Τα εργατικά δικαιώματα μπροστά!

του Δημήτρη Σταμούλη
από: ΠΡΙΝ 27.11.2016

Η κυβέρνηση δεν έχει καμία βούληση να υπερασπιστεί τις δήθεν κόκκινες γραμμές της που διαρκώς μετατοπίζει προς τα μετόπισθεν. Απλώς παζαρεύει κάποια ψίχουλα ώστε να προσδώσει μια αίσθηση φιλολαϊκότητας στα μέτρα που θα λανσάρει.

Οι δανειστές ήρθαν, έκαναν τις επαφές τους με την κυβέρνηση και την φέρελπι υπουργό Εργασίας Ε. Αχτσιόγλου, υποτίθεται ότι δεν τα βρήκαν σε αρκετά θέματα του αντεργατικού και αντισυνδικαλιστικού οδοστρωτήρα και έφυγαν. Βέβαια όπως πάντα συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, ο (οικονομικός) δολοφόνος θα γυρίσει στον τόπο του εγκλήματος επιδιώκοντας να είναι και πάλι ο νικητής. Από τη μεριά της η κυβέρνηση δεν έχει καμία βούληση να υπερασπιστεί τις δήθεν κόκκινες γραμμές της που διαρκώς μετατοπίζει προς τα μετόπισθεν. Απλώς παζαρεύει κάποια ψίχουλα ώστε να προσδώσει μια αίσθηση φιλολαϊκότητας στα μέτρα που θα λανσάρει. Διότι στην πράξη σε όλα τα μεγάλα ζητήματα ουσιαστικά υπηρετεί τη στρατηγική που έχουν χαράξει ΕΕ, ΔΝΤ και κεφάλαιο για ακόμα μεγαλύτερη εκμετάλλευση της εργασίας, συντριβή των όποιων δικαιωμάτων απέμειναν, βάθεμα της ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων, «απελευθέρωση» των βιομηχάνων στο πώς θα «διαχειρίζονται» το προσωπικό τους, και βέβαια καθυπόταξη των αγωνιστικών και δυνάμει εξεγερτικών τάσεων του εργατικού κινήματος με ένα νέο, ολοκληρωτικό πλαίσιο καταστολής και ελέγχου των εργατικών αντιδράσεων και συλλογικών οργάνων.

Η παλέτα των θεμάτων που έχουν τεθεί είναι πολύ μεγάλη. Όλα όμως θα καθορίζονται από τις ανάγκες του κεφαλαίου και των επιχειρήσεων. Το εργατικό δικαίωμα είναι εξορισμένο. Για παράδειγμα, στην συζήτηση για τις συλλογικές συμβάσεις, το μόνο που θα παίζει ρόλο είναι τα «οικονομικά κριτήρια που αφορούν στην εκάστοτε επιχείρηση, αλλά και τη γενικότερη κατάσταση που επικρατεί στον κλάδο των επιχειρήσεων». Στο ζήτημα του ποσοστού του ορίου απολύσεων (5% όπως είναι σήμερα ή 10% που ζητούν οι δανειστές), το ερώτημα δεν είναι εάν οι εργάτες πρέπει να διασφαλίσουν το δικαίωμα στην εργασία, αλλά εάν «βγαίνει» η εταιρεία, χωρίς να λαμβάνει κανείς υπόψη πόσα αυτή κέρδισε όλα τα προηγούμενα χρόνια, πόσα έδωσε στους εργάτες, και ποιος πληρώνει πάντα τα σπασμένα.

Η κατάσταση που ήδη έχει διαμορφωθεί στους εργασιακούς χώρους από τα αλλεπάλληλα μνημόνια έχει συμβάλει στην δραματική χειροτέρευση της θέσης των εργαζομένων αλλά και στη σοβαρή ενίσχυση του κεφαλαίου. Η συντριβή των εργατικών μισθών, η υπερμεγένθυση της ελαστικής εργασίας, η απληρωσιά χωρίς κόστος για τους εργοδότες, έχουν θέσει το εγχώριο κεφάλαιο σε θέση ισχύος. «Κανείς σοβαρός επιχειρηματίας δεν αντιμετωπίζει προβλήματα με την ισχύουσα κατάσταση στα εργασιακά», διευκρινίζει η Καθημερινή, η οποία χωρίς περιστροφές εξηγεί ότι «σημαντικό μέρος της βελτίωσης που εμφανίσθηκε το καλοκαίρι οφείλεται στην ελαστικότητα που διαθέτει η αγορά εργασίας, η οποία επιτρέπει την αξιοποίηση της τραγικής μείωσης του μεροκάματου για την επαναφορά της εργασίας»!

Το ζητούμενο για το κεφάλαιο είναι η εξαφάνιση της πλήρους απασχόλησης όπως την ξέραμε εδώ και χρόνια, και η γενίκευση της ευέλικτης εργασίας. Και πράγματι, στο εγχώριο κεφάλαιο η όρεξη έχει ανοίξει με τις πλάτες της κυβέρνησης. Πρόσφατα ο Θ. Φέσσας του ΣΕΒ ζήτησε αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο, τον οποίο χαρακτήρισε «παλιό», κάτι που επαναφέρει στο προσκήνιο τις συζητήσεις για το πώς και ποιοι θα μπορούν να προκηρύσσουν απεργία. Αμφισβήτησε ανοιχτά τα επιδόματα, τον 13ο μισθό, τα ωράρια, τονίζοντας ότι «ζητούμενο πρέπει να είναι το πώς μπορεί να αυξάνεται η παραγωγικότητα των επιχειρήσεων και να έχουν μέρισμα οι εργαζόμενοι τους»… Διακαής πόθος των βιομηχάνων είναι η ακόμα μεγαλύτερη ευελιξία. Ο ΣΕΒ το ζήτησε απερίφραστα: «Να έχουμε τη δυνατότητα επιχειρήσεις και εργαζόμενοι να συμφωνούν στην παροχή εργασίας π.χ. 60 ωρών τη μια εβδομάδα και το συμψηφισμό της με την εργασία της επόμενης εβδομάδας ή διευθέτηση της διαφοράς ωραρίου σε διάστημα π.χ. ενός μήνα.

Απέναντι στο νέο αντεργατικό οδοστρωτήρα του κεφαλαίου, το ταξικό εργατικό κίνημα, τα σωματεία και οι επιτροπές αγώνα, οι νέες συλλογικότητες των εργαζόμενων που είναι ώριμες να ανθίσουν πρέπει να προτάξουν τα συμφέροντά τους. Να οργανώσουν τώρα, χωρίς καμιά αναμονή τον αγώνα για την ακύρωση και ανατροπή του μόνιμου σφαγείου των δικαιωμάτων και ελευθεριών των εργαζομένων που επιβλήθηκε και στηρίζεται από όλο το αστικό πολιτικό κατεστημένο, την συγκυβέρνηση και το μαύρο μπλοκ ΕΕ – ΔΝΤ. Για απαλλαγή από όλα τα σύμφωνα πανευρωπαϊκής λιτότητας και βάρβαρων αντιλαϊκών «μεταρρυθμίσεων», διαγραφή του χιλιοπληρωμένου χρέους. Για κατάργηση όλων των ευρωμνημονιακων μέτρων για την άμεση βελτίωση της ζωής των εργαζόμενων και ανέργων με αύξηση μισθών και συντάξεων, επιδομάτων ανεργίας για όλους – μείωση του εργάσιμου χρόνου και ετών συνταξιοδότησης. Όλα αυτά μπορούν να γίνουν πράξη μόνο με μείωση των κερδών της πλουτοκρατίας, δουλειά σταθερή, μόνιμη και πλήρης, κατάργηση όλων των μορφών ευέλικτης – ελαστικής-μαύρης εργασίας και εντατικοποίησης, αλλά και των προκλητικών διακρίσεων σε βάρος της νεολαίας μέχρι 25 χρονών.

Για τη δραστική μείωση της άμεσης φορολογίας των εργαζομένων και γενναία αύξηση της φορολόγησης του πλούτου, κατάργηση των εξαιρέσεων και προνομιών του, διαγραφή όλων των χρεών του φτωχόκοσμου και των ανέργων στο κράτος και τις τράπεζες! Για κατάργηση των νόμων που διαλύουν την κοινωνική ασφάλιση, και καθιέρωση αποκλειστικά δημόσιας, δωρεάν, υποχρεωτικής ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και κοινωνικής ασφάλισης για όλους. Για κατάργηση του Υπερταμείου ιδιωτικοποιήσεων, εθνικοποιήσεις χωρίς αποζημίωση όλων των τραπεζών, των εταιρειών πετρελαιοειδών, ηλεκτρικής ενέργειας, ορυκτού πλούτου, συγκοινωνιών, μεταφορών, ύδρευσης κ.λ.π. και εκείνων που εγκατέλειψαν οι ιδιοκτήτες τους και λειτουργία τους με εργατικό-λαϊκό έλεγχο. Για ελεύθερο συνδικαλισμό σε κάθε τόπο δουλειάς, και υπεράσπιση και διεύρυνση των συνδικαλιστικών ελευθέριων, ενάντια στην σχεδιαζόμενη περεταίρω κατακρεούργησή τους. Για κατοχύρωση του δικαιώματος των εργαζόμενων να επιβάλουν με οποιαδήποτε μορφή πάλης αποφασίσουν δημοκρατικά και συλλογικά, τις διεκδικήσεις τους, στον κάθε εργοδότη, στις κυβερνήσεις και το κράτος.
Κατάργηση των ΜΑΤ και των άλλων δυνάμεων καταστολής.