Η παρακμιακή παράσταση «Περιφερειακό συμβούλιο – Επίσκεψη Σταθάκη στην Κοζάνη». Κοντή και επιλεκτική μνήμη…

Γράφει ο Νίκος Δινόπουλος

από: e-KOZANH

«Σε μια στιγμή κανείς δεν καταστρέφεται / Αργά γλυστράς στη συντριβή»

Έμιλυ Ντίκινσον

Μέχρι τώρα, κάθε βήμα «ιδιωτικοποίησης» -και της ΔΕΗ- άνοιγε και ανοίγει το δρόμο για ένα νέο και πιο επώδυνο βήμα «ιδιωτικοποίησης» (περισσότερα εδώ [1])… Αυτός είναι ο συνήθης φαύλος κύκλος, όπου στο κάθε βήμα «ιδιωτικοποίησης» το αποτέλεσμα, ο δήθεν «συμβιβασμός», γίνεται η αιτία που θα παράξει νέα δυσμενέστερα αποτελέσματα που θα απαιτήσουν νέο βήμα…, κι αυτό γίνεται από το 1990...

Οι «κομπάρσοι» της παρακμιακής παράστασης, «Περιφερειακό συμβούλιο – Επίσκεψη Σταθάκη στην Κοζάνη»

Ο ίδιος φαύλος κύκλος με το μνημόνιο ένα, το μνημόνιο δύο, το μνημόνιο τρία και οσονούπω και το μνημόνιο τέσσερα ή όπως αλλιώς το βαφτίσουν, με το καθένα να … δίνει «λύσεις»(;!) στα προβλήματα που δημιούργησε το προηγούμενο… Ο ίδιος φαύλος κύκλος στις εργασιακές σχέσεις, στην αγορά εργασίας, στην ανεργία, στο κοινωνικό σύστημα ασφάλισης, στις υπηρεσίες υγείας, στη δημόσια δωρεάν παιδεία…

Σ’ αυτό το πλαίσιο η παρακμιακή παράσταση «Περιφερειακό συμβούλιο – Επίσκεψη Σταθάκη στην Κοζάνη», του «θλιβερού θιάσου», των τοπικών κυβερνητικών - εργοδοτικών συνδικαλιστών (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΜΕΤΑ) – βουλευτών – πολιτευτών, των φορέων και άλλων παραγόντων, τα είχε όλα: «Εμπνευσμένα» αγωνιστικά συνθήματα, Κρητικές μαντινάδες, Πλήθος από δυνάμεις καταστολής και πιο «διακριτικά» -καλού κακού- από πίσω και τα ΜΑΤ, Λεκτικούς τσαμπουκάδες, Αγριάδες, Απειλές(;!) για κινητοποιήσεις, επικές ατάκες, Επικοινωνιακά τεχνάσματα με σοφιστείες και νοητικές ακροβασίες απείρου κάλους… Για όσους έχουν το κουράγιο, λεπτομέρειες στις τοπικές ιστοσελίδες εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ…

Όλος ο «θλιβερός θίασος» που στήριξε και στηρίζει την πολιτική των «ιδιωτικοποιήσεων», του «ανταγωνισμού» και της «ανάπτυξης», επανέλαβε σε διάφορες παραλλαγές τις απειλές για «σκληρούς και ανυποχώρητους αγώνες» -λέμε τώρα- (Δείτε και εδώ [2])… Επανέλαβε τις ίδιες σπαραξικάρδιες εκκλήσεις στους βουλευτές της Δυτ. Μακεδονίας που στηρίζουν τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, όπως και πριν στους βουλευτές που στήριζαν τη συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ… Σε επανάληψη και οι «συναισθηματικά φορτισμένες» εκκλήσεις στους τοπικούς πολιτικούς παράγοντες -εκλεγμένους και μη- στην περιφέρεια και τους δήμους, αλλά και στους φορείς της περιοχής μας να παρέμβουν στην κεντρική κυβερνητική – πολιτική εξουσία για να μην υλοποιηθεί «το έγκλημα [του] ξεπουλήματος της ΔΕΗ». Την κατάληξη όλων των αντίστοιχων «συναισθηματικά φορτισμένων» και σπαραξικάρδιων εκκλήσεων του παρελθόντος τη γνωρίζουμε στο δια ταύτα πολύ καλά όλοι μας…

Όλα αυτά, όχι για να μην περάσει «το έγκλημα [του] ξεπουλήματος της ΔΕΗ» όπως συνειδητά ψεύδονται, της ιδιωτικοποιημένης – διαμελισμένης πια ΔΕΗ.ΑΕ -(προφανώς για λόγους σκοπιμότητας διατηρείται ακόμα το «Δημόσια»)-, αλλά για να κερδίσουν πόντους στην επικοινωνιακή – προπαγανδιστική μάχη διατήρησης ή διεκδίκησης της κυβερνητικής εξουσίας «διαχείρισης» του αστικού κράτους, όταν και αν για τους δεύτερους.

Με αφετηρία το 1990 και μέχρι σήμερα, απέναντι στην αδυσώπητη επέλαση του νεοφιλελευθερισμού (περισσότερα εδώ [3]), ο κυβερνητικός - εργοδοτικός συνδικαλισμός (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΜΕΤΑ), στα «ένδοξα» χρόνια του «κοινωνικού εταιρισμού», των «κοινωνικών διαλόγων», της «ταξικής συνεργασίας», των «ιδιωτικοποιήσεων», του «ανταγωνισμού» και της «ανάπτυξης», έγραψε και γράφει «λαμπρές σελίδες δόξας» (περισσότερα εδώ [4])…

Αλλεπάλληλες ιδιωτικοποιήσεις - ξεπούλημα του δημόσιου - κοινωνικού πλούτου, απολύσεις, ανεργία, μειώσεις μισθών και συντάξεων, κατεδάφιση του Κοινωνικού Ασφαλιστικού Συστήματος και των υπηρεσιών υγείας, υπονόμευση – ξήλωμα της δημόσιας δωρεάν παιδείας και γενικά όλα όσα απαιτούνται για την απορρύθμιση, «απελευθέρωση» του καπιταλισμού από τις κρατικές παρεμβάσεις.

Η αδυσώπητη πραγματικότητα που βιώνουμε στο πετσί μας σήμερα δεν είναι ένα φυσικό φαινόμενο όπως η βροχή και δεν προέκυψε μέσα στο κενό. Είναι το αποτέλεσμα της ιστορικής εξέλιξης του ιμπεριαλιστικού ολοκληρωτικού καπιταλισμού και στη χώρα μας.

Είτε το θέλουμε, είτε όχι «οι άνθρωποι δημιουργούν την ίδια τους την ιστορία, τη δημιουργούν, όμως, όχι όπως τους αρέσει, όχι μέσα σε συνθήκες που οι ίδιοι διαλέγουν, μα μέσα σε συνθήκες που υπάρχουν άμεσα, που είναι δοσμένες και που κληροδοτήθηκαν από το παρελθόν»[5].

Παραπομπές

---

[1] Η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ και η πώληση της «Μικρής ΔΕΗ»

[2] Το μεγάλο συλλαλητήριο στην Πτολεμαΐδα ενάντια στην πώληση της «μικρής ΔΕΗ»

[3] Νεοφιλελευθερισμός, μικρό - συνοπτικό ιστορικό

[4] Για το Συνδικαλιστικό και το Εργατικό Κίνημα.

[5] Καρλ Μαρξ, Η 18^η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, σελ. 15.