Αναμονή του μοιραίου ή εργατική αντεπίθεση; [του Γιάννη Ελαφρού]

του Γιάννη Ελαφρού

Τα καλά λόγια του Ομπάμα διαφήμισε η κυβέρνηση, αλλά μεγαλύτερη αξία είχαν οι δηλώσεις του επικεφαλής του Γιούρογκρουπ Γερούν Ντάισελμπλουμ την Τετάρτη από το Λονδίνο: «Η νυν ελληνική κυβέρνηση φαίνεται να έχει δεσμευτεί και εργάζεται πολύ πιο εποικοδομητικά απ’ ό,τι οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Υπάρχει ένας βαθμός αισιοδοξίας». Τι σημαίνει αυτό για τις «μεταρρυθμίσεις», δηλαδή τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις; Τι σημαίνει ενόψει των μέτρων για τη δεύτερη αξιολόγηση, που η κυβέρνηση διακηρύσσει πως θέλει να ολοκληρώσει μέχρι τις 5 Δεκεμβρίου;

Σημαίνει πως η κυβέρνηση και οι «θεσμοί» πατούν γκάζι, ενώ ο υποταγμένος συνδικαλισμός τραβά χειρόφρενο. Στις αρχές της επόμενης βδομάδας, πιθανώς και αύριο, πρόκειται να κατατεθεί στη Βουλή ο προϋπολογισμός του 2017, με στόχο να έχει ψηφιστεί έως τις 10 Δεκεμβρίου. Ο σχεδιασμός του προεδρείου της βουλής προβλέπει μέχρι τις 3 Δεκεμβρίου να έχουν ψηφιστεί δύο πολυνομοσχέδια με τα προαπαιτούμενα μέτρα. Η κυβέρνηση εμφανίζεται αισιόδοξη για τη συμφωνία, κραδαίνοντας το υψηλότερο του αναμενομένου πρωτογενές πλεόνασμα του 2016 (1,4 δισ. από 870 εκατομμύρια). Δεν λέει πως το πλεόνασμα αυτό είναι –όπως και του Σαμαρά– ματωμένο και προέρχεται από τη φορολεηλασία εργαζομένων και φτωχών λαϊκών στρωμάτων.

Στο σκοτάδι, με πλήθος αντιφατικών διαρροών, κρατά η κυβέρνηση τον κόσμο στο κρίσιμο μέτωπο των εργασιακών και του συνδικαλιστικού νόμου. Σύμφωνα με τα τελευταία δημοσιεύματα, το Σαββατοκύριακο αναμένεται να πραγματοποιηθούν έκτακτες συναντήσεις της υπουργού Εργασίας με εκπροσώπους των δανειστών. Τίποτα το θετικό δεν μπορούν να αναμένουν οι εργαζόμενοι και οι νέοι απ’ αυτές. Οι εκπρόσωποι ΕΕ και ΔΝΤ έχουν ξεκαθαρίσει πως δεν πρόκειται να δεχτούν αλλαγές στο αντεργατικό μνημονιακό οικοδόμημα, ενώ απαιτούν ο κατώτατος μισθός να καθορίζεται από την εκάστοτε κυβέρνηση, έτσι ώστε να μπορεί να ελέγχεται αποτελεσματικά η ταπείνωση των μισθών. Ιδιαίτερη σημασία έχει ο ελιγμός που προωθεί η κυβέρνηση, δηλαδή να αντικατασταθεί ο υποκατώτατος μισθός για νέους κάτω των 25 ετών (που δεν μπορεί να σταθεί ούτε δικαστικά), ουσιαστικά με τη ρύθμιση για την «πρώτη πρόσληψη» του Σαρκοζί (που ξεσήκωσε τη νεολαία στη Γαλλία), δηλαδή ο νεοπροσλαμβανόμενος να παίρνει μικρότερο μισθό τα πρώτα δύο χρόνια, στο όνομα της απόκτησης εμπειρίας! Πρόκειται για μέτρο που είναι πολύ χειρότερο από το ισχύον, καθώς αφορά πολύ περισσότερο κόσμο, νέους και μεγαλύτερους.

Με βασική ευθύνη του παλιού και νέου κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού των ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα έχει μετατραπεί σε τερματοφύλακα (και μάλιστα «πληρωμένο») των επιλογών κυβέρνησης, κεφαλαίου και ΕΕ. Περιμένουν «δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα» να δουν που θα καταλήξουν κυβέρνηση και κουαρτέτο, για να κάνουν κατόπιν εορτής μια κινητοποίηση για ξεκάρφωμα. Γι’ αυτό αρνήθηκαν να προκηρύξει η ΓΣΕΕ πανελλαδική πανεργατική απεργία στις 24 Νοέμβρη, παρότι είχαν ήδη αποφασίσει σχετικά η ΑΔΕΔΥ και αρκετές Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα και σωματεία του ιδιωτικού τομέα. Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ ανακοίνωσε μια απεργία για τις …8 Δεκέμβρη. Δυστυχώς όμως και οι δυνάμεις της Αριστεράς στα συνδικάτα δεν έσπασαν αυτή τη γραμμή ήττας. Το ΜΕΤΑ (στο οποίο συμμετέχει η ΛΑΕ) συντάχθηκε στη ΓΣΕΕ με την πρόταση Παναγόπουλου (και αμέσως μετά βγήκε με ανακοίνωση κρατώντας αποστάσεις).

Μόλις προχθές και βλέποντας τις εξελίξεις, το ΜΕΤΑ έβγαλε ανακοίνωση που σημειώνει πως «η απεργία στις 24 Νοέμβρη πρέπει να πάρει άλλα χαρακτηριστικά και να μετεξελιχθεί σε πανεργατική παλλαϊκή απεργία και κινητοποίηση» και καλεί ΓΣΕΕ, Ομοσπονδίες και Ε.Κ. να μεταφέρουν την απεργία στις 24 Νοέμβρη! Το ΠΑΜΕ, από την άλλη, πρότεινε στη ΓΣΕΕ την απεργία στις 24/11 αλλά, όταν δεν πέρασε, υπαναχώρησε και άλλαξε τις αποφάσεις συνδικάτων που είχαν πάρει απόφαση για απεργία στις 24/11 και τις μετέτρεπε για 8/12. Καλές είναι οι παράτες χθες και σήμερα στο ΣΕΦ στην πανελλαδική συνδιάσκεψη του ΠΑΜΕ, αλλά το ερώτημα παραμένει: Μπορούν με ταξική αγωνιστική ενότητα οι μαχόμενες δυνάμεις να πάρουν την πρωτοβουλία των κινήσεων ή πρέπει να περιμένουν πότε θα αποφασίσουν οι Παναγόπουλος και Σία;

Έστω και τώρα, υπάρχει δυνατότητα και αναγκαιότητα να δοθεί ανατρεπτική απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Το πρωταρχικό είναι το εργατικό κίνημα να βγει με ένα πλαίσιο επιθετικών διεκδικήσεων για τα δικαιώματά του, που να σπάει το μνημονιακό κεκτημένο και τον μονόδρομο της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, να διεκδικεί πρώτα και κύρια τι πρέπει να αλλάξει προς όφελος των εργαζομένων που έχουν γίνει θηράματα στην εργασιακή ζούγκλα. Απ’ αυτή τη σκοπιά μπορεί να συγκροτηθεί ένα μέτωπο αγώνα που θα βάζει φραγμό και στα νέα αντεργατικά σχέδια. Η απεργία στις 24 Νοέμβρη πρέπει και μπορεί να σημάνει συναγερμό στον χώρο του δημοσίου και ταυτόχρονα να συσπειρώσει όσο το δυνατόν περισσότερες δυνάμεις από τον ιδιωτικό τομέα, τη νέα βάρδια, την εργασιακή περιπλάνηση και την ανεργία (βλ. σελ. 17). Από κει και πέρα απαιτείται συναγερμός παντού με σκοπό την κλιμάκωση του αγώνα

Εφημερίδα ΠΡΙΝ, 20.11.2016

http://prin.gr/?p=12494

 ΑΝΤΑΡΣΥΑ - antarsya.gr | ΑΝΤικαπιταλιστική ΑΡιστερή ΣΥνεργασία για την Ανατροπή