Νόμος είναι το δίκιο του εργοδότη

του Γιάννη Ελαφρού

Ένα από τα εναπομείναντα επιχειρήματα του ΣΥΡΙΖΑ είναι πως κάνει ό,τι μπορεί για να βελτιώσει έστω και λίγο την κατάσταση για τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Πρόκειται για το περίφημο «ταξικό πρόσημο», μνημόνιο με …ταξικό πρόσημο. Μόνο που το ταξικό πρόσημο της κυβερνητικής πολιτικής δεν είναι εργατικό, αλλά ξεκάθαρα αστικό. Κι αυτό αποτυπώνεται και στην πρόσφατη συμφωνία για τη 2η αξιολόγηση και το 4ο μνημόνιο με ΕΕ και ΔΝΤ. Μέχρι την ώρα που έκλεινε αυτή η στήλη το πολυνομοσχέδιο της κυβέρνησης δεν είχε κατατεθεί στη Βουλή, για να δούμε ακριβώς πώς πέρασαν στο σχέδιο νόμου οι όροι της συμφωνίας που είδαν το φως της δημοσιότητας από γερμανικά ΜΜΕ. Η ουσία των μέτρων εμφανίζεται όμως ανάγλυφα εκεί.

Η κυβέρνηση μάλιστα έβγαζε κορόνες για επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων και άλλα φιλεργατικά μέτρα. Τι γίνεται στην πραγματικότητα; Καταρχάς, συναποφασίστηκε η διατήρηση της κατάργησης ουσιαστικά των συλλογικών συμβάσεων, που πέρασε το 2011, μέχρι τη λήξη του 3ου μνημονίου, το φθινόπωρο του 2018. Η κυβέρνηση μάλιστα θα πρέπει να περάσει σχετική διάταξη στη Βουλή.

Όχι μόνο δεν θα υπάρξει επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων, αλλά θα πρέπει οι βουλευτές των ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ να ψηφίσουν τη διατήρηση των σφαγιαστικών ρυθμίσεων του 2011, στις οποίες συμπεριλαμβάνονται οι σχετικές με την «ευνοϊκότερη ρύθμιση και την επεκτασιμότητα», όπως ορίζει ρητά η συμφωνία. Το Σεπτέμβρη του 2017 θα πρέπει να συγκροτηθεί σε «συμφωνία με τους θεσμούς» ένα «αξιόπιστο διοικητικό σύστημα» για την επεκτασιμότητα των κλαδικών συμβάσεων.

Ψυχρολουσία και στο θέμα των ομαδικών απολύσεων, αφού η συμφωνία προβλέπει την κατάργηση κάθε προκαταβολικής έγκρισης των μαζικών απολύσεων και την υποχρέωση των εταιρειών να …ενημερώνουν έως και τρεις μήνες πριν το Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας (συγκροτείται από τρία ίσα μέρη: κράτος, εργοδότες, εργαζόμενους, δηλαδή …ΓΣΕΕ), το οποίο θα ελέγχει απλώς τη νομιμότητα της διαδικασίας. Έτσι, το ποσοστό των ομαδικών απολύσεων δεν αυξάνεται, αλλά καταργούνται και τα ελάχιστα εμπόδια που υπήρχαν, όπως η ανάγκη υπουργικής απόφασης (αργότερα από συμβούλιο εργασίας, με βαρύνοντα υπουργικό ρόλο). Α, βέβαια, προβλέπονται σκληρά αντίμετρα για την επιχείρηση, όπως να καταρτίσει …«κοινωνικό πλάνο» επανακατάρτισης των απολυμένων και την υποχρέωση να δηλώσει τις απολύσεις στον …ΟΑΕΔ, για να μπουν στη λίστα των ανέργων οι απολυμένοι! Πολύ ανησυχητικές είναι οι εξελίξεις στο ζήτημα της απεργίας και της ανταπεργίας (λοκ άουτ). Καταρχήν, στη συμφωνία προβλέπεται η θέσπιση νομοθεσίας για τη «fast track» (έτσι στο κείμενο!) εκδίκαση της νομιμότητας των απεργιών! Τι πιο ταχύ θέλουν άραγε; Τα τελευταία χρόνια, υπάρχει ταχύτατος δικαστικός αυτοματισμός, που μέσα σε μια δυο μέρες (συχνά την επομένη της προκήρυξης) έβγαζε το 90% των απεργιών παράνομες… Θα βγαίνουν παράνομες οι απεργίες σε μερικές ώρες; Παράθυρο για πρακτικές λοκ άουτ (παρότι τυπικά δεν επιτρέπεται) ανοίγει η αναφορά στη συμφωνία πως με φαστ τρακ διαδικασίες θα ρυθμίζονται και τα θέματα σχετικά με το άρθρο 656 του Αστικού Κώδικα. Σύμφωνα με το άρθρο αυτό, ο εργοδότης μπορεί να αρνηθεί αμοιβή σε όλους τους εργαζόμενους (είτε απεργούν είτε όχι), δηλώνοντας αδυναμία λειτουργίας της επιχείρησης λόγω απεργίας…

Δεν τελειώσαμε. Παρά το ότι κυβέρνηση και ΕΕ-ΔΝΤ απέφυγαν να ανοίξουν τώρα τον συνδικαλιστικό νόμο, στη συμφωνία ορίζονται τρεις πολύ σοβαρές αντιδραστικές ρυθμίσεις: «Επανεξέταση των λόγων δικαιολογημένης απόλυσης εργαζομένων, που βρίσκονται υπό προστασία ως μέλη συνδικάτων», άρα μέτρα διευκόλυνσης των απολύσεων συνδικαλιστών (άρση της συνδικαλιστικής προστασίας)! «Εξορθολογισμό του συστήματος συνδικαλιστικών αδειών», άρα περιορισμός της συνδικαλιστικής δράσης. Και τρίτον, «σημείο-κλειδί» για την επόμενη αξιολόγηση (που θα αρχίσει αμέσως μετά) είναι η νομοθέτηση της υποχρέωσης των πρωτοβάθμιων σωματείων να αποφασίζουν για απεργία με 50% (και πάνω)! Το ταξικό εργατικό κίνημα παλεύει για μαζικές γενικές συνελεύσεις και αγώνες στα χέρια των εργατών, με τη δική τους απόφαση. Αλλά να τίθεται από κυβέρνηση και θεσμούς η υποχρέωση του 50% για κήρυξη απεργίας (όταν μπορεί να υπάρχει και κάποιος πολύ άμεσος λόγος), την ώρα που περνούν από τη Βουλή νόμοι που καταστρέφουν ζωές με 15 βουλευτές μέσα ή κυβερνούν με το 35-40% των ψηφισάντων, αποτελεί πρόκληση που αποσκοπεί στην κατάργηση των απεργιών.

Πρόκειται για μια συμφωνία κλιμάκωσης της αντιδραστικής αντεργατικής αστικής αναδιάρθρωσης και στις δημοσιονομικές της πλευρές και σε όσες σχετίζονται με τα εργασιακά, που αφορούν τον πυρήνα της εκμετάλλευσης. Γι’ αυτό, το εργατικό, λαϊκό και νεολαιίστικο κίνημα θα παλέψει για την απόκρουση και την ανατροπή της, με πρώτο σταθμό την απεργία στις 17 Μάη και τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις των ημερών.

ΠΡΙΝ  

inShare