Μικρός αποχαιρετισμός σε έναν «μεγάλο» κομμουνιστή

Tου Κώστα Μάρκου

από: Kommon

Για αυτό το «θετικό» κομμουνιστικό πρόγραμμα ανησυχούσε πολύ τον τελευταίο καιρό, «δεν αρκεί ο αντικαπιταλισμός όσο κι αν είναι αναγκαίος», έλεγε, σε αυτό καλούσε να εργαστούμε όλο και περισσότερο με τη χαρακτηριστική επιμονή του. 

Ο Χρίστος Μπίστης αναχώρησε ξαφνικά για τη δική του «Μεγάλη Πορεία» στη μνήμη του μέλλοντος χωρίς καμιά προσωπική προετοιμασία, χωρίς κανένα παράπονο, χωρίς παραγγελίες, παρότι η υγεία του βασανιζόταν από πολλά κι ενώ χαμηλόφωνα, όπως πάντα, έκανε παρατηρήσεις για την πολιτική γραμμή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κυριολεκτικά μέχρι και την τελευταία στιγμή.

Αναχώρησε με το κόκκινο βεσπάκι του που καβαλούσε για να ‘ρθει στις πορείες, έχοντας βάλει τη δική του ανιδιοτελή, ξεχωριστή, προσωπική σφραγίδα, μαζί με τον αδερφό του Ανδρέα και τους συντρόφους του, στο συλλογικό αγώνα της ανθρώπινης χειραφέτησης μέσα από το ΕΚΚΕ και μέσα από τις μετωπικές προσπάθειες για τη μακρόσυρτη και πάντα καθυστερημένη, επαναστατική «αναγέννηση» του κομμουνιστικού κινήματος, χωρίς να εξαργυρώσει τα βασανιστήρια της χούντας, την περίφημη εισβολή στην αμερικανική πρεσβεία και τους αγώνες του στο χρηματιστήριο της αστικής πολιτικής.

Μεγάλες οι γνώσεις του και πολλές οι αρετές του, αλλά αυτή που ξεχώριζε ήταν μια προσωπική «πολιτιστική επανάσταση», μια ευγένεια που δεν τη χρωστούσε μόνο στις σπουδές του στη σκηνογραφία, ούτε μόνο στον Μπρεχτ που ήξερε και αγαπούσε. Ήταν μια ευγένεια πηγαία που τη συνόδευε με ένα χαμογελάκι όταν χαιρετούσε τους συντρόφους του και όχι μόνον, στην καθημερινότητα. Αυτή η ευγένεια που τόσο σπανίζει στους καιρούς μας, αποτελούσε μια αδήλωτη συγκολλητική ουσία στις δύσκολες προσπάθειες για την υπέρβαση των παλιών ιστορικών αντιθέσεων του κομμουνιστικού κινήματος, για την απαλλοτρίωση μέρους της μικρής κομματικής μας ιδιοκτησίας «χάριν του μετώπου», αλλά με «αρχές και σαφήνεια στο πρόγραμμα» όπως πάλευε στη Μαχόμενη Αριστερά, στο ΜΕΡΑ, στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με κάποιο βιβλίο του Λένιν στο χέρι.

Για αυτό το «θετικό» κομμουνιστικό πρόγραμμα ανησυχούσε πολύ τον τελευταίο καιρό, «δεν αρκεί ο αντικαπιταλισμός όσο κι αν είναι αναγκαίος», έλεγε, σε αυτό καλούσε να εργαστούμε όλο και περισσότερο με τη χαρακτηριστική επιμονή του. Γιατί, με το ανήσυχο πνεύμα του, κατανοούσε τη δύσκολη ιστορική φάση στην οποία μπήκε το εργατικό και λαϊκό κίνημα στη χώρα μας και την αναγκαιότητα «να επανεξοπλιστούν» οι αγωνιστές προφυλασσόμενοι από την παραλυτική απογοήτευση και από τη συντηρητική ψευδαίσθηση του «καλά πάμε».

Ίσως αυτή να ήταν και η «τελευταία του επιθυμία».

Καλό σου ταξίδι Χρίστο.

Η πολιτική κηδεία του Χρίστου Μπίστη, τη Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2016, στις 3 μ.μ., στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών