Ενωτικό μέτωπο πάλης και διάρκειας για την ανατροπή

Το τέταρτο Μνημόνιο, το δεύτερο των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ είναι εδώ. Και είναι το πιο επώδυνο.

 

Πέρα από το γεγονός ότι συνεχίζει τα προηγούμενα του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, του ΛΑΟΣ,  της ΔΗΜΑΡ, του Ποταμιού και της Ένωσης Κεντρώων, προσθέτει στο λαό τη ζοφερή υπόσχεση για μια καταβύθιση στην εξαθλίωση μέσα στην ήδη υπάρχουσα ανάπτυξη των επιχειρηματικών κερδών και την ψοφοδεή ανάπτυξη που αναμένεται.

 

«Πληρώσατε την κρίση – θα πληρώσετε και την όποια ανάπτυξη», είναι η ουσία του νέου Μνημονίου.

 

Δεν αφήνει τίποτε όρθιο: επιδόματα ανεργίας,  εργατικό και λαϊκό εισόδημα, συντάξεις και «προσωπικές διαφορές», το δημοκρατικό δικαίωμα στην απεργία και το συνδικαλισμό, ρεύμα, νερό και λιμάνια, παιδεία και υγεία. Κεφάλαιο και δανειστές, ΕΕ και ΔΝΤ τα παίρνουν όλα. Εργάτες, εργαζόμενοι, υπάλληλοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, αγρότες, νεολαία, επιστήμονες, γυναίκες, ανάπηροι, τα χάνουν όλα.

 

Η ανάστροφη ταξικότητά του συνοδεύεται από τον αντιδημοκρατικό αιφνιδιασμό και την πληροφοριακή συνομωσία των «εναλλακτικών γεγονότων» α λα Τραμπ. Στο λαό και τη Βουλή τούς παρέχεται η δυνατότητα να μάθουν τι κρύβουν οι 900 σελίδες και τα 140 μέτρα του Μνημονίου και να αποφασίσουν για το μέλλον της χώρας, μέσα σε τρεις – τέσσερις μέρες. «Αριστεροί» βαρώνοι των μίντια, παλιά και νέα τζάκια, συμμετέχουν στο αποπροσανατολιστικό παιγνίδι «μέτρα και αντίμετρα» για να χωνευτούν τα μέτρα.

 

Το τέταρτο Μνημόνιο είναι των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και θα είναι όλο δικό τους. Είναι η αρχή του τέλους τους. Δεν θα τους σώσει κανένα «αντίφα» μέτωπο» της πλάκας, όπως δεν έσωσε τον Σαμαρά. Ίσα – ίσα, η οπερέτα που έστησαν με τον Κασιδιάρη στη Βουλή όλοι οι μνημονιακοί, οφελεί τη Χρυσή Αυγή, τη βοηθά να εμφανίζεται ως «η αντιμνημονιακή φωνή που φιμώνεται».

 

Δεν θα τους σώσει ούτε το φόβητρο του Μητσοτάκη, όπως δεν έσωσε τον Γιωργάκη το φόβητρο του Σαμαρά. Στις μέρες μας δεν αποφασίζει η ιδεολογία του χορτάτου, αποφασίζει το άδειο στομάχι του άνεργου και του φτωχού. Κάθε βουλευτής και βουλευτίνα που θα ψηφίσει το νέο μνημόνιο μετατρέπεται αυτομάτως σε έναν άδειο αριστερό κουφάρι, ακόμη χειρότερα, σε έναν στυγνό μακελάρη του λαού. Η καταισχύνη θα τον ή την συνοδεύει σε όλη του τη ζωή. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα λιώσει, αργά ή γρήγορα, στην κρεατομηχανή των Μνημονίων.

 

Ωριμάζει ένας δεύτερος γύρος αντιπαράθεσης. Πιο σκληρός ταξικά, πιο βαθύς πολιτικά και πιο μακρύς χρονικά.

 

 Ήρθε πάλι η ώρα των ταξικών και αγωνιστικών συνδικάτων, των  λαϊκών συνελεύσεων. Ήρθε πάλι η ώρα ενός μετώπου πάλης. Μόνο που τώρα όλοι είναι διπλά και τρίδιπλα καχύποπτοι γιατί υπάρχει η προτέρα πικρή εμπειρία της αποτυχίας στον πρώτο γύρο. Μια αποτυχία που οφείλεται στην έλλειψη σαφήνειας του προγράμματος πάλης και στον κατακερματισμό των εργατικών, των λαϊκών και των ανατρεπτικών δυνάμεων της Αριστεράς. Δεν είναι η ώρα για την επανάληψη μιας «αριστερής κυβέρνησης γύρω από το κόμμα» ή ενός «κόμματος γύρω από το μέτωπό του».

 

Δεν είναι η ώρα των εκλογικών μικρο-υπολογισμών που οδηγούν στη ματαίωση αυτού του μετώπου πάλης, είτε από την πάντα της κοινοβουλευτικής είτε από την πάντα της αντικοινοβουλευτικής ή εξωκοινοβουλευτικής μωρίας. Οι μαζικοί αγώνες, η αγωνία του λαού και η μαχόμενη ανατρεπτική Αριστερά δεν θα γίνουν παιγνιδάκι των δημοσκόπων του ΣΥΡΙΖΑ, που ανεβοκατεβάζουν τις διάσπαρτες δυνάμεις της γύρω από το 3% και άλλες κοντά στο 10%, για να κολακεύουν τον έναν σε βάρος του άλλου και να κάνουν τη δουλειά τους. Καμιά εκλογική επιτυχία της ανατρεπτικής Αριστεράς –που είναι αναγκαία για το λαό- και κανενός ξεχωριστά, δεν πρόκειται να υπάρξει πάνω σε συντρίμμια αγώνων.

 

Είναι η ώρα για ένα αυθεντικό εργατικό και λαϊκό μέτωπο ανατροπής, για μια «βουλή των κάτω» και για μια «ταξική κυβέρνηση» του μαζικού κινήματος.

 

Αυτή πρέπει να κυβερνήσει τους ευρύτερους λαϊκούς αγώνες, πετώντας έξω τους «ναινέκους» του συνδικαλισμού και τους αρριβίστες του «εξουσία πάση θυσία», σπάζοντας στην πράξη το «γύψο» που ετοιμάζουν για τις απεργίες. Είναι η ώρα για την πιο βαθιά πολιτική συνεννόηση και την κοινή δράση, για το πιο πλατύ και αιχμηρό μέτωπο πάλης όλης της μαχόμενης Αριστεράς, της ανατρεπτικής, της αντι-ΕΕ, της αντικαπιταλιστικής και της κομμουνιστικής Αριστεράς. Με κυβερνήτες τους εργάτες, τους άνεργους, τους φτωχούς, τη νεολαία, τις γυναίκες.

 

Σε αυτή την κατεύθυνση βοηθά η ανυπότακτη δήλωση του Μίκη και όσων συνυπογράφουν. Βοηθά κάθε κίνηση, κάθε φωνή, κάθε σωματείο, κάθε συντονισμός, κάθε λαϊκή συνέλευση, κάθε εργατική λέσχη, κάθε σύλλογος, κάθε άνθρωπος που κατεβαίνει στην απεργία αύριο και στο Σύνταγμα μεθαύριο. Που σπρώχνει προς το «συντονισμό όλων των συντονισμών», προς τη «γενική συνέλευση όλων των συνελεύσεων», ενάντια στην κυβέρνηση, την ΕΕ και το ΔΝΤ, ενάντια στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, ανεξάρτητα από το σε ποια «συγκέντρωση» ή «προσυγκέντρωση» θα πάει. Για τη μέγιστη δυνατή «συγκέντρωση» δυνάμεων της εργασίας και του πνεύματος, σε έναν αγώνα απροσδιόριστης διάρκειας, αλλά πάντως, διάρκειας.

 

Όχι για «να χάσουμε καλύτερα» αυτή τη φορά. Αλλά για να νικήσουμε.

Κ.Μ.

 - Kommon