«Αντιπροσωπευτικά» προεδρεία: Δημοκρατική μορφή έκφρασης ή μορφή που συμβάλλει στον εκφυλισμό και την «κοινοβουλευτικοποίηση» των σωματείων?

Σημασία λοιπόν για το ΠΑΜΕ δεν έχουν οι συσχετισμοί που ορίζει η τάξη, αλλά οι συσχετισμοί που ορίζουν  τα εκλογικά συστήματα και διαμέσω των οποίων εκφράζονται  οι κομματικές παρατάξεις.  

 Σε ανακοίνωση του το ταξικό αγωνιστικό σχήμα ΕΝΩΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ στην ΕΙΝΑΠ σημειώνει: «  Με σύμπραξη των παρατάξεων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ αλλά και ΔΗΠΑΚ-ΠΑΜΕ, ΑΙΚ («Ανεξάρτητη» Ιατρική Κίνηση) , η ΕΙΝΑΠ κατά πλειοψηφία εξέλεξε προεδρείο με πρόεδρο πάλι την Μ. Παγώνη (ΝΔ)…. Η σύμπραξη όμως της ΔΗΠΑΚ-ΠΑΜΕ με αυτούς στο προεδρείο (για πρώτη φορά μετά από 6 χρόνια) αποτελεί ΑΡΝΗΤΙΚΗ εξέλιξη….. Και επέλεξε να «μπει» τώρα, που το συνδικαλιστικό μπλοκ ΝΔ–ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ είναι ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ (4+2+1 = 7 έδρες στις 15) στο ΔΣ της ΕΙΝΑΠ και που η παράταξη της κ. Παγώνη έχει 4 έδρες αντί για 5 που είχε την προηγούμενη φορά … Όσον αφορά το προεδρείο λοιπόν, η μειοψηφία έγινε πλειοψηφία και η προεδρία «χαρίστηκε» πάλι στην Μ. Παγώνη (ΝΔ) με την σύμπραξη και της ΔΗΠΑΚ-ΠΑΜΕ, όποιο «σκεπτικό» και να προβάλλεται για να δικαιολογηθεί αυτή η σύμπραξη.» 

 Το γεγονός ότι θα μπορούσε να σχηματιστεί αγωνιστικό ταξικό προεδρείο με προγραμματικό περιεχόμενο από τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ  και τις δυνάμεις  της αντικαπιταλιστικής και ριζοσπαστικής αριστεράς, με δυνάμεις ανεξάρτητων αγωνιστικών σχημάτων που πλειοψηφούσαν, το οποίο θα μπορούσε να δώσει αγωνιστική διέξοδο σχεδιάζοντας από κοινού το πώς δεν θα περάσουν τα μέτρα ισοπέδωσης στην υγεία,  στο πως θα μπει ξανά στην μάχη το μαχόμενο κομμάτι γιατρών και νοσηλευτών που παραμένει καθηλωμένο και απογοητευμένο, φαίνεται ότι δεν απασχόλησε το ΠΑΜΕ.  

Σημασία λοιπόν για το ΠΑΜΕ δεν έχουν οι συσχετισμοί που ορίζει η τάξη, αλλά οι συσχετισμοί που ορίζουν  τα εκλογικά συστήματα και διαμέσω των οποίων εκφράζονται  οι κομματικές παρατάξεις.   Όπως λοιπόν  στο   αστικό κοινοβούλιο οι θέσεις του προεδρείου της Βουλής μοιράζονται αναλόγως της δύναμης των κομμάτων, με τον έλεγχο φυσικά και την απόλυτη πλειοψηφία του κάθε φορά κυβερνητικού κόμματος,  έτσι και στα όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος οι θέσεις του προεδρείου κατανέμονται σύμφωνα με τις εκλογικές επιδόσεις της κάθε παράταξης, καταλήγοντας στην ηγεμονία του αστικοποιημένου γραφειοκρατικού υποταγμένου συνδικαλισμού.

 Αυτή την ψευδοδημοκρατική αστική  λογική αποδέχεται το ΠΑΜΕ και για τα σωματεία.

 Την λογική των λεγόμενων αντιπροσωπευτικών προεδρείων με αυτή τη μορφή δεν την συναντάμε στην ιστορία του εργατικού κινήματος  παρά μόνο μετά το 1981 με την ψήφιση του νόμου 1264. Μέχρι τότε εξελισσόταν  η διαπάλη των δυο γραμμών στο εργατικό κίνημα, αυτή του χουντοδεξιού  κρατικού εξαρτημένου συνδικαλισμού από την μια και από την άλλη των δυνάμεων ενός ανερχόμενου  εργατικού ρεύματος την δεκαετία του ’60 που ανακόπηκε από την δικτατορία, αλλά συνέχισε με μεγαλύτερη ορμή μετά το ’74. Το ρεύμα αυτό συγκροτούσαν ταξικές δυνάμεις, δυνάμεις του μαχητικού ρεφορμισμού αλλά και δυνάμεις που έφταναν μέχρι τον εκδημοκρατισμό του συνδικαλιστικού κινήματος, με όλη την διαφορετικότητα τους.  Αυτές οι δυο γραμμές εκφράζονταν και στα προεδρεία είτε με πλειοψηφικούς  είτε με μειοψηφικούς όρους.

  Στο 22ο συνέδριο της ΓΣΕΕ, το συνέδριο του «εκδημοκρατισμού» όπως το ονομάζουν,  αφού έχει προηγηθεί μια μακρά περίοδος διαπάλης,  οι διάφορες παρατάξεις της δεξιάς και της χουντοδεξιάς απέχουν, προετοιμάζοντας έτσι  την αποχώρηση τους και την δημιουργία άλλης Γενικής Συνομοσπονδίας.

 Αυτό οι συνδικαλιστικές παρατάξεις της αριστεράς  ΕΣΑΚ  και ΑΕΜ θέλουν να το αποτρέψουν πάση θυσία. Προτείνουν σαν αντίβαρο στην απλή αναλογική και την εγγραφή στην δύναμη της ΓΣΣΕ νέων  σωματείων  που ο 1264  έχει κατοχυρώσει, τα αντιπροσωπευτικά προεδρεία ως  δέλεαρ  για να μη δημιουργηθεί άλλη συνομοσπονδία.

Οι χουντοδεξιοί συνδικαλιστές,  γνωρίζοντας ότι  δεν θα είχαν καμιά τύχη στην όλο και ανερχόμενη επιρροή της ταξικής πτέρυγας εκείνη την εποχή, αδράχνουν την ευκαιρία, αντιλαμβανόμενοι συνάμα ότι στην ΠΑΣΚΕ είχε ηττηθεί το ρεύμα του αγωνιστικού ρεφορμισμού και θα μπορούσαν στο άμεσο μέλλον να ξαναμπούν με άλλους όρους στο παιχνίδι της αστικής ηγεμονίας στο συνδικαλιστικό κίνημα, όπως και έγινε.

Η στάση του ΚΚΕ  εκείνης της εποχής εξηγείται, ήταν το ΚΚΕ του αθροίσματος των δημοκρατικών δυνάμεων, του ΚΚΕ που προετοίμαζε τον συμβιβασμό με την αστική πολιτική το 89.

Για το ΚΚΕ όμως του σήμερα,  όσο και να ψάξει κανείς δεν θα βρει κάποιες αντιστοιχήσεις με την σημερινή πολιτική του γραμμή στο εργατικό κίνημα.  Γιατί λοιπόν  εξακολουθεί να επιμένει στην λογική των αντιπροσωπευτικών προεδρείων;

  Το ΚΚΕ, και το ΠΑΜΕ,  στην πραγματικότητα με την πολιτική του αυτή συμβάλλει στο να παγιωθούν οι συσχετισμοί που έχει επιβάλει η αστική ηγεμονία στο εργατικό κίνημα. Σε αυτούς τους συσχετισμούς επιδιώκει  να πιάνει στασίδι στο αριστερό άκρο τους (μη αρνούμενο παράλληλα και τα προνόμια που παρέχονται)  και να πυροβολεί με άσφαιρα πυρά (π.χ η τελευταία σαρανταοκτάωρη με ανοιχτή ημερομηνία) τους Παναγόπουλους και σια, αφού όμως τους έχει παραδώσει ακόμη μια φορά την ηγεμονία όπως έγινε στην ΕΙΝΑΠ.

 Αυτή η στάση εξυπηρετεί τους γενικότερους σχεδιασμούς του, που είναι η απαξίωση  οποιασδήποτε άλλης συνδικαλιστικής οργάνωσης  όπου δεν διαθέτει την απολυτή πλειοψηφία το ίδιο, αρνούμενο ακόμη και σε βάρος της ταξικής πάλης και των αγώνων για την ανατροπή της επίθεσης την κοινή δράση και την αγωνιστική ταξική ενότητα, καθώς «οι εργαζόμενοι θα βγάλουν συμπεράσματα» και θα ενταχτούν στο ΠΑΜΕ.

Είναι τεράστια η ευθύνη που έχει για την κατάσταση της ταξικής πτέρυγας του κινήματος, για το κλίμα ήττας και απογοήτευσης που διαχέεται στους εργαζομένους και τις πρωτοπορίες τους. Για το εκφυλισμό που υπάρχει σε μεγάλες ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα, όπου, ενώ υπάρχουν ταξικές πλειοψηφίες και θα μπορούσαν να προχωρήσουν σε προγραμματική ταξική συγκρότηση, τα προεδρεία τους παραδίδονται  στον υποταγμένο εργοδοτικό συνδικαλισμό. Αυτή η κατάσταση πρέπει να αναστραφεί από τους ιδίους τους αγωνιστές του ΠΑΜΕ που παρά της παλινωδίες της ηγεσίες του παραμένουν στην πρωτοπορία των ταξικών αγώνων.

 Τέλος πρέπει να σημειώσουμε και να συμφωνήσουμε μέχρι τελείας σε αυτό που οι  αγωνιστικές ταξικές δυνάμεις στο χώρο της ΕΙΝΑΠ σημειώνουν στην ανακοίνωση τους που είναι διέξοδος στις συνθήκες ήττας και οπισθοχώρησης που βρίσκεται σήμερα το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.

«Το Ενωτικό Κίνημα για την Ανατροπή, οι ανεξάρτητοι μαχόμενοι νέοι γιατροί, οι ανεξάρτητοι ειδικευμένοι, οι δυνάμεις της αντισυστημικής - ριζοσπαστικής –αντικαπιταλιστικής αριστεράς, θα συνεχίσουμε, όπως όλα τα προηγούμενα χρόνια,  να ρίχνουμε το βάρος στις νοσοκομειακές συνελεύσεις, στους συλλόγους ειδικευόμενων, και στον συντονισμό των αγώνων από τα κάτω. Θα συνεχίσουμε ασυμβίβαστα και μαχητικά να εκπροσωπούμε τόσο το δικαίωμα όλου του πληθυσμού στην δημόσια – δωρεάν – σύγχρονη – ισότιμη – καθολική περίθαλψη όσο και τα δικαιώματα της μεγάλης πλειοψηφίας των υγειονομικών στην εργασιακή και επιστημονική αξιοπρέπεια. Θα συνεχίσουμε ασυμβίβαστα και μαχητικά να είμαστε «ανυπάκουοι» τόσο στην καταστροφική πολιτική του μαύρου μετώπου κεφαλαίου – ΕΕ – ΔΝΤ όσο και στο μεγαλοδιευθυντικό – μεγαλοκαθηγητικό κατεστημένο της διαπλοκής…... Θα συνεχίσουμε λοιπόν να είμαστε «ανυπάκουοι» στον συμβιβαστικό καθωσπρεπισμό της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας ακριβώς όπως κάνουμε τόσα χρόνια με κάθε λογής Τσούκαλο, Λαοπόδη ή Παγώνη από όποια δεκανίκια κι αν στηρίζονται. Ας το χαίρονται το προεδρείο τους για μια ακόμα φορά !»

Ν.Γ

 ΠΗΓΗ:- Kommon