Η απάντηση του Παναγιώτη Σωτήρη (μέλος Π.Γ. Λαϊκής Ενότητας) στα (περί δήθεν συνωμοσιών, κ.α.) της Κωνσταντοπούλου

 

Παρότι δεν μου αρέσει να τροφοδοτώ ή να αναπαράγω έναν ορισμένο διαδικτυακό θόρυβο, είμαι υποχρεωμένος, δυστυχώς, να σχολιάσω ορισμένα πράγματα.

Είναι γνωστό ότι ο κύριος Διαμαντής Καραναστάσης, μέλος της Πλεύσης Ελευθερίας αποφάσισε να με συμπεριλάβει σε ένα μήνυμα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης το οποίο περιέγραφε μια υποτιθέμενη συνωμοσία.

Ειδικότερα, ανέφερε ότι είμαι κάποιος που «αυτοπροσδιορίζεται ‘αριστερός’», που «επιτέθηκα στον σπουδαίο καλλιτέχνη Φίλιππο Πλιάτσικα», που έχω «επιτεθεί επανειλημμένα [...] από τα «αριστερά» και στη Ζωή Κωνσταντοπούλου».

Η υπόλοιπη ανάρτηση του κυρίου Καραναστάση είναι μια φαντασιόπληκτη αλλά συκοφαντική απόπειρα να τεκμηριωθεί μια συνωμοσία στην οποία περιλαμβάνει τη Δέσποινα Κουτσούμπα, σύζυγό μου και μέλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, και το δημοσιογράφο Λευτέρη Χαραλαμπόπουλο, απόπειρα που γεννά θλίψη για το μέγεθος των ανυπόστατων ψευδών που περιλαμβάνει, αλλά και για τη σχεδόν αρρωστημένη αναζήτηση «συνωμοτών».

Με λύπη μου διαπίστωσα ότι την ίδια συκοφαντική και χυδαία ανάρτηση αναπαρήγαγε ο επίσημος λογαριασμός της Ζωής Κωνσταντοπούλου στο facebook όπως και αρκετά μέλη και οπαδοί της Πλεύσης Ελευθερίας.

Η ίδια η Ζωή Κωνσταντοπούλου στις 4/1 με προσωπική της ανάρτηση χαρακτήρισε αυτή την χυδαία και συκοφαντική ανάρτηση, ως «καταγγελία» που έγινε «επώνυμα, θαρρετά και ονομαστικά», υποσχόμενη μάλιστα και συνέχεια.

Η υπόθεση θα μπορούσε να είναι μια στιγμή πολιτικής γελοιότητας εάν δεν αποτελούσε μια ακόμη προσβολή στην αγωνία ενός ολόκληρου κόσμου να δει μια άλλη κατάσταση στην Αριστερά.

Θέλω να πιστεύω ότι αυτού του είδους οι επιθέσεις σε ένα μέλος της πολιτικής γραμματείας της ΛΑΕ και ένα μέλος της ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν αποτελούν την επίσημη πολιτική της Πλεύσης Ελευθερίας και δεν εκφράζουν τον τρόπο που η Ζωή Κωνσταντοπούλου βλέπει το διάλογο μέσα στην Αριστερά.

Εκτός και εάν το επίδικο μιας τέτοιας επίθεσης, που δεν έχει καμιά σχέση με την ηθική της Αριστεράς και των κοινωνικών κινημάτων, είναι ακριβώς αυτό: η έξοδος από τα όρια της Αριστεράς και τις κινηματικές, πολιτικές και αξιακές δεσμεύσεις που αυτό συνεπάγεται.

Από τη μεριά δεν μπορώ παρά να υπενθυμίσω και να υπογραμμίσω τα εξής:

Επιμένω στην ανάγκη να οικοδομηθεί ένα πλατύ αριστερό ριζοσπαστικό μέτωπο που να περιλαμβάνει όλο το φάσμα των δυνάμεων και των αγωνιστών από την Πλεύση Ελευθερίας μέχρι και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με πολιτική βάση το αναγκαίο σήμερα μεταβατικό πρόγραμμα που κεντρικές αιχμές πρέπει να έχει τη ρήξη με ευρώ και ΕΕ, τη διαγραφή του χρέους, τις εθνικοποιήσεις, την αναδιανομή εισοδήματος σε βάρος του κεφαλαίου και την παραγωγική ανασυγκρότηση σε μια σύγχρονη σοσιαλιστική κατεύθυνση. Ένα μέτωπο πλατύ, ανοιχτόκαρδο, δημοκρατικό, κινηματικό, αυθεντικά λαϊκό. Με γείωση στην κοινή δράση το κίνημα και την προσπάθεια να οικοδομηθεί ξανά συλλογικότητα, αλληλεγγύη και αυτοπεποίθηση μέσα στην κοινωνία. Χωρίς αποκλεισμούς και με μόνο κριτήριο τη συμφωνία στην πολιτική κατεύθυνση και την αποδοχή ενός τρόπου άσκησης της πολιτικής που να παίρνει διαζύγιο από την κυρίαρχη πολιτική. Δηλαδή χωρίς γραφειοκρατία, αρχηγισμούς, φιλοδοξίες.

Αυτή τη θέση έχω υπερασπιστεί μέσα στη ΛΑΕ, η οποία, κινείται σε αυτή την κατεύθυνση, όσες αντιφάσεις και εάν έχει σε μια εποχή, ούτως ή άλλως, δύσκολη για την Αριστερά που πρέπει να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της ήττας και το χνάρι ανυποληψίας που άφησε ο ΣΥΡΙΖΑ. Και έχω υπερασπιστεί τη θέση ότι η ΛΑΕ πρέπει να πάρει πρωτοβουλίες διαλόγου σε αυτή την κατεύθυνση με όλες τις δυνάμεις και τις αγωνίστριες/ές της Αριστεράς, συμπεριλαμβανομένης φυσικά της Πλεύσης Ελευθερίας και της ίδιας της Ζωής Κωνσταντοπούλου.

Από την άλλη μεριά, είναι γνωστό ότι δεν συνηθίζω να σιωπώ όταν βλέπω προβληματικές καταστάσεις. Αυτή τη στάση είχα σε όλη την διαδρομή μου μέσα στο κίνημα. Κανείς μπορεί να διαπιστώσει ουκ ολίγες περιπτώσεις κριτικών και αυτοκριτικών αναφορών και για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ παλαιότερα και για τη ΛΑΕ πιο πρόσφατα. Και με αυτή την έννοια δεν έχω κανένα να πρόβλημα να επαναλάβω ότι θεωρώ προβληματικό τον τρόπο που η Πλεύση Ελευθερίας δοκιμάζει να συγκροτηθεί παρακάμπτοντας το πολιτικό πρόγραμμα, επενδύοντας περισσότερο στην επικοινωνία παρά στην οικοδόμηση αντιστάσεων και στην άρθρωση πολιτικού λόγου, παραβλέποντας ότι η διάκριση «Δεξιά - Αριστερά» αποτυπώνει τις ταξικές διαχωριστικές γραμμές και αποφεύγοντας να δεσμευτεί στην αναγκαία σήμερα μετωπική κατεύθυνση. Μπορεί κανείς να διαφωνεί με τη γνώμη μου αλλά σίγουρα είναι μέσα στα όρια της αναγκαίας σήμερα πολιτικής συζήτησης στην Αριστερά.

Όσο για την ίδια τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, είναι γνωστό ότι δεν έχω περιοριστεί στην κριτική εφόσον πέρα από την εκτίμηση που έχω για τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που υπερασπίστηκαν το καλοκαίρι του 2015 την τιμή της Αριστεράς, αρκετές φορές έχω τονίσει την σημασία που είχαν πρωτοβουλίες όπως η Επιτροπή Αλήθειας για το Χρέος ή η υπεράσπιση της κοινοβουλευτικής διαδικασίας απέναντι στα κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα. Εξακολουθώ να θεωρώ ότι έχει σημαντικό ρόλο να παίξει στο αναγκαίο αριστερό ριζοσπαστικό μέτωπο, δεδομένης και της ιδιαίτερης απήχησης που έχει στην κοινωνία, χωρίς αυτό να μας κάνει να παραβλέψουμε ότι η κοινωνία έχει σήμερα ανάγκη πολιτικά σχέδια πρωτίστως και όχι τόσο πρόσωπα με τα οποία να ταυτίζεται.

Αρκεί βέβαια να αντιλαμβάνεται η Ζωή Κωνσταντοπούλου ότι αριστερή πολιτική σημαίνει συλλογικότητα, συντροφικότητα και αποδοχή ότι μετρούν οι συλλογικές αποφάσεις και όχι οι ατομικές φιλοδοξίες, ότι σημαίνει διάλογο πάνω σε θέσεις, ότι δεν αναπαράγουμε τις πρακτικές της αστικής πολιτικής όπου οι υποκριτικές αβρότητες συνδυάζονται με πισώπλατα μαχαιρώματα.

Άλλωστε, καλό είναι να αντιλαμβανόμαστε όλοι ότι αριστερή πολιτική δεν σημαίνει διαρκή προεκλογική εκστρατεία (με όλους τους περιορισμούς που έχει και την έμφαση στην επικοινωνία παρά στην ουσία) αλλά πρωτίστως ταξική αναφορά, οικοδόμηση συλλογικών πρακτικών και επεξεργασία εναλλακτικών αφηγήσεων.

Εκτός και εάν βέβαια και η Ζωή Κωνσταντοπούλου κάνει το λάθος να θεωρεί ότι η ατομική της δημοφιλία υποκαθιστά τις παραπάνω ανάγκες και άρα δεν χρειάζονται μετωπικές πρακτικές. Σε μια τέτοια περίπτωση επιθέσεις σαν κι αυτή που δέχτηκα θα εντάσσονταν σε μια απόπειρα προκαταβολικής διάρρηξης δεσμών. Θέλω να πιστεύω πως αυτό δεν ισχύει και πως στις επικείμενες συναντήσεις που θα γίνουν στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας διαλόγου που έχει πάρει η ΛΑΕ θα υπάρξουν βήματα σε μετωπική κατεύθυνση.

Από την άλλη μεριά, επειδή κάποιες φορές αναγκαζόμαστε να αποδείξουμε ότι τα κάπως μεγαλύτερα από το κανονικό αυτιά μας δεν σημαίνουν ότι είμαστε και ελέφαντες, η όποια λειψή, αποσπασματική και αντιφατική διαδρομή μου στα κοινωνικά κινήματα, στην Αριστερά και στη μαρξιστική θεωρία είναι καταγεγραμμένη. Και το όποιο τίμημα είχαν όλα αυτά, προφανώς ασύγκριτα μικρότερο με αυτά που πέρασαν άλλες γενιές. Όπως και η απροθυμία για οτιδήποτε θα συσχετιζόταν με φιλοδοξίας οιασδήποτε μορφής. Οι κατ’ επάγγελμα πολιτευτές πάντα μου θυμίζουν το στίχο του Σεφέρη «ψυχές μαραγκιασμένες από δημόσιες αμαρτίες».

Και επειδή τα πράγματα κάποιες φορές γίνονται και προσωπικά. Αντιλαμβάνομαι ότι στα μάτια ορισμένων εσχάτως το «σύζυγος της Δέσποινας Κουτσούμπα» αποτελεί από μόνο του πολιτική έγκληση ή σύμπτωμα κάποιας πολιτικά παθογένειας. Θα ήθελα αφενός να υπογραμμίσω ότι οι διακριτές και αυτοτελείς διαδρομές μας είναι γνωστές, αφετέρου να πω ότι παρότι η Δέσποινα Κουτσούμπα μπορεί να είναι ο πιο εκνευριστικός άνθρωπος του πλανήτη, ταυτόχρονα παραμένει ένα ζηλευτό υπόδειγμα αγωνιστικότητας, στράτευσης, ανιδιοτέλειας και οξυδέρκειας. Από εκείνα τα παραδείγματα που άμα είχαμε περισσότερα στην Αριστερά, δεν θα μας κυβερνούσε ο Τσίπρας. Και ως εκ τούτου, ναι, κάθε επίθεση εναντίον της, την παίρνω προσωπικά.

Παναγιώτης Σωτήρης (μέλος Π.Γ. Λαϊκής Ενότητας)

Πηγή: http://anemosantistasis.blogspot.com/2017/01/blog-post_43.html#ixzz4Uq1UxFTR