Τώρα! Τομή, Ρήξη και Συνέχεια του Κομμουνιστικού Επαναστατικού Ταξικού Εργατικού Κινήματος

...ακόμα και η ανταγωνιστική απειλή ανατροπής του
καπιταλισμού ήταν ένας παράγοντας που έδωσε ώθηση
στους ταξικούς αγώνες της εργατικής τάξης και των
εργαζομένων να διεκδικήσουν και να κατακτήσουν όλα
τα κοινωνικά, πολιτικά, εργασιακά δικαιώματα και
ελευθερίες στις χώρες του «υπαρκτού καπιταλισμού»
που στις μέρες μας κατεδαφίζονται.

Γράφει ο Νίκος Δινόπουλος

Πρώτη δημοσίευση 2/6/2014

Παραφράζοντας, προσαρμόζοντας το ερώτημα του Β. Ι. Λένιν για τη διάσπαση της ενιαίας σοσιαλδημοκρατίας στη Διάσκεψη του Τσίμερβαλντ το 1916 (η συγκρότηση των κομμουνιστικών κομμάτων και η ανάπτυξη του κομμουνιστικού κινήματος σε διαχωρισμό και σε διάκριση από τη σοσιαλδημοκρατία), στη σύγχρονη εποχή, αυτό μπορεί να επαναδιατυπωθεί:

«Υπάρχει σχέση ανάμεσα στον ιμπεριαλιστικό ολοκληρωτικό καπιταλισμό και στη συντριπτική νίκη που κατήγαγε ο ρεφορμισμός, ο οπορτουνισμός της σοσιαλδημοκρατίας, της μεταμοντέρνας αριστεράς των κινημάτων και της οικολογίας, των αναρχικών, των ελευθεριακών, των κομμουνιστικών κομμάτων και των διασπάσεων του κομμουνιστικού κινήματος (τροτσκιστικό – μαοϊκό κ.α)  ενάντια στο επαναστατικό ταξικό εργατικό κίνημα της Ευρώπης;

Αυτό είναι βασικό ζήτημα του σύγχρονου σοσιαλισμού. Αφού είναι πια διαπιστωμένο πέρα για πέρα πως ο εκφυλισμός, η κατάρρευση και η ήττα των επαναστατικών εγχειρημάτων οικοδόμησης του σοσιαλισμού από την Οκτωβριανή επανάσταση του 1917 ως τις μέρες μας, η απωθητική πραγματικότητα όσων χωρών τα καθεστώτα δεν έχουν καταρρεύσει (Κίνα, Βόρεια Κορέα κ.α) με κομμουνιστικά κόμματα δυσφήμιση  για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό και αφού ο ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας του ολοκληρωτικού καπιταλισμού της εποχής μας είναι πέρα για πέρα διαπιστωμένος και αναμφισβήτητος, και δεύτερο η επίσης διαπιστωμένη αδιάρρηκτη σύνδεση του οπορτουνισμού, του ρεφορμισμού, με τη σοσιαλδημοκρατία, με τη μεταμοντέρνα αριστερά των κινημάτων και της οικολογίας, με τους αναρχοελευθεριακούς, των διασπάσεων του κομμουνιστικού κινήματος (τροτσκιστικό – μαοϊκό) με τα κομμουνιστικά κόμματα(;) και καθώς επίσης και η διαπιστωμένη ταυτότητα του ιδεολογικού - πολιτικού τους περιεχομένου, μπορούμε και πρέπει να περάσουμε στην εξέταση του βασικού αυτού ζητήματος».

Οι νικηφόρες επαναστάσεις του διεθνούς επαναστατικού ταξικού κινήματος, κι αυτές που ηττήθηκαν, του 20^ου αιώνα εκφυλίστηκαν και κατέρρευσαν. Στην ιστορική εξέλιξη της πάλης των τάξεων η παγκόσμια εργατική τάξη και το κομμουνιστικό κίνημα τόλμησαν το «άλμα στον ουρανό». Το διεθνές επαναστατικό ταξικό εργατικό κίνημα έχασε τη μάχη, όχι όμως τον πόλεμο. Όλη η ιστορία του διεθνούς κομμουνιστικού επαναστατικού εργατικού κινήματος, η πλούσια διπλή εμπειρία της νίκης και της ήττας, τα λάθη, οι παραλείψεις είναι η ανεκτίμητη παρακαταθήκη, η πολύτιμη κληρονομιά που άφησαν στην παγκόσμια εργατική τάξη. Δεν ξεχνάμε τίποτα, δεν πετάμε τίποτα, δεν χαρίζουμε τίποτα. Οφείλουμε και πρέπει να μελετήσουμε, να αναλύσουμε, να διαφωνήσουμε, να ανακαλύψουμε, να γίνουν κτήμα του επαναστατικού εργατικού κινήματος τα θετικά αλλά και τα αρνητικά στοιχεία που οδήγησαν στην οδυνηρή στρατηγική ήττα του.

Όλα τα ιστορικά ρεύματα της αριστεράς και οι διασπάσεις που προέκυψαν στην πορεία του Επαναστατικού Εργατικού Κινήματος είχαν και αιτίες και λόγους που -σωστά ή λάθος- θέλησαν να ανταποκριθούν στις ανάγκες της εποχής τους. Η ήττα επιβάλει επιτακτικά –τώρα!- να συμβάλουν δημιουργικά στην αναγέννηση – ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού ταξικού επαναστατικού εργατικού κινήματος, να τολμήσουν την τομή, τη ρήξη και τη συνέχεια, σε διαχωρισμό και σε διάκριση με το ιστορικό παρελθόν, αν όντως στοχεύουν στο σοσιαλισμό και τη κομμουνιστική κοινωνία, αν όντως και στο βαθμό που συνδέονται με την κόκκινη κλωστή του στρατηγικού στόχου για την ανατροπή του καπιταλισμού.

«Η κοινωνία φαίνεται τώρα πως ξαναγύρισε πιο πίσω από την αφετηρία της. Στην πραγματικότητα πρέπει πρώτα να δημιουργήσει την επαναστατική της αφετηρία, δηλαδή την κατάσταση, τις σχέσεις, τους όρους που κάτω απ’ αυτούς μόνο γίνεται σοβαρή η σύγχρονη επανάσταση.

Οι αστικές επαναστάσεις, όπως, λ.χ., οι επαναστάσεις του 18ου αιώνα, βαδίζουν ορμητικά από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν να περιβάλλονται από αστραφτερά διαμάντια, η έκσταση είναι το πνεύμα της ημέρας. Μα οι επαναστάσεις αυτές ζούνε λίγο καιρό, γρήγορα φτάνουν στο αποκορύφωμά τους και μια μακρόχρονη αποχαύνωση κυριεύει την κοινωνία προτού μάθει να αφομοιώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδους εποχής της. Αντίθετα, οι προλεταριακές επαναστάσεις, όπως οι επαναστάσεις του 19ου αιώνα», και του 20^ου αιώνα, «κάνουν αδιάκοπη κριτική στον ίδιο τον εαυτό τους, διακόπτουν κάθε τόσο την ίδια τους την πορεία, ξαναγυρίζουν σε κείνο που φαίνεται ότι έχει πραγματοποιηθεί για να το ξαναρχίσουν από την αρχή, περιγελάνε με ωμή ακρίβεια τις μισοτελειωμένες δουλειές, τις αδυναμίες και τις ελεεινότητες των πρώτων τους προσπαθειών, φαίνονται να ξαπλώνουν χάμου τον αντίπαλό τους μόνο και μόνο για να του δώσουν την ευκαιρία ν’ αντλήσει καινούργιες δυνάμεις από τη γη και να ορθωθεί πάλι πιο γιγάντιος μπροστά τους, οπισθοχωρούν συνεχώς μπροστά στην ακαθόριστη απεραντοσύνη των σκοπών τους, ώσπου να δημιουργηθεί η κατάσταση που κάνει αδύνατο κάθε ξαναγύρισμα και όπου οι ίδιες οι περιστάσεις φωνάζουν: “Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα! Εδώ είναι το ρόδο, εδώ χόρεψε!”»[1].

Είναι γνωστά τα στερεότυπα, με αιχμή τη Σταλινική περίοδο, της κυρίαρχης αστικής ιδεολογίας και των απολογητών της: οι νίκες της εργατικής τάξης και των συμμάχων της και οι προσπάθειες για την οικοδόμηση του σοσιαλιστικού - κομμουνιστικού τρόπου παραγωγής  και κοινωνικής οργάνωσης εκφυλίστηκαν και κατέρρευσαν· στην πορεία αυτής της προσπάθειας, εμφανίστηκαν - αναπτύχθηκαν τα γνωστά αποκρουστικά χαρακτηριστικά για τις εργατικές, κοινωνικές, ανθρώπινες ελευθερίες· παρά τις διακηρύξεις και τους στόχους για μια σοσιαλιστική - κομμουνιστική κοινωνία, την κατάργηση της ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από τον άνθρωπο, το τελικό αποτέλεσμα ήταν αυτό που λίγο - πολύ όλοι γνωρίζουμε· δεν υπάρχει πουθενά σήμερα κάποιο σοσιαλιστικό - κομμουνιστικό υπόδειγμα.

Όλα εδράζονται σε υπαρκτά δεδομένα -παραποιημένα ή όχι και σε ποιο βαθμό, αυτό είναι υπόθεση της ιστορικής έρευνας-, πλην όμως είναι εξίσου σημαντικό να τονιστεί πως: ακόμα και η ανταγωνιστική απειλή ανατροπής του καπιταλισμού ήταν ένας παράγοντας που έδωσε ώθηση στους ταξικούς αγώνες της εργατικής τάξης και των εργαζομένων να διεκδικήσουν και να κατακτήσουν όλα τα κοινωνικά, πολιτικά, εργασιακά δικαιώματα και ελευθερίες στις χώρες του «υπαρκτού καπιταλισμού» που στις μέρες μας κατεδαφίζονται.

Ιστορικά, κανένας νέος τρόπος παραγωγής και κοινωνικής οργάνωσης δεν οικοδομήθηκε έχοντας εξ αρχής ένα υπαρκτό ολοκληρωμένο υπόδειγμα – πρότυπο. Κανένας νέος τρόπος παραγωγής και κοινωνικής οργάνωσης δεν επικράτησε με μια εξ αρχής αμετάβλητη συγκεκριμένη μορφή αλλά αντίθετα μέσα από μια διαρκή κίνηση και εξέλιξη. Κανένας νέος τρόπος παραγωγής και κοινωνικής οργάνωσης δεν οικοδομήθηκε χωρίς λάθη, πισωγυρίσματα, νίκες και ήττες. Η πρώτη πτήση με το αεροπλάνο κράτησε λίγα μόλις λεπτά, κανείς όμως δεν ισχυρίστηκε πως είναι αδύνατη η πτήση. Με επίμονες και κοπιαστικές προσπάθειες σήμερα είναι ένα ασφαλέστατο μέσο πτήσης, γιατί όχι και η σοσιαλιστική - κομμουνιστική κοινωνία.

Για να φτάσει στο δικό της ταξικό περιεχόμενο η πάλη των τάξεων στον 21^ο αιώνα, «πρέπει ν’ αφήσει τους πεθαμένους να θάψουν τους νεκρούς τους. Εκεί η φράση ξεπερνούσε το περιεχόμενο, εδώ το περιεχόμενο ξεπερνάει τη φράση»[2].

«Ο κομμουνισμός δεν είναι για μας μια κατάσταση πραγμάτων που πρέπει να εγκαθιδρυθεί, ένα ιδεώδες που σ' αυτό θα πρέπει να προσαρμοστεί η πραγματικότητα. Ονομάζουμε κομμουνισμό την πραγματική κίνηση που καταργεί τη σημερινή κατάσταση πραγμάτων. Οι όροι αυτής της κίνησης προκύπτουν από τις προϋποθέσεις που τώρα υπάρχουν»[3].

«Ο άμεσος σκοπός των κομμουνιστών είναι ίδιος με το σκοπό όλων των άλλων προλεταριακών κομμάτων: συγκρότηση του προλεταριάτου σε τάξη, ανατροπή της αστικής κυριαρχίας, κατάχτηση της πολιτικής εξουσίας από το προλεταριάτο»[4].

Υποσημειώσεις

---

[1] Καρλ Μαρξ, Η 18^η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, σελ. 21

[2] Καρλ Μαρξ, Η 18^η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, σελ. 21

[3] Κ. ΜΑΡΞ - Φ. ΕΝΓΚΕΛΣ Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ. Τ. Α΄

[4] Το Κομμουνιστικό Μανιφέστο.

  από e kozani