Όταν έκλαψε η Άννα

Η μάνα μου είναι σε πολύ άσκημη κατάσταση.
Αφού περάσαμε από τα σαράντα κύματα, -πότε μπαίναμε στα καραβάνια των προσφύγων και φτάναμε  χειμωνιάτικα στο Μπερούτι …,
πότε καταλαμβάναμε ξυπόλητοι πλην λεβέντες την Κορυτσά….,
πότε κατεβαίναμε  συν γυναιξί και τέκνοις  στην κηδεία του Πέτρουλα …,
πότε  ανατρέπαμε με την αναντίρρητη οικογενειακή μας δυναμική  τη χούντα ,
και πότε βοηθούσαμε τον ήλιο να σηκωθεί πάνω απ’ την Ελλάδα…..

Τέλος πάντων καταφέραμε να  βρούμε (σχεδόν) την ηλικιακή μας ισορροπία .
Ίσως σ’ αυτό έπαιξε καταλυτικό ρόλο και η τελευταία μας κουβέντα:
«- Μπορείς να μου πεις μωρή κοπέλα γιατί δε βγαίνουνε στο δρόμο;»
«- Τι να σου πω ρε  μάννα… δύο πράματα καταλαβαίνω εγώ. Ή υπάρχουν ακόμα καβατζωμένα άτομα μετά από 38 χρόνια , ή είναι τόσο διαλυμένος και σκιαγμένος ο κοσμάκης που δεν έχει τα κουράγια να βγει ».
Με κοίταξε  με νόημα  και βρήκε τη μόνη λύση που της απέμενε…
 – Δηλαδή; τι; Να βγούμε πάλι στο βουνό;
…
Κατόπιν τούτου, διάλεξε να είμαστε σύγχρονοι της γερμανικής  κατοχής,
αυτή να είναι στην ΕΠΟΝ ξανά, και όλοι  εμείς οι υπόλοιποι αγωνιστές γενικώς.
Η αλήθεια είναι  πως και εγώ κουράστηκα να προσπαθώ να την πείσω πως είμαι μικρότερή της, το είδα και λίγο φιλοσοφικά το πράμα, όλοι θα γεράσουμε μια μέρα τι σήμερα τι σε είκοσι χρόνια…
 … Κι ύστερα, σαν να μου άρεσε κι όλας να μαθαίνω κάθε μέρα όλα αυτά τα μυστικά της ΕΠΟΝ  που έπρεπε να μεταφέρει σε σημειώματα μέσα στο αρβυλάκι της
… Σήμερα το πρωί με πήρε στο τηλέφωνο.
Ήταν ένα ράκος.
Προσπαθούσε να βρει σε ποια ηλικία της, αντιστοιχούνε αυτά που περνάμε.
– Παιδάκι μου, μου είπε κλαίγοντας  … Σε ποια εποχή  ζούμε;
Στην Γερμανική κατοχή ληστεύανε τις οικονομίες μας,  δημεύανε τα σπίτια μας, πείναγε ο κόσμος, εκτελούσανε ανθρώπους, μας κυνηγούσαν οι γερμανοτσολιάδες , οι δωσίλογοι , και οι χίτες.
Είχαμε  και τότε Τσολάκογλου, Ταγματασφαλίτες και Γκαουλάϊτερ
(αυτό που κρατήσαμε την ίδια ορολογία από την γερμανική κατοχή του ’40 είναι προκλητική  ευκολία θα έλεγα) ,
ΌΜΩΣ  δεν πληρώναμε  ΚΑΙ εφορία αποπάνω!!!
…
– Καλά ρε μάνα, μη κάνεις έτσι, (είπα και εγώ να το αλαφρύνω λίγο ) σκέψου μόνο, πως αφού δεν είμαστε πιά σε κείνη την εποχή, δε θα παραδώσουμε ούτε τα όπλα στη Βάρκιζα.
Το σκέφτηκε λίγο.
Να σε ρωτήσω, – μου λέει –
«- τα δύο δίκαννα του πατέρα σου, εσύ τάχεις, ή ο Νίκος;»
http://miadomatadenferneitinanoixi.blogspot.gr
από: inred.gr