Όταν το αίμα θα πάρει φωτιά

Ο Στάθης στον eniko

Η Ευρωπαϊκή Ενωση χύνει αίμα. Στο εσωτερικό της. Και γύρω της. Προκαλεί, συμμετέχει στους πολέμους κι επωφελείται απ’ αυτούς. Ταξικούς πολέμους στο εσωτερικό της, ιμπεριαλιστικούς πολέμους παντού αλλού. Λεηλατεί χώρες, προκαλεί μετακινήσεις πληθυσμών (που θυμίζουν πλέον τις μεταναστεύσεις της ύστερης αρχαιότητας, που υπέσκαψαν τη Ρώμη), δολοφονεί αυτούς τους πληθυσμούς καθ’ οδόν κι εν τέλει προσπορίζεται άφθονο υποπρολεταριάτο.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση αλλάζει - καταστρέφει τις αστικές δημοκρατίες και επιβάλλει διά της διευθυνόμενης ελεύθερης αγοράς την οικονομική φρίκη. Στην Ελλάδα έχει φορέσει γύψο τα μνημόνια, ενώ σε άλλες χώρες, προχωρημένες όπως η Φινλανδία, η Ευρώπη καταργεί γιορτές και αργίες, μειώνει τις ετήσιες άδειες κι αυξάνει τον ημερήσιο εργάσιμο χρόνο - κι όλα αυτά (και άλλα) χάριν της ανταγωνιστικότητας.

Ανταγωνιστικότητας εν σχέσει προς κάποιες άλλες χώρες, που, με τη σειρά τους, για να ανταγωνιστούν τη Φινλανδία θα καταργήσουν τα βαφτίσια (θα παίρνουμε όλοι έναν αριθμό) και τις κηδείες (τσουπ στον ομαδικό τάφο και τέλος - κοστίζει λιγότερο)...

Ενας διαρκής διαγωνισμός ανταγωνισμού προς τα κάτω εις όσα αφορούν το επίπεδο ζωής των λαών, μια διαρκής κάθοδος στον Αδη. Η Ευρώπη αλλάζει «χωρίς να κοιτάζει τη δική μας μελαγχολία», αλλά κοιτάζοντας πώς θα μας βγάλει το λάδι. Λάδι απ’ τον εργαζόμενο, λάδι απ’ τον άνεργο, λάδι απ’ τον συνταξιούχο - βρόμικο λάδι, μούργα!..

...μούργα και αίμα.

Δεν αλλάζει η Ενωση προς τη χαζοχαρούμενη κατεύθυνση που περιγράφει ο νεομνημονιακός κ. Τσίπρας, όταν επικαλείται την... αναβάθμιση του Ευρωκοινοβουλίου. (Περι)παίζει εν ου παικτοίς και το γνωρίζει. Ποιο Ευρωκοινοβούλιο; ο Υπερπρωθυπουργός που ήδη εγκαθίσταται στην Ελλάδα εκ Βερολίνου ορμώμενος; Οχι, δεν αλλάζει προς το χαζοχαρούμενο η Ευρώπη, αλλάζει προς το χαλύβδινο.

Και ο προεκλογικός αγώνας των μνημονιακών κομμάτων στην Ελλάδα γίνεται περί όνου σκιάς. Δεν υπάρχουν προεκλογικά προγράμματα, υπάρχει το μνημόνιο. Δεν υπάρχουν λούφες και παραλλαγές στην εφαρμογή του μνημονίου, υπάρχουν οι γκαουλάιτερ στα υπουργεία. Δεν υπάρχουν παράλληλα (από ένα παράλληλο σύμπαν) αντισταθμιστικά και ισοδύναμα μέτρα. Υπάρχουν οι κομισάριοι της Ενωσης που θα εγκρίνουν ή θα απορρίπτουν το παραμικρό.

Οχι μόνον δεν θα έχουν λόγο για το μνημόνιο οι μνημονιακοί, αλλά θα είναι μονίμως υπόλογοι απέναντι στους Επικυριάρχους για την εφαρμογή του. Και κατά τούτο, όχι μόνον δεν θα μπορούν να ασκήσουν κανενός είδους εναλλακτική πολιτική, αλλά θα βλάπτουν διαρκώς και το πολίτευμα. Δεν θα έχουμε Σύνταγμα, θα έχουμε μνημόνιο.

Κι αν η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στο φιλότιμο των Ελλήνων, η τήρηση του μνημονίου θα επαφίεται στο αφιλότιμο των ανδρεικέλων.

Και ποιου μνημονίου; Ενός μνημονίου που δεν «βγαίνει»! Δεν του βγαίνουν οι αριθμοί! Η μόνη προοπτική του τρίτου μνημονίου Τσίπρα είναι να οδηγήσει σε ένα τέταρτο μνημόνιο Τσίπρα ή Μεϊμαράκη ή και των δύο μαζί. Κι ας ερίζουν τώρα, για επικοινωνιακούς λόγους ερίζουν. Διαφέρουν τόσον όσον οι προεκλογικές διαφημίσεις τους - διότι διαφημίσεις «πουλάνε», όχι προεκλογικά προγράμματα - αυτά τα έχουν πουλήσει στο μνημόνιο.

Ούτε καμμιά μάχη «παλιού» με το «νέο» υπάρχει. «Παλιό» μνημόνιο, «νέο» μνημόνιο, ίδιο μνημόνιο! Ιδιο και χειρότερο. Διότι η αντίσταση κατά του μνημονίου, απ’ όταν μέγα μέρος του ΣΥΡΙΖΑ αυτομόλησε στις θέσεις της δεξιάς και του νεοφιλελευθερισμού, αδυνάτησε.

«Ποιος θα διαχειρισθεί καλύτερα» το μνημόνιο αναρωτιέται ο Αλέξης,η Σκύλλα ή η Χάρυβδις; Βεβαίως αυτό το τελευταίο για τη Σκύλλα και τη Χάρυβδιν ο κ. Τσίπρας δεν το λέει, αλλά ξοδεύει το όνομα της Αριστεράς για να ισχυρισθεί ότι είναι η μόνη καλύτερη για να εφαρμόσει στην Ελλάδα τη δεξιά πολιτική της Μέρκελ.

Για αλλού ξεκινήσαμε και αλλού καταλήξαμε, σύντροφοι. Ομως θα συνεχίσουμε, λίγοι σήμερα, περισσότεροι αύριο, όλο και πιο πολλοί πολίτες θα απεγκλωβίζονται απ’ τη λογική τού «δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς». Οταν κάποιος δεν θέλει να αναφερθεί στις ταξικές αντιθέσεις και τις εθνικές συντεταγμένες, αρχίζει να αναχαράζει πομφόλυγες για την πάλη ανάμεσα στο «παλιό» και το «νέο» - μιλάμε για το τελευταίο το σκαλί της πολιτικής σκέψης, αριστερής και δεξιάς. Αυτά τα μετέρχονται οι διαφημιστές, όχι οι πολιτικοί. Η ευκολία με την οποίαν ο κ. Τσίπρας προσβάλλει την Αριστερά, μιλώντας μια τέτοιαν απολιτική γλώσσα, είναι ανάλογη της ευκολίας με την οποίαν ένας τέως πρωθυπουργός αναρωτήθηκε «ποια θαλάσσια σύνορα; έχει η θάλασσα σύνορα;». Οχι, και εις μάτην έχουν πέσει δεκάδες πιλότοι, εις μάτην εκατοντάδες λιμενικών έχουν σώσει χιλιάδες μεταναστών και προσφύγων. Εις μάτην λευκοντυμένες ψυχές ναυτών και ναυτικών αρμενίζουν στα βάθη των θαλασσών, εις μάτην ο «Παπανικολής» και εις μάτην τα ελληνικά στη βάρκα του ψαρά από την Κάλυμνο - δεν είμαστε στα καλά μας!

Θα έλεγα για τρικυμία εν κρανίω (που προκαλεί ναυτία), αν δεν είχαμε να κάνουμε με την απελπισία που οδηγεί στην αμετροέπεια, με την αγωνία εκείνου που όσα λέει είναι πια φάρσα για το μυαλό μας, φάρσα για την ψυχή μας, φάρσα και για τον ίδιο...

Αναδημοσίευση από  e kozani