Φιλίπ Πουτού: Στα κινήματα η ελπίδα για ανατροπή

Εργάτης στη Ford και μαχητικό στέλεχος του εργατικού κινήματος της Γαλλίας και της ομοσπονδίας CGT, ο Φιλίπ Πουτού είναι για δεύτερη φορά υποψήφιος του Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος (ΝΡΑ) στις προεδρικές εκλογές. Το 2012, στον πρώτο γύρο, είχε λάβει ποσοστό 1,15%, ενώ στον δεύτερο γύρο είχε καλέσει σε «ψήφο κατά του Σαρκοζί». Μιλά στο Πριν, εξηγώντας το διακύβευμα αυτών των εκλογών και τις διεργασίες στην Αριστερά

Συνέντευξη στον Γιώργο Παυλόπουλο

Αυτές οι προεδρικές εκλογές έχουν  χαρα­κτηριστεί από αρκετούς ως οι πιο κρίσιμες των τελευταίων δεκαετιών στη Γαλλία, αλλά και σε όλη την Ευρώπη. Τι, κατά τη γνώμη σας, κρίνεται κυρίως σε αυτές;

Οι προεδρικές εκλογές του 2017 γίνο­νται σε ένα πλαίσιο κοινωνικής, οικονομι­κής και πολιτικής κρίσης χωρίς προηγού­μενο. Ο Ολάντ ο οποίος είχε υποσχεθεί να κυβερνήσει ενάντια στο κεφά­λαιο, ενίσχυσε τις επιθέσεις κα­τά των εργαζομένων και ο απο­λογισμός της πολιτικής του εί­ναι περισσότεροι από 6 εκατομ­μύρια άνεργοι και δεκάδες δισε­κατομμύρια φοροελαφρύνσεις ως δώρο στις επιχειρήσεις. Εί­ναι, επίσης, μια πολιτική κατα­στολής απέναντι σε όλους εκεί­νους που πολέμησαν την πολιτι­κή του, είτε αυτοί ήταν οι εργα­ζόμενοι είτε οι νέοι είτε οι μετα­νάστες. Πρόκειται για μια πολιτι­κή η οποία επέτρεψε στη Μαρίν Λεπέν να φαντάζει για πολλούς ως μια πιθανή επιλογή και λύση.

Όλα δείχνουν ότι ο ένας από τους δύο μονομάχους στον δεύτε­ρο γύρο θα είναι η ακροδεξιά Μα­ρίν Λεπέν. Υπάρχει πιθανότητα να φτάσει μέχρι και στο Μέγαρο των Ηλυσίων;

Όλα είναι πιθανά, ακόμη και το χειρότερο. Σήμερα η Λεπέν έχει καταφέρει να «αποδαιμονοποιήσει» την πολιτική της και εμφανίζεται ως μια πι­θανή εναλλακτική, κυρίως εφόσον το Σο­σιαλιστικό Κόμμα και η Δεξιά είναι τελεί­ως αναξιόπιστοι. Αλλά διαπιστώνουμε ότι εδώ και δύο εβδομάδες, η καμπάνια της παραπαίει και επανέρχεται σε μια ρητορι­κή ακραία ρατσιστική και αντισημιτική, στα χνάρια του πατέρα της.

Μπορεί από το αποτέλεσμα των εκλογών να υπάρξει αλλαγή ουσίας στην πορεία και στη δομή της ΕΕ και της ευρωζώνης, δεδομέ­νου του «ειδικού βάρους» της Γαλλίας; Μπο­ρεί κανείς, με άλλα λόγια, να αναμένει κά­ποια φιλολαϊκή αλλαγή;

Ορισμένοι υποψήφιοι, όπως ο Μα­κρόν, υποστηρίζουν ξεκάθαρα την ίδια ευ­ρωπαϊκή πολιτική με τον Ολάντ, που δεν θα αλλάξει τίποτα προς όφελος του λαού. Βλέπουμε επίσης μια σκλήρυνση της Λε­πέν, με ακόμη πιο αντιευρωπαϊκές και προ­στατευτικές τάσεις. Από την άλλη πλευρά, ο Μελανσόν, αντί να αντιπαρατεθεί με την ΕΕ γι’ αυτό που είναι, δηλαδή μια Ευρώ­πη του κεφαλαίου όπου οι εταίροι επιτίθε­νται μετωπικά στα λαϊκά συμφέροντα, προ­σκολλάται στη μετάθεση αυτού του βαθύ­τατα κοινωνικού ερωτήματος σε ένα εθνι­κό σχέδιο και κλείνει το μάτι σε θέσεις περί εθνικής κυριαρχίας. Όποιος και αν είναι ο νικητής, δεν θα υπάρξει καμία αλλαγή για τους λαούς της Ευρώπης. Και γι’ αυτό δεν μπορούμε να υπολογίσουμε παρά μόνο στα κινήματά μας.

Είναι αλήθεια ότι, ανεξαρτήτως του νέ­ου προέδρου της Γαλλίας, στη χώρα παρατη­ρείται μια αντιδραστική στροφή σε πολιτικό επίπεδο; Και, αν ναι, αντιστοιχεί σε πραγμα­τικές τάσεις της κοινωνίας ή είναι αποκλει­στικά επιλογή του κεφαλαίου και των ελίτ;

Βλέποντας τις τελευταίες δημοσκοπή­σεις πριν από τον πρώτο γύρο, η Δεξιά και η Ακροδεξιά δεν βρίσκονταν ποτέ σε τό­σο ισχυρή θέση. Ο αντιδραστικός επανα­προσανατολισμός σε πολιτικό επίπεδο εί­ναι γεγονός. Έτσι, ο Φιγιόν στηρίζεται από όσους και όσες διαδήλωναν ενάντια στον γάμο μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου και έχουν ταχθεί ανοιχτά ενάντια στις εκτρώ­σεις. Το Εθνικό Μέτωπο αναπτύσσει ειδικά τις τελευταίες ημέρες μια έντονα εθνικιστι­κή, αντιμεταναστευτική ρητορική. Απέναντι σ’ αυτό υπάρχει ένα κομμάτι της κοινωνί­ας που κινητοποιήθηκε μαζικά ενάντια στο νόμο για τα εργασιακά, ένα άλλο κομμάτι που κινητοποιείται υπέρ της ελεύθερης με­τακίνησης, αλλά ακόμα πιο πολύ υπέρ μιας κοινωνίας πιο δίκαιης.

Γιατί η Αριστερά δεν κατόρ­θωσε να εκφράσει πολιτικά το κύ­μα της δυσαρέσκειας που έχει πυ­ροδοτήσει το «κραχ» του 2008 και η βαθιά κρίση της ΕΕ; Γιατί δεν σήκωσε το γάντι και άφησε το πε­δίο ανοιχτό στην Ακροδεξιά;

Όλα εξαρτώνται από το ποια Αριστερά εννοούμε. Από το 2008 έγιναν τεράστιες δια­δηλώσεις στη Γαλλία, όπως το 2010 για τις συντάξεις απέναντι στη δεξιά κυβέρνηση ή τον τε­λευταίο χρόνο ενάντια στο νόμο για τα εργασιακά απέναντι στην «αριστερή» κυβέρνηση. Ωστό­σο, παρά τις πολύ δυνατές κινη­τοποιήσεις, δεν έχουμε καταφέ­ρει να αποτρέψουμε αυτά τα μέ­τρα, πιθανότατα γιατί το επίπε­δο της αντιπαράθεσης δεν υπήρ­ξε όσο υψηλό θα ήταν αναγκαίο. Θα έπρεπε να είμαστε ικανοί να διοργανώσουμε μια πραγματι­κή γενική απεργία, μπλοκάροντας τη χώ­ρα, ώστε να καταφέρουμε να αναχαιτίσου­με τα κυβερνητικά σχέδια. Κατά συνέπεια οι συσσωρευμένες ήττες έκαμψαν τη μαχητι­κότητα και την ιδέα ότι οι δρόμοι μπορούν να αλλάξουν το συσχετισμό δυνάμεων. Εί­ναι αυτή η υποχώρηση, η κρίση εμπιστο­σύνης που επέτρεψε στις χειρότερες ιδέες να διαπεράσουν την κοινωνία.

Είναι, τελικά, το Εθνικό Μέτωπο το κόμ­μα της εργατικής τάξης της Γαλλίας, έχοντας παράλληλα σοβαρή διείσδυση και στη νε­ολαία;

Το Εθνικό Μέτωπο αυτοαποκαλείται το «πρώτο κόμμα της Γαλλίας», αλλά δεν υπολογίζει την αποχή, που είναι όλο και πιο αυξημένη σε κάθε εκλογική αναμέτρη­ση. Ως σήμερα, οι προεδρικές εκλογές ήταν «προστατευμένες» από αυτή την αποχή, αλ­λά αυτό κινδυνεύει να αλλάξει φέτος. Και αυτοί που απέχουν περισσότερο είναι οι ερ­γάτες και οι νέοι, κυρίως από λαϊκά προ­άστια. Με αυτό το δεδομένο, η διείσδυση των ρατσιστικών, ξενοφοβικών και αντιδρα­στικών ιδεών στις λαϊκές τάξεις είναι δυ­στυχώς μια πραγματικότητα, κυρίως στα πιο καταπιεσμένα και επισφαλή κομμάτια της κοινωνίας και στο πρεκαριάτο…

 Ο Μελανσόν θέλει να είναι ο μοναδικός…

Οι «κάτω» να πάρουν
την κατάσταση στα χέρια τους

Τους μήνες που προηγήθηκαν των εκλογών υπήρξαν σοβαρές διεργασίες στο χώρο της Αρι­στεράς, διερευνώντας δυνατότητες συνεργασιών. Τελικά, το μόνο που προέκυψε είναι μια στήρι­ξη του ΚΚ προς τον Ζαν-Λικ Μελανσόν. Γιατί;

Σε αντίθεση με τις προηγούμενες εκλογές, δεν υπήρξε τόσο σοβαρή διαδικασία συζητή­σεων ανάμεσα στις δυνάμεις της Αριστεράς, παρά μόνο εντός του Μετώπου της Αριστε­ράς και με σκοπό να εμποδίσει την ανάπτυ­ξη μιας τέτοιας ευρείας συζήτησης – γι’ αυτό και απέτυχε μια τέτοια προσπάθεια για συζή­τηση. Διότι δεν πρέπει να έχουμε αυταπάτες: αν όλες οι δυνάμεις που προέρχονται από το Αριστερό Μέτωπο υποστηρίζουν την υποψη­φιότητα του Μελανσόν, αυτό το μέτωπο δεν υπάρχει πια στην πραγματικότητα. Και η από­δειξη είναι ότι ο καθένας ετοιμάζεται να επεν­δύσει σε ανταγωνιστές υποψηφίους στις βου­λευτές εκλογές του Ιουνίου… Ο Μελανσόν θέ­λει απλώς να κυριαρχήσει σε αυτή την αψίδα εξουσίας, χωρίς να τη μοιραστεί…

Μπορεί ο Μελανσόν να αναδειχθεί σε έκ­πληξη του πρώτου γύρου και να μετατραπεί αντικειμενικά στη «φωνή» όλης της γαλλικής Αριστεράς;

Εδώ και 15 ημέρες ο Μελανσόν φαίνε­ται να μπορεί να φθάσει στον δεύτερο γύρο. Σε σχέση με τη συστημική Αριστερά, κέρδι­σε μια πρώτη μάχη απέναντι στο Σοσιαλιστι­κό Κόμμα, που δεν είναι πια η ηγεμονική δύ­ναμη και έκτοτε φαίνεται να ενσαρκώνει την «παραδοσιακή» συστημική Αριστερά. Η δι­είσδυσή του είναι όμως αμφιλεγόμενη. Είναι ένα καλό νέο, γιατί ένα μεγάλο μέρος των ψη­φοφόρων θέλει να τελειώνει μέσω αυτού με τη βασιλεία του Ολάντ, ενώ ταυτόχρονα αρ­νείται και την Αριστερά της «Δεξιάς». Αλλά η εκστρατεία του Μελανσόν φέτος μετατοπίστη­κε σε σχέση με εκείνη που έκανε πριν από 5 χρόνια, συνδέεται λιγότερο με το εργατικό κί­νημα, είναι ακόμα πιο ανοιχτή στον «τρίχρω­μο ρεπουμπλικανισμό»(σ.σ.: παραπέμπει στα χρώματα της σημαίας) και με πολύ προβλη­ματικές διεθνείς διαστάσεις σε ό,τι αφορά τη Ρωσία και τη Συρία.

Υπάρχει ανάγκη συγκρότησης ενός ισχυρού πόλου της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στη Γαλλία; Ποιο είναι το σχέδιο του ΝΡΑ;

Η αντικαπιταλιστική Αριστερά, η Αριστε­ρά της ρήξης, πρέπει να ενδυναμωθεί, βο­ηθούμενη και από τα κινήματα. Γι’ αυτό, το ΝΡΑ πρέπει πρώτα πρέπει να υπάρχει και να ακούγεται. Αυτός είναι και ο στόχος της τρέχουσας καμπάνιας για την υποψηφιότη­τά μου, την υποψηφιότητα ενός εργάτη υπο­ψήφιου, να καλέσουμε τους «κάτω» να πά­ρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Πολλά θα εξαρτηθούν από τις ικανότητες αντίστασης του κόσμου της δουλειάς τους επόμενους μή­νες, όποιος κι αν εκλεγεί πρόεδρος.

ΠΗΓΗ:  Πριν