Τάσος Λειβαδίτης: Ένα αφιέρωμα, από το αρχείο της ΕΡΤ

Ένα αφιέρωμα από την παλιότερη εκπομπή «Προσώπων Τόποι»

ΠΗΓΗ- Το Περιοδικό

Ο  Τάσος Λειβαδίτης γεννήθηκε στις 20 Απριλίου του 1922.. Είναι λίγα τα λόγια που μπορούμε να αρθρώσουμε για τον σπουδαίο αυτό άνθρωπο. Είναι οι στίχοι από τα ποιήματά του που μας έρχονται στο μυαλό και οι στίχοι που έχουμε τραγουδήσει, με την ίδια συγκίνηση κάθε φορά. Είναι και το γεγονός πως το «αβέβαιο όνειρο» μέσα στο οποίο έζησε την «ακαθόριστη ηλικία του» είναι και δικό μας.

Επιλέξαμε να παρουσιάσουμε ένα αφιέρωμα της ΕΡΤ, από την παλιότερη εκπομπή «Προσώπων Τόποι», όπου ακούγονται ποιήματά του και λογοτέχνες να μιλούν για τον Ποιητή και Πνευματικό Άνθρωπο.

Πριν από το ντοκιμαντέρ, αποσπάσματα από το ποίημα «Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας» (1952)

Έπρεπε να χωριστούμε, Μαρία,

Να χωριστούμε για να μην ξαναχωρίζουν πια οι άνθρωποι.

….

Ναι, αγαπημένη μου,

Εμείς γι αυτά τα λίγα κι απλά πράγματα πολεμάμε

Για να μπορούμε νά ‘χουμε μια πόρτα, εν΄ άστρο, ένα σκαμνί

Ένα χαρούμενο δρόμο το πρωί

Ένα ήρεμο όνειρο το βράδυ.

Για να ‘χουμε έναν έρωτα που να μη μας τον λερώσουν

Ένα τραγούδι που να μπορούμε να το τραγουδάμε.

Αυτοί όμως σπάνε τις πόρτες μας

Πατάνε πάνω στον έρωτα μας.

Πριν πούμε το τραγούδι μας

Μας σκοτώνουν.

….

Όλα μπορούσανε να γίνουνε στον κόσμο, αγάπη μου

τότε που μου χαμογελούσες.

Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή.

Ήξερες να δίνεσαι, αγάπη μου. Δινόσουνα ολάκερη

και δεν κράταγες για τον εαυτό σου

παρά μόνο την έγνοια αν έχεις ολάκερη δοθεί.

Tο παιδί μας, Mαρία, θα πρέπει να μοιάζει με όλους τους

ανθρώπους

που δικαιώνουν τη ζωή.

….

Κι όταν πεθάνουμε, αγαπημένη μου, εμείς δε θα πεθάνουμε.

Αφού οι άνθρωποι θα κοιτάζουν το ίδιο αστέρι που κοιτάξαμε

Αφού θα τραγουδάνε το τραγούδι που αγαπήσαμε

Αφού θ΄ ανασαίνουν σ΄ έναν κόσμο, που εγώ κ΄ εσύ τον ονειρευτήκαμε

ε, τότε, αγαπημένη, θάμαστε πιο ζωντανοί από κάθε άλλη φορά.

Αφού σε κάθε στιγμή οι άνθρωποι θα μας βρίσκουν

Στο ήρεμο ψωμί,

Στα δίκαια χέρια,

Στην αιώνια ελπίδα,

πώς θα μπορούσαμε, αγαπημένη μου,

νά ‘χουμε πεθάνει….