Το Brexit είναι πιο εργατικό και αριστερό από ό,τι λένε!

από:Kommon

Τεράστια είναι η προσπάθεια από τους βρετανικούς, ευρωπαϊκούς και εγχώριους κυρίαρχους, να εξαφανιστεί η ταξική εργατική-λαϊκή και, κυρίως, η αριστερή διεθνιστική πλευρά του Brexit.

Παρουσιάζουν την ψήφο των βρετανικών λαών υπέρ της εξόδου από την ΕΕ ως μια ρατσιστική, εθνοφοβική αντίδραση καθυστερημένων και αγράμματων προλετάριων που πάνε ενάντια στην πρόοδο της... παγκοσμιοποίησης.

Στην ουσία της, αυτή η ψευδής ανάλυση αποτελεί ένα ακόμη δείγμα του ταξικού πολέμου, του ρατσισμού και του μίσους απέναντι στα φτωχά καταπιεσμένα εργατικά και λαϊκά στρώματα από μεριάς των ελίτ της χρηματιστηριακής «παγκοσμιοποίησης» που κατοικοεδρεύει στο Σίτι, στην Φραγκφούρτη και τη Γουόλ Στριτ.

Κρίσιμο, και εν πολλοίς αποφασιστικό, ρόλο για τη νίκη του Brexit έπαιξε η αριστερή,  κοινωνική συμμαχία του Lexit με κύρια συνθήματα «Έξω από την ΕΕ – Όχι στη λιτότητα, τις ιδιωτικοποιήσεις, το ρατσισμό».  

Αυτή η συμμαχία συγκροτήθηκε από το SWP (αδελφό κόμμα του ΣΕΚ στη Μ. Βρετανία), το ΚΚ Μεγάλης Βρετανίας, την αριστερή πτέρυγα του Εργατικού Κόμματος, σημαντικά αγωνιστικά συνδικάτα (όπως αυτό των σιδηροδρομικών) και στηρίχθηκε από προσωπικότητες όπως ο Τάρικ Άλικ κ.α.

Αυτή η συμμαχία έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο να προσανατολιστούν τα πιο μαχητικά τμήματα της βρετανικής εργατικής τάξης και της βάσης του Εργατικού Κόμματος προς την ψήφο υπέρ του Brexit. Η ύπαρξή της αποτέλεσε έμπρακτη αριστερή εναλλακτική που προσανατόλισε σωστά μέσα στη γενικευμένη σύγχυση  την οποία προκάλεσε η στάση του Κόρμπιν και πλειάδας «ευρω-αριστερών» διανοητών υπέρ της παραμονής.

Δείχνει το μετωπικό δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσει η μαχόμενη Αριστερά στο ελληνικό δημοψήφισμα και ποιο δρόμο πρέπει να ακολουθήσει και τώρα.

Οπωσδήποτε, καθόλου δεν πρέπει να υποτιμηθεί το γεγονός ότι η αστική, ρατσιστική, εθνικιστική ακροδεξιά τάση του Brexit ηγεμονεύει απέναντι στην εργατική και διεθνιστική τάση του. Πρόκειται για την αντιδραστική «εναλλακτική» απέναντι στη χρεοκοπία του νεοφιλελευθερισμού, που αναπτύσσεται παγκόσμια. Που τροφοδοτεί τον Τραμπ, την Λεπέν, αλλά και επηρεάζει αποφασιστικά τόσο τον κεντροδεξιό νεοφιλελευθερισμό, όπως την Μέρκελ, όσο και τον κεντροαριστερό σοσιαλφιλελευθερισμό, όπως τον Ολάντ.

Εξάλλου, αυτοί οι τελευταίοι είναι που οργάνωσαν μυστικά το ρατσιστικό κλείσιμο των συνόρων στην ΕΕ, που έβγαλαν από το μπουκάλι όλα τα ακροδεξιά και εθνικιστικά ζόμπι, όπως στην Αυστρία.

Ο παγκόσμιος καπιταλισμός βρίσκεται σε βαθιά και ακόμη αξεπέραστη κρίση. Όσο περισσότερο η πίτα μικραίνει, τόσο περισσότερο εκτινάσσονται όλοι οι ανταγωνισμοί και, μέσα σε αυτούς, ο εθνικιστικός ανταγωνισμός.

Σκοπός των ακροδεξιών νεοεθνικιστών δεν είναι η «εθνική απομόνωση», όπως λέγεται. Κάτι τέτοιο, ειδικά στην εποχή μας, απλά δεν μπορεί να συμβεί. Σκοπός τους είναι μια νέα ρύθμιση της «παγκοσμιοποίησης», δηλαδή των διεθνών σχέσεων μεταξύ του κεφαλαίου και των εθνών – κρατών, με βάση του νέους συσχετισμούς που προκύπτουν από την κρίση. Για αυτό ο Φαράνζ, η Λεπέν και οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής δεν ζητούν διάλυση της ΕΕ, αλλά μια νέα αρχιτεκτονική, την καπιταλιστική «Ευρώπη των εθνών – κρατών». Αν ζητούν να βγουν οι χώρες τους από την ΕΕ, το κάνουν για να ενωθούν ξανά σε νέα, πιο αντιδραστική βάση.

Οι ταξικές και αριστερές πρωτοπορίες δεν πρέπει να αφήσουν στους ακροδεξιούς νεοεθνικιστές το ζήτημα της εθνικής ανεξαρτησίας και αυτοδιάθεσης των εργαζομένων και των λαών, στο όνομα του... σοσιαλισμού.

Δεν πρέπει, όμως και να υποκλιθούν για άλλη μια φορά σε μια από τις δυο κυρίαρχες τάσεις του κεφαλαίου: χθες στην ευρωπαϊκή κοσμοπολίτικη, σήμερα στην «πατριωτική» εθνικιστική, με αοριστολογίες περί «πατριωτικών προοδευτικών μετώπων». Δεν υπάρχει ίχνος αληθινού «πατριωτισμού» και «προόδου» σε αυτή την πτέρυγα της αστικής τάξης.

Αντίθετα, χρειάζεται να διατηρήσουν την ταξική ανεξαρτησία τους απέναντι και στις δυο αστικές τάσεις και να δώσουν ταξικό, αντιιμπεριαλιστικό και αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο στο σύγχρονο αίτημα για εθνική αυτοδιάθεση των λαών με προοπτική την ισότιμη, εθελοντική, επαναστατική διεθνιστική συνεργασία στην προοπτική του σοσιαλισμού – κομμουνισμού της εποχής μας. Που θα συγχωνεύσει εθελοντικά όλα τα έθνη στον παγκόσμιο συνεταιρισμό των παραγωγών.

Από αυτή τη σκοπιά, η μαχόμενη Αριστερά και η Πρωτοβουλία για μια αριστερή ΔιΕΕξοδο, μπορούν και πρέπει να θέσουν, άμεσα και μετωπικά, το αίτημα ενός δημοψηφίσματος για μια έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ.

                                                                                                                                               Σ.Κ.