Ορυχείο Βεύης: το πρώτο από τρία σκάνδαλα στο λιγνίτη της Φλώρινας, που εμπλέκουν ΥΠΕΚΑ και ΔΕΗ

Παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας χωρίς παραγωγική ανασυγκρότηση της λιγνιτικής βιομηχανίας της χώρας δεν γίνεται. Ξεκινούμε από σήμερα μια αναφορά σε τρία σκάνδαλα του πολύπαθου νομού Φλώρινας, αυτού που  ήθελαν να ξεπουλήσουν" επιπλωμένο" στον "επενδυτή" της "μικρής ΔΕΗ". Κάθε μέρα θα κάνουμε και μια αναφορά σε συγκεκριμένες πράξεις και παραλείψεις που ζημίωσαν το Ελληνικό Δημόσιο, ζημίωσαν τον Έλληνα καταναλωτή, ζημίωσαν τη χρεοκοπημένη χώρα. Κι αν ενδιαφερθεί κανείς αρμόδιος, ας πούμε π.χ. το ΥΠΑΠΕΝ, εδώ είμαστε να πούμε και περισσότερα ...

Πρώτο σκάνδαλο φυσικά είναι η διαδικασία με την οποία έχουν καταφέρει να κρατούν δεκατέσσερα (14) ολόκληρα χρόνια κλειστό το λιγνιτωρυχείο της Βεύης, για πολλά χρόνια το μεγαλύτερο λιγνιτωρυχείο του νομού Φλώρινας, αυτό που έχει τον καλύτερο, τον πιο πλούσιο σε θερμίδες λιγνίτη της Δυτικής Μακεδονίας, αυτό που τροφοδοτούσε κάποτε σπίτια και βιοτεχνίες στη μισή Ελλάδα.

Είχαμε και πέρυσι αναφερθεί στο success story της Βεύης: το ορυχείο σταμάτησε να δουλεύει κάπου στο 2000 λόγω οικονομικών προβλημάτων και το 2003 η εκμεταλλεύτρια κηρύχτηκε έκπτωτη. Χρειάστηκε να περάσουν τρια χρόνια κι επιτέλους, το Μάιο 2006, προκηρύχτηκε δημόσιος πλειοδοτικός διαγωνισμός για τη μίσθωσή του. Στις 29 Σεπτεμβρίου 2006 κατατέθηκαν έξι προσφορές και πρόεδρος της Επιτροπής Αξιολόγησης ήταν ο ομ.καθηγητής ΕΜΠ και Πρόεδρος του ΙΓΜΕ Χαρ. Τσουτρέλης, από τους καθηγητές που παραδοσιακά είχε σε διάφορες θέσεις η ΝΔ. Το αποτέλεσμα της Επιτροπής το βλέπουμε στο διπλανό δελτίο τύπου του Υπουργείου Ανάπτυξης στις 20 Αυγούστου 2009 (Υπουργός ο Κωστής Χατζηδάκης, που τον Ιανουάριο 2009 είχε διαδεχθεί το Χρήστο Φώλια) : Ο διαγωνισμός "κηρύχθηκε άγονος λόγω λήξης των εγγυητικών επιστολών"!

Απ' το Σεπτέμβριο 2006 μέχρι τον Αύγουστο 2009 πέρασαν τρία χρόνια: υπήρχε περίπτωση να μην λήξουν οι εγγυητικές επιστολές; Η διακήρυξη ζητούσε εγγυητικές επιστολές ισχύος δυο ετών, χρόνος υπεραρκετός για να κάνει η Επιτροπή Αξιολόγησης τη δουλειά της και να ολοκληρωθεί ο διαγωνισμός. Κι αν υπήρχε κάποιο πρόβλημα, μπορούσε η Επιτροπή να ζητήσει μικρή παράταση ισχύος της εγγυητικής επιστολής του προσωρινού πλειοδότη. Κάτι το εξαιρετικά συνηθισμένο σε παρόμοιους διαγωνισμούς.

Στις 20 Αυγούστου 2009 ο Χατζηδάκης κήρυξε άγονο το διαγωνισμό και ξεκίνησε νέα διαδικασία μίσθωσης του ορυχείου, με απευθείας ανάθεση. Λίγες μέρες μετά προκηρύχτηκαν εκλογές και η διαδικασία σταμάτησε. Κέρδισε το Πασοκ και η αρμοδιότητα για τα ενεργειακά πήγε στην αλήστου μνήμης Μπιρμπίλη. Φαίνεται ότι ή ακόμα δεν την είχε πιάσει το πράσινο αμόκ ή ακόμα τηρούσαν τα προσχήματα και στις 5 Φεβρουαρίου 2010 ξεκίνησε εκ νέου τη διαδικασία του Χατζηδάκη.

Τη Μπιρμπίλη διαδέχεται ο Παπακωνσταντίνου και στις 3 Αυγούστου 2011 ανακοινώνει, όχι βέβαια την ανάθεση, αλλά το αποτέλεσμα της προσωρινής κατάταξης των εταιρειών. Και γίνεται το πρώτο θαύμα: οι μισές εταιρείες μηδενίζονται! Και δεν πρόκειται για τυχαίες εταιρείες, αλλά για ιδιαίτερα εξειδικευμένες στο συγκεκριμένο αντικείμενο. Στην κατάταξη προηγείται η ΤΕΡΝΑ, με πολύ καθαρό προβάδισμα. Αρχίζει η περίοδος αστάθειας με τις απανωτές εκλογές του 2012, Υφυπουργός ΠΕΚΑ γίνεται ο Παπαγεωργίου και τον Οκτώβριο 2012, σ' ένα συνέδριο, δηλώνει  ότι "σύντομα θα προχωρήσει στην ανάθεση της Βεύης". Το "σύντομα" στην Ελληνική γλώσσα έχει μια ιδιαίτερη, κατά πως φαίνεται, σημασία, αφού μόλις στις 26.6.2013 γίνεται ενημέρωση στην Επιτροπή Παραγωγής & Εμπορίου της Βουλής για την ολοκλήρωση των εργασιών της Επιτροπής Αξιολόγησης και πρέπει να φτάσουμε στον Αύγουστο 2013 για να ανακοινώσει το ΥΠΕΚΑ, προσέξτε, όχι την ανάθεση, αλλά την έγκριση του πρακτικού της Επιτροπής.

Και τότε γίνεται το 2ο θαύμα: μηδενίζονται άλλες τρεις εταιρείες(!). Συνολικά το ΥΠΕΚΑ έχει καταφέρει να μηδενίσει τις οκτώ απ' τις δέκα συμμετέχουσες, ιδιαίτερα εξειδικευμένες σε μεταλλευτικά ή λιγνιτικά έργα εταιρείες! Τελικά στη διαδικασία απομένουν μόνο δυο απ' τις αρχικά δέκα, και "πλειοδοτούσα πρόταση αναδεικνύεται της εταιρείας ΑΚΤΩΡ ΑΤΕ", που ήταν 4η στην 1η φάση της διαδικασίας (υπόψη ότι δεν πρόκειται για κανονικό διαγωνισμό), ενώ η μακράν 1η στην 1η φάση ΤΕΡΝΑ, στη 2η φάση μηδενίστηκε! Με οκτώ μηδενισμούς επί συνόλου δέκα εταιρειών, σε μια διαδικασία που απ' την αρχή δεν διακρίθηκε για τη διαφάνειά της, μάλλον το ΥΠΕΚΑ έχει εξασφαλίσει ένα μακρόχρονο δικαστικό σήριαλ, που δεν θα επιτρέψει στο ορυχείο να δουλέψει. Να ελπίζουμε ότι δεν ήταν αυτός ο στόχος; Ή μήπως όχι, κι ερχόμαστε πάλι σ' αυτό που έλεγε η Μπιρμπίλη: "Δεν αρκεί να είμαστε με τις ΑΠΕ, πρέπει και να είμαστε ενάντια στο λιγνίτη";

Εν τω μεταξύ ο ΑΗΣ Μελίτης, που κατασκευάστηκε για να τροφοδοτείται κι απ' το ορυχείο Βεύης, απ' το τέλος του 2008 έχει απανωτά προβλήματα τροφοδοσίας! Η ΔΕΗ έφτασε στο σημείο να εισάγει λιγνίτη από Βουλγαρία και Τουρκία, λιθάνθρακα από Ουκρανία, είχε στείλει μέχρι και "εκστρατευτικό σώμα" στην Αλβανία για να βρει λιγνίτη, για να καλύψει όπως-όπως τις ανάγκες του ΑΗΣ. Και μιλάμε για την πιο νέα και σύγχρονη λιγνιτική μονάδα της χώρας. Αλλά οι διοικήσεις δεν έκαναν κάποια πιο απλά πράγματα, που θα δούμε στην αυριανή ανάρτηση. Τυχαίο;

Και γράφαμε χαρακτηριστικά πριν 14 μήνες: 

Επιτέλους, είναι εθνική ξεφτίλα να έχεις το κάρβουνο δίπλα στον ΑΗΣ και να κρατάς το ορυχείο κλειστό τόσα χρόνια! Είναι εθνική ξεφτίλα να έχεις ανοιγμένο ορυχείο δίπλα στον ΑΗΣ, έτοιμο να παράγει, και να εισάγεις λιγνίτη: δεν εισάγεις λιγνίτη, ανεργία εισάγεις! Επιδοτείς τους Βούλγαρους και τους Τούρκους για να δουλεύουν και την ίδια στιγμή η ανεργία στη Φλώρινα θερίζει! Η χώρα έχει χρεοκοπήσει και την ίδια στιγμή κάνουμε εισαγωγές λιγνίτη, για να βυθίσουμε ακόμα περισσότερο το ισοζύγιο εισαγωγών-εξαγωγών. Η χώρα έχει χρεοκοπήσει και πρέπει να παράγει ό,τι μπορεί, να αυξήσει το ΑΕΠ όσο πιο γρήγορα μπορεί και να βελτιώσει το λόγο "Δημόσιο Χρέος προς ΑΕΠ", αλλά κρατούμε το ορυχείο κλειστό, τη στιγμή μάλιστα που ο ΑΔΜΗΕ λέει ότι το 2020 θα χρειαζόμαστε εισαγωγές ενέργειας για να έχουμε ρεύμα το βράδυ!. Λιγνίτη και έχουμε και μπορούμε να παράγουμε, αλλά, δυστυχώς, φαίνεται ότι μάλλον κάποιοι δεν θέλουν να τον παράγουμε. Και η ΔΕΗ πληρώνει πανάκριβα τις εισαγωγές, σε σχέση με τον εγχώριο λιγνίτη, και το κόστος καυσίμου του ΑΗΣ Μελίτης έχει εκτιναχθεί (κι επιβαρύνει τους καταναλωτές, βεβαίως-βεβαίως)! Και το Δημόσιο χάνει τόσα χρόνια έσοδα από μισθώματα του ορυχείου, χάνει έσοδα από ΦΠΑ, χάνει έσοδα από ΦΜΥ, χάνει έσοδα από ασφαλιστικές εισφορές στα χρεοκοπημένα Ταμεία, χάνει τον πολλαπλασιαστή της τοπικής οικονομίας και τα έσοδα που θα έφερνε, χάνει από επιδόματα ανεργίας που πρέπει να πληρώνει, χάνει, χάνει, χάνει ...υπάρχει καραμπινάτη ζημιά του Δημοσίου.

Και το ερώτημα βέβαια είναι: το Δημόσιο χάνει, η Φλώρινα χάνει, η ΔΕΗ χάνει, η εθνική οικονομία χάνει, ποιος κερδίζει τελικά απ' αυτή την υπόθεση; Πάλι στα ίδια γυρνάμε ...

Από τις 26.6.2013 που έγινε η ενημέρωση της Επιτροπής Παραγωγής & Εμπορίου φθάσαμε στις 9.8.2013 για να υπογραφεί το πρακτικό που είχε εγκριθεί. Ούτε πάρκινσον να είχε το χέρι του Υπουργού δεν θα χρειαζόταν δυο μήνες για να βάλει την υπογραφή σ' ένα πρακτικό. Κι απ' τις 9.8.2013 έπρεπε να φθάσουμε στις 22.10.2014 για να υπογραφεί η απόφαση εκμίσθωσης. Αλλά φυσικά το σήριαλ της Βεύης δεν τελείωσε, καθώς έπρεπε να υπογραφεί η σύμβαση εκμίσθωσης, κάτι που έγινε στις 2.12.2014 και να κυρωθεί η σύμβαση απ' το πλυντήριο σκανδάλων-Βουλή των ΣαμαροΒενιζέλων, κάτι που δεν έγινε ποτέ και η σύμβαση δεν απέκτησε ποτέ νομική υπόσταση.

Οι αναρτήσεις μας βρίσκονται και στο Facebook, στη διεύθυνση Greeklignite! Πατήστε «Μου αρέσει» (Like) στη σελίδα μας, για να έχετε πιο άμεση ενημέρωση! Και ανοίγετε τις αναρτήσεις, καθώς το Facebook δεν θα σας τις εμφανίζει καθόλου στη ροή αν δει πως δεν τις ανοίγετε. 

Εν τω μεταξύ όλα αυτά τα χρόνια το λιγνιτωρυχείο, περιουσία του Δημοσίου, εθνικός πλούτος, έχει μισοκαταστραφεί, καθώς έχει μαζέψει πολύ νερό κι εκδηλώθηκαν και κάποιες κατολισθήσεις. Η δορυφορική φωτογραφία της αρχής, απ’ το Google Earth, δείχνει το ορυχείο το Φεβρουάριο 2014, να έχει μετατραπεί σε λίμνη, κατάλληλη για ιχθυοκαλλιέργεια, όχι για εξόρυξη. 13 μήνες μετά έχει μπει κι άλλο νερό και συνεχίζει ν' αυξάνεται. Πώς και πότε θα βγει όλο αυτό το νερό από εκεί μέσα; Πού θα πάει, σ’ έναν κάμπο σχεδόν οριζόντιο, χωρίς κάποιο ποτάμι κοντά; Αντί το ορυχείο να είναι χώρος δημιουργικής παραγωγικής απασχόλησης των κατοίκων της περιοχής, χώρος παραγωγής πλούτου κι ευημερίας, δεν χρησιμεύει ούτε καν σαν δεξαμενή ποτίσματος χωραφιών και κοπαδιών. Θα λογοδοτήσει ποτέ κανείς για την καραμπινάτη μεγάλη ζημιά του δημοσίου, για την πολυετή ταλαιπωρία των κατοίκων;

Τώρα λοιπόν η νέα ηγεσία του ΥΠΑΠΕΝ έχει μπροστά της δυο δρόμους για την επαναλειτουργία της Βεύης: να κυρώσει ή να μην κυρώσει τη σύμβαση, που υπέγραψε η προηγούμενη κυβέρνηση μετά από μια πολύχρονη και πολυσκάνδαλη διαδικασία. Αν την κυρώσει δεν διασφαλίζει τη λειτουργία, καθώς κάθε ενδιαφερόμενος θα μπορεί να προσβάλλει δικαστικά τη διάτρητη διαδικασία που προηγήθηκε και να διασφαλίσει την ακινητοποίηση του ορυχείου για αρκετά χρόνια ακόμα. Μαντέψτε ποιος ωφελείται σε μια τέτοια περίπτωση και ναι, βουλωμένο γράμμα διαβάζετε. Αν δεν την κυρώσει, θα πρέπει να επαναλάβει τη διαδικασία απ' την αρχή. Μοιάζει με μπρος γκρεμό και πίσω ρέμα, αλλά οι καθαρές λύσεις είναι πάντα αυτές που διασφαλίζουν επιτυχή αποτελέσματα. 

Και στο τέλος της ημέρας όλα και όλοι εκ του αποτελέσματος κρίνονται. Είτε είναι στο ΥΠΕΚΑ είτε στη ΔΕΗ ...

Πηγή: Λιγνίτης : ο δικός μας μαύρος χρυσός