Επί της συγκυρίας και όχι μόνο : Ομπάμα και Νοέμβρης

ΠΗΓΗ: Sufir3d

Και όπως ήταν φυσικό η πλειοψηφία του συστημικού Σύριζα και η εγχώρια διανόηση, αυτή που για δεκαετίες έτρωγε και έπινε- με εοκικά και άλλα  προγράμματα- στο όνομα της δημοκρατίας, του ευρωκομουνισμού, της αριστερής ανανέωσης, του εκσυγχρονισμού και της κεντροαριστεράς, αναγνώρισε στο Ομπάμα, τον   φυσικό τους ηγέτη.

Αυτόν που στην θητεία του επεκτάθηκε η ιμπεριαλιστική/ αυτοκρατορική πολιτική των ΗΠΑ. Τον μαύρο πρόεδρο που στην θητεία του οι μπάτσοι δολοφόνησαν τους πιο πολλούς μαύρους. Αριστερός γαρ – όπως και οι δικοί μας αριστεροί- βοήθησαν τα μέγιστα στο να αυξηθούν οι ταξικές και οικονομικές ανισότητες που μετατρέπουν τους φτωχούς σε φτωχότερους και τους πλούσιους σε πλουσιότερους.

Και όλα αυτά μέσα σε ένα παγκόσμιο κλίμα μιας βαθύτατης καπιταλιστικής κρίσης που αυξάνει την οικονομική και ιμπεριαλιστική ανισομετρία, μετατρέποντας κάποιες χώρες σε νεοαποικίες και προτεκτοράτα, μεγιστοποιώντας την ανισότητα μεταξύ των χωρών του βορά και του  νότου με νέες χώρες να μετατρέπονται σε ιμπεριαλιστικές ή και μικροιμπεριαλιστικές.

Σε αυτές τις συνθήκες τόσο ο φασισμός όσο και το έθνος-κράτος  ξαναπαίρνουν κεφάλι, για να εκφράσουν τον πόνο του μικρομεσαίου που μετατρέπεται σε προλετάριο ή της αστικής τάξης μιας χώρας, ενός κράτους που κατρακυλάει στο παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας. Μέσα στην όξυνση των παγκόσμιων ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων  ή την δυνάμωμα των ταξικών συγκρούσεων δύναται να μετατραπεί σε λύση για ένα μεγάλο τμήμα του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου.

Το αποτέλεσμα θα είναι ο πόλεμος, ο παγκόσμιος  πόλεμος σε σχέση με τον πόλεμο δια αντιπροσώπων, η πυρηνική  και οικολογική καταστροφή, το σημερινό ιστορικό τέλμα θα αντικατασταθεί από την  ιστορική οπισθοδρόμηση, από την γενικευμένη βαρβαρότητα, από  συνθήκες κοινωνιών mad-max.

Νομίζεται πως καταστροφολογώ, πως λίγο πριν ο «ΚΙΜ» ή ο «ΤΡΑΜΠ» πατήσουν το κουμπί η ανθρώπινη λογική, η ωριμότητα θα  «πατήσουν» πόδι  μπροστά στις καθοδικές δυνάμεις της παγκόσμιας αντεπανάστασης που κυριαρχούν σήμερα. Μακάρι μόνο που αυτές οι διαδικασίες δεν είναι προτάσεις μιας  λογικής απεικόνισης της γλώσσας, δεν είναι προτάσεις του «Tractatus», αλλά οι άφατες – μη- γραφόμενες διαδικασίες. Διαδικασίες που ακολουθούν συχνά  μια χαοτική μη-γραμμική πορεία, και αλίμονο αν βρεθείς στην μέση μιας περιδίνησης ή στην μέση ενός μεγάλου σεισμού.

Μόνο που ευτυχώς δεν υπάρχουν καθοδικές δυνάμεις και ρεύματα, υπάρχουν και ανοδικές δυναμικές και διαδικασίες που στην παρούσα φάση το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να αντισταθούν. Ανοδικές, επαναστατικές δυνάμεις και δυναμικές που συσχετίζονται τόσο με τον κόσμο της πραγματικότητας, της νέας τεχνολογίας που συχνά χάνει την αξία χρήσης της από την ηγεμονεύουσα ανταλλακτική αξία, μετατρεπόμενη σε αντιδραστική δύναμη. Παρόλα αυτά οι αξίες χρήσεις τους αυλακώνουν τον δρόμο, ανοίγοντας- αντιφατικά- περάσματα.  Συσχετίζονται όμως και με τα υλικά, ιδεολογικά και φιλοσοφικά ίχνη που άφησαν πίσω τους οι προηγούμενες απόπειρες επαναστατικών ανατροπών. Ίχνη που έχουν σκεπαστεί ή βρομίσει από το πέρασμα του χρόνου, χρόνος που δεν κυλάει ουδέτερα, αλλά χρωματίζεται από τους ρυθμούς της ιστορίας των νικητών.  Συσχετίζεται και από την δύναμη και το αίσθημα ή και την αίσθηση του καλού, της δικαιοσύνης, την πνοή και τον άνεμο της ελευθερίας, το πνεύμα της ισότητας και της αδελφότητας.

Εξίσου χαοτικές δυναμικές αναπτύσσουν- κάτω από συγκεκριμένες υποκειμενικές και αντικειμενικές συνθήκες – που δεν είναι ίδιες κάθε φορά- και σε αυτή τις διαδικασίες αλίμονο αν τις φοβηθούμε ή αλίμονο αν αντισταθούμε σε αυτές. Όταν το κύμα φουσκώνει πρέπει να σταθούμε όρθιοι στο πιο ψηλό κύμα για να μας πάει μακρύτερα, μέχρι να έρθει το άλλο και το άλλο και αλλάξουν οι ακτογραμμές.

Αύριο έχουμε την επέτειο ενός τέτοιου κύματος που δεν επέτρεψε μια δημοκρατία αλά Τουρκία, που απελευθέρωσε πρωτόγνωρες δυναμικές με την μεταπολίτευση και που η άμπωτης του, άφησε μια νέα Ελλάδα, με ένα νέο πολιτικό επιτελείο, και ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο που ανατράπηκε μες την κρίση που ξεκίνησε το 2010 και συνεχίζεται.

Ο Νοέμβρης του 73 δεν έφερε τον σοσιαλισμό, καλά, καλά την χούντα δεν ανέτρεψε, πρόσκαιρα μάλιστα έφερε για λίγους μήνες μια σκοτεινή εκδοχή της που ευθύνεται και για την Κύπρο, άνοιξε όμως τέτοια ρήγματα που η σεισμική τους ακολουθία κράτησε για καιρό ή ακόμη και σήμερα η μνήμη του, η ιστορική του παρακαταθήκη- παρά τα κρατικά και συστημικά μνημεία του- εμπνέει τις εξεγέρσεις του παρόντος και του μέλλοντος, στοιχειώνοντας τον ύπνο των κάθε φορά ισχυρών και των πάσης φύσεως και θέσεως  ελίτ.

Download as PDF