Ο λαϊκός παράγοντας μπορεί να γίνει καταλύτης εξελίξεων με ενωτική δράση κι όχι με λασπολογία και επιθέσεις.

Η πολιτική επιλογή του ΚΚΕ και της ΚΝΕ να συγκρουστούν με τέτοιο τρόπο με τη ριζοσπαστική αντικαπιταλιστική αριστερά μέσα στα πανεπιστήμια καθρεφτίζει τις σπασμωδικές κινήσεις μίας πολιτικής οργάνωσης που δε βλέπει τον εχθρό εκεί που πραγματικά είναι, δε στρέφει τα βέλη της εκεί αλλά στ' αριστερά της, στις άλλες δυνάμεις του κινήματος. 

 

Το τελευταίο διάστημα γίνονται ορισμένα αισιόδοξα βήματα συνάντησης και κοινής δράσης των μαχόμενων δυνάμεων του κινήματος και της Αριστεράς, τόσο σε γειτονιές και χώρους δουλειάς όσο και σε κεντρικό επίπεδο, στο μέτωπο των πλειστηριασμών, στους συνταξιούχους, τον αντιφασιστικό-αντιρατσιστικό αγώνα, την ανάπτυξη της Αντι-ΕΕ πάλης, χαρακτηριστική η κοινή ανακοίνωση για τα 60 χρόνια της ΕΟΚ. Σημαίνοντα ρόλο παίζει κι η πρόσφατη πολιτική πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για κοινό βηματισμό των μαχόμενων δυνάμεων του κινήματος για την οργάνωση της μάχης απέναντι στις διαπραγματεύσεις κυβέρνησης, ΕΕ και ΔΝΤ και το μπλοκάρισμα των προωθούμενων μέτρων.

Οι πρωτοβουλίες αυτές, με όλες τις αδυναμίες και τις αντιφάσεις τους, επηρεάζουν τις συζητήσεις των αγωνιστών του κινήματος, συμπεριλαμβανομένων και αυτών του ΚΚΕ και της ΚΝΕ. Στις σημερινές δυσκολίες για την ανάπτυξη των αγώνων και το ανέβασμα της λαϊκής αυτοπεποίθησης οι ενδοκινηματικές έχθρες και η κομματική περιχαράκωση αντικειμενικά λειτουργούν ανασταλτικά στην όποια προσπάθεια μαζικής συσπείρωσης και οργάνωσης των εργαζομένων και της νεολαίας για να ανατραπεί η κοινωνική λαίλαπα που ετοιμάζεται από τις δυνάμεις του κεφαλαίου.

 

Μέσα σε αυτή την κατάσταση, την Πέμπτη 23 Μάρτη συντελέστηκε μία μαζική επιδρομή νεολαίων της ΚΝΕ απέναντι στα σχήματα της ΕΑΑΚ και σε αγωνιστές των σχολών της Φυσικομαθηματικής Αθηνών και του Μετσόβιου Πολυτεχνείου, για την οποία πέρα από σχεδιασμό και συμμετοχή εξωσχολικών καταγγέλλονται μέχρι και κλοπές κινητών και προσωπικών αντικειμένων. Είναι πασιφανές πως καταδρομικού τύπου επιθέσεις τέτοιου είδους είναι καταδικαστέες, δε συνάδουν με τον πολιτισμό και τις πράξεις των κομμουνιστών, αποτελούν βία και πρακτική αστικού τύπου.

 

Τα γεγονότα αυτά με την προκειμένη ένταση και δεδομένου της χρονικής στιγμής που πραγματοποιήθηκαν, είναι προφανές ότι δεν αποτελούν έναν τυχαίο παρορμητισμό μερικών μελών αλλά αντίθετα καταδεικνύουν κεντρική επιλογή τουλάχιστον τμημάτων της ηγεσίας. Η πολιτική επιλογή του ΚΚΕ και της ΚΝΕ να συγκρουστούν με τέτοιο τρόπο με τη ριζοσπαστική αντικαπιταλιστική αριστερά μέσα στα πανεπιστήμια καθρεφτίζει τις σπασμωδικές κινήσεις μίας πολιτικής οργάνωσης που δε βλέπει τον εχθρό εκεί που πραγματικά είναι, δε στρέφει τα βέλη της εκεί αλλά στ' αριστερά της, στις άλλες δυνάμεις του κινήματος.

 

Η ολοκλήρωση της αξιολόγησης από τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που θα οδηγήσει σε 4^ο μνημόνιο και σε όξυνση της επιδρομής του κεφαλαίου, αποτελεί ένα σκόπελο για τις μέχρι τώρα διασπασμένες δυνάμεις του μαζικού κινήματος. Το μίγμα απογοήτευσης και θυμού που συσσωρεύεται στο κοινωνικό πεδίο, το «δε πάει άλλο» του λαού αναζητά απαντήσεις από τις πρωτοπορίες του νεολαιίστικου και λαϊκού κινήματος και προφανώς αδυνατεί να τις βρει στη γραμμή «κοινωνικής ομαλότητας» και την παραπομπή της λύσης στη «λαϊκή εξουσία» του ΚΚΕ. Γίνεται ξεκάθαρο πως το ΚΚΕ πιέζεται από αυτές τις διεργασίες αλλά και τους προβληματισμούς που κατά συνέπεια λαμβάνουν χώρα και στο ίδιο το εσωτερικό του κόμματος. Η μέθοδος της στοχοποίησης του «εξ αριστερών εχθρού», πολλές φορές με περισσότερη οξύτητα απ’ ότι του κοινού αντίπαλου στρατοπέδου, εν όψει μάλιστα και συνεδρίου του κόμματος αποτελεί εύκολη λύση για την «επαναστράτευση» των μελών, ειδικά όταν αφορά νεολαίους.

 

Η Αριστερά που θα μπορεί να υπηρετήσει τις ανάγκες της εργατικής τάξης, του λαού και της νέας γενιάς σήμερα, δε χωρά σε ενδοαριστερούς εμφυλίους και σε τακτικές βίας αστικού τύπου. Είναι αυτή η Αριστερά που δε θα παραιτηθεί από την πολιτική κι ιδεολογική διαπάλη και τη μάχη για την ηγεμονία, αλλά ταυτόχρονα θα θέσει με δημοκρατικούς όρους την ανάγκη πολιτικής συνεργασίας των ριζοσπαστικών, αντικαπιταλιστικών και κομμουνιστικών δυνάμεων με στόχο την αναγκαία αντεπίθεση των δυνάμεων της εργασίας.

 

Θα υπηρετεί, πέρα κι έξω από μικροηγεμονισμούς,  την οργάνωση, ανάπτυξη και την ανεξαρτησία του μαζικού κινήματος, το μόνο χώρο στον οποίο εν τέλει κρίνονται οι πρωτοπορίες και τα πολιτικά τους σχέδια. Η συγκρότηση του μετώπου των εργατικών και νεολαιίστικων δυνάμεων που θα εμποδίσουν το νέο μνημόνιο, θα οξύνουν την ταξική αντιπαράθεση και θα θέσουν τους όρους της συνολικής ρήξης με το ευρωμνημονιακό πλαίσιο αποτελεί σήμερα ανάγκη και προτεραιότητα.

 

Η αντικαπιταλιστική αριστερά δε θα πέσει στην παγίδα της περιχαράκωσης. Θα περιφρουρήσει τους αγωνιστές της, τη φωνή και τη δράση της στους μαζικούς φορείς. Η ανάγκη παραμένει, να χτυπήσουν τα σφυριά μαζί. Η κοινή συμπαράταξη μάχης των δυνάμεων της Αριστεράς στη βάση ενός πολιτικού πλαισίου που θα θέτει στο στόχαστρο το αστικό μπλοκ προβάλλοντας τις διεκδικήσεις των εργαζομένων αποτελεί πραγματική δυνατότητα και αναγκαιότητα για να δυναμώσει το εργατικό και λαϊκό μέτωπο της ανατροπής. Η ανάπτυξη αγωνιστικών δεσμών με το δυναμικό του ΚΚΕ και της ΚΝΕ που δίνει μάχες και αποκηρύσσει τις τακτικές λασπολογίας και επιθέσεων μπορεί να ευοδωθεί. Ο λαϊκός παράγοντας μπορεί να ξαναγίνει καταλύτης των εξελίξεων. Ο δημοκρατικός ανεξάρτητος συντονισμός όλων των σκιρτημάτων αντίστασης και πάλης των εργαζομένων και της νεολαίας αποτελεί προϋπόθεση για την ανάπτυξη, διάρκεια κι εμβάθυνση του αγώνα.

Α.Π

ΠΗΓΗ: - Kommon