Η απεργία των ναυτεργατών και ο «αριστερός» κοινωνικός αυτοματισμός,

του Θοδωρή Παναγιωτόπουλου

από: - Kommon

Η απεργία των ναυτεργατών πρέπει να γίνει μια πρώτη τροφή για σκέψη για τους αγώνες, στην νέα φάση που βρισκόμαστε. Για το πόσο πιό απαραίτητη, στο σήμερα της τρομακτικής αστικής επίθεσης, είναι η ενότητα και η μαζικότητα των ίδιων των απεργών, πόσο αναγκαία είναι η υποστήριξη με ποικιλόμορφους τρόπους των υπόλοιπων κλάδων αλλά και ιδιαίτερα η ενεργητική στήριξη της ίδιας της τοπικής κοινωνίας ώστε να σπάει ο κοινωνικός αυτοματισμός που θα προσπαθεί να ενεργοποιεί η κυβέρνηση. 

Η απεργία των ναυτεργατών έγινε σε μια περίοδο αγωνιστικής άπνοιας, υπενθυμίζοντας σε όσους βαυκαλίζονται πως η περίοδος της στασιμότητας των ταξικών αγώνων θα διαρκέσει για πάντα, ότι αυτό που σιγοβράζει στα θεμέλια της κοινωνίας μπορεί να βρει διέξοδο σε ένα καινούργιο γύρο ταξικών αγώνων.

 

 Οι ναυτεργάτες όλης της χώρας, μέσα από τα σωματεία και την ομοσπονδία τους, ξεκίνησαν έναν πολύμορφο αγώνα ενάντια στις αλλαγές στα ασφαλιστικά τους δικαιώματα.  Ο αγώνας στην συνέχεια πήρε την μορφή μιας μαζικής απεργίας που κατάφερε να ακινητοποιήσει σχεδόν όλα τα πλοία της χώρας, δημιουργώντας τεράστιο οικονομικό και πολιτικό κόστος στο εφοπλιστικό κεφάλαιο.

 

Η απεργία αυτή ήταν η πρώτη μαζική και με σχετική διάρκεια, μετά την πλήρη ενσωμάτωση του ΣΥΡΙΖΑ στην μνημονιακή πολιτική και την επανεκλογή του τον περασμένο Σεπτέμβρη. Για το λόγο αυτό έχει σημασία να δούμε πως αντιμετωπίστηκε από την κυβέρνηση και το αστικό σύστημα.

 

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αυτή που θέλει και τολμάει να λέει ότι έχει και αναφορά στην Αριστερά, δεν έκανε τίποτα διαφορετικό από ό,τι έκαναν όλες οι αντιλαϊκές κυβερνήσεις απέναντι σε απεργίες που έθιγαν μεγάλα οικονομικά συμφέροντα.

 

Όχι μόνο δεν δεχόταν καμία συζήτηση με τους απεργούς αλλά και με όλους τους μηχανισμούς που διέθετε (κομματικούς, ΜΜΕ κλπ) και με κάθε τρόπο, καλλιεργούσε τον κλιμακούμενο «αριστερό» κοινωνικό αυτοματισμό. 

 

Προσπαθούσε, στο όνομα της Αριστεράς κιόλας, να φέρει σε αντίθεση τους απεργούς με την ίδια την κοινωνία, παρουσιάζοντας τους σαν ανάλγητους, ότι η απεργία των ναυτεργατών είναι που θα καταστρέψει τους μικρούς αγρότες (τους οποίους καταστρέφει καιρό τώρα η πολιτική των μνημονίων), καλλιεργώντας κλίμα εχθρότητας.

 

Αυτή η πρακτική είναι που οδήγησε και στις οργανωμένες επιθέσεις εναντίον των απεργών από ομάδες αγροτών στην Κρήτη, όπως καταγγέλλει ο πρόεδρος της ΠΕΝΕΝ Αντώνης Νταλακογιώργος.

 

Γίνεται πλέον ξεκάθαρο με κάθε ευκαιρία ότι η μνημονιακή πολιτική σημαίνει απομόνωση και καταστολή κάθε κοινωνικού αγώνα. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, μετά και από τον ανασχηματισμό της, γίνεται ακόμα πιο επιθετική και αντιδραστική. Και δείχνει πως στη συνέχεια θα προσπαθεί με κάθε τρόπο και κάθε στιγμή να φέρνει το ένα τμήμα της κοινωνίας που διεκδικεί απέναντι στην υπόλοιπη κοινωνία.

 

 Η λογική του κοινωνικού αυτοματισμού δεν έχει καμία σχέση με προοδευτικές απόψεις και τις ιδέες της Αριστεράς. Αποτελεί επικίνδυνη επιλογή που μπορεί να οδηγήσει στον εκφασισμό της κοινωνίας. Όλος ο προοδευτικός και αριστερός κόσμος πρέπει άμεσα να καταλάβει τον κίνδυνο που συνιστά αυτή η πολιτική.

 

Η απεργία των ναυτεργατών πρέπει να γίνει μια πρώτη τροφή για σκέψη για τους αγώνες, στην νέα φάση που βρισκόμαστε. Για το πόσο πιό απαραίτητη, στο σήμερα της τρομακτικής αστικής επίθεσης, είναι η ενότητα και η μαζικότητα των ίδιων των απεργών, πόσο αναγκαία είναι η υποστήριξη με ποικιλόμορφους τρόπους των υπόλοιπων κλάδων αλλά και ιδιαίτερα η ενεργητική στήριξη της ίδιας της τοπικής κοινωνίας ώστε να σπάει ο κοινωνικός αυτοματισμός που θα προσπαθεί να ενεργοποιεί η κυβέρνηση.

 

Αυτή φυσικά η προσπάθεια που είναι απαραίτητη για τις νίκες των επόμενων αγώνων, δεν είναι μια απλή διαδικασία αλλά έχει να κάνει συνολικά με την πολιτική λογική και την κατεύθυνση του εργατικού κινήματος σήμερα σε μορφή και περιεχόμενο.

 

Ο αγώνας των ναυτεργατών έληξε, αλλά μας έδειξε την στάση που θα έχει η κυβέρνηση στους αγώνες που θα ξεσπάσουν από εδώ και πέρα, διαλύοντας ακόμα και τις τελευταίες αυταπάτες που μπορεί να υπήρχαν για μια διαφορετική αντιμετώπιση των εργατικών διεκδικήσεων.

 

Η ίδια η απεργία έδειξε, για άλλη μια φορά, ότι, όλα τα ρεύματα του κλάδου που έχουν αναφορά στον ταξικό συνδικαλισμό, χρειάζεται και πρέπει να συμβάλουν άμεσα στην προσπάθεια να αναζωογονηθεί και ανασυγκροτηθεί σε μια νέα ταξική ενότητα και το ναυτεργατικό κίνημά σαν ένα μάχιμο τμήμα του εργατικού κινήματος.

 

 Η προοπτική και τα διδάγματα τέτοιων αγώνων συμπυκνώνονται στην τοποθέτηση Αντώνη Νταλακογεώργου σε συνέντευξη του στην εφημερίδα ΠΡΙΝ.

 

«Ο πολυήμερος αγώνας των ναυτεργατών ξεχώρισε σαν μια αναλαμπή και ήταν μια ιδιαίτερη στιγμή στην πάλη του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Ξεχώρισε για την μαζική, καθολική ενότητα και συσπείρωση των ναυτεργατών, τη δραστήρια συμμετοχή των απεργών στις κινητοποιήσεις που έγιναν όλες αυτές τις μέρες, τη συμμετοχή όλων στη λήψη των αγωνιστικών αποφάσεων, την οργάνωση και την αποφασιστικότητά του. Όπως επίσης και για την απόκρουση του αποπροσανατολισμού που επιχείρησε η κυβέρνηση, για την απόρριψη των ελιγμών της και τη μαχητικότητά του.

 

Εκτιμούμε ότι η έκβαση αυτής της απεργίας είναι επιτυχής και νικηφόρα για τους ναυτεργάτες αφού, έστω και σε επιμέρους θέματα, κατάφεραν να οδηγήσουν την κυβέρνηση σε υποχώρηση.

 

Ο αγώνας αυτός αποτελεί πολύτιμη παρακαταθήκη τόσο για το ναυτεργατικό όσο και για το υπόλοιπο εργατικό κίνημα. Ταυτόχρονα, ανέδειξε την ανάγκη να συμπορευτούν επιτέλους το αγωνιστικό κίνημα των εργαζομένων και οι ταξικές δυνάμεις του, να αναπτύξουν τον συντονισμό και τη κοινή τους δράση, ξεπερνώντας τις υποταγμένες ηγεσίες όπως αυτή της ΓΣΕΕ.

 

Επιβάλλεται περισσότερο από ποτέ μπροστά στη επίθεση της κυβέρνησης, του μεγάλου κεφαλαίου, του θεσμοθετημένου ευρωπαϊκού μονόδρομου και των πολιτικών ελίτ, να συγκροτηθεί ένα ισχυρό, μαζικό, μαχητικό, ενωτικό και ταξικό εργατικό μέτωπο, το οποίο θα αντιπαρατεθεί, θα συγκρουστεί και θα θέσει στους στόχους πάλης και στις διεκδικήσεις του την ανατροπή των παλιών και νέων μνημονιακών πολιτικών αλλά και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που υπηρετεί αυτή την αντιλαϊκή-αντεργατική πολιτική.»