοψηφία τους τα λεγόμενα της αστυνομίας και των συνεργατών τους.
Οι γραφειοκρατικές κομματοκρατούμενες, από τα δυο μεγάλα κόμματα εξουσίας που ρήμαξαν όλα αυτά τα χρονιά τον τόπο, συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ αλλά και αρκετών ομοσπονδιών και συνδικάτων, στάθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων μακριά από τους οργισμένους εργαζόμενους και τους υπόλοιπους πολίτες που διαμαρτύρονταν και αγωνιζόντουσαν σθεναρά κατά του μνημονίου.
Υπήρξαν και κάποιες εξαιρέσεις όπως αυτή της ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ που όμως έπραξε αυτό που έμαθε τα τελευταία χρόνια να πράττει. Προκήρυξε 48ώρες επαναλαμβανόμενες απεργίες μέσα σε απόλυτα νομιμόφρονα πλαίσια που παρά την καθολική συμμετοχή των εργαζομένων στους σταθμούς παράγωγης και στα ορυχεία (τα συγχαρητήρια είναι πολύ λίγα και δεν αρκούν γι’ αυτούς τους συναδέλφους) αναλώθηκε επί δέκα μέρες σε αιτήματα όπως εξαίρεση της ΔΕΗ από το μεσοπρόθεσμο και σε ζητήματα στήριξης από τους τοπικούς άρχοντες ακόμα και από βουλευτές δίνοντας τους την ευκαιρία για πασαρέλες σε πλατείες και τοπικά ΜΜΕ προς τέρψη των ψηφοφόρων τους και όχι για την πραγματική στήριξη στους εργαζόμενους και δεν έκανε τίποτα το αξιόλογο όλο το προηγούμενο διάστημα ώστε να συντονιστεί αγωνιστικά με άλλες ομοσπονδίες και άλλους κλάδους. Τελικά οι εργαζόμενοι έμειναν μόνοι και  απομονωμένοι απέναντι στην τρόικα και την καθεστωτική κυβέρνηση με αποτέλεσμα να δώσουμε έναν αξιοπρεπή μεν αγώνα αλλά χωρίς ελπίδα και προοπτική νίκης κάτι που σκόρπησε πίκρα και απογοήτευση σε πολλούς εργαζόμενους!
Εμείς στο συνδικάτο μας η «ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ» πιστεύουμε ότι παρά το άγριο χτύπημα που δεχτήκαμε ο αγώνας δεν τελειώνει εδώ γιατί ούτε οι επιθέσεις της τρόικας και της κυβέρνησης τελειώνουν εδώ αλλά ούτε και ο αγώνας για μια καλύτερη ζωή για εμάς και τα παιδιά μας θα πρέπει να τελειώσει εδώ.
Όμως για να μετατρέψουμε την απελπισία μας σε ελπίδα για το αύριο θα πρέπει να βγούμε από το καβούκι μας και να βρεθούμε σε δρόμους και πλατείες ακόμη και αυτοί που ως σήμερα δεν το είχαν κάνει ποτέ γιατί πίστευαν ότι οι αγώνες δεν προσφέρουν τίποτε. Η πλατεία Συντάγματος, όπου έδρασε μαζί με το ακηδεμόνευτο ταξικό εργατικό κίνημα άσκησε περισσότερη πίεση στους κυβερνόντες από οτιδήποτε άλλο μέχρι στιγμής αναγκάζοντας την κυβέρνηση και τους συμμάχους της να δείξουν το πραγματικό τους πρόσωπο, χτυπώντας αλύπητα τον «εχθρό λαό» και δηλητηριάζοντάς τον με τόνους καρκινογόνα χημικά!
Όλοι μαζί τώρα, εργαζόμενοι, άνεργοι και αυτοαπασχολούμενοι να δημιουργήσουμε ένα μεγάλο κέντρο αγώνα μέσα από Γενικές Ενωτικές Συνελεύσεις με άμεσο στόχο τις αγωνιστικές μαχητικές διαδηλώσεις και καταλήψεις ώσπου να έρθει η ώρα που το σύνθημα «ΤΑ ΨΑΡΙΑ ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΘΑ ΦΑΝΕ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ» να γίνει πραγματικότητα!
Κοζάνη 14/7/2011
Αναδημοσίευση από: ΣΕΕΝ “ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ”