Εκτεθειμένοι θρύλοι

 

του Θανάση Σκαμνάκη

Πηγή: ΠΡΙΝ

Ο Κάσιους Κλέι και εν συνεχεία Μοχάμεντ Άλι ήταν θρύλος. Γιατί ήταν ανίκητος πυγμάχος. Αλλά όχι μόνο. Ήταν και γιατί δεν δέχθηκε να πολεμήσει στο Βιετνάμ κάνοντας μια μνημειώδη δήλωση. Γιατί υπερασπίστηκε τα δικαιώματα των μαύρων. Γιατι πέταξε στα μούτρα του χριστιανικού κατεστημένου τη χριστιανοσύνη και έγινε μουσουλμάνος. Γιατί συνδέθηκε με τους Μπιτλς, τον Μάλκολμ Χ. Και για άλλα ακόμη. Θρύλος και σύμβολο. Όπως γίνεται συχνά, σχεδόν πάντα, με τους (για κάποιο λόγο) διάσημους, οι οποίοι αρνούνται να συνδεθούν με το κατεστημένο. Οι κάτω αναζητούμε ήρωες να τους πιστέψουμε. Να υψωθούμε λιγάκι, έστω και διά του εκπροσώπου. Έτσι γεννιούνται οι σύγχρονοι μύθοι.

Ωστόσο, το κατεστημένο, που εισέπραξε τα φτυσίματα του Μοχάμεντ, φάνηκε αρκετά ανεκτικό μαζί του, πολύ πιο γενναιόδωρο απ’ ό,τι με τους δυο δρομείς των 200 μέτρων της Ολυμπιάδας του Μεξικού το 1968, του Τόμι Σμιθ και του Τζον Κάρλος, που τους εξόντωσε. Ήταν λόγω του μεγάλου κύρους που διέθετε ο πυγμάχος; Ίσως. Επίσης, όμως, το σύστημα, ως φαίνεται, είχε αρκετές αντοχές, που του έδιναν χρόνο και άνεση, και εντέλει μια νίκη. Η μεταστροφή του ανυπότακτου είναι πιο αποτελεσματική επίδραση στις συνειδήσεις των κάτω από υποταγές χιλιάδων τρεχόντων. Έτσι, αργότερα, ο Μοχάμεντ Άλι υποστήριξε την αμερικάνικη επέμβαση στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, βραβεύτηκε από τον Τζορτζ Μπους και άναψε την ολυμπιακή φλόγα στην Ατλάντα το 1998.

Μήπως άδικα τον κάναμε θρύλο; Γιατί δεν είναι η πρώτη φορά που την πατάμε (κι ούτε η τελευταία).

Κι όμως, σ’ αυτή την αναμέτρηση έτσι συμβαίνει. Είναι οι καιροί που πρωταγωνιστούν. Οι οποίοι έχουν ανάγκη και δημιουργούν τους μύθους τους. Εκεί αναδεικνύονται οι άνθρωποι, ικανοί για τη θυσία. Κι εκεί, οι ίδιοι, σε μια επόμενη στροφή –πόσο ν’ αντέξουν, αν νιώσουν μόνοι;–, γυρίζουν αμήχανοι κι αβέβαιοι, και υποκύπτουν. Αλλά αυτό δεν μειώνει το μεγαλείο της αντίστασής τους.

Τη δεκαετία του ’60 και στις αρχές του ’70, τότε που ο Κάσιους Κλέι έγραψε το θρύλο του, ένα κύμα αμφισβήτησης, και επανάστασης, σάρωνε τον κόσμο. Μετά, τα νερά τραβήχτηκαν. Κι έμειναν μετέωρα, εκτεθειμένα στις ακτινοβολίες, όσα εκείνο το κύμα έβγαλε στην επιφάνεια. Ο γυμνός ήλιος είναι επικίνδυνος. Χρειάζεται η προστασία μιας σκιάς. Πόσοι δεν υπέκυψαν έτσι! Ακόμα και λιγότερο εκτεθειμένοι.

από e kozani