ΔΝΤ, Ολάντ και εργασιακά

Η δίψα του... Θεσμού για ισοπεδωτικές αλλαγές σε ό,τι ακόμα θεωρείται δικαίωμα των εργαζομένων δεν έχει κορεστεί και, με τη βοήθεια της Κομισιόν και του... Ολάντ, μας ανοίγουν καινούργιες “δουλειές”

Πιο εύκολες οι απολύσεις, πολύ πιο δύσκολες οι απεργίες, και στο φόντο συλλογικές συμβάσεις κομμένες και ραμμένες σε ένα πλαίσιο που “θα κατανοεί τις ανάγκες των επιχειρήσεων”. Αυτή είναι η νέα “μεταρρύθμιση” που βάζει στο τραπέζι το ΔΝΤ πίσω από τη συζήτηση για τη “διαχείριση του χρέους” που επιτηδείως είναι η μόνη “θέση” του που προβάλλεται.

Και δεν θέλει φιλοσοφία για να κατανοήσουμε ότι αυτό το καινούργιο “κανονιστικό πλαίσιο” είναι πολύ βαρύ για μια χώρα σαν την Ελλάδα, που ήδη... κανονίζεται επί έξι χρόνια. Γιατί, όπως δείχνουν τα στοιχεία, οι προσλήψεις με “ευέλικτες μορφές εργασίας” σχεδόν έχουν γίνει ήδη ο κανόνας, καθώς πλέον φτάνουν το 55% ενώ προ μνημονίων μόλις ξεπερνούσαν το 20%, και ελάχιστοι κλάδοι έχουν πια Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Ενώ -διόλου συμπτωματικά- όλοι σχεδόν οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα εργάζονται περισσότερες ώρες απ' ό,τι προβλέπει η συμφωνία τους με τον εργοδότη, η οποία επί της ουσίας ελάχιστα τους προστατεύει.

Όσο για τις αμοιβές, που συμπληρώνουν το παζλ της εξάχρονης “τακτοποίησης”, οι μισοί μισθωτοί αμείβονται με λιγότερα από 800 ευρώ μηνιαίως, και σχεδόν οι μισοί από τους υπόλοιπους κερδίζουν έως χίλια ευρώ, γεγονός που αν συνυπολογίσουμε και το 25% και βάλε της ανεργίας οδηγεί τα μισά νοικοκυριά στην φτώχεια, ενώ μία στις πέντε οικογένειες αδυνατεί να καλύψει βασικές ανάγκες.

Με αυτά τα δεδομένα, θα νόμιζε κάποιος ότι η διαβόητη... δίψα του ΔΝΤ για ισοπεδωτικές αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις και τους μισθούς θα είχε κορεστεί και η πίεση των διαφόρων Τόμσεν θα στρεφόταν σχεδόν αποκλειστικά στον άλλο πυλώνα του νεοφιλελευθερισμού, τις ιδιωτικοποιήσεις του δημόσιου πλούτου. Αμ δε...

Η αύξηση του ωραρίου εργασίας, η μείωση ακόμη περισσότερο της νόμιμης αποζημίωσης απόλυσης, η κατάργηση του πλαφόν μαζικών απολύσεων και η γενίκευση της ανασφάλειας, μαζί με το αίτημα νομιμοποίησης του λοκ άουτ, της ανταπεργίας δηλαδή και του λουκέτου στην επιχείρηση που στην Ελλάδα έχει καταργηθεί από το 1982, είναι το νέο πεδίο στο οποίο στρέφεται άμεσα το ΔΝΤ έχοντας στο φόντο το “ναι” της Κομισιόν στη συνταγή της “ευελιξίας” και της “κινητικότητας” και στην περιθωριοποίηση των συλλογικών συμβάσεων.

Και δεν είναι τυχαίο ότι πριν καν συμφωνηθεί ο νέος “κοινός πυλώνας εργασιακών δικαιωμάτων” που επεξεργάζεται η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, τον βάζει σε... εφαρμογή η κυβέρνηση του Ολάντ βγάζοντας τους Γάλλους στους δρόμους της διαμαρτυρίας.

Γιατί μπορεί λχ με τα μέτρα Ολάντ να παραμένουν οι 35 ώρες εργασίας την εβδομάδα, αλλά οι εταιρείες θα μπορούν να διαπραγματεύονται λιγότερες ή περισσότερες εργάσιμες ώρες με πλαφόν 46 ώρες την εβδομάδα ενώ θα έχουν περισσσότερες δυνατότητες μείωσης μισθών όποτε το υπαγορεύουν οι “συνθήκες της αγοράς” ενώ θα μπορούν να απολύουν όποτε και όποιον θελήσουν, χωρίς καμιά αιτιολογία, καθώς πλέον θα μπορούν να επικαλούνται “τεχνολογικές αλλαγές” ή πολύ απλούστερα και πολύ πιο κυνικά, την απόφασή τους για 'εταιρική αναδιοργάνωση”

Κατά τα άλλα βέβαια, στη Γαλλία, οι ελευθερίες και τα δικαιώματα θα εξακολουθήσουν να θεωρούνται... κεκτημένα, απλώς (!) “θα μπορούν να τίθενται περιορισμοί εφόσον κρίνονται επιβεβλημένοι από τις αναγκαιότητες της εύρυθμης λειτουργίας της εταιρείας”. Δηλαδή, αυτό ακριβώς που ζητούν να νομοθετηθεί και για τα καθ' ημάς.

Γιατί η συνταγή είναι μία, για όλο τον ευρωπαϊκό νότο: Όλο και λιγότερα στον κόσμο της εργασίας, όλο και περισσότερα στον κόσμο της εταιρείας.

του Βαγγέλη Δεληπέτρου( δημοσιογράφος και συγγραφέας)

πηγη:news247

από Ταξική Πτέρυγα