Ρευστοί καιροί (του Θανάση Σκαμνάκη)

ΠΗΓΗ! ΠΡΙΝ

Ο Τραμπ, το Brexit, η Συρία, η Τουρκία, η Σινική θάλασσα και τα αμερικάνικα ομόλογα στα κινέζικα χέρια, η Αυστρία που πάει ακροδεξιά και η Γαλλία, είτε με Λεπέν είτε με Φιγιόν, το σημερινό δημοψήφισμα στην Ιταλία όπου ο Σόιμπλε, μαζί με το Ρέντσι, ψηφίζει «Ναι» και άλλα, πολλά ακόμη, διεθνώς αλλά και εγχωρίως, συνιστούν το ρευστό τοπίο της πραγματικότητας μας. Να μην πει κάποιος πως ζούμε σε αδιάφορους καιρούς. Ακόμα κι αν δεν φαίνεται στις οθόνες των smartphone μας. Η Ευρώπη μας ρέει προς άγνωστη κατεύθυνση. Οι σχέσεις ανατρέπονται, οι βεβαιότητες αμφισβητούνται, οι σταθερότητες ρευστοποιούνται κι εκείνοι που σήμερα δείχνουν ασφαλείς δεν είναι. Ο πλανήτης δείχνει να γερνάει και οι πολίτες του βουλιάζουν στο φόβο, οδηγούμενος σε μοιραίες, ή έστω  δύσκολες εκδοχές, όπου η ιδέα ενός μεγάλου πολέμου δεν είναι πλέον τόσο μακρινή.

Κανείς θα νομίζει, αν έχει μάλιστα εκπαιδευτεί στη μακρά συνήθεια της Αριστεράς να εκτιμά τις κατολισθήσεις από τη δημιουργική τους πλευρά, μεγάλη αναταραχή μεγάλο καλό, όπως θα έλεγε και ο σύντροφος Μάο, πως όλη αυτή η αναστάτωση μπορεί να μας βγάλει από το τέλμα στο οποίο ζούμε παρατεταμένα. Μπορεί πάλι αυτή η έξοδος να μας βγάλει από το τέλμα με έναν τρόπο σχεδόν οριστικό, τουλάχιστον τη γενιά μας.

Είναι λοιπόν λογικό, ως αναγκαίο, να ανασυνταχθούν τα σχέδια άμυνας και τα σχέδια των ανατροπών. Η ροή των ρευστών επιτρέπει μεγάλες ιδέες να πάρουν μορφή. Μεγάλες υπερβάσεις να γίνουν ρεαλιστικές. Οι φαντασίες να αγγίξουν την πραγματικότητα. Αρκεί να μη γίνονται σχέδια σε σύννεφα.

Δεν είναι εκείνο το παλιό σοβιετικό ανέκδοτο, που η επιστήμη ζωντάνεψε τον Λένιν για να δει τι γίνεται και δεν πάνε καλά τα πράγματα κι εκείνος μόλις είδε, εξαφανίστηκε αφήνοντας μήνυμα στους συντρόφους του: «γιάφκες οι ίδιες». Οι γιάφκες τώρα είναι καινούργιες. Κι όχι γιατί δεν υπάρχουν εκείνοι οι παλιοί σύντροφοι αλλά γιατί δεν υπάρχουν εκείνες οι παλιές συνθήκες. Κι η μοίρα της Αριστεράς είναι να ανακαλύπτει συνεχώς τα καινούργια, να αλλάζει μαζί τους για να τα αλλάξει. Τόσο μοίρα, που αν κάνει αλλιώς δεν έχει πια μοίρα.

Δεν είναι λοιπόν, η αναζήτηση ενός παλιού καλού καιρού. Είναι η έρευνα του καινούργιου. Με όλους τους τρόπους. Και κυρίως όχι μόνο στις λέξεις.