Τα «αριστερά» μνημόνια φέρνουν αναπηρικές συντάξεις πείνας και εξαθλίωσης,

της Ελένης Μπαρμπαλιά (*)

Εξοντωτικές είναι οι ρυθμίσεις του 3^ου επαχθέστερου μνημονίου και για τα άτομα με αναπηρία και τις οικογένειές τους.

 

Τελικά αυτή η κυβέρνηση, που επιμένει να αυτοαποκαλείται «πρώτη φορά αριστερά» εξαπατώντας κατ’ εξακολούθηση το λαό με τη γνωστή φράση ΤΙΝΑ (there is no alternative), κατάφερε να στείλει στο εκτελεστικό απόσπασμα και τις συντάξεις αναπηρίας.

 

Η περίφημη διάταξη της παρ 27 του πρώτου –και μοναδικού- άρθρου του ν. 4334/2015, όπως τροποποιήθηκε με το νέο μνημονιακό νόμο για τη σύναψη της περιβόητη συμφωνίας με τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ΕΜΣ), αναφέρει ρητά ότι το ποσό της σύνταξης όσων συνταξιοδοτούνται πρόωρα, θα υπολογίζεται βάσει των εισφορών που έχει καταβάλλει ο ασφαλισμένος (οργανικό ποσό).

Σε περίπτωση που το οργανικό ποσό της σύνταξης είναι κατώτερο της βασικής σύνταξης τότε στον ασφαλισμένο που θα φτάσει τα 67 έτη - αμφίβολο ποιος εργαζόμενος θα φτάσει σε αυτή την ηλικία μετά τις νέες δραστικές μειώσεις στην υγεία και πρόνοια κατ΄ επιταγή των αιμοσταγών δανειστών – θα προστίθεται και το ποσό της βασικής σύνταξης.

 

Με διατάξεις του ιδίου νόμου αναθεωρούνται τα ηλικιακά όρια για τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις γήρατος. Ακριβολογώντας, οι συνταξιοδοτικές διατάξεις του νέου μνημονίου πάνε ένα βήμα παραπέρα τον άθλιο συνταξιοδοτικό νόμο Λοβέρδου, τον οποίο ακόμα και οι συγκυβερνήσεις Σαμαρά – Βενιζέλου δεν είχαν τολμήσει να θέσουν σε εφαρμογή.

Το τόλμησε με περισσή ευκολία η Κυβέρνηση «πρώτη φορά αριστερά».

Από αυτές τις διατάξεις εξαιρούνται με ρητό τρόπο οι μητέρες και χήροι ανηλίκων παιδιών ανίκανων προς εργασία.

 

Για τους νέους νομοθέτες των «αριστερών» μνημονίων οι πατεράδες ατόμων με αναπηρία δεν έχουν δικαίωμα συνταξιοδότησης για να μπορέσουν να φροντίσουν και να συνδράμουν στη φροντίδα των παιδιών τους.

Ας σημειωθεί ότι οι μητέρες αυτών των οικογενειών, χωρίς τη συνδρομή υποστηρικτικών υπηρεσιών στελεχωμένων με εξειδικευμένους επαγγελματίες, όπως συμβαίνει σε άλλες χώρες της «αλληλέγγυας» Ευρώπης, παραιτούνται από την εργασία τους και αφιερώνονται στη φροντίδα των παιδιών τους.

Αμελητέο το γεγονός ότι οι πατεράδες μέσω της ευνοϊκής συνταξιοδότησής τους μπορούν να συμβάλλουν στις αυξημένες ανάγκες φροντίδας των παιδιών τους ανακουφίζοντας τις μητέρες. Αυτά είναι ψιλά γράμματα για αυτούς που χαράζουν πολιτικές προσβλέποντας σε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης οι οποίοι θα πραγματοποιηθούν επί ανθρωπίνων πτωμάτων.

 

Ο νόμος ασαφής για την τύχη των συντάξεων πλήρους γήρατος που λαμβάνουν άτομα που ανήκουν σε βαριές κατηγορίες αναπηρίας και έχουν συμπληρώσει τα 15 έτη ασφάλισης , γνωστές και ως συντάξεις του ν. 612/77.

 

Οποία η τύχη αυτών των συντάξεων που αφορούν σε άτομα με τύφλωση, μεσογειακή αναιμία, χρόνια νεφρική ανεπάρκεια τελικού σταδίου στο στάδιο της αιμοκάθαρσης, μεταμόσχευση συμπαγών οργάνων, αιμορροφιλία και λοιπές βαριές κατηγορίες αναπηρίας , ουδείς γνωρίζει τουλάχιστον έως την έκδοση διευκρινιστικών εγκυκλίων.

 

Το μεγάλο δράμα έχει ήδη συντελεστεί για τους συνταξιούχους αναπηρίας. Ας φανταστούμε λοιπόν ποιο θα είναι το ποσό ενός ασφαλισμένου που εμφανίζεται η αναπηρία του κατά τη διάρκεια του εργασιακού του βίου και έχει συμπληρώσει μόλις 1500 ένσημα, σύμφωνα με τις καταστατικές διατάξεις του ΙΚΑ.

Το ποσό που αναλογεί σε αυτή τη σύνταξη και θα υπολογίζεται βάσει των ασφαλιστικών εισφορών θα είναι το μηδαμινό ποσό των 87 € για το οποίο ο γεν. γραμματέας κοινωνικών ασφαλίσεων κ. Ρωμανιάς έσκιζε τα ιμάτιά του ότι θα παραιτηθεί αλλά η παραίτηση αναβάλλεται επ’ αόριστον.

 

 Αυτές τις διατάξεις δεν είχαν τολμήσει να θέσουν σε εφαρμογή οι προηγούμενες συγκυβερνήσεις Σαμαρο-Βενιζέλων αλλά κατάφερε να τις θέσει σε εφαρμογή η Κυβέρνηση της «πρώτης φορά αριστερά»!

 

Η κατάσταση της αναπηρίας και οι κοινωνικές πολιτικές για την αναπηρία είναι βέβαιο ότι δεν μπορούν να εφαρμοστούν μέσα στις ανταγωνιστικές συνθήκες του καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο σε περιόδους οικονομικής κρίσης πετάει την κάλπικη ανθρώπινη μάσκα που φοράει σε εποχές ανοδικής αύξησης των κερδών του επιβάλλοντας στη συνέχεια όλο και πιο στυγνές, αιμοβόρες πολιτικές ακόμα και για πιο αδύναμους πολίτες.

 

Το μεγάλο πετσόκομμα στα επιδόματα αναπηρίας αναμένεται να συμβεί λίγους μήνες αργότερα, αφού η Κυβέρνηση που έχει προτιμήσει το δρόμο του «όλα ΝΑΙ» στις απαιτήσεις των δανειστών, έχει ήδη συμφωνήσει δια νόμου να εφαρμόσει τη γνωστή «εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ» βάσει της οποίας οποιαδήποτε προνοιακά- αναπηρικά επιδόματα θα χορηγούνται από δω και στο εξής σύμφωνα με αυστηρά περιουσιακά και εισοδηματικά κριτήρια.

 

Βεβαίως οι υπηρεσιακοί παράγοντες του Υπουργείου Οικονομικών αρνούνται σθεναρά να ακούσουν το αίτημα του αναπηρικού κινήματος για τον υπολογισμό του πρόσθετου κόστους που απαιτείται για την κάλυψη των αναγκών κάθε αναπηρίας και χρόνιας πάθησης.

Αυτό το πρόσθετο κόστος είναι γνωστό ότι αυξάνεται ραγδαία σε περιόδους οικονομικής κρίσης, όπως η παρούσα που διέρχεται η χώρα μας, αφού με συστηματικό τρόπο το «παλαιό» πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης (Λοβέρδος, Βορίδης, Άδωνις, Σπυρόπουλος και λοιποί) έχει ήδη διαλύσει τις υπηρεσίες υγείας και πρόνοιας (υποτυπώδεις μην το ξεχνάμε) που συνιστούσαν μέχρι σήμερα το λεγόμενο «κοινωνικό κράτος».

 

Εύλογο είναι το ερώτημα, πως είναι δυνατόν να συζητείται μεταξύ δανειστών και Κυβέρνησης η σύνδεση των επιδομάτων αναπηρίας με το θεσμό του Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος από τη στιγμή που τα επιδόματα αναπηρίας στοχεύουν στην κάλυψη των πρόσθετων αναγκών που γεννά η κάθε αναπηρία και χρόνια πάθηση, ενώ το Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα αφορά στην κάλυψη των βιοτικών αναγκών πολιτών με μηδενικό εισόδημα;

 

Η φτωχοποίηση των ατόμων με αναπηρία ακόμη και όσων ανήκουν στη μεσαία εισοδηματική τάξη θα συντελεστεί αυτόματα, εάν και εφόσον η ελληνική κυβέρνηση ακολουθήσει τις υποδείξεις των δανειστών για τη σύνδεση των επιδομάτων αναπηρίας με το Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα. Και αυτό γιατί στη χώρα, όπως προελέχθη, ουδέποτε σχεδιάστηκαν και λειτούργησαν ακόμα και υποτυπώδεις υποστηρικτικές υπηρεσίες για την εξυπηρέτηση των αυξημένων αναγκών της αναπηρίας.

Η ολοκληρωτική έλλειψη τέτοιων εξειδικευμένων υποστηρικτικών υπηρεσιών καλύφθηκε από τις εκάστοτε Κυβερνήσεις, μέσω του συστήματος των προγραμμάτων οικονομικής ενίσχυσης για τα άτομα με αναπηρία, γνωστών ως προνοιακών επιδομάτων που χορηγούνταν από τις νομαρχιακές αυτοδιοικήσεις έως το 2010 και μετέπειτα από τις προνοιακές υπηρεσίες των Καλλικρατικών Δήμων της χώρας. Προνοιακά επιδόματα τα οποία χορηγούνταν και χορηγούνται μέσω ενός εξαθλιωτικού συστήματος πιστοποίησης αναπηρίας στο οποίο είχε στηθεί μία άνευ προηγουμένου ψηφοθηρική φάμπρικα από βουλευτές, γιατρούς και διοικητικούς υπαλλήλους.

 

Διερωτάται κανείς, πως θα εφαρμοστούν τα περιουσιακά κριτήρια για τη χορήγηση των αναπηρικών επιδομάτων, αφού στη σημερινή εποχή η ακίνητη περιουσία, χάνοντας καθημερινά την αξία της, έχει γίνει βραχνάς ακόμη και στους μικροϊδιοκτήτες. Το τι θα συμβεί προοιωνίζεται από την επαίσχυντη διάταξη του 3^ου μνημονίου, με την οποία αυξήθηκε ο συντελεστής φορολογίας από 12% σε 15% για εισοδήματα από ενοίκια που δεν ξεπερνούν το ποσό των 12.000 ετησίως. Η κυβέρνηση φρόντισε να εξοντώσει πλήρως και τους μικροϊδιοκτήτες.

 

Σιγή ιχθύος φυσικά από τα οικονομικά επιτελεία και της προηγούμενης αλλά και της τωρινής Κυβέρνησης απέναντι σε εκφρασμένο αίτημα της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ατόμων με Αναπηρία, η οποία είχε ζητήσει, μεταξύ άλλων μέτρων φορολογικής ελάφρυνσης των ατόμων με αναπηρία, να εξαιρεθούν από τη φορολογία των εισοδημάτων μίσθωσης άτομα με βαριά αναπηρία που έχει τύχει να κληρονομήσουν ένα ακίνητο και καλούνται να επιβιώσουν μόνο από το εισόδημα που επιφέρει η ενοικίασή του.

 

Το μεγάλο ζητούμενο είναι ότι οι βουλευτές που θέλουν να συνεχίζουν να αυτοαποκαλούνται «αριστεροί» ψηφίζουν τέτοιες θανατηφόρες για τα άτομα με αναπηρία ασφαλιστικές και φορολογικές διατάξεις, τη στιγμή που τρία χρόνια πριν και συγκεκριμένα δύο ημέρες πριν τις εκλογές της 6^ης Μαΐου 2012 είχαν κυρώσει με την ψήφο τους τη Διεθνή Σύμβαση του ΟΗΕ για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία.

 

 Δυστυχώς όμως οι διεθνείς - ευρωπαϊκές συμβάσεις των δικαιωμάτων μεταναστών, αναπήρων, ρομά, και εν γένει ευπαθών κοινωνικά ομάδων χρησιμοποιούνται κατά κανόνα ως εργαλείο ψευδεπίγραφων ελπίδων για τα μέλη αυτών των ομάδων.

 

Κραδαίνει ο κ. Σκουρλέτης ως επιτυχία το δημόσιο χαρακτήρα της μικρής «ΔΕΗ» αλλά αποσιωπά την πλήρη φτωχοποίηση ευπαθών κοινωνικά ομάδων όπως τα άτομα με αναπηρία. Μήπως κάποιος θα πρέπει να του θυμίσει το τρισέλιδο κείμενο των προγραμματικών θέσεων του τμήματος ΣΥΡΙΖΑ ΑμεΑ;

 

Δηλώνει ο νέος υπουργός οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος ότι: «Μία συμφωνία είναι τόσο καλή όσο κανείς επωφελείται από αυτή». Από ότι φαίνεται ονειρεύεται στη μία όχθη της χώρας την αλματώδη οικονομική ανάπτυξη και στην άλλη όχθη τους εξαθλιωμένους πολίτες της.

Ραγδαία οικονομική ανάπτυξη τύπου «Γουτεμάλα», όπου οι αυξημένοι οικονομικοί δείκτες θα συνοδεύονται από υποσιτισμένα παιδιά.

Εκτός κι αν πιστεύει κανείς ότι θα μπορέσουν να επιζήσουν συμπολίτες μας που θα συνταξιοδοτούνται για λόγους αναπηρίας με το ποσό των 87 και 100€.

 

Ο κατήφορος πλέον δεν έχει τελειωμό μόνο εάν θελήσουμε εμείς να τον διαβούμε.

 

(*) Η Ελένη Μπαρμπαλιά είναι συνταξιούχος, Ιδρυτικό μέλος του «Κινήματος στην Πόλη» Ζωγράφου, μέλος του Συλλόγου Νέων Ελλήνων Διαβητικών και μέλος του Πανελληνίου Συνδέσμου Νεφροπαθών    

ΠΗΓΗ