Πέμπτη 30 Ιουλίου 2015

Διεθνείς Ενδοϊμπεριαλιστικές και Εγχώριες Ενδοαστικές Αντιθέσεις – Εργατική τάξη και Εργαζόμενοι στο Λάκκο των Λεόντων

Γράφει ο Νίκος Δινόπουλος
Επίκαιρο
Το «σήριαλ» με το planB του Βαρουφάκη επιβεβαιώνει πως ανεξάρτητα από τις όποιες ενδοαστικές αντιθέσεις: «[...] Το δημοψήφισμα συνένωσε στην Ελλάδα και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όλες τις μερίδες των κυρίαρχων τάξεων, γαιοκτήμονες και κεφαλαιοκράτες, λύκους του χρηματιστηρίου και μικρέμπορους, οπαδούς του προστατευτισμού και του ελεύθερου εμπορίου, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, παπάδες και ελευθεροστοχαστές, νεαρές πουτάνες και γριές καλόγριες, κάτω από το κοινό σύνθημα: την παραμονή της χώρας στο Ευρώ και την ΕΕ, την υποταγή στις απαιτήσεις των ιμπεριαλιστών Γερμανίας – ΕΕ για την συνέχιση της εξοντωτικής λιτότητας της εργατικής τάξης και των εργαζομένων! Η εργατική τάξη είχε παντού εξορισθεί, αφορισθεί, και υπαχθεί στο νόμο για τους υπόπτους»[1],(Το δημοψήφισμα (5/7/2015) και ο Μαρξ).

Ανεξάρτητα από συμφωνίες ή διαφωνίες με τον βίο και την πολιτεία του Βαρουφάκη, το συντονισμένο λιντσάρισμα του πρώην υπουργού από τους ολιγάρχες των ΜΜΕ, την αστική τάξη, το κεφάλαιο και τα κόμματα του αστικού μπλοκ έναν στόχο έχει: Να τεθεί «εκτός αστικής νομιμότητας» η συζήτηση  κάθε εναλλακτικής λύσης απέναντι στο μονόδρομο της καπιταλιστικής βαρβαρότητας εντός της ΕΕ και του Ευρώ.
***
Διεθνείς Ενδοϊμπεριαλιστικές και Εγχώριες Ενδοαστικές Αντιθέσεις
Στην εβδομάδα που ακολούθησε το δημοψήφισμα και μέχρι την επίτευξη της ταπεινωτικής για τον ελληνικό λαό -και όχι για την αστική τάξη- συμφωνίας, η εφ’ όλης της ύλης εμπλοκή των ΗΠΑ στις διαδικασίες και στις διαπραγματεύσεις ΕΕ - Ελλάδας, ανέδειξε τις έντονες ανταγωνιστικές ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις των ΗΠΑ (Γαλλία – Ιταλία) – Γερμανίας στους σχεδιασμούς για το μέλλον της ΕΕ, της Ευρωζώνης (ενιαία οικονομική διακυβέρνηση, ΕΕ δύο ταχυτήτων κ.α.) και του Ευρώ. Χωρίς να παραβλέπονται όλες οι άλλες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, σχηματικά, σ’ αυτή τη φάση, αναδείχτηκαν κυρίως: α) στο σχέδιο Grexitτης Γερμανίας, σχέδιο που παραβιάζει τον κανόνα για την οριστική αμετάκλητη θέση των χωρών μέσα στην Ευρωζώνη και στο Ευρώ και ντε φάκτο εισήγαγε - επέβαλε ένα νέο κανόνα: της ισχύος και του εξαναγκασμού στην έξοδο μιας χώρας από την Ευρωζώνη και το Ευρώ, μέσω της απειλής ή και επιβολής του οικονομικού στραγγαλισμού από την ΕΚΤ, β) στην απόλυτη άρνηση της Γερμανίας για διαγραφή του χρέους και στην απόλυτη επιμονή του ΔΝΤ (ΗΠΑ) για λύση(;)[2] που να το καθιστά βιώσιμο. Σύμφωνα με την τελευταία έκθεση του ΔΝΤ (ΗΠΑ) και  με το τρίτο μνημόνιο το χρέος θα ανέβει στο 200% χωρίς να προβλέπεται λύση(;) που να το καθιστά βιώσιμο. Έτσι το 15% του ΑΕΠ κάθε χρόνο θα πρέπει να διατίθεται για την αποπληρωμή των τόκων, με συνέπεια σε βάθος χρόνου η χώρα μας να βρεθεί σε θέση αδυναμίας αποπληρωμής του χρέους. Συνεπώς, μ’ αυτά τα δεδομένα, αν δεν διαγραφεί το χρέος, ακόμα και με την όποια λύση(;) αναδιάρθρωσης(;) – ελάφρυνσης(;) – επιμήκυνσης(;) του χρέους κι αν επιλεγεί, ο εξαναγκασμός της Ελλάδας για έξοδο από τη ζώνη του Ευρώ είναι αναπόφευκτος σε βάθος χρόνου. Σ’ αυτό το συμπέρασμα καταλήγουν οι περισσότεροι «διεθνώς αποδεκτοί οικονομολόγοι».
Αντανακλαστικά, -λόγω των σχέσεων υποταγής και εξάρτησης της εγχώριας αστικής τάξης και του ελληνικού κεφαλαίου με τον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό-, οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί ΗΠΑ (Γαλλία – Ιταλία) - Γερμανίας εντείνουν και τις ενδοαστικές αντιθέσεις στην χώρα μας, για τη θέση της σε ΕΕ – Ευρωζώνη – Ευρώ και τις σχέσεις με ΗΠΑ – Γερμανία και τα χρηματοπιστωτικά κέντρα του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού. Στην συγκυρία, το «ευχαριστούμε την Αμερική» του Δραγασάκη, του ΣΥΡΙΖΑ, είναι η μια πλευρά της ενδοαστικής αντίθεσης στη χώρα μας, και η άλλη πλευρά είναι «το κλαμπ αυτών που πιστεύουνε στη Γερμανία» του Σταύρου Θεοδωράκη, με το Ποτάμι να υπερφαλαγγίζει τη «διακριτική» φιλογερμανική θέση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ των Σαμαρά – Βενιζέλου.
Πως φτάσαμε ως εδώ
Με αφετηρία την υπαγωγή της χώρας στο μνημονιακό καθεστώς από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ το 2010, όλο το φάσμα των κομμάτων του αστικού μπλοκ εξουσίας ακολούθησε την ίδια προδιαγεγραμμένη πορεία, που αντικειμενικά επιβάλει η υποταγή στο δόγμα του καπιταλιστικού μονόδρομου «ανήκουμε στην ΕΕ, το Ευρώ, την Δύση και το ΝΑΤΟ»: άλλα διακηρύσσω – άλλα πράττω.
Έτσι η ΝΔ του Σαμαρά κέρδισε την κυβερνητική εξουσία από το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ και παρά τις διακηρύξεις για «επαναδιαπραγμάτευση», εφάρμοσε με συνέπεια την γενοκτονική πολιτική των μνημονίων που επέβαλαν οι ιμπεριαλιστές της ΕΕ και των ΗΠΑ -με τη συνέργεια του ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου και της ΔΗΜΑΡ του Κουβέλη-. Στην ίδια περίοδο, η κοινωνική ρευστοποίηση, ιδεολογικά - πολιτικά - κομματικά, και η αποστοίχιση από τα κυρίαρχα κόμματα του αστικού μπλοκ εξουσίας, του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, διαχύθηκε και εκφράστηκε εκλογικά τον Ιούνη του 2012 και με την εκλογική εκτόξευση του ΣΥΡΙΖΑ. Μ’ αυτά τα δεδομένα ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν επόμενο να διεκδικήσει και εντέλει να κερδίσει τη θέση του εναλλακτικού ισχυρού πυλώνα στο αστικό μπλοκ εξουσίας.
Από το Δεκέμβρη του 2014, με τις διεργασίες για την εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας  και την δίμηνη παράταση του μνημονιακού προγράμματος, ήταν ορατό πως η ντόπια άρχουσα αστική τάξη σε στενή συνεργασία με το διεθνές κεφάλαιο και τις ιμπεριαλιστικές αστικές τάξεις των χωρών της ΕΕ αποφάσισαν να επιβάλουν το βίαιο ξεκαθάρισμα των ενδοαστικών αντιθέσεων ανάμεσα στα κόμματα του αστικού μπλοκ εξουσίας, και την αντιδραστική αναδιάταξη των πολιτικών συσχετισμών στη χώρα μας.
Σ’ αυτό το πλαίσιο, αναπόφευκτα και ο νικητής των εκλογών στις 25 του Γενάρη του 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα «της κατάργησης των μνημονίων με ένα νόμο και ένα άρθρο» πλην όμως με όρκους πίστης «στην ΕΕ, το Ευρώ, τη Δύση και το ΝΑΤΟ», με τη συνέργεια των ακροδεξιών ΑΝΕΛ του Καμμένου που ως κόμμα συγκροτήθηκε με βάση την αντίθεσή του στα μνημόνια, μετά από 5μηνη «διαπραγμάτευση» και παρά τις αντίθετες διακηρύξεις, ψήφισε δύο σφαγιαστικά -για την εργατική τάξη, την κοινωνική πλειοψηφία- πακέτα με προαπαιτούμενα και άνοιξε το δρόμο για ένα τρίτο γενοκτονικό μνημόνιο που βαθαίνει ακόμα περισσότερο το νεοαποικιακό καθεστώς του άθλιου προτεκτοράτου εντός ΕΕ και Ευρώ…
Ισχύει και εδώ η ρήση του Άλμπερτ Αϊνστάιν: «τρέλα είναι να κάνεις συνέχεια το ίδιο πράγμα και να περιμένεις διαφορετικό αποτέλεσμα».
«Η επί μακρόν μεθοδική προπαγάνδιση, από την κυρίαρχη αστική τάξη, την σοσιαλδημοκρατία και την μεταμοντέρνα «ακηδεμόνευτη» σύριζα «κυβερνητική αριστερά» των κινημάτων, της αυτονομίας και της οικολογίας, των ψευδαισθήσεων για έναν «καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο», ενίσχυσαν τις αυταπάτες για τη δυνατότητα πως «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός» μέσα στα παραλυτικά θεσμικά όρια της ταξικής «αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας». Παράλληλα στα ηγεμονικά κράτη του καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού -ΗΠΑ, Βρετανία, Γερμανία-, εξαϋλώνονταν οι αστικοδημοκρατικές ελευθερίες και δικαιώματα για τις υποτελείς τάξεις και τα κοινωνικά στρώματα. Οι αστικοδημοκρατικές ελευθερίες και δικαιώματα συνέχισαν και συνεχίζουν να διατηρούνται θεσμικά στη βιτρίνα του καπιταλιστικού αστικού κράτους, στην «αντιπροσωπευτική κοινοβουλευτική δημοκρατία», πλην όμως κενές από περιεχόμενο στην πράξη[3]. Από κοντά και οι ενσωματωμένες στην ιμπεριαλιστική (γεωστρατηγική λέμε[4]) αλυσίδα υποτελείς χώρες ακολούθησαν πιστά το ηγεμονικό υπόδειγμα χωρίς αντιστάσεις από την εργατική τάξη και τους εργαζόμενους», (από κείμενο γραμμένο στις 12/5/2014[5]).
Οι σχέσεις υποταγής και εξάρτησης του αστικού μπλοκ του ελληνικού κεφαλαίου από τα ανεξέλεγκτα υπερεθνικά εξωχώρια ιμπεριαλιστικά κέντρα της ΕΕ των μονοπωλιακών ομίλων και των ΗΠΑ, ήταν επόμενο -σε στενή αγαστή συνεργασία- να παραβιάσουν στεγνά, στο δια ταύτα αποφασιστικές καίριες λειτουργίες κάθε αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, ακυρώνοντας με σκαιό ταπεινωτικό τρόπο τη λαϊκή βούληση που εκφράστηκε και στις εκλογές στις 25 του Γενάρη και στο Δημοψήφισμα στις 5 του Ιούλη του 2015 και όχι μόνο, εφόσον αυτό απαιτούσε η υπεράσπιση των ζωτικών συμφερόντων τους.
Σύμφωνα με την πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων Ζωή Κωνσταντοπούλου:
«Η Ελλάδα βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε καθεστώς στραγγαλισμού της δημοκρατικής λειτουργίας της. Το Κοινοβούλιο καλείται από τα ξημερώματα της προηγούμενης Δευτέρας, από τις 13 Ιουλίου  2015 να νομοθετεί καθ’ υπαγόρευση της εκτελεστικής εξουσίας και μάλιστα της Συνόδου ηγετών της Ευρωπαϊκής Νομισματικής Ένωσης. 
»Από τις 13 Ιουνίου αμφισβητείται η δημοκρατία στη χώρα μας, το αυτεξούσιο της Βουλής, η ελευθερία συνείδησης και έκφρασης των βουλευτών, η δυνατότητα τους να συζητήσουν. Έχουν τεθεί ασφυκτικές προθεσμίες 15 Ιουνίου και 22 Ιουνίου στις οποίες καλείτε η Βουλή νομοθετήσει, στην πραγματικότητα  χωρίς οι βουλευτές να μπορούν ούτε να συζητήσουν ούτε να μελετήσουν τα νομοσχέδια που καλούνται να ψηφίσουν  ούτε να  ανταλλάξουν απόψεις»[6].
Δικτατορία της αστικής τάξης των κεφαλαιοκρατών είναι η «αντιπροσωπευτική αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία» έγραψαν οι κλασικοί θεωρητικοί του ταξικού επαναστατικού εργατικού κινήματος και η ιστορική εξέλιξη τους δικαίωσε και τους δικαιώνει μέχρι τις μέρες μας.
Εργατική τάξη και Εργαζόμενοι στο Λάκκο των Λεόντων
 «Αυτός ο σάπιος ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός των μονοπωλιακών ομίλων δεν θα καταρρεύσει από μόνος του, ούτε θα παραιτηθεί εθελοντικά από τα συμφέροντα και τα ληστρικά του κέρδη. Οι προφήτες και οι προφητείες πως αυτό το Φθινόπωρο ή αυτή την Άνοιξη [...] το αστικό μπλοκ εξουσίας θα καταρρεύσει και ξανά μανά από την αρχή, [...] έχουν διαψευστεί τραγικά. Οι ψευδαισθήσεις και οι αυταπάτες πως με αταξικά, απολιτικά, ακηδεμόνευτα, αυτοοργανωμένα, αδιαμεσολάβητα, ακομμάτιστα, ανεξάρτητα, αυτόνομα, υπερκομματικά, χωρίς δομές, σχέδιο και στρατηγικό στόχο γιουρούσια, το αστικό μπλοκ εξουσίας θα εγκαταλείψει τη μάχη και θα παραιτηθεί από τα ταξικά του συμφέροντα κατέρρευσαν και συνεχίζουν να καταρρέουν με πάταγο. […]
»Η σχέση κυριαρχίας και η βία που συνεπάγεται- αυτό είναι το χαρακτηριστικό της «νεότατης φάσης στην ανάπτυξη του καπιταλισμού», αυτό έπρεπε αναπόφευκτα να προκύψει και πρόκυψε από τη δημιουργία των παντοδύναμων οικονομικών μονοπωλίων[7].
»Αν δεν κατανοηθούν οι οικονομικές ρίζες αυτού του φαινομένου, αν δεν εκτιμηθεί η πολιτική και κοινωνική του σημασία, δεν μπορεί να γίνει ούτε βήμα στον τομέα της λύσης των πρακτικών καθηκόντων […]»[8] του ταξικού εργατικού κινήματος, (από το ίδιο κείμενο 12/5/2014[9]).
Συνιστούν άθλια απολογία οι ισχυρισμοί της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ «κάναμε ότι καλύτερο μπορούσαμε, δεν υπήρχε άλλη λύση», γιατί και τα προβλήματα που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν τα γνώριζαν, το ίδιο και σε ποιο εγχώριο και διεθνές περιβάλλον καλούνταν να δράσουν. Είναι απάτη μεγαλύτερη των προεκλογικών διακηρύξεων όταν κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ δηλώνουν απλά πως «έκαναν λάθη». Γιατί με τους υποκριτικούς ισχυρισμούς πως «δεν υπήρχε άλλη λύση, κάναμε λάθη», θέλουν, επιδιώκουν και απαιτούν από την εργατική τάξη, τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα να υποταχθούν στη γενοκτονική πολιτική των προαπαιτούμενων που ψηφίστηκαν και του 3ου μνημονίου που συμφώνησαν να υπογράψουν και να εφαρμόσουν, σέρνοντας τη χώρα σ’ ένα χωρίς προηγούμενο νεοαποικιακό καθεστώς άθλιου προτεκτοράτου εντός της ΕΕ και του Ευρώ.
Μ’ αυτά τα δεδομένα, αντικειμενικά, τίθεται το ερώτημα: Στην πορεία της ταξικής πάλης του προλεταριάτου για  την ανατροπή του καπιταλισμού, την κατάκτηση της εξουσίας, την επιβολή - κατοχύρωση της κοινωνικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού (στρατηγικός στόχος), μπορεί - πρέπει το Εργατικό Ταξικό Κομμουνιστικό Κίνημα να διεκδικήσει και να επιβάλει λύσεις που να βελτιώνουν τη θέση της Εργατικής Τάξης, των Εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα;
Ένα ερώτημα που στη ουσία του είναι το παλιό κλασικό και γνώριμο: Μεταρρύθμιση ή Επανάσταση;
Λοιπόν;
Ο Φρειδερίκος Έγκελς είπε κάποτε και παραμένει επίκαιρο:
«Η αστική κοινωνία βρίσκεται μπροστά σ’ ένα δίλλημα: ή πέρασμα στο σοσιαλισμό ή ξανακατρακύλισμα της ανθρωπότητας στη βαρβαρότητα».
Δεν υπάρχουν εύκολες και ανώδυνες λύσεις σ’ αυτόν τον βάρβαρο ταξικό πόλεμο[10]. Η λύση της κρίσης θα είναι βίαιη και επώδυνη γιατί η εξουσία του κεφαλαίου και της άρχουσας αστικής τάξης είναι αδίσταχτη. «Η απελευθέρωση της εργατικής τάξης και των εργαζομένων είναι έργο της ίδιας της εργατικής τάξης». Αυτός είναι ο θεμελιακός νόμος για τους αγώνες και τους στόχους του εργατικού κινήματος και της ταξικής πάλης.
«Ανοιεργάτεςυποχωρούσανάνανδραστη σύγκρουση τους με το κεφάλαιοκαθημερινά,θα αποδείχνοντανανίκανοιναεπιχειρήσουν οποιοδήποτε πλατύτεροκίνημα» (Καρλ Μαρξ). Γι’ αυτό και είναι επείγουσα ανάγκη η ανασυγκρότηση – αναγέννηση του επαναστατικού ταξικού εργατικού κινήματος. Από τους εργάτες και τους εργαζόμενους ξεκινά και τελικά από τους εργάτες και τους εργαζόμενους αποφασίζονται και υλοποιούνται οι στόχοι» (από το ίδιο κείμενο 12/5/2014[11]).
Σημειώσεις


[2] «Σε αυτό το πλαίσιο, η «επικαιροποιημένη ανάλυση βιωσιμότητας τους χρέους» του ΔΝΤ επισημαίνει ότι τα κράτη της ΕΕ θα πρέπει να δώσουν στην Ελλάδα μια 30ετή περίοδο χάριτος για την εξυπηρέτηση όλου του ευρωπαϊκού χρέους, συμπεριλαμβανομένων και των νέων δανείων.
Να υπενθυμίσουμε εδώ ότι μετά το προηγούμενο «κούρεμα» του κρατικού χρέους (PSI) το 2012, σε συνδυασμό με την «αναδιάρθρωση», η μεγάλη μάζα του παλαιότερης κοπής κρατικού χρέους έφυγε από τα χέρια των ιδιωτών (τράπεζες κ.ά.) για να περάσει κατά κύριο λόγο στα κράτη της Ευρωζώνης. Αυτά με τη σειρά τους, για σημαντικό τμήμα αυτών των δανείων, έδωσαν δεκαετή «περίοδο χάριτος» (μέχρι το 2022), αλλά και επιτόκια πολύ χαμηλότερα από αυτά που «προσφέρει» η πλευρά του ΔΝΤ. Σήμερα το ΔΝΤ διεκδικεί την περαιτέρω επιμήκυνση, αλλά και το «κούρεμα» των διακρατικών δανείων για την πλευρά της Ευρωζώνης, η οποία, βέβαια, κάθε άλλο παρά πρόθυμη εμφανίζεται στο ενδεχόμενο «κουρέματος», συζητώντας άλλους τρόπους «ελάφρυνσης».
Να θυμίσουμε επίσης ότι το PSI συνδυάστηκε με τη λεηλασία των ασφαλιστικών ταμείων, εξέλιξη που με τη σειρά της οδήγησε σε σειρά από αντιλαϊκά μέτρα. Από την άλλη πλευρά, το «κούρεμα» των ελληνικών τραπεζικών ομίλων έδωσε το «σινιάλο» για νέα πακέτα στήριξης και διάσωσης, με τα «σπασμένα» της καπιταλιστικής κρίσης να φορτώνονται στις πλάτες του λαού», (Ριζοσπάστης - Η ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ: Όχημα κλιμάκωσης της αντιλαϊκής πολιτικής).
[4] Η γεωστρατηγική είναι ψευδοεπιστήμη. Χρησιμοποιείται για να δικαιολογηθεί η ιμπεριαλιστική κυριαρχία  των αναπτυγμένων ηγεμονικών ιμπεριαλιστικών καπιταλιστικών χωρών και η νεοαποικιακή εκμετάλλευση των ενσωματωμένων στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα υποτελών χωρών. Εστιάζοντας μόνο στη γεωγραφία κρύβει τον επιθετικό εκμεταλλευτικό χαρακτήρα του ιμπεριαλιστικού χρηματιστικού κεφαλαίου των μονοπωλίων και «αθωώνει» -κυρίως- τον καπιταλιστικό ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό (ΗΠΑ- ΕΕ) και αναπόφευκτα οδηγεί σε λανθασμένα πολιτικά συμπεράσματα.
[7] Β. Ι. Λένιν «Ο ιμπεριαλισμός, ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού», σελ. 329.
[8] Β. Ι. Λένιν «Ο ιμπεριαλισμός, ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού», σελ. 314.
«Επιζώντες της σφαγής στο κτίριο της Οδησσού από τους νεοναζί του “Δεξιού Τομέα” μιλούν για την κτηνωδία των ακροδεξιών και όσα έζησαν την ώρα της επίθεσης κατά την οποία σκοτώθηκαν πάνω από 40 άτομα. Όπως προκύπτει από βίντεο και φωτογραφίες οι νεοναζί εισέβαλαν στο κτίριο σκοτώνοντας ανθρώπους πριν το πυρπολήσουν, ενώ σε ορισμένα δημοσιεύματα γίνεται λόγος ακόμη και για βιασμούς. Όσοι κατάφεραν να σωθούν από τις φλόγες βρέθηκαν αντιμέτωποι με τις ορδές των νεοναζί που τους περίμεναν στην έξοδο χτυπώντας τους με ρόπαλα μέχρι θανάτου», tvxs.gr.
 
στις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.