Γιάννης Ζωχιός (τ. αντιπρόεδρος ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ) για τα "ανθωποψυγεία"- Η δική του μακρόχρονη ψυγειοποίηση και το φαινόμενο ΟΚΕΣΑ

Σχόλιο Γιάννη Ζωχιού και αναφορές  σε γεγονότα  που καταγράφουν  τις δικές του διώξεις και  και πως   "οδήγησαν"  στην   πολύχρονη "ψυγειοποίησή" του. Και για το φαινόμενο ΟΚΕΣΑ:

Το γνωστό Αριστερό συνδικαλιστικό Στέλεχος της ΔΕΗ, ο Αγωνιστής Στ. Πράσσος, με το παραπάνω άρθρο : Τα «ανθρωποψυγεία» της ΔΕΗ,  κάνει μια σημαντική προσέγγιση - "αποκάλυψη"-  του διαχρονικού πολιτικού φαινομένου των "ανθρωποψυγείων" στη ΔΕΗ που όμως αντανακλά το συνολικό, ευρύ και στενό,  δημόσιο. 
Σίγουρα  όμως   εντοπίζεται   σε τράπεζες αλλά και στον ιδιωτικό τομέα.

Μετρούνται σε πολλές  χιλιάδες τα ψυγεία- ψυγεία-άνθρωποι  με τεράστιο λειτουργικό,  κοινωνικό και οικονομικό κόστος. 
Τουλάχιστον στη μεταχουντική περίοδο αφού πριν οι... εχθροί υφίσταντο  άλλες   διώξεις όπως, φυλακές,  απολύσεις, ξερονήσια κλπ.

Βέβαια, μια τέτοια παρουσίαση, όπως τούτη του ΣΠ,  μπορεί να γίνει μόνο από συνδικαλιστή  που δεν έχει... λερωθεί. Γιατί,  δυστυχώς,  τα εκάστοτε ψυγεία είναι συνδημιούργημα κρατικοκομματικής και συνδικαλιστικοπαραταξιακής εξουσίας!

[  Όπου οι συνδικαλιστικές ελίτ γίνονται εξουσία, μετατρέπονται σε  αδίστακτα εργατοανθρωποφάγα.

 
Όταν όμως οι  ΚρατικοΚομματικοΕργοδοτικοΣυνδικαλιστικές  εξουσιαστικές  δυνάμεις ενώνονται  πλήρως , τότε θριαμβεύει η ανθρώπινη  συντριβή, η απόλυτη εκμετάλλευση, η εργατική εξόντωση.  

Και η ΔΕΞΙΑ, είναι κυρίαρχη!

Και φυσικά, σήμερα, σε επίπεδο συνδικαλισμού (γενικά αλλά και ειδικά στη ΔΕΗ) διανύουμε την κορύφωση του ...θριάμβου! 
Και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην υπάρχει ορίζοντας μεταστροφής.
Γι αυτό και η Δεξιά κυριαρχεί και  συνθλίβει, επιβάλλοντας και τα σκληρά  μνημόνιά της.
Μνημόνια,  ως βασικές  πτυχές  της συνολικής βαθιάς αντιλαϊκής φιλοσοφίας και   πολιτικής της.  Με κύριο στόχο την κατακρεούργηση: Μισθών, συντάξεων, κοινωνικών παροχών, δημόσιας περιουσίας.
Σε αυτήν την κατακρεούργηση,  η Δεξιά έχει πιστό ακόλουθο τη συνολική συνδικαλιστική Ελίτ  ].    

Πρέπει όμως να ξεκαθαριστεί σαφώς  ότι   δε συσχετίζονται τα "πολιτικά" ... ανθρωποψυγεία με την ανάγκη ύπαρξης  μιας  απόλυτα διαφανούς  και θεσμικής αξιολόγησης της κάθε   υπηρεσιακής δομής   και, όπου αξιολογείται, της επιστροφής  σε "προηγούμενα επίπεδα" στελεχών που κρίθηκαν αρνητικά.  
Δηλαδή, να εργάζονται κανονικά και να πληρώνονται ανάλογα με την  κατώτερη θέση που επιστρέφουν. 

Όμως, το πρόβλημα εντοπίζεται, πρωτεύοντος, στη διαδικασία προαγωγής. Κατά την επιλογή για ανάληψη διευθυντικών κλπ ρόλων.
Αν επικρατούσε αξιοκρατία στην πρόσληψη και προαγωγή, δε θα υπήρχαν τα...«ανθρωποψυγεία».

Βέβαια, ένα μέρος των  «ανθρωποψυγείων»,  είναι  πραγματικά θύματα.  
Όμως ένα ικανό μέρος  δεν είναι θύματα αλλά, κυρίως, συνθύτες!
Λόγω... σχέσεων και... διαπλοκής, συνεργάστηκαν στενά και συνειδητά   με τις  Κρατικο -Κομματικο -Συνδικαλιστικές εξουσίες προκειμένου, αδιαφανώς και μη αξιοκρατικά,  να αναρριχηθούν σε θέσεις ιεραρχίας,  γνωρίζοντας ότι θα προκληθούν ψυγεία  με τους καταργημένους. 
Επομένως, ήξεραν  ότι νομιμοποιούσαν μια αντιανθρώπινη  κατάσταση, τις συνέπειες της οποίας θα υποστούν και οι ίδιοι. 
Αλλά,  θα έχουν ωφεληθεί τα πάντα σε βάρος κυρίως των απροστάτευτων και,  πιθανόν, πραγματικά άξιων! 
Και επιπλέον, ως επιλεγμένοι όπως περιγράφηκε,  από τις νέες ιεραρχικές θέσεις γίνονται οι καλύτεροι υποτακτικοί αυτών που τους επέλεξαν, υπηρετούν τις εξουσίες και τις αντεργατικές πολιτικές τους,  δημιουργούν ή προστατεύουν σκάνδαλα και συνθλίβουν ποικιλότροπα άλλα  ικανά στελέχη  ώστε  να μην... διαπιστώνεται κάθε δικιά τους αναξιοκρατία  αλλά και να μην έχουν αντιπάλους στις θέσεις που αναρριχήθηκαν, μη αξιοκρατικά.  
 

                 

Η   Ψυγειοποίηση Ζωχιού.

Θα μου επιτρέψει ο Στέφανος, στα σημαντικά παραδείγματα «ανθρωποψυγείων» που αναφέρει, να προσθέσω και το δικό μου. 
Η έλλειψη (και ενδο)παραταξιακής προστασίας, λόγω αυτονομίας,  αλλά και το ότι υπήρξα ταυτόχρονα θύμα υπηρεσιακών και συνδικαλιστικών παραγόντων, συνέβαλε στο θάψιμο των διωγμών μου και της μακρόχρονης "ψυγειοποίησης".

Το χειρότερο, οι "τιμωρητικοί" διωγμοί δεν έμειναν μόνο στο πρόσωπό μου.

Θα κάνω μια ενδεικτική 

και συνοπτική ιστορική παρουσίαση

από πρόσληψης έως συνταξιοδότησης:

Α. Η Περίοδος, στην Ταχύρυθμο Σχολή

- Οι διώξεις ξεκίνησαν από  αρχής στη ΔΕΗ, στην Ταχύρυθμο Σχολή, το 1976.

(Προηγουμένως, το 1975, απολύθηκα από τη Σοκολατοποιία
 Παυλίδη  επειδή είχα την πρωτοβουλία και οργάνωνα τη
 δημιουργία εργοστασιακού σωματείου εργαζόμενων).

- Το ότι, την τρίτη μέρα στη Σχολή  ΔΕΗ, ήμουν ο Πρόεδρος των Μαθητών,   αν και παντελώς άγνωστος και χωρίς πίσω μου κόμμα ή παρατάξεις, προκάλεσε τις πρώτες αντιδράσεις του τότε συνολικού κατεστημένου, με όλα τα επακόλουθα.

- Η όλη  7μηνη δυναμική, αυτόνομη,   παρουσία  στη Σχολή ολοκληρώθηκε με  το παραλίγο κόψιμο στις τελικές εξετάσεις, επειδή... επέτρεψα σε συμμαθητή  μου να αντιγράψει από την κόλλα μου.
- Αφού όμως η Σύνοδος των Καθηγητών δεν με... έκοψε οριστικά, κρίθηκε ότι έπρεπε να    σωφρονιστώ   με... εξορία.

  
Β. Η Περίοδος στη Ρόδο

- Το κατεστημένο λοιπόν δεν μου συγχώρεσε  τα της Σχολής. 

Έτσι, ακολούθησε  η ... εξορία στη Ρόδο,  παρότι φοιτητής στην Αθήνα και με καταγωγή από την Κέρκυρα. 
Εκτός πολλών άλλων, το κόστος (όπως και ο χρόνος) μετακίνησης για εξετάσεις κλπ, τεράστιο.

- Η άμεση συνδικαλιστική δράση στη Ρόδο προκάλεσε νέες πολλαπλές αντιδράσεις: Υπηρεσιακές-Παραταξιακές!

Δεν ήταν διόλου αποδεχτό το ότι, άγνωστος και  χωρίς κάποια παράταξη πίσω μου,  έγινα αμέσως Πρόεδρος της ΤΔΕ Ρόδου,   Παράρτημα της τότε νεοσύστατης πανελλαδικής  ΕΝΩΣΗΣ ΤΕΧΙΚΩΝ ΔΕΗ (ΕΤΕ/ΔΕΗ),  η οποία αναδείχθηκε  το μεγαλύτερο, ισχυρότερο, πρότυπο οργάνωσης, λειτουργίας   και αγώνων Σωματείο της Ελλάδας. 
(Αργότερα,  κατρακύλησε στον αντίποδα μαζί με το συνολικό υποταγμένο, προδοτικό,  μη ταξικό, συνδικαλισμό). 

 

- Ήταν ιδιαίτερα καθοριστικό ότι στη Ρόδο "συναντήθηκα" με   έναν ισχυρό δυναμικό πυρήνα νέων, κυρίως  εκτός Ρόδου, προερχόμενο από τις Σχολές της ΔΕΗ. 

Με αυτόν  τον   πυρήνα αναδείξαμε  το μεγαλείο της ταξικής και πολιτικής βούλησης, χάρη και στην αξιοσημείωτη   ανιδιοτέλεια. 

- Τις πρώτες μέρες μου στη  Ρόδο,  προκλήθηκε μια σημαντική ανατροπή με ιδιαίτερες τοπικές και ευρύτερες συνδικαλιστικές και εργασιακές  επιπτώσεις:  

*  Υπήρξε άρνηση να... φορτώνεται το εργατοτεχνικό προσωπικό στις καρότσες των αυτοκινήτων.

* Αντίδραση και άρνηση να σκάβουν οι τεχνίτες τους λάκκους για τις κολώνες.

Δεν είναι απλώς ότι, παρά το τότε σκληρό αντεργατικό Δεξιό σύστημα (μόλις είχε επιβληθεί και ο Καραμανλικός  ν. 330/76),   άλλαζαν ριζικά   βασικές συνθήκες εργασίας αλλά κυρίως ότι συλλογικοποιούνταν η άρνηση, η απαίτηση, η διεκδίκηση. 
Οι πιέσεις και απειλές έβρισκαν αντίσταση. Γνώριζε ήττες η απόλυτη διευθυντική εξουσία και μάλιστα σε κοινωνία τοπική όπου τα νέα... τρέχουν και το εξουσιαστικό κύρος υψηλό.

- Ως Πρόεδρος επεδίωξα ώστε η  ΤΔΕ/ΕΤΕ  Ρόδου, παρότι όλοι χωρίς συνδικαλιστική εμπειρία,  να οργανωθεί και λειτουργεί  με τρόπο που να σφυρηλατεί  τις μεταξύ μας σχέσεις, εμπιστοσύνη, ενότητα.   Να διαμορφώνονται αποφασιστικές ταξικές συνειδήσεις.
Επιπλέον,  ανέπτυξε πρωτοβουλίες (εντός και εκτός ΔΕΗ)  και αγώνες πρωτόγνωρους για το Νησί αλλά και ευρύτερα. Και αυτά δεν ήταν καθόλου αρεστά.

* Μια από τις πολλές και πρώτες  πρωτοβουλίες της ήταν η συνεργασία με άλλους φορείς, σχολεία κλπ για κοινό εορτασμό του Πολυτεχνείου,  17 Νοέμβρη.

* Επίσης, η συγκρότηση  ομάδας αιμοδοσίας, όχι μόνο για ανάγκες στη ΔΕΗ αλλά για όλη την τοπική κοινωνία, προκάλεσε εντυπωσιακό ξάφνιασμα, αφού τέτοιες πράξεις ήταν άγνωστες αλλά και αντίθετες στην  αδιαφορία για τον, κάθε,  άλλον. 
* Αυτό που προκάλεσε ιδιαίτερη αναστάτωση ήταν το πρωτόγνωρο να  δημοσιοποιούνται με ανακοινώσεις (εντός και εκτός ΔΕΗ):    Αιτήματα-θέσεις, προτάσεις-διεκδικήσεις και  κριτικές προς την Τοπική και κεντρική ΔΕΗ. Επίσης, να πραγματοποιούνται συγκεντρώσεις και συνελεύσεις εργαζομένων  με όλα τα παραπάνω. 

- Απεργία πείνας:  
Οι   διώξεις, λόγω της πρωτόγνωρης συνδικαλιστικής δράσης,  ξεκίνησαν σχεδόν αμέσως. 
Επιδιώχθηκε, με απειλές, καταστολή και τιμωρίες, να περιοριστεί η αναδυόμενη συνδικαλιστική δυναμική.   
Ως μια ακόμη δυναμική αντίδραση,  οργάνωσα το 1977  την απεργία πείνας πάνω   σε κολόνα ΔΕΗ , λόγω των διώξεων και επειδή δεν μου έδιναν μετάθεση στην Αθήνα να σπουδάσω στο Πάντειο Πανεπιστήμιο που φοιτούσα. 

Όμως, η τιμωρητική διάθεση ενισχύθηκε και τελικά  η μετάθεση έγινε το 1980. 

Η απεργία πείνας δεν προβλήθηκε  μόνο πανελλαδικά αλλά και εκτός συνόρων αφού, και λόγω τουριστών, στάλθηκαν ανταποκρίσεις σε ευρωπαϊκά ΜΜΕ. 

Η μορφή της απεργίας, το... μανιφέστο ενάντια στο "σάπιο κατεστημένο", η οργανωμένη συμπαράσταση και η ευρεία προβολή της,  προκάλεσαν την ιδιαίτερη πολιτική μίνιν της Δεξιάς εξουσίας και φυσικά της ΔΕΗ αφού αποκαλύπτονταν   και οι εκδικητικές μεθοδεύσεις και διώξεις.

Είναι χαρακτηριστικό ότι, το 1989 (12 χρόνια μετά), ο Γιώργος Γεννηματάς έκανε ιδιαίτερη αναφορά στη Βουλή για την απεργία μου, αναλύοντας τις μεθόδους της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής της Δεξιάς.

 Επιπλέον, όσα συνέβησαν με την απεργία, αποτελούν  μέρος του βιβλίου του, εκ των δικηγόρων μου, Γιώργου Κατσιμπάρδη.

Άξιο επισήμανσης  ότι, μετά την απεργία πείνας, αρνήθηκα την απαίτηση του Διοικητή της ΔΕΗ  καθηγητή(!!!) Αγγελόπουλου να ζητήσω δημόσια-γραπτά συγνώμη δηλώνοντας και   ότι έβλαψα τη ΔΕΗ,  προκειμένου να με δεχτεί σε ακρόαση και να συζητήσει το θέμα της  μετάθεσης,   όπως είχε συμφωνηθεί, κατά την απεργία,   με την "Επιτροπή Συμπαράστασης".

Τελικά, επέστρεψα στη Ρόδο, η μετάθεση "καθυστέρησε" 3 χρόνια  (1980) και ακολούθησαν πειθαρχικές και ποινικές διώξεις, με  ποινές.   
Ποινικά, αθωώθηκα στο Εφετείο! Οι πειθαρχικές, με... ακολουθούσαν.

-Υπόψη ότι, οι μεγάλες συνεχείς απεργίες, πειθαρχικά και δικαστικά,  εξαφάνιζαν το μικρό μου μισθό και εμπόδιζαν τις μετακινήσεις, ακόμη  και στις  εξεταστικές περιόδους.

Πρώτη φορά που πήρα ολόκληρο μισθό και δώρο ήταν 8 χρόνια μετά,  το 1984!

Σημειώνεται ιδιαίτερα  ότι, σύμφωνα με τα στοιχεία στην Ασφάλιση Προσωπικού, ο Γ.Ζωχιός είχε το μεγαλύτερο αριθμό απεργιών, σε σχέση με το σύνολο των συνδικαλιστών στη ΔΕΗ.

Οι περίπου 250 μέρες απεργίας,  δεν είχαν  μόνο πολύχρονες μισθολογικές επιπτώσεις αλλά και συνταξιοδοτικές.

- Το 1978 η Ρόδος συγκλονίστηκε:

Σύσσωμη  η ανδρική Ρόδος ( με επικεφαλής το Δεσπότη , το Δικηγορικό Σύλλογο/ Πρόεδρος Μάνος Κόκκινος, Επιμελητήρια κλπ)  ξεσηκώθηκε ενάντια σε δύο νεαρές  κυρίες (όχι ροδίτισσες) επειδή, στη  συνέντευξη  σε περιοδικό (Ρομάντζο ή Θησαυρός),  χαρακτήρισαν τους Ροδίτες ανατολίτες, ότι απατούν τις γυναίκες τους κλπ. 

Οι δικαζόμενες (για συκοφαντική δυσφήμιση), βρέθηκαν χωρίς το ροδίτη δικηγόρο ("απουσίασε" με άδεια εκτός Ρόδου και έφεραν άλλον από την Αθήνα ) και, σχεδόν, δίχως μάρτυρες.

Η δίκη ξεκίνησε περίπου 10 βράδυ,  έως πρωί (προκειμένου να... αραιώσει, για λόγους ασφάλειας,    το... οργισμένο ανδρικό πλήθος εντός και εκτός, και στην πλατεία).

Μάρτυρες υπεράσπισης, Γ.Ζωχιός και Τάκης Βούης (ο Ροδίτης τραγουδιστής).  

Όμως, γύρο στις 2 πρωί,  ανακοινώθηκε ότι  ο Τ. Βούης, λόγω... φόρτου εργασίας στο κέντρο, δε θα προσερχόταν. 

Έτσι, έμεινε μόνος ο Ζωχιός να αντιμετωπίσει σύσσωμη την οργισμένη, θυμωμένη, απειλητική ατομική και, κυρίως,   θεσμική  ανδρική Ρόδο. 

Ο Εισαγγελέας και ο Πρόεδρος του Δικ. Συλλόγου εξέφρασαν με... συνέπεια αυτή την οργή,  "περιποιούμενοι" το... θράσος μου!

Φυσικά, και αυτή η... θρασεία  υπεράσπιση εκ μέρους μου των διωκομένων Κυριών, αντίθετα στο σύσσωμο  ανδρικό ξεσηκωμό,  θεωρήθηκε προσβολή και για τη ΔΕΗ.  

Μετά τη δίκη  προκλήθηκε  σοβαρό,  ανεξερεύνητο(;), ατύχημα  με αυτοκίνητο της ΔΕΗ που οδηγούσα. Βρέθηκα καρφωμένος  σε λίθινο τοίχο και χωρίς αισθήσεις   για 24 ώρες.

 - Το 1979 πραγματοποιήθηκε μια  μεγάλη απεργία της ΓΕΝΟΠ.

 Αυτή η απεργία  καταγράφεται από τις πλέον σημαντικές στην ιστορία του εργατικού κινήματος λόγω της διάρκειας (75 ημέρες), της μορφής οργάνωσης, της απόλυτης έμπρακτης "κατάργησης" του διευθυντικού δικαιώματος, των ευρύτερων αιτημάτων, του πλήθους των δικών πανελλαδικά  και των πολιτικών επιπτώσεών της. 

Ενδεικτικά: Όλοι οι εργαζόμενοι ήταν μεν απεργοί αλλά εξαιρούμενοι στο χώρο δουλειάς.

Όμως, το ποιες ήταν οι έκτακτες και ζωτικές κοινωνικές ανάγκες που έπρεπε να αντιμετωπίζονται,  καθορίζονταν αποκλειστικά από τις (μη εξαιρούμενες) Απεργιακές Επιτροπές. Οι Διευθυντές είχαν  "καταργηθεί" και οι Απεργιακές Επιτροπές καθόριζαν ποιες εργασίες θα έκαναν οι εξαιρούμενοι απεργοί.  

Αυτή η απόλυτα Αριστερή στρατηγική,  προκάλεσε συνολική αντίδραση και αναστάτωση του Δεξιού Συστήματος  αφού έβαζε σε πλήρη αμφισβήτηση τη Διευθυντική Εξουσία  (Δικαίωμα). 
Το σημαντικότερο, αναδείκνυε τις τεράστιες δυνατότητες των εργαζόμενων να (αυτο)διαχειρίζονται με επιτυχία τις μονάδες και να βάζουν γερές βάσεις για τη συνολική Κοινωνικοποίηση και Αυτοδιαχείριση. 

Η Ρόδος πρωτοστάτησε και ανέδειξε  κάθε πτυχή αυτής της ιδιαίτερης πολιτικής απεργίας. Μάλιστα η ΤΔΕ ξεκίνησε απεργία πείνας διευρύνοντας  αυτήν από το ΔΣ. Προσωπικά, είχα την ευθύνη   συνολικά  για τα   Δωδεκάνησα. 

Στο στόχαστρο της ιεραρχίας μπήκα και γι αυτούς τους σημαντικούς αγώνες, με όλες τις μετέπειτα επιπτώσεις. 

 

 Γ. Η Περίοδος στην Αθήνα.

- Στην Αθήνα, από το 1980 μέχρι το 1985, η πορεία μου συνδέθηκε:
* Συνδικαλιστικά, ως Αν. Γραμματέας του ΔΣ ΕΤΕ/ΔΕΗ και Αντιπρόεδρος ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ.
* Κομματικά, με ΠΑΣΟΚ/ΠΑΣΚΕ αλλά με αυτονομία στην έκφραση, δράση, παρουσία. 

- Η συνολική προηγούμενη παρουσία και δυναμική μου αλλά και ακολούθως στην κεντρική διοίκηση της ΕΤΕ/ΔΕΗ μόλις μετατέθηκα στην Αθήνα,     προκάλεσαν  τις γνωστές αντιδράσεις  συνδικαλιστικοκαλόγερων   οι οποίοι, τρέμοντας μπροστά στην κάθε  αξιοκρατία, αυτονομία, ανιδιοτέλεια,   επιβιώνουν -ιδιοτελώς- με μηχανισμούς, ομάδες επιρροής, πρακτικές  σκοταδιστικών παρασκηνίων, αδιαφανείς πράξεις και συναλλαγές   και δεν αντέχουν χωρίς ελεγχόμενους με διάθεση υποτέλειας, αβουλίας για να προβάλλουν τη δικιά τους γυρολόγικη  υποτακτικότητα, αυτοπροβαλλόμενοι  και  με... αριστερές επικαλύψεις.

 

Έτσι, στα πλαίσια της "διανομής ιματίων" του ΣΚ ενδοπαραταξιακά,  μεθοδεύτηκε η... εκδίωξη από την... ιδιόκτητη  ΕΤΕ με τη δήθεν αναβάθμιση στον Επιστημονικό Σύλλογο και ΓΕΝΟΠ.

- Το 1981, έγινα στόχος  λόγω του   ρόλο μου    στην ιστορική πορεία ( από Πτολεμαΐδα-Αθήνα) των απολυμένων της ΔΕΗ. 
Συντάραξε, μαζί με τις απεργίες,  αυτή η σημαντική, πρωτόγνωρη   πολιτική πορεία με σταθμούς   στις ενδιάμεσες πόλεις και συγκρουόμενη  με την αστυνομία.

Έμεινε δε στην ιστορία και για τις πολιτικές επιπτώσεις οι οποίες αναδεικνύονται  και  από την αναφορά του τότε Πρωθυπουργού Γ.Ράλλη (στο βιβλίο "ΩΡΕΣ ΕΥΘΥΝΗΣ") όπου αναγκάζεται σε αυτοκριτική, καταγράφοντας ως λάθος του τις απολύσεις  στη ΔΕΗ.

- Το  1984 συνέβη στη ΔΕΗ το πρώτο(;;;)  σκάνδαλο, της πρώτης αριστερής κυβέρνησης,  με ΠΑΣΟΚ. 

Ένα γεγονός   σημαδιακό και καθοριστικό για πολλά απ' όσα  περαιτέρω υπέστην: 

Συγκεκριμένα: Ήλθα σε ολική σύγκρουση με το σκληρό και ισχυρό  πυρήνα της υπηρεσιακής και συνδικαλιστικής ΔΕΗ, υπουργούς, καθηγητές πανεπιστημίου κλπ, επειδή (ως εκπρόσωπος της ΓΕΝΟΠ στην 3μελή Επιτροπή Έρευνας) αρνήθηκα να κουκουλώσω και ανέδειξα πολύμορφα το μεγάλο σκάνδαλο της νοθείας του διαγωνισμού πρόσληψης διοικητικού και επιστημονικού  προσωπικού.   

Συγκλόνισε  δε ιδιαίτερα  και λόγω της, για πρώτη φορά, συμμετοχής εκπροσώπων των εργαζόμενων στην Επιτροπή Διαγωνισμού.  

Αυτό  το γεγονός,  διαμόρφωσε  καθοριστικά τη μετέπειτα πορεία μου. Προεξόφλησε δε και την ψυγειοποίησή μου: 

 * Φανερά, ξεκίνησε δικαστική δίωξή μου, μετά από μήνυση συνδικαλιστή,  αλλά αθωώθηκα.
  (Ο Μ. Παναγιωτάκης όμως, ως Πρόεδρος ΓΕΝΟΠ όταν δικάστηκα, συμφώνησε  ότι ενεργούσα στα πλαίσια των συνδικαλιστικών υποχρεώσεών μου και έτσι η ΓΕΝΟΠ πλήρωσε τα δικηγορικά έξοδα). 

* Στο παρασκήνιο, όμως, σχεδιάστηκε η υπηρεσιακή, συνδικαλιστική και προσωπική μου εξόντωση. 

Ένα από τα   παραδείγματα:  Αν και πτυχιούχος από το 1982, η μετάταξή μου από τεχνικός στο "επιστημονικό προσωπικό"  έγινε το 1988.

Δυστυχώς, η... εξόντωση, επεκτάθηκε και πέραν της... προσωπικής μου.  

- Μετά το νόμο 1365/83,  λόγω  ιδιαίτερης "εξειδίκευσης",   συμμετείχα ως εκπρόσωπος της ΓΣΕΕ στις Επιτροπές  για τις "Κοινωνικοποιήσεις".  
Ο ουσιαστικός ρόλος μου  λόγω της  γνώσης, της δυναμικής των παρεμβάσεών μου και των επεξεργασμένων εργατικών-ταξικών  θέσεων για συμμετοχή και αυτοδιαχείριση,  δεν άρεσε σε μηχανισμούς με... ισχύ.

(Σημειώνεται πως, από το 1980, συμμετείχα στο Κέντρο Μεσογειακών Μελετών όπου, μια εξειδικευμένη ομάδα,  μελετούσε θέματα συμμετοχής, αυτοδιαχείρισης και κοινωνικοποίησης.        Αυτό με βοήθησε σημαντικά όχι μόνο στις γνώσεις και στην ιδιαίτερη  συμβολή σε όσα ακολούθησαν αλλά και στη θεωρητική ενίσχυση και εμβάθυνση της αριστερής και ταξικής μου συνείδησης).  

- Το 1984 έγινε το 1ο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ. Η κριτική και οι θέσεις μου σε αυτό έγιναν πρωτοσέλιδο  μεγάλων αθηναϊκών εφημερίδων. Αυτονόητες οι... επιπτώσεις.

- Το 1985 προκλήθηκε μια ακόμη αλλά ιδιαίτερη σύγκρουσή μου με την πλειοψηφία της ΓΕΝΟΠ επειδή, τρία μέλη της,  καταψηφίσαμε   την (εντεταλμένη) αναστολή της απεργίας. 
Η... διαταγή ήταν να... εξαφανιστούμε και οι τρεις στο επικείμενο συνέδριο της ΓΕΝΟΠ. 

- Τον Ιούλιο 1985 (αμέσως μετά τις βουλευτικές εκλογές) προκλήθηκε σημαντική  πολιτική αναστάτωση από τις ανακοινώσεις, για την οικονομία, του νέου υπουργού  οικονομίας Κ. Σημίτη.

Ως αντιπρόεδρος της ΓΕΝΟΠ, μετά από συνεννόηση με τον (εκτός Αθηνών/αδειούχο) Πρόεδρο Δ.Πιπεργιά, δημοσιοποίησα ανακοίνωση που προκάλεσε ιδιαίτερες αντιδράσεις αφού  καταγγείλαμε τις πολιτικές ΠΑΣΟΚ/Σημίτη  ως αντίθετες με τις προεκλογικές εξαγγελίες και τονιζόταν η  "δεξιά στροφή". 

Ήταν μια ιστορικής σημασίας διαπίστωση  της ΓΕΝΟΠ που, τότε, βέβαια δεν μπορούσε να γίνει κατανοητή.   
Όμως,  επιβεβαιώθηκε πλήρως στην πορεία  αφού το ΠΑΣΟΚ, τελικά, πρόδωσε το λαό, τα  Αριστερά  οράματα  και κατέληξε  σε  παθιασμένη Δεξιά.

- Το Φθινόπωρο 1985, λόγω αυτής της "δεξιάς στροφής" του ΠΑΣΟΚ,  συγκλόνισαν τα γεγονότα της μεγάλης εσωΠΑΣΟΚικής σύγκρουσης, με  τις διαγραφές συνδικαλιστών, και άλλων,  και της διάσπασης της ΠΑΣΚΕ.

Κεντρικές εφημερίδες παρουσίασαν, και πρωτοσέλιδα, το ρόλο και λόγο  μου στη μεγάλη συγκέντρωση στο Στάδιο  Ειρήνης και Φιλίας καθώς και στις άλλες εσωτερικές διαδικασίες όπου επιδιωκόταν το... μάντρωμα. 
Τελικά, ξεκινώντας από τη ΓΣΕΕ,  το ΠΑΣΟΚ άρχισε τις διαγραφές εκατοντάδων συνδικαλιστών ώστε να... διευκολυνθεί η νέα "δεξιά πορεία".   
Τούτο δεν ήταν δύσκολο, λόγω και των πάντα πρόθυμων.

- Ο μεγάλος όγκος των διαγραμμένων ΠΑΣΚΕιτών συγκρότησε τη Σοσιαλιστική Συνδικαλιστική Εργατοϋπαλληλική Κίνηση (ΣΣΕΚ) και ξεκίνησε αμέσως ευκαιριακή συνεργασία, σε αυτοδιοίκηση κλπ,  με ΚΚΕ .
[Δυστυχώς, τα... ΚΚΕ τότε, αντί στρατηγικής και σαφών πολιτικών που συνειδητοποιούν και συσπειρώνουν δυνάμεις, προτίμησαν     να... ξυλεύονται, ευκαιριακά.  Επαναλήφθηκε εντονότερα το 1989 με την τραγικότητα της πλήρους αθώωσης  της Δεξιάς, με το Μητσοτάκη. Ιστορικό το έγκλημα!  
Διπλή η τραγικότητα για τη συνολική Αριστερά  το 1989:   Αφενός, η επιβεβαίωση της δεξιάς στροφής του ΠΑΣΟΚ και αφετέρου η στενή συμπόρευση   της κομμουνιστικής Αριστεράς  με τη σκληρή Δεξιά ενάντια στο  λαό (αντίθετα από κάθε ΑΡΧΗ), πιστεύοντας ότι, η ξύλευση από την  οριστικά πεσούσα... δρυ (ΠΑΣΟΚ),  θα αποφέρει μεγάλους καρπούς.     
Ανάλογα εγκληματικά φαινόμενα αθώωσης της Δεξιάς  επαναλαμβάνονται και σήμερα  με αποκλειστική επιδίωξη την ξύλευση ΣΥΡΙΖΑ. Αξίζει επισήμανσης ότι, κάποιοι από τους πρωταγωνιστές του 89, πρωτοστατούν  και σήμερα ενάντια στο λαό (η Δεξιά με την Οικ. Μητσοτάκη και,   μεταξύ των   υποστυλωτών  της Δεξιάς,  οι  άκαπνοι  Λαφαζάνης, Κωνσταντόπουλοι κλπ]. 
 

- Αντίθετα προς την ΣΣΕΚ,  εγώ με άλλους ανυστερόβουλους διαγραμμένους,   συγκροτήσαμε το 1986 την Αγωνιστική Αυτοδιαχειριζόμενη Συνδικαλιστική Κίνηση (ΑΑΣΚΙ).

Η ΑΑΣΚΙ άσκησε κριτική στη ΣΣΕΚ για ευκαιριασμό, καρεκλοεπιδίωξη,  έλλειψη ιδεολογίας-στρατηγικής-πολιτικής και συνέχιση "ΠΑΣΟΚικών πρακτικών" .  Και φυσικά, δικαιώθηκε πλήρως. 

-Η ΑΑΣΚΙ, με την όλη παρουσία της και τη  συμμετοχή   σε εκλογικές διαδικασίες, ενόχλησε όχι μόνο τη νέα υποτακτική ΠΑΣΚΕ  και το υπηρεσιακό κατεστημένο στη ΔΕΗ αλλά και τη ΣΣΕΚ η οποία συμπεριφερόταν ως σκληρή εξουσία απέναντι σε όποιον δεν υποτασσόταν  στις επιλογές της  (ενισχυμένη και λόγω της... ευκαιριακής  σχέσης με ΚΚΕ).
- Στις βουλευτικές εκλογές   1990 συνεργαστήκαμε  προεκλογικά,  στα πλαίσια της "Λαϊκής  Αντιπολίτευσης", με άλλες αυτόνομες δυνάμεις αλλά  με βασικό κορμό διεγραμμένους του ΚΚΕ (Κάππος. Γράψας, Ρούσης.....). 
Προσωπικά, ήμουν υποψήφιος στη Β' Αθηνών. 
 

- Η Συγνώμη Α. Παπανδρέου το 1991 (στο Περιστέρι) και η πρόσκληση για  συμπόρευση να... πέσει η Δεξιά, βρήκε την ανιδιοτελή  ανταπόκρισή μας. 
Όμως, διατηρήθηκε  η αυτονομία και ασκούταν σκληρή κριτική, ανεξάρτητα τις... μορφές... συνεργασίας. 
Αυτή η δυναμική και ταυτόχρονα ανιδιοτελής στάση,  δε... συγχωρήθηκε, ιδιαίτερα από την πλευρά  εκείνη που η ιδιοτέλεια είναι σκοπός! 
Έτσι, η  εξουσία και η δύναμη της... ιδιοτέλειας, άφησαν εμφανή τα... σημάδια τους επί της... ανιδιοτέλειας. 

[ Δ. Το Φαινόμενο ΟΚΕΣΑ:
Το... κυνηγητό μου,   λόγω και της    σύγκρουσης με τη "δεξιά στροφή" του ΠΑΣΟΚ, δεν περιορίστηκε στη ΔΕΗ. 

Η ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ, με  κάποια  ανοχή,    της Ομοσπονδίας Κερκυραϊκών Συλλόγων Αττικής (ΟΚΕΣΑ), την οποία ίδρυσα το 1981 και ήμουν Πρόεδρος, μπήκε αμέσως στο στόχαστρο.  
Το 1986, ο πανίσχυρος πλέον Σπύρος  Καλούδης ( ο νέος Γραμματέας Συνδικαλιστικού ΠΑΣΟΚ για  να επιβάλλει τη... νέα τάξη στο Συνδικαλισμό και επίδοξος Κερκυραιάρχης) διέταξε την... εξαφάνιση Ζωχιού.

Όμως, απέτυχε πλήρως. Η ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ, ως βασική Αρχή της ΟΚΕΣΑ,  άντεξε. Οι γερές της... ρίζες, χλωρές. Η  35χρονη ιστορία της ΟΚΕΣΑ, είναι ένα άλλο, πολύ ιδιαίτερο και μεγάλο, κεφάλαιο.

Κεφάλαιο που δικαιώνει πλήρως και την... προβλεψιμότητα Καλούδη και τη... διαταγή για...  εξαφάνιση Ζωχιού.

Δύο μόνο,  από τα πολλά,  γεγονότα του 35χρονου κεφαλαίου ΟΚΕΣΑ:
Μετά το 1986  η ΟΚΕΣΑ πρωτοστάτησε σε δύο μεγάλους, μη συνήθεις, αγώνες με ευρύτερες πολιτικές και κοινωνικές διαστάσεις και έξω από τα ελληνικά σύνορα.
Πρόκειται για τη μη βοθροποίηση του Ποταμού Καλαμά  και τη λεγόμενη Βασιλική Περιουσία. Συγκεκριμένα:
* Οι πρωτόγνωροι πολύμηνοι αγώνες της  Θεσπρωτίας, με περιοδική συμμετοχή της Κέρκυρας, να μη γίνει βόθρος ο Π. Καλαμάς και η θαλάσσια περιοχή Κέρκυρας-Θεσπρωτίας από τα λύματα των Ιωαννίνων, αναπτύχθηκε παράλληλα και στην Αθήνα   από την ΟΚΕΣΑ και τους Απόδημους Θεσπρωτούς. 
Οι αγώνες πολύμορφοι, ασυνήθεις για τα κινήματά μας. 
Δε μείναμε στην Ελλάδα. Καταφύγανε και σε Ευρωπαϊκά όργανα με αποτέλεσμα την παραπομπή της Ελλάδας για μη προστασία του περιβάλλοντος. Η συνολική εξουσία αγρίεψε ακόμη περισσότερο.
* Οι δυναμικοί αγώνες να μην κλέψουν οι Γλίξμπουργκ περιουσία του λαού (ΜΟΝ ΡΕΠΟ-ΤΑΤΟΪ-ΠΟΛΥΔΕΝΔΡΙ) αναπτύχθηκαν από   την  ΟΚΕΣΑ, με πολλές μορφές, και στο κέντρο της Αθήνας έως και τη Νέα Υόρκη με τον εκεί Κερκυραϊκό Σύλλογο. Τα... παρεπόμενα, αυτονόητα. 

Αυτές οι    μορφές    αγώνων, τα σημαντικά αιτήματα, η έκταση και η προβολή τους, αναδείκνυαν/προέβαλαν και τον αυτόνομο ρόλο της ΟΚΕΣΑ. 
Τούτο όμως προκαλούσε ιδιαίτερα κυβερνήσεις και κόμματα/παρατάξεις που σπυριάζουν στο άκουσμα: "Αυτονομία".  
Όλοι  τούτοι  λοιπόν οι σημαντικοί αγώνες και επιτυχίες,  και μάλιστα με ικανή ενότητα  στο εσωτερικό της ΟΚΕΣΑ,     προκαλούσαν ποικίλες μεθοδεύσεις περιορισμού έως και εξαφάνισης αυτής της αυτονομίας και των εκφραστών της, ακόμη και με...  συμπορεύσεις ... αντιθέτων.

Και ναι μεν ο Σ. Καλούδης δεν  μπόρεσε να ανατρέψει  αμέσως  την Αυτονομία της ΟΚΕΣΑ, παρά τις συνεχείς προσπάθειες και   με τα... κάποια "κέρδη" το 1989. 
Όμως, βρήκε την πλήρη δικαίωση όταν, αρκετά αργότερα,  έκαναν επική επέλαση  αυθεντικοί Κερκυραιάρχες, οπλισμένοι με όλα τα  εξουσιαστικά μέσα  για  αξιοποίηση και "προσαρμογή"   κάθε συνείδησης (και... αριστερής). Συνεπικουρούμενοι  δε από... εχθρούς της Αριστερής Αυτόνομης δράσης, πέτυχαν  μακρόχρονη "συντριβή" της Αυτονομίας της ΟΚΕΣΑ. Και φυσικά, αναπηρικά  τραύματα στην  ΟΚΕΣΑ ].

Ε.  Η μετάταξη από τον Τεχνικό στον Επιστημονικό Κλάδο ΔΕΗ.
Γνώσεις-εμπειρίες-εξειδικεύσεις.

- Το 1988, μετά 6 χρόνια ως πτυχιούχος, μου έγινε μετάταξη στο επιστημονικό Προσωπικό ΔΕΗ.

[Διευκρινίζω ότι, μέχρι τη μετάταξη, εργαζόμουν ως τεχνικός, χωρίς καμιά διάκριση με τους συναδέλφους μου, και στις πλέον υποβαθμισμένες, μολυσματικές και επικίνδυνες εργασίες (εναέρια, υποσταθμούς κλπ)]. 

 

- Μετατέθηκα, το 1988, στη Δ/νση Ασφάλισης Προσωπικού (ΔΑΠ/ΔΕΗ).

Όμως, χωρίς αντικείμενο. 

- Ευτύχημα, στον Τομέα Προσωπικού που τυπικά εντάχθηκα,  υπήρχε το Τμήμα των Εργατικών Ατυχημάτων.

Τούτο προκάλεσε το ιδιαίτερο ενδιαφέρον μου γνωρίζοντας τη διάσταση του αντικειμένου και  τη μεγάλη σημασία σε   μια τεράστια επιχείρηση όπως η ΔΕΗ.

Εδώ  θα κάνω μια, λίγο εκτενή,  διευκρινιστική παρένθεση, αναγκαία για τα προηγούμενα αλλά και όσα θα ακολουθήσουν: 

- Θεωρώ τον εαυτό μου αυτοδίδακτο (όπως  βέβαια και   αυτοδημιούργητο στα πάντα).    Και αυτό γιατί:
* Οι πανεπιστημιακές σπουδές μου, λόγω... εξορίας στη  Ρόδο,  ολοκληρώθηκαν με    τις μεγάλες  ελλείψεις της μη παρακολούθησης μαθημάτων.   
Είχαν  προηγηθεί:
* Δημοτικό, με μόνο το αναγνωστικό, κάτω από ιδιαίτερα σκληρές συνθήκες και  κάνοντας όλες τις  αγροτικές δουλειές.
* 4ετής νυχτερινή Τεχνική Σχολή μετά το δημοτικό, αλλά εργαζόμενος σκληρά, σχεδόν πάντα σε δύο δουλειές, και ολονύχτια. 
* Γυμνάσιο στα 17 μου: 3 τάξεις πρωινές  αλλά με  ταυτόχρονη απογευματινή ή και νυχτερινή  εργασία  και 3 τάξεις στο στρατό χωρίς παρακολούθηση μαθημάτων,  με εξετάσεις κάθε  Ιούνιο.   

Αυτονόητο λοιπόν, παρά τις ιδιαίτερες  προσπάθειες, ο πλούτος των σχολικών γνώσεων να μην είναι ο επιθυμητός.
Όμως,  υπήρχε ο μεγάλος πλούτος των γνώσεων/εμπειριών   από τη συνολική  πολύμορφη προσυνδικαλιστική  πορεία και, ακολούθως, την πολιτικοσυνδικαλιστική.

[Σημειώνω πως,  από... μπουσούλισμα και σε όλη την προΔΕΗκή ζωή μου, ταυτόχρονα με τα σχολεία,  έκανα πολλές δουλειές  (αγροτικές, πραματσούλης, πωλητής, διανομέας, γκαρσόνι, ξενοδοχοϋπάλληλος, οικοδόμος...) και σε πολλούς εργοδότες. Και φυσικά, 28 μήνες θητεία στην Αεροπορία].  

- Από αρχής στη  ΔΕΗ,  επεδίωκα να αυξάνει συνεχώς αυτός ο πλούτος γνώσεων/εμπειριών.  
Δεν ήταν μόνο  η    συμμετοχή μου, και με  ρόλους    στην οργάνωση,   στα  ποικίλα σημαντικά συνέδρια    της ΓΕΝΟΠ, ΕΤΕ, ΟΚΕΣΑ κλπ,  αλλά παρακολουθούσα πάντα πάρα πολλά συνέδρια, ημερίδες, σεμινάρια της ΔΕΗ και ευρύτερα.
Έτσι,  απέκτησα επιπλέον μια πολύ καλή γνώση/εμπειρία  και για τη συνολική ΔΕΗ. Φυσικά, και για τα θέματα  της προστασίας των εργαζόμενων και των συνθηκών εργασίας που... συνάντησα  όταν βρέθηκα στη ΔΑΠ/ΔΕΗ  .

Η γνώση για μένα (τον  αυτοδημιούργητο και αυτοδίδακτο) είναι διαρκής σκοπός και δύναμη.  

(Αξιολογώ  να σημειώσω εδώ ότι, το 1975!!!, μόλις...ξενιτεύτηκα στην Αθήνα, παράλληλα με την εργασία στου Παυλίδη αλλά και μετά που με απέλυσε, φοίτησα σε  Ιδιωτική Σχολή με αντικείμενο,  το παντελώς άγνωστο τότε,  πληροφορική- ηλεκτρονικοί υπολογιστές). 

- Αξίζει ιδιαίτερα  να επισημανθεί πως το Συνδικαλιστικό Κίνημα, ειδικά στη ΔΕΗ,  μετά τη δικτατορία έως και το 1985,  λόγω αυξημένης ταξικής συνείδησης και, ακόμη, μη υποταγής, μη διαφθοράς και ενσωμάτωσής του, ανέλυε, προέβαλε και διεκδικούσε αγωνιστικά  ευρύτερα πολιτικά, κοινωνικά  και εργατικά θέματα. Ανέλυε έως και το διεθνές περιβάλλον μέσα στο οποίο καλούταν να δράσει. Επίσης, επεξεργαζόταν και προέβαλε σαφείς θέσεις για την οργάνωση, λειτουργία, ανάπτυξη ευρύτερα  και βέβαια της ΔΕΗ.  Ακόμη,  ανέλυε και αναδείκνυε αντιλαϊκές/αντεργατικές πολιτικές,     κατήγγειλε μεγάλα σκάνδαλα, ειδικά  για   μονάδες παραγωγής  δισεκατομμυρίων. Αλλά και... σκανδαλάκια   που... στόλιζαν και με... σαλέ την Ελβετία. 

(Βέβαια αργότερα,  από την ενσωματωμένη υπηρετική συνδικαλιστική ελίτ, τα... σαλέ αλλά  και τα πολύ... μεγάλα σκάνδαλα θεωρούνται... φυσιολογικά.  Εκτός πλήθος άλλων περιπτώσεων, πριν λίγα χρόνια,   ένας ξεναγός έδειξε σε ΔΕΗτες, στο κέντρο του Λονδίνου, πολυτελές διαμέρισμα, ιδιοκτησίας... Προέδρου;;; ΓΕΝΟΠ).

Όλη λοιπόν η  ΤΟΤΕ   συνδικαλιστική παραγωγή  πολιτικής  και θέσεων σε συνδυασμό με τους αγώνες    (πριν ξεκινήσει και για τη   ΓΕΝΟΠ το  κατρακύλισμα και φθάσει, σήμερα,  στον αντίποδα), δεν ισχυροποιούσαν μόνο γνωσιακά  όλα τα συνδικαλιστικά στελέχη  αυξάνοντας σημαντικά τη δυναμική και τις προσφορές τους.     Έκαναν  τη ΓΕΝΟΠ, το ΣΚ γενικά   πιο αποτελεσματικό, συνεπή ταξικό, υπεύθυνο, σεβαστό, πειστικό.

(Είναι απαράβατος κανόνας, κυρίως για την Αριστερά και  τον ταξικό  Συνδικαλισμό:   Εκείνο που πείθει, αγκαλιάζεται και παράγει δεν είναι απλώς ο σχολιασμός,  η αντίδραση, η άρνηση αλλά οι θέσεις.  Και μάλιστα  συγκεκριμένες, σαφείς θέσεις,  με  στρατηγικές και προγράμματα.        Και φυσικά  για το παρόν όχι το άγνωστο μέλλον.  Αυτά που σε... εκθέτουν στο κάθε τώρα και σε υποχρεώνουν  να αποδείξεις τη συνέπεια την ίδια στιγμή  και όχι αναβάλλοντας  στο άπειρο). 

 

- Εκτός   των παραπάνω, αλλά και πολλών  άλλων, κομβικό για την περίοδο εκείνη ήταν το πολύ σημαντικό 3ήμερο Διεθνές Συνέδριο της ΓΕΝΟΠ, το 1982, με θέμα "Εργατική Συμμετοχή, Κοινωνικοποίηση, Αυτοδιαχείριση".  
Το μεγάλο ενδιαφέρον, η  ευρεία συμμετοχή και η πλούσια θεματολογία, δημιούργησαν πρωτόγνωρες συνθήκες πολιτικού   διαλόγου και προβληματισμού στα πλαίσια της Αριστεράς, κυρίως λόγω της  αρτιδιακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.  

(Αξίζει να σημειωθεί ότι τότε κυκλοφορούσε έντονα ότι  οι βιομήχανοι είχαν εξαπολύσει τα λαγωνικά τους να αναζητήσουν βιβλία και θεωρίες για την Αυτοδιαχείριση, αναμένοντας τη... σοσιαλιστική επίθεση της αριστερής,  του ΠΑΣΟΚ, κυβέρνησης).

- Προσωπικά, εκτός από τη συγγραφή του κύριου μέρους της εισήγησης της ΕΤΕ ΔΕΗ, για το Συνέδριο, είχα και την επιμέλεια της έκδοσης του σχετικού Βιβλίου στην ΤΥΠΟΕΚΔΟΤΙΚΗ (ΚΚΕ).

 

- Επίσης, ιδιαίτερο ρόλο είχα στην υλοποίηση της πολύ σημαντικής Συλλογικής Σύμβασης στη ΔΕΗ  του 1982 για τα πειραματικά Εργατικά Συμβούλια, τη μονιμοποίηση 7 χιλιάδων  πολύχρονων  συμβασιούχων,     του πρωτόγνωρου  εκπαιδευτικού προγράμματος.   
Επίσης, της "προληπτικής ιατρικής" με ιδιαίτερα αποτελέσματα. 
Λόγω και αυτών των γνώσεών μου, προσκαλούμουν  και ως εισηγητής στις Σχολές  σε θέματα οργάνωσης της ΔΕΗ,  δικαιώματα εργαζόμενων,  ασφαλιστικά, ασφάλεια εργασίας και εργατικά ατυχήματα. Είναι αυτονόητο ότι οι εισηγήσεις δεν ήταν τυπικές και εμπεριείχαν τη δυναμική της κριτικής και αλλαγής σε κάθε τομέα.    

Όλα λοιπόν τα παραπάνω,  δεν ενίσχυαν απλώς τις ευρύτερες γνώσεις, εμπειρίες  και ενίσχυαν τη δυναμική μου.  
Για τη ΔΕΗ η εξειδίκευση γινόταν  πλήρης όχι μόνο για την υπάρχουσα λειτουργία της αλλά, κυρίως, διαμόρφωνα θέσεις για τον κοινωνικό  ρόλο της, την οργάνωση, την ανάπτυξη  και  τη συνολική της πορεία.  Και φυσικά, την Αυτοδιαχειριστική και Κοινωνικοποιημένη.

(Γιαυτό και έκρινα αναγκαία τούτη την.. παρένθεση).

  

Ζ. ΔΑΠ/ΔΕΗ: 
Αυτοβουλία-Σύγκρουση
και πλήρης Ψυγειοποίηση

- Προανέφερα ότι στη ΔΑΠ/ΔΕΗ (μετέπειτα ΟΑΠ...) τοποθετήθηκα το 1988, μετά τη μετάταξη από τεχνίτης στο επιστημονικό προσωπικό, αλλά χωρίς αντικείμενο. 

 Όμως,   η συνολική μου πορεία, και στη ΔΕΗ , δεν μου επέτρεπε να αποδεχθώ το ρόλο παθητικού εργαζόμενου. 

Γνώσεις, θέληση και Αριστερή-Ταξική συνείδηση με "έσπρωξαν" να ασχοληθώ αυτοβούλως με τα Εργατικά Ατυχήματα, στο Γραφείο Έρευνας Εργατικών Ατυχημάτων . 

(Τότε, ούτε μπορούσα να διανοηθώ που θα οδηγούσε αυτή η αυτοβουλία.  Φυσικά, μήτε η Ιεραρχία κλπ προέβλεψε).

- Σταδιακά συγκροτήθηκε το  Γραφείο Εργατικών  Ατυχημάτων έχοντας ως  πυρήνα και νέους εργαζόμενους  με ευαισθησία και θέληση.

Η δράση του ήταν πολύπλευρη και πολυεπίπεδη. 

Φυσικά, δεν ήταν αποτέλεσμα μιας εκφρασμένης και υλοποιούμενης βούλησης της Διοίκησης και του Συνδικαλισμού  ΔΕΗ. 

Αντίθετα, ήταν μια οργανωμένη επιδίωξη του Γραφείου Εργατικών Ατυχημάτων της ΔΑΠ,  να  ενεργοποιήσει και προσαρμόσει   τη Διοικητική και Συνδικαλιστική βούληση, συνολικά της  ΔΕΗ.

(Όταν διαμορφώνεται  βούληση που εμπεριέχει,  ουσιαστικές, πολιτικές προστασίας από εργατικά ατυχήματα και επαγγελματικές ασθένειες, σημαίνει ότι αλλάζει η φιλοσοφία, η οργάνωση και η λειτουργία κάθε   επιχείρησης. Και φυσικά,  της ΔΕΗ!

Όταν δε αυτή η προστασία είναι και διαρκής συνδικαλιστική  επιδίωξη, τότε μιλάμε για σαφή ταξική συνείδηση και προσήλωση.

Αυτά έβαλε ως στόχο, ΑΥΤΟΒΟΥΛΑ,  το  Γραφείο Εργατικών Ατυχημάτων της ΔΑΠ/ΔΕΗ.

Η σύγκρουση, αναπόφευκτη!)

- Είναι γεγονός ότι, αρχικά, προκλήθηκε αμηχανία και στη  Διεύθυνση της ΔΑΠ μα και στην ιεραρχία της ΔΕΗ. 
Η δυναμική που αναπτύχθηκε  από το ξεκίνημα, η  συνολική προϊστορία μου αλλά και η  μη έγκαιρη εκτίμηση της διάστασης των αυτόβουλων πρωτοβουλιών, εμπόδισαν να σταματήσουν, έγκαιρα, την ασυνήθη  δυναμική που αναδυόταν από το Γραφείο Ατυχημάτων.

- Η Διεύθυνση ΔΑΠ λάμβανε και υπέγραφε πρωτόγνωρες αυστηρές εγκύκλιες, οδηγίες και επιστολές προς όλες τις μονάδες της ΔΕΗ με ενημερωτικό χαρακτήρα αλλά και "απειλητικό"  για τις ευθύνες διευθυντών και αρμόδιων που  δεν  αναγγέλλουν ατυχήματα και δεν  ολοκληρώνουν τις διαδικασίες.

- Είναι γνωστό ότι οι εργοδότες και οι  διευθυντές μονάδων, στο δημόσιο και πολύ περισσότερο στον ιδιωτικό τομέα,   δεν επιθυμούν να καταγράφονται ατυχήματα στις επιχειρήσεις τους. 
Η μη αναγγελία λοιπόν ή το αράχνιασμα  φακέλλων,  ακόμη και πολύ σοβαρών   ατυχημάτων, είναι προσφιλής πρακτική. 
Η ΔΕΗ δεν εξαιρείται  από αυτόν τον απόλυτο κανόνα. 

Η ασυνήθης όμως και έντονη δραστηριότητα  του Γραφείου Εργατικών Ατυχημάτων προκάλεσε αναστατώσεις αφού, έβγαζε από τα ντουλάπια ποικίλους... σκελετούς  και έτσι  αναδείκνυε  αυτήν την αρνητική πρακτική   και εντός ΔΕΗ.
Παράλληλα αναδείκνυε και την  ευθύνη του Συνδικαλιστικού Κινήματος το οποίο... ικανοποιούταν από τις τυπικές  διαδικασίες του Τομέα Πρόσληψης Ατυχημάτων της ΔΕΚΠ/ΔΕΗ, αν και στελέχη του επιθυμούσαν ουσιαστικό το ρόλο τους.

[Ο Τομέας Πρόσληψης Ατυχημάτων είναι περισσότερο  μια βιτρίνα  της ΔΕΗ για  τυπικό προληπτικό   ενδιαφέρον. Μια ομπρέλα προστασίας των Διοικήσεων αλλά και του συνδικαλιστικού αυτοβαυκαλισμού.   
Όμως, ο Τομέας Πρόληψης   δεν μπορεί να αποδείξει ουσιαστικό ενδιαφέρον (το ίδιο βέβαια και το Γραφείο Έρευνας αν μένει στην, επιθυμητή,  τυπική διεκπεραιωτική διαδικασία).  
Οι επιπτώσεις, οικονομικές και κοινωνικές για εργαζόμενους και ΔΕΗ  από τα ατυχήματα και τις επαγγελματικές  ασθένειες, ούτε καταγράφονται μήτε αναδεικνύονται.
Ουδέποτε προβλήθηκε το οικονομικό κόστος στη ΔΕΗ και η σύγκριση με το κόστος  να είναι  οι συνθήκες εργασίας   προστατευτικές.
Ουσιαστικά,  ο Τομέας Πρόληψης, μετά την αναγγελία (και αν τις λαμβάνει όλες), δε γνωρίζει επίσημα την εξέλιξη του Ατυχήματος. Αν δηλ. καταλήγει  σε λίγο ή  πολύ σοβαρό ή  και θανατηφόρο. Αν προκαλεί μερική ή ολική ανικανότητα. Ημερασθένειες και κόστος θεραπείας. Ούτε  αν χαρακτηρίστηκε εργατικό.
Για δε  τις επαγγελματικές ασθένειες, έχει... πλήρη άγνοια. Μόνο... τυχαία μαθαίνει. 
  Κανονικά, ο Τομέας Πρόσληψης  της ΔΕΚΠ και το Γραφείο Έρευνας της  Ασφάλισης έπρεπε να είναι ενιαία διεύθυνση.
Δυστυχώς, βρήκαν  πλήρη άρνηση προσπάθειες  και εισηγήσεις μου   να λειτουργούν, τουλάχιστον, με κοινό συνδεδεμένο μηχανογραφικό, να συντονίζονται ώστε να έχουν κοινά και  αλληλοσυμπληρούμενα στοιχεία και να προστίθενται, αυτόματα, οι χαρακτηρισμοί  και φυσικά τα στοιχεία από τους Κλάδους Συντάξεων και Υγείας για συντάξεις, ημερασθένειες, κόστος θεραπείας  κλπ].  

- Εκτός από τα σεμινάρια, το Γραφείο Ατυχημάτων της ΔΑΠ  οργάνωνε ή συμμετείχε σε συγκεντρώσεις στις  μονάδες για ενημέρωση των εργαζόμενων και των Τεχνικών Ασφάλειας,  σχετικά με τα δικαιώματά, τις ευθύνες  και τις διαδικασίες.

- Μεγάλη ήταν η μάχη που δόθηκε για την  αναδιαμόρφωση των ειδικών  Μόνιμων Οδηγιών (ΜΟΔ), έχοντας απέναντι υπηρεσιακά στελέχη της ΔΕΗ αλλά και την  προκλητική  (συνειδητή;) αδιαφορία της ΓΕΝΟΠ μα και του αφυδατωμένου πλέον ΚΕΣ (Κεντρικό Εργασιακό Συμβουλίο) .

Η μεγάλη "σύγκρουση", κατά τις διασκέψεις, έγινε και για την απαίτησή του Γραφείου Έρευνας Ατυχημάτων  να συμπεριληφθεί, στη ΜΟΔ για τα Εργατικά Ατυχήματα,  σαφώς και η Επαγγελματική Ασθένεια. 

Αυτή η επιτυχία αποτέλεσε μια πολύ σημαντική  εξέλιξη  και ανατροπή αφού η εργοδοσία, κρατική και φυσικά η ιδιωτική, εμποδίζει ποικιλοτρόπως τη γνωστοποίηση ατυχημάτων και φυσικά, πολύ περισσότερο,  των  επαγγελματικών ασθενειών.
Έτσι,  άρχισαν να κατατίθενται αιτήματα  να ερευνηθούν  παθήσεις, ακόμη και παλιές, και  να χαρακτηριστούν επαγγελματικές  ασθένειες. 
Ήταν μια διαδικασία πρωτόγνωρη  και για το Γραφείο Έρευνας. Όμως, προκάλεσε και  μεγάλες αντιδράσεις Μονάδων που έφταναν έως και την άρνηση να... συνεργαστούν.   

-  Σε  κάποια φάση με έκαναν μέλος (τυπικά αναπληρωματικό, ουσιαστικά τακτικό)  της 3μελούς Επιτροπής Έρευνας Εργατικών Ατυχημάτων  η οποία, με το Γραφείο,  ερευνά και εισηγείται στο   Συμβούλιο Ασφάλισης  να αποφασίσει το χαρακτηρισμό ατυχημάτων ως εργατικών και ασθενειών ως επαγγελματικών. 
Αυτό συνέβαλε στο να έχω και εισηγητική παρουσία στο Συμβούλιο Ασφάλισης.  
Η  παρουσία όμως ήταν "ουσιαστική" και δυναμική γιαυτό,    σταδιακά, προκάλεσε "αντιδράσεις". 
Σημειώνεται πως  δεν... περιβαλλόμουν και  με το... κύρος αξιωμάτων,  ιεραρχίας.  
 

 - Η πλατιά ενημέρωση των εργαζόμενων  και ο... ζήλος του Γραφείου να απαιτεί (κυρίως γραπτά) την αναγγελία των ατυχημάτων ή ασθενειών  και ακολούθως την ολοκλήρωση των φακέλλων  (και μάλιστα με κοινοποιήσεις μέχρι τη Διοίκηση ΔΕΗ και στα Συνδικάτα),  προκαλούσαν σταδιακά αντιδράσεις  από διευθύνσεις μονάδων και ιεραρχία.
Αποκαλύπτονταν γεγονότα και "δημοσιοποιούνταν" ευθύνες σε όλα τα επίπεδα.  

Υπήρχαν μέχρι και θανατηφόρα ατυχήματα που δεν είχαν αναγγελθεί ποτέ ή ήταν ελλιπείς οι φάκελλοι. 

Το σημαντικότερο, για πρώτη φορά εργαζόμενοι ή και συνταξιούχοι με ασθένειες σοβαρότατες, γνώριζαν την έννοια   της επαγγελματικής ασθένειας και έκαναν αιτήσεις να ξεκινήσει η διαδικασία έρευνας και χαρακτηρισμού. Οι αντιδράσεις εδώ γίνονταν έντονες. 

Αξίζει να σημειωθεί ότι οι συνδικαλιστικές ελίτ, ενώ λάμβαναν όλα τα ενημερωτικά κείμενα, ουδέποτε έδειξαν να... συγκινούνται ή να ζητούν περισσότερη ενημέρωση. Αντίθετα, έδειχναν να ενοχλούνται από τη δράση του Γραφείου Έρευνας που παρατάραζε τα... λιμνάζοντα.    

- Εκείνο που διαπιστώθηκε επιπλέον ήταν πως,  χήρες και ορφανές, "απελευθερώθηκαν" από  τις... ευγενείς... απαιτήσεις παραγόντων που, αντί των σαφών δικαιωμάτων,  προσέφεραν ελπίδες και υποσχέσεις προστασίας. 

  

- Στα σεμινάρια που συμμετείχα ως εισηγητής και στις ενημερώσεις, δεν ανέλυα μόνο τις έννοιες Εργατικού,  Επαγγελματικής και τις διαδικασίες που πρέπει να ακολουθούνται αλλά ασκούσα και έντονη κριτική   καταλογίζοντας  ευθύνες στην διοικητική ιεραρχία της ΔΕΗ, στα συνδικάτα και στο Κεντρικό Εργατικό Συμβούλιο. 

Η αναστάτωση συνολικά στις μονάδες και στην ιεραρχία

 της ΔΕΗ άρχισε να γίνεται και... ανησυχία.

Αντιλήφθηκαν το "λάθος" να ανεχθούν  την αυτοβουλία  όχι μόνο να εργάζομαι αλλά και να έχω σημαντικές πρωτοβουλίες,  αντί του... ψυγείου που μου επιφύλασσαν.  

Ο  Δ/ντής ΔΑΠ με απείλησε ότι "ανοίγεις τους ασκούς του Αιόλου", ειδικά για τις επαγγελματικές ασθένειες. 

Η παρουσία μου δε, ως εισηγητής,   στο Συμβούλιο Ασφάλισης  γινόταν όλο και πιο ενοχλητική λόγω... ύφους και τεκμηρίωσης.

- Είναι χαρακτηριστικό ακόμη  ότι,  όχι μόνο σταδιακά κόπηκα από εισηγητής στις Σχολές αλλά,  όταν γινόταν συνδικαλιστικά σεμινάρια  για τα ατυχήματα (ειδικά της ΕΤΕ, καλοπληρωμένα από ΔΕΗ),     όχι μόνο δεν με καλούσαν  αλλά δεν καλούταν  ούτε η ΔΑΠ,   αφού  δεν ήταν σίγουροι ότι  θα αποκλειστώ.

- Παράλληλα, η γενική  συνδικαλιστική παρουσία  μου ήταν συνεχής.  
Ιδιαίτερα, στο Τοπικό Εργασιακό Συμβούλιο ΔΑΠ (ΤΕΣ), διαμορφώθηκαν συνθήκες  συμπόρευσης και δράσης σε όλα τα θέματα με θέσεις,  προτάσεις, ποικίλες εκδηλώσεις  αλλά και αγώνες. 
Αντιδράσεις είχαν προκληθεί όταν,  σε εκδήλωση,   εκφράστηκα με τον  ίδιο σεβασμό προς τους εργαζόμενους χωρίς "διακρίσεις" με στοιχείο την... κατηγορία. 

Ήταν φυσικό λοιπόν,   όλη παραπάνω  παρουσία-δράση-στάση, να προκαλούν  τις αντιδράσεις από  ιεραρχία και  συνδικαλιστική ελίτ/εξουσία.

Η ελίτ της ΓΕΝΟΠ μάλιστα δίσταζε να έλθει στη ΔΑΠ για ενημερώσεις: "Φοβούνται! Δε θέλουν να έλθουν σε δημόσια αντιπαράθεση μαζί σου", μου απάντησαν σε σχετική ερώτηση.

 

Τελικά, μια ωραία μέρα (νομίζω το 1997), δέχτηκα

 "απρόσμενη επίσκεψη" όπου μου... μεταφέρθηκε η

 εντολή να παραδώσω τους φακέλους που

 επεξεργαζόμουν για τις εισηγήσεις στο ΣΑ αλλά και

 να μην ασχολούμαι πλέον με το Γραφείο

 Ατυχημάτων.

Για μένα ήταν κάτι αναμενόμενο και μάλιστα ότι είχε... αργήσει.

Όταν συναντιόνται, σε κοινό σκοπό,  η εργοδοτική/ιεραρχική  και συνδικαλιστική εξουσία, έχουμε την πλέον αδίστακτη εξουσιαστική στάση. 

Αλίμονο στο... στόχο.

Αυτές οι συμπορευόμενες ΔιευθυντικοΣυνδικαλιστικές ελίτ διαπνέονται από μια διαστροφή καταστροφής του άλλου, των άλλων.
 Η εκμετάλλευση και κακοποίηση των άλλων γίνεται μόνος  σκοπός. 
Τα μέσα και οι μέθοδοι, άπειροι.

Έκτοτε, λοιπόν, έως το 2007 που συνταξιοδοτήθηκα, η

  ψυγειοποίηση  ήταν  απόλυτη.

Η ψυγειοποίηση δεν είναι μόνο μέθοδος παραγκωνισμού, εκδικητικής βούλησης, πολιτικής τιμωρίας, αρπαγής θέσης αλλά και σωματικής-ηθικής εξόντωσης.

Ήταν αυτονόητο λοιπόν ότι δε θα δεχόμουν ποτέ την παθητικότητα, την αδράνεια. 

Η ιδιαίτερα πολύ ξεχωριστή, μη συγκρίσιμη,   συνολική (και ΑΡΙΣΤΕΡΗ)  πορεία μου στη ζωή από πάρα πολύ μικρός (αλήθεια, δεν  κομπάζω μήτε... δραμάκι!),  με έχει διδάξει πλείστα και με ατσάλωσε  με σημαντικές δυνάμεις.

Έτσι, με την έναρξη της δεύτερης και απόλυτης πλέον ψυγειοποίησης, αντί... μελαγχολίας, πέρα από τη γενικότερη αλλά και ειδική  κοινωνικοπολιτικοσυνδικαλιστική παρουσία μου,   ξεκίνησα τη συγγραφή λογοτεχνικών έργων, όλων των ειδών.

Παράλληλα με τα παραπάνω, συνεχίζουν   να δημοσιεύονται άρθρα μου με πολιτικά, κοινωνικά και συνδικαλιστικά θέματα σε κεντρικές εφημερίδες και περιοδικά (ενδεικτικά: Ελευθεροτυπία, ΝΕΑ, Οικονομικός Ταχυδρόμος, ΑΝΤΙ, Κερκυραϊκές...)

Βέβαια, δε σταμάτησα ποτέ να ενημερώνω παθόντες ή ενδιαφερόμενους για  ατυχήματα και ασθένειες καθώς και για τα συνολικά δικαιώματα.  
Επίσης,  να κατευθύνω στη διεκδίκηση, να συμβάλλω με τις γνώσεις και εμπειρία .

Και φυσικά, αν και δεν  ήμουν μέλος συνδικαλιστικού οργάνου, πέρα από την ενεργή συμμετοχή μου σε όλους τους αγώνες, δημοσιοποιούσα συχνά ανακοινώσεις και κείμενα με προτάσεις και γενική πολιτική κριτική. 

Και φυσικά, προτάσεις και  κριτική στη ΔΕΗ και στο Συνδικαλιστικό Κίνημα. 

Είναι χαρακτηριστικό το,  διαρκές επίκαιρο, κείμενο του 2002: "Το τέλος της ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ" ( http://users.tellas.gr/~zochios/11.htm)  που προκαλεί, έκτοτε, και  πρόσθετες εκδικητικές συμπεριφορές.

Η. Και κάποια από τα πάρα πολλά παρεπόμενα: 

- Πριν διαφανεί ικανά το πόσο  "επικίνδυνες"  ήταν οι  αυτοβουλίες μου, ένας... μεγαλόψυχος  διευθυντής ΔΑΠ (σήμερα, τηλεδεξιοπροπαγανδιστής)  μου ζήτησε να ετοιμάσω εισήγηση να αναβαθμιστεί  το Γραφείο σε Υποτομέα Ατυχημάτων. 
Όταν το ετοίμασα, μου είπε ότι θα   διορίσει εμένα ως Υποτομεάρχη. 
Του απάντησα με σαφήνεια ότι δε θα δεχτώ ποτέ διορισμό σε θέση ευθύνης. 
Θα αξιολογώ όμως εγώ πότε θα είμαι υποψήφιος σε προκηρυγμένη θέση, με  διαγωνισμούς. Τελικά η εισήγηση  έμεινε στο συρτάρι. 

( Σημειώνω πως, κατά την πρώτη και δεύτερη φάση της ψυγειοποίσης,  υπέβαλα πολλές αιτήσεις συμμετοχής σε προκηρύξεις θέσεων,  έως και Γενικού Διευθυντή ΔΕΗ.  

Τα... αποτελέσματα, αυτονόητα.

Και φυσικά, "κόπηκα" και από την "εθελουσία έξοδο). 

- Και μια καθοριστική σύμπτωση: 
Ο τελευταίος διευθυντής μου ήταν ο ίδιος (και με  τον... ίδιο ζήλο) που,  το 1976, εκφράζοντας με πάθος την τότε... βούληση,   μεθόδευσε την εξορία μου στη Ρόδο (ως "τιμωρία" λόγω της ιδιαίτερης και αυτόνομης συνδικαλιστικής δράσης στη Σχολή).   Και ο ίδιος  που, μετέπειτα, εξέφραζε και υλοποιούσε ταυτόχρονα  την άρνηση της μη μετάθεσής μου στην Αθήνα για να μπορώ να σπουδάζω ουσιαστικά. 
Ο τότε ΓΔ Κελέκης, περιέργως,  μου είχε δώσει μια γλαφυρή περιγραφή αυτών των... τιμωρητικών δυνάμεων, τη βούληση των οποίων εξέφραζε ο του Προσωπικού Δ/ντής. 

ΠΗΓΗ:  ΑΥΤΕΝΕΡΓΟΣ