ΓΙΑ ΜΙΑ ΙΣΟΤΙΜΗ ΚΑΙ ΝΙΚΗΦΟΡΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΤΗΣ ΜΑΧΟΜΕΝΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΣΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ

των Βασιλική Γαλιατσάτου και Αργύρη Γκορτσίλα 

Οι φοιτητικές εκλογές είναι μια κρίσιμη μάχη για την ΕΑΑΚ, αλλά και για τις υπόλοιπες αγωνιζόμενες δυνάμεις του κινήματος, ακριβώς γιατί μπορεί να αποτυπωθεί η ενίσχυση των χειραφετητικών τάσεων της πληττόμενης νεολαίας ή η παγίωση της απογοήτευσης και της ενσωμάτωσης στην υπάρχουσα κατάσταση.

Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι μια νέα φάση της αστικής επίθεσης στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Παρά τη σφοδρότητα των νέων μέτρων, τα οποία βαθαίνουν την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, συνεχίζει να υπάρχει αδυναμία στην αναβαθμισμένη επανεμφάνιση του λαϊκού παράγοντα ως καθοριστικού καταλύτη των εξελίξεων. Η κυβέρνηση νομοθετεί διεκπεραιώνοντας τους εκβιασμούς Ε.Ε.-Δ.Ν.Τ. Κανένα διαπραγματευτικό τερτίπι, κανένα καλό deal για το κούρεμα του χρέους δε πρόκειται να σταματήσει την ιστορικού χαρακτήρα αντιδραστική επέλαση από πλευράς κεφαλαίου.

Ωστόσο η οξύτητα της σύγχρονης καπιταλιστικής κρίσης κι η αναπόφευκτη νέα ένταση της επίθεσης θα γεννήσει νέες κοινωνικές εκρήξεις και πολιτικές αναταραχές, στις οποίες το Φοιτητικό κι ευρύτερα το Νεολαιίστικο κίνημα μπορεί να παίξει ρόλο. Από τα παραπάνω προκύπτει η αναγκαιότητα ανασυγκρότησης του μαζικού κινήματος και των πρωτοποριών που παρεμβαίνουν σ’ αυτό.

Η ένταξη της νέας γενιάς στην κοινωνική δραστηριότητα και την παραγωγική διαδικασία σε συνθήκες βαθιάς κρίσης, επιδρά στη συνείδηση και τη ψυχοσύνθεση της νεολαίας ενισχύοντας τις τάσεις απομονωτισμού, εξατομίκευσης, απογοήτευσης, υποταγής. Η νέα γενιά βιώνει μία άνευ προηγουμένου τεχνολογική κι επιστημονική άνθιση ενώ ταυτόχρονα είναι αυτή που θα ζήσει με χειρότερους όρους από την προηγούμενη. Αντιλαμβάνεται πλέον με νέα ποιότητα τις αντιφάσεις της ιστορικής περιόδου κι αυτό αντικειμενικά γεννά ιστορικές δυνατότητες για μια ριζοσπαστική αντικαπιταλιστική αμφισβήτηση της ευρωμνημονιακής καθεστηκυίας τάξης.

Βασικό ζήτημα για τη σπουδάζουσα νεολαία είναι ότι ενώ ένα μικρό αλλά υπαρκτό τμήμα του φοιτητικού πληθυσμού θα ενταχθεί ενεργά και θα κινηθεί στην κατεύθυνση της καπιταλιστικής ανασυγκρότησης, η μαζική βίαιη προλεταριοποίηση της επιστημονικής διανόησης, που αφορά το πλειοψηφικό κομμάτι, σε συνδυασμό με την καταστροφή της μικρομεσαίας προοπτικής και των μικροαστικών στρωμάτων, ενισχύει το εργατικό στρατόπεδο.

Συνεπώς όλα τα πρωτοπόρα ταξικά ρεύματα, οι ριζοσπαστικές και κυρίως οι κομμουνιστικής αναφοράς δυνάμεις θα κριθούν καθοριστικά στην ικανότητα μετασχηματισμού των λαϊκών αντιστάσεων σε συνολικό μαζικό πολιτικό κίνημα ανατροπής.

Σημαντικό ρόλο στην υπόθεση της εργατικής αντεπίθεσης και της αντικαπιταλιστικής ανατροπής της επίθεσης θα παίξει το κομμάτι της νεολαίας. Αυτό φάνηκε κι από την εμπλοκή της στο κύκλο του λαϊκού κινήματος 2010-12 και από το δημοψήφισμα και το θαρραλέο μαζικό ΟΧΙ που υπηρέτησε παρά τους εκβιασμούς. Η πραξικοπηματική μετατροπή του σε ΝΑΙ, η υπογραφή του τρίτου μνημονίου κι ολοκλήρωση της διαδικασίας πλήρους αστικοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ εξώθησε προς αποχώρηση ένα μεγάλο κομμάτι της νεολαίας του. Παράλληλα όλη η πορεία των πολιτικών εξελίξεων του τελευταίου χρόνου προβλημάτισε αρκετά ρεύματα κι οργανώσεις νεολαίας και τα έστρεψε σε μία ριζοσπαστική και αντικαπιταλιστική αναζήτηση, με αρκετές βέβαια ταλαντεύσεις κι αδυναμίες.

Παρά την ηχηρή παρουσία της νεολαίας στην προηγούμενη φάση, αλλά και σε πιο πρόσφατες κινητοποιήσεις, το φοιτητικό κίνημα διανύει μια περίοδο αποσυγκρότησης και οπισθοχώρησης. Το γεγονός αυτό αποκρυσταλλώνεται τόσο στο πρωτόλειο επίπεδο συγκρότησης του, δηλαδή τους φοιτητικούς συλλόγους, όσο και στην αδυναμία εμφάνισης και συντονισμού του πανελλαδικά, στο αναγκαίο πολιτικό κι οργανωτικό επίπεδο. Οι μαζικές γενικές συνελεύσεις αποτελούν όλο και πιο μακρινό παρελθόν, η συμμετοχή στις φοιτητικές εκλογές έχει καθαρά πτωτική πορεία και συνολικά η απαξίωση της συλλογικής διεκδίκησης, ως ο μοναδικός τρόπος για να μετρήσει η νεολαία κατακτήσεις από αυτήν και για αυτήν, εδραιώνεται επικίνδυνα.

Σε αυτό το γενικό φόντο αλλά και ειδικά σ’ αυτήν την κατάσταση για το φοιτητικό κίνημα, πραγματοποιούνται οι φετινές φοιτητικές εκλογές. Είναι μια κρίσιμη μάχη για την ΕΑΑΚ, αλλά και για τις υπόλοιπες αγωνιζόμενες δυνάμεις του κινήματος, ακριβώς γιατί μπορεί να αποτυπωθεί η ενίσχυση των χειραφετητικών τάσεων της πληττόμενης νεολαίας ή η παγίωση της απογοήτευσης και της ενσωμάτωσης στην υπάρχουσα κατάσταση. Μπορεί να αποτυπωθεί εάν υπάρχει μια κρίσιμη μαγιά, εάν υπάρχει δυνατότητα συγκρότησης μπλοκ στους συλλόγους που θα συγκρουστεί στην πράξη με την αστική πολιτική εντός και εκτός σχολών. Κρίνεται επίσης εάν η νεολαία θα γυρίσει την πλάτη στις δυνάμεις της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ, που είναι ο καθοριστικός παράγοντας αποσυγκρότησης των συλλόγων και αποτελούν τα φερέφωνα των πολιτικών του κεφαλαίου, της επιχειρηματικής παιδείας, των μνημονίων και της λιτότητας μέσα στις σχολές. Μπορούν εν τέλει να αποτυπωθούν: ο βαθμός ενίσχυσης της λογικής που παλεύει για την ανασυγκρότηση των φοιτητικών συλλόγων και του φοιτητικού κινήματος σε αγωνιστική ανατρεπτική κατεύθυνση για τα σύγχρονα δικαιώματα της νεολαίας, για αγωνιστική συμπόρευση σε όλα τα επίπεδα μαζί με την εργατική τάξη και το λαό, σε σύγκρουση με την αστική πολιτική, ανεξάρτητα από το καθηγητικό κατεστημένο, το κράτος αλλά και μακριά από τον αστικοποιημένο κομματικό συνδικαλισμό. Για συλλόγους που θα είναι όπλο στα χέρια των φοιτητών, που θα κατακτούν πολιτικές θέσεις μέσα από την ανοιχτή πολιτική διαπάλη στο εσωτερικό τους, με δομές που θα επιδιώκουν να φέρνουν τους ίδιους τους φοιτητές στο προσκήνιο, στη λογική συγκρότησης κι ενίσχυσης του καθοριστικού ρόλου του ανεξάρτητου μαζικού πολιτικού ανατρεπτικού κινήματος.

Είναι λοιπόν φανερό, ποιοί στόχοι βαραίνουν τις δυνάμεις της ΕΑΑΚ εν όψει των εκλογών. Με στόχο την ανασυγκρότηση των φοιτητικών συλλόγων και τη συγκρότηση αγωνιστικού μπλοκ που θα αντιπαλεύει την κυρίαρχη αστική πολιτική στην εκπαίδευση, για την υλική βελτίωση των συνθηκών φοίτησης και ζωής της νεολαίας και θα συγκρούεται με την πολιτική κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ, η ΕΑΑΚ όφειλε να απευθύνει κάλεσμα για πολιτική συνεργασία όλο το προηγούμενο διάστημα προς τις πολιτικές αλλά και κοινωνικές αγωνιστικές και ριζοσπαστικές δυνάμεις. Αυτή η πολιτική συνεργασία υλοποιήθηκε-σίγουρα όχι στο βαθμό που θα έπρεπε, στο βάθος και την κατεύθυνση που απαιτείται - βασικά με τις δυνάμεις της ΑΡΕΝ και του ΑΡΔΙΝ σε πλήθος συλλόγων αλλά και σε κεντρικό επίπεδο, και άρα μπορεί και πρέπει να εκφραστεί ως τέτοια σε ακόμη μια μάχη του φοιτητικού κινήματος, τις φοιτητικές εκλογές. Δυστυχώς, οι ΠΚΣ-ΜΑΣ και ΚΝΕ δεν ανταποκρίθηκαν σε αυτή την αναγκαιότητα, με μια λογική περιχαράκωσης και υποβάθμισης του πολιτικού προσανατολισμού και της ενότητας του φ.κ. κάτω από μια άσφαιρη κομμουνιστική-κομματική φρασεολογία.

Πρέπει όμως να είναι σαφές ότι μία ισότιμη εκλογική συνεργασία, θα πρέπει πρώτα και κύρια να δεσμεύει τις δυνάμεις που συμμετέχουν σε αυτή στην από κοινού συμβολή τους, από την επόμενη κιόλας των εκλογών, στην πλατιά συσπείρωση κι ενότητα της πληττόμενης σπουδάζουσας νεολαίας, την ενότητα και μετατόπιση ευρύτερων αγωνιστικών ρευμάτων, μέσα από στην πάλη για την άμεσες κατακτήσεις και την άμεση βελτίωση των συνθηκών ζωής τους αλλά και στην συνολική πάλη από την πλευρά των συνολικών εργατικών συμφερόντων και προοπτικής. Προσπαθώντας από κοινού την ανασυγκρότηση των φοιτητικών συλλόγων και τη συγκρότηση ενός αγωνιστικού συντονισμού φοιτητικών συλλόγων μαζί με τις δυνάμεις των ΠΚΣ – ΜΑΣ και μικρότερα, αγωνιστικά αριστερά ρεύματα. Οι εκλογές μπορούν να λειτουργήσουν ως μία αφετηρία για την αναγκαία συσπείρωση αγωνιστικών δυνάμεων με το βλέμμα στο ίδιο το κίνημα. Γι’ αυτό κι οφείλει να γίνει στη βάση συμφωνημένου πολιτικού προγράμματος και συγκεκριμένης κατεύθυνσης. Δε θα στρέφει τη συζήτηση στο μικροεπίπεδο του τίτλου αλλά ακριβώς θα μπορεί να αποτυπώνει τις υπάρχουσες δυνατότητες για την αγωνιστική ανασυγκρότηση του μαζικού κινήματος και την πολιτική κι οργανωτική συγκρότηση των πρωτοποριών σε νέο και πιο αναβαθμισμένο επίπεδο.

Υπό αυτό το πρίσμα, των απαιτήσεων αλλά και δυνατοτήτων της περιόδου, η εκλογική συνεργασία δε μπορεί να σταματήσει στην αναγκαία και ορθή ονομασία της κεντρικής εκλογικής καταγραφής. Ακριβώς επειδή η πρόταση της συνεργασίας στοχεύει στην αντικαπιταλιστική ηγεμονία και μετασχηματισμό ευρύτερων ρευμάτων και τη συγκρότηση ενός αγωνιστικού μπλοκ που δεν εκφράζεται πλήρως από τις δυνάμεις της ΕΑΑΚ, κινείται όμως σε αγωνιστική τροχιά. Σίγουρα βασικός κορμός αλλά και κινητήρια δύναμη σε αυτό το εγχείρημα είναι το δυναμικό της ΕΑΑΚ. Όμως οι δυνάμεις της ΕΑΑΚ πρέπει να αναγνωρίζουν την ύπαρξη και τη συμβολή των άλλων δυνάμεων η οποία θα πρέπει να αποτυπώνεται και στην εκλογική καταγραφή. Αν πρέπει να αποφύγουμε κάτι είναι μια ανούσια εκλογικίστικη συζήτηση γύρω από τα ονόματα των εκλογικών σχημάτων και απομακρυσμένη από την ουσία. Υπό αυτή την έννοια το πιο ορθό πολιτικά θα ήταν ένα όνομα που θα εξέφραζε το χαρακτήρα της συνεργασίας με σαφή αποτύπωση της πολιτικής λογικής που ηγεμονεύει, αλλά με ισότιμους όρους αναφοράς των δυνάμεων που συμμετέχουν σε αυτή. Το μέτωπο και η ηγεμονία προϋποθέτουν την ισοτιμία και όχι τον ηγεμονισμό και την καταπίεση επί των πιο αδύναμων πλευρών του μετώπου, συγκεκριμένα, της πολιτικής συνεργασίας. Η ανισοτιμία δεν υπηρετεί ούτε το μέτωπο, ούτε την ηγεμονία, αλλά τη διάσπαση και τις μικροαστικές, διαχειριστικές αντιλήψεις μέσα στην Αριστερά.

Σε αυτή την τη διαδικασία το αντικαπιταλιστικό ανατρεπτικό ρεύμα θα πρέπει να προσπαθήσει να ηγεμονεύσει στο ευρύτερο αγωνιστικό κοινωνικό και πολιτικό ρεύμα, που θέλει τον τερματισμό της πολιτικής της λιτότητας, των μνημονίων-δανειακών συμβάσεων, της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής, και να το μετασχηματίσει σε ριζοσπαστική αντικαπιταλιστική κατεύθυνση και ρήξη με τους εκβιασμούς και τον ολοκληρωτισμό κεφαλαίου-ΕΕ-ΔΝΤ. Για να το πετύχει αυτό, η ΕΑΑΚ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οι αντικαπιταλιστικές δυνάμεις θα πρέπει να κρατήσουν και να ενισχύσουν την αυτοτέλεια τους, να βαθύνουν την ενότητα τους και το πρόγραμμά τους. Δεν πρέπει να επικρατήσουν οι φωνές για βιαστική υπέρβαση του μορφώματος, καθώς ακόμα δεν υπάρχουν οι αναγκαίοι πολιτικοί όροι για να γίνει αυτό. Ωστόσο, είναι αναγκαιότητα η υπέρβαση της σημερινής κατάστασης στην αριστερή, ριζοσπαστική και αντικαπιταλιστική πτέρυγα του φοιτητικού κινήματος σε περιεχόμενο, συσπείρωση δυνάμεων, μαζικότητα και μορφές συγκρότησης, σε συνάντηση με τις νέες επιστημονικές δυνατότητες, με τις νέες τάσεις εργατικής χειραφέτησης και σε αλληλεπίδραση με τη σύγχρονη κομμουνιστική προοπτική.

Το ξέσπασμα της δομικής κρίσης του συστήματος και η ένταση της επιθετικότητας από πλευράς του κεφαλαίου κατέστησαν πιο φανερές όσο ποτέ τις ανεπάρκειες των υπαρχουσών πρωτοποριών του φοιτητικού κινήματος, γεγονός που δεν άφησε ανεπηρέαστη και την ΕΑΑΚ. Δίνουν όμως παράλληλα νέες δυνατότητες για ανώτερη μαζική επίδραση της αντικαπιταλιστικής κομμουνιστικής αριστεράς στο Φοιτητικό Κίνημα. Οι δυσκολίες αυτές εκφράστηκαν με στρεβλό τρόπο στην όλη συζήτηση γύρω από την εκλογική συνεργασία, καθιστώντας σαφές πως το να υπερβούμε αυτή την κατάσταση καθίσταται αναγκαίο. Ωστόσο είναι μία διαδικασία που δεν επιλύεται ούτε με επιστροφή σε παλιά μοντέλα, ούτε με αυτοπεριχαράκωση και εσωστρέφεια. Είναι πιο αναγκαία από ποτέ ένα νέο άλμα για την ΕΑΑΚ, που θα μπορεί όμως να προωθήσει και τα μέχρι τώρα κεκτημένα της. Μια ΕΑΑΚ που θα αποτελεί χώρο συνεύρεσης και συνένωσης του πιο πρωτοπόρου –οργανωμένου ή μη- δυναμικού που συγκρούεται με τις κομβικές πλευρές του καπιταλισμού, αντιμάχεται και ανατρέπει αστικές πολιτικές. Μια ΕΑΑΚ που θα αναπνέει μέσα στην κίνηση του φοιτητικού κινήματος προσπαθώντας διαρκώς να αναβαθμίζει την κατεύθυνσή του προς μια συνολική σύγκρουση. Μια άλλη ΕΑΑΚ οργανωτικά, ως άμεση απαίτηση υπέρβασης του πολιτικού τέλματος. Μία ΕΑΑΚ των μελών, με πανελλαδική εργατοδημοκρατική συγκρότηση που θα συγκροτείται με πυρήνες ανά σχολή/τμήμα. Οι πυρήνες αυτοί θα δημιουργούν πολιτικοσυνδικαλιστικά σχήματα μέσα στις σχολές ανάλογα με τον υπάρχοντα πολιτικό συσχετισμό και το επίπεδο συγκρότησης των οργάνων του μαζικού κινήματος και των πρωτοποριών του. Στόχος τους θα είναι η ανάλυση της δεδομένης κατάστασης σε κάθε κοινωνικό χώρο, η αναγκαία συσπείρωση των αγωνιστικών τάσεων και η διαμόρφωση σχεδίου για την οικοδόμησης αντιστάσεων ανά χώρο αλλά και πανελλαδικά και η αναγκαία συγκέντρωση δυνάμεων για την απόκρουση και την αντεπίθεση του μαζικού κινήματος. Στην κατεύθυνση της δημιουργικής υπέρβασής της. Σίγουρα είναι μια συζήτηση που πρέπει να ανοίξει από τις αντικαπιταλιστικής και σύγχρονα κομμουνιστικής αναφοράς δυνάμεις της εποχής μας.

Η ΕΑΑΚ αποτέλεσε ένα μετωπικό δημιούργημα της κρίσης του 1990 και υπηρέτησε αποτελεσματικά τον ιστορικό της ρόλο στη συγκρότηση και την πάλη του φοιτητικού κινήματος. Στην κίνηση του αυτό το εγχείρημα ενείχε, ενέχει και θα ενέχει αντικειμενικά την ισότιμη συνεισφορά πολλαπλών ρευμάτων. Εκεί κρινόταν και κρίνεται η ηγεμονία στη βάση του κοινωνικά και πολιτικά χρήσιμου. Σ’ αυτή τη μάχη και την πορεία της η αντικαπιταλιστική-επαναστατική αριστερά, η κομμουνιστική αριστερά πρέπει να κάνει ένα βήμα στην αυτοτελή συγκρότησή της. Και σ’ αυτό μπορούν να συμβάλλουν οι μετωπικές προωθητικές τάσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ μέσα από τη δική της ενίσχυση και την ενωτική, υπέρβασή της.

Πηγή:Kommon