Τα κοράκια της κλωστοϋφαντουργίας- Ποιοι και γιατί θέλουν κλειστά τα κλωστήρια

Συντάκτης: Κώστας Ζαφειρόπουλος
από:| Η Εφημερίδα των Συντακτών

Στον εισαγγελέα Οικονομικών Εγκλημάτων Παναγιώτη Αθανασίου, στον αναπληρωτή υπουργό Δικαιοσύνης Δημήτρη Παπαγγελόπουλο και στον γενικό γραμματέα Καταπολέμησης της Διαφθοράς, Κώστα Χρήστου, διαβιβάστηκαν πριν από λίγες μέρες από το υπουργείο Εργασίας σοβαρές καταγγελίες και κρίσιμα έγγραφα που αφορούν πρόσφατες εξελίξεις στην υπόθεση της χρεοκοπημένης Ενωμένης Κλωστοϋφαντουργίας Α.Ε. (ΕΝΚΛΩ).

Η «Εφ.Συν.» ανοίγει τον φάκελο της κατάρρευσης του πρώην ομίλου Λαναρά και την ύποπτη δανειοδότηση της επιχείρησης από τράπεζες σε χρονικές περιόδους που είτε είχε αρνητικά κεφάλαια ή ήταν ήδη σε πτώχευση.

Παράλληλα αποκαλύπτουμε νέα στοιχεία σχετικά με τη διαδικασία της πτώχευσης, την αντιθεσμική, όπως χαρακτηρίζεται από τις καταγγελίες των εργαζομένων, συμπεριφορά της συνδίκου, τον αρνητικό ρόλο της Επιτροπής Ανταγωνισμού της Ε.Ε., τις προσπάθειες να τεθούν φραγμοί στην αναδιάρθρωση της εταιρείας προς όφελος των εκατοντάδων εργαζομένων και την πιθανή αγορά της πτωχευτικής περιουσίας από επενδυτικό όμιλο.

Δίπλα σε όλα αυτά ένα βιώσιμο σχέδιο επαναδραστηριοποίησης κάποιων βιομηχανικών μονάδων αποτελεί τη μοναδική ελπίδα των άνεργων αλλά αποφασισμένων εργαζομένων.

Η περίπτωση της πάλαι ποτέ μεγαλύτερης κλωστοϋφαντουργίας στην Ευρώπη αποτελεί χαρακτηριστική μικρογραφία των παθογενειών της ελληνικής οικονομικής κρίσης, των επιχειρηματικών εγκλημάτων με τις πλάτες του τραπεζικού και πολιτικού συστήματος.

Η διαχείριση και της συγκεκριμένης πτώχευσης αναδεικνύει τις σημερινές ευθύνες της γραφειοκρατικής δομής της Ε.Ε. που ανοίγει τον δρόμο στα «κοράκια» των πτωχεύσεων, την ατολμία (και βολική απροθυμία) του ελληνικού πολιτικού συστήματος, την έλλειψη συντονισμού των κρατικών υπηρεσιών, την ώρα που οι πάντες συζητούν για την περίφημη παραγωγική ανασυγκρότηση.

Σε μια χώρα που παραμένει η πρώτη σε παραγωγή βαμβακιού στην Ευρώπη και όγδοη παγκοσμίως, με πλήρη γραμμή παραγωγής (εκκοκκιστήρια, κλωστήρια, πλεκτήρια, βαφεία, ραφεία), το 80% των εγκαταστάσεων παραμένει επί χρόνια σε αδράνεια και ενώ η ζήτηση εντός της Ε.Ε. συνεχώς αυξάνεται. Ας ξετυλίξουμε το νήμα των ελληνικών κλωστηρίων, ξεκινώντας από έναν... θάνατο.

Δανεισμός και εργαζόμενοι

Ενδεικτικό των χειρισμών της διοίκησης και των τεράστιων ευθυνών του τραπεζικού και πολιτικού συστήματος αποτελούν τα παρακάτω στοιχεία ισολογισμών, οι οποίοι είναι στη διάθεση της «Εφ.Συν.»: τo 2004 τα μεικτά έσοδα από τις πωλήσεις του ομίλου ανέρχονταν σε 154,3 εκατ. ευρώ και ο τραπεζικός δανεισμός σε 118,5 εκατ. ευρώ, ενώ η επιχείρηση απασχολούσε 1.769 εργαζόμενους.

Το 2007 οι πωλήσεις είχαν υποδιπλασιαστεί (74,7 εκατ.), ο τραπεζικός δανεισμός έφτασε στις 164,7 εκατ. ευρώ, ενώ οι εργαζόμενοι ήταν 1.178. Για το 2009 τα νούμερα μιλούν από μόνα τους: παρότι οι πωλήσεις είναι μόλις 3,1 εκατ. ευρώ το τραπεζικό σύστημα δανειοδοτεί σκανδαλωδώς με επιπλέον 40 εκατ. ευρώ την επιχείρηση (σύνολο δανεισμού 218,3 εκατ. ευρώ), η οποία έκανε μαζικές απολύσεις (696 εργαζόμενοι).

Το 2008 και το 2009 η εταιρεία λαμβάνει δάνεια από τις τράπεζες ενώ έχει αρνητικά ίδια κεφάλαια, τα οποία τα 2009 φτάνουν στο αστρονομικό ποσό των 111,3 εκατ. ευρώ!

Στις 2/10/2009, δύο μέρες πριν από τις εκλογές του 2009, επί υπουργίας Γ. Παπαθανασίου, εκδίδεται το συγκεκριμένο δάνειο με εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου. Την ίδια χρονιά μέσω offshore του Λαναρά μεταβιβάζεται μετοχικό πακέτο 25,9% στις πιστώτριες τράπεζες, οι οποίες μετατρέπονται σε βασικό μέτοχο της εταιρείας.

Τον Ιανουάριο του 2010 η νέα υπουργός Λούκα Κατσέλη ακύρωσε την εγγύηση, οι μετοχές ήταν στα χέρια των τραπεζών και αποφασίστηκε να γίνει αναδιάρθρωση με νέο διοικητικό συμβούλιο και νέα στρατηγική στην παραγωγή, ενώ δρομολογήθηκε η διευθέτηση παλιών δανείων μαζί με πρόβλεψη χρηματοδότησης 27 εκατομμυρίων από το τραπεζικό σύστημα. Ολα τα ενέχυρα της περιουσίας της εταιρείας θα πήγαιναν στο Ελληνικό Δημόσιο.

Ομως οι τράπεζες άλλαξαν άποψη και, παρότι είχε εκδοθεί το αντίστοιχο ΦΕΚ, δεν έβαλαν ούτε ευρώ από τη συμφωνημένη χρηματοδότηση, επικαλούμενες πρόβλημα με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή Ανταγωνισμού.

Φυσικά όσο υπήρχε η διοίκηση Λαναρά οι ίδιες τράπεζες είχαν δανείσει την εταιρεία με 190 εκατ. ευρώ και δεν υπήρχε πρόβλημα με την Ε.Ε. Από το 2004 έως και το 2012, όταν η εταιρεία πτώχευσε, συνολικά 2.500 εργαζόμενοι της ΕΝΚΛΩ έχασαν τις δουλειές τους. Η καταστροφή για τις τοπικές οικονομίες στη Βόρεια Ελλάδα ήταν ανυπολόγιστη.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή Ανταγωνισμού έπειτα από «ανώνυμες καταγγελίες» (σ.σ. Ελλήνων ανταγωνιστών) διεξήγαγε επίσημη έρευνα και το 2012 έβγαλε το συμπέρασμα ότι οι παραπάνω δανειοδοτήσεις παραβίασαν τους κανονισμούς περί ανταγωνισμού.

Οι τότε κυβερνήσεις (Παπαδήμου - Σαμάρα) δεν άσκησαν, ως όφειλαν, κανένα δικαίωμα αμφισβήτησης αυτής της απόφασης, καθώς οι παραπάνω ενέργειες δεν είχαν προνομιακό χαρακτήρα μόνο για την ΕΝΚΛΩ αλλά αφορούσαν χιλιάδες επιχειρήσεις.

Με βάση την παραπάνω απόφαση η Ευρωπαϊκή Επιτροπή Ανταγωνισμού κάλεσε την Ελληνική Δημοκρατία να ανακτήσει ποσό ύψους 35 εκατ. ευρώ από την εταιρεία, η οποία στο μεταξύ είχε ήδη οριστικά πτωχεύσει (Απρίλιος 2012). Το ποσό αυτό σήμερα με τους τόκους έχει φτάσει στα 51 εκατ. ευρώ.

Από το 2012 έως και σήμερα κανείς από τους πιστωτές της ΕΝΚΛΩ (συμπεριλαμβανομένων των εργαζομένων) δεν έχει εισπράξει ένα ευρώ από την πτωχευτική διαδικασία. Η περιουσία της εταιρείας, σύμφωνα με διεθνή πιστοποιημένο οίκο αποτίμησης, ανέρχεται στα 150 εκατ. ευρώ (αποτίμηση 2010).

Αντίστοιχα οι υποχρεώσεις της εταιρείας φτάνουν σήμερα τα 345 εκατ. ευρώ! (190 εκατ. προς τις τράπεζες, 36 εκατ. ευρώ στους εργαζόμενους, 51 εκατ. ευρώ στο ΙΚΑ, 70 εκατ. ευρώ προς το Ελληνικό Δημόσιο και 11 σε διάφορους άλλους πιστωτές).

Το Μάιο του 2011 εμφανίζεται ένα αμερικανικό επενδυτικό fund, το οποίο αφού μελέτησε το επιχειρησιακό σχέδιο και θεωρώντας ότι πρόκειται για βιώσιμη και κερδοφόρα βιομηχανία, ζητά από τις τράπεζες να αγοράσει την εταιρεία και να πληρώσει μεγάλο μέρος των οφειλών (προς το ΙΚΑ, προμηθευτές και εργαζομένους).

Οι διαπραγματεύσεις με το τραπεζικό σύστημα διαρκούν έξι μήνες κι ενώ διαφαίνεται συμφωνία με τον επενδυτή, στο τέλος του 2011 η ΑΤΕ προβάλλει ξαφνικά διογκωμένες απαιτήσεις από τα αρχικά συμφωνηθέντα.

Στις 17 Ιανουαρίου 2012 ο επενδυτής αποσύρεται οριστικά και ύστερα από λίγες μέρες παραιτείται το Δ.Σ. της εταιρείας. Προκηρύσσονται εκλογές και επί 4 συνεχόμενες συνεδριάσεις το Ελληνικό Δημόσιο, δηλαδή ένας από τους βασικούς πιστωτές, δεν στέλνει κανέναν εκπρόσωπο.

Στις 22 Φεβρουαρίου του 2012 γίνεται γνωστή η αποκαλούμενη «απόφαση Αλμούνια» (της Επιτροπής Ανταγωνισμού), που καταγγέλλει τις δανειοδοτήσεις της περιόδου 2007-2009. Μετά την αποδοχή της πτώχευσης από το δικαστήριο ορίζεται τον Ιούλιο του 2012 σύνδικος πτώχευσης, η οποία διαχειρίζεται την υπόθεση μέχρι και σήμερα. Δύο χρόνια αργότερα, με δεδομένο το αδιέξοδο, συγκροτείται γενική συνέλευση πιστωτών.

Οι τράπεζες, παρότι είχαν (και διατηρούν ακόμα) απαιτήσεις ύψους 190 εκατ. ευρώ, δεν εμφανίζονται καθόλου στη συνέλευση ενώ την ίδια στάση τηρεί και το Ελληνικό Δημόσιο. Ερωτήματα προκαλεί και το γεγονός ότι ούτε ο τότε γενικός γραμματέας Δημοσίων Εσόδων, Χάρης Θεοχάρης, στέλνει εκπρόσωπο στη συνέλευση. Οι εργαζόμενοι αποφασίζουν να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους.

Το όνειρο της αυτοδιαχείρισης

Μετά την κυβερνητική αλλαγή, οι πρώην εργαζόμενοι της ΕΝΚΛΩ παρουσιάζουν τον Μάιο του 2015 στην κυβέρνηση (στον τότε υπουργό Παραγωγικής Ανασυγκρότησης Παν. Λαφαζάνη και στον γενικό γραμματέας Βιομηχανίας Γ. Τόλιο) ένα συγκροτημένο σχέδιο επαναλειτουργίας μέρους των εγκαταστάσεων της ΕΝΚΛΩ, που προέβλεπε την άμεση δυνατότητα ανάκτησης των οφειλόμενων 35 εκατ. ευρώ από το Ελληνικό Δημόσιο, όπως όριζε και η απόφαση της Επιτροπής Ανταγωνισμού.

Η προσπάθεια αξιοποίησης του υπάρχοντος εξοπλισμού αλλά και της τεχνογνωσίας των απολυμένων κλωστοϋφαντουργών, ώστε να σταθεί ξανά στα πόδια της η εταιρεία, βρήκε θετική ανταπόκριση στην κυβέρνηση. Στις 31 Δεκεμβρίου 2015 αποφασίζεται για ένα εξάμηνο η παύση πλειστηριασμών της πτωχευτικής περιουσίας με στόχο τη διερεύνηση του τρόπου απόκτησης των 35 εκατ. ευρώ.

Στο σχέδιο των εργαζομένων προβλεπόταν πως, αξιοποιώντας τον Πτωχευτικό Κώδικα (άρθρο 108) και επιδιώκοντας να μετατραπούν τα χρέη σε μετοχικό κεφάλαιο (debt to equity), θα γινόταν επανεκκίνηση δύο εργοστασίων στη Ροδόπη και στη Μαρώνεια (νήμα κόμπακτ προς εξαγωγή) και ενός στη Στενήμαχο της Νάουσας (νήμα μόδας και ρούχο με ετικέτα) και καθετοποίηση της παραγωγής ώστε το βαμβάκι της Μακεδονίας να εξάγεται ως ρούχο υψηλής ποιότητας.

Στόχος ήταν η δημιουργία μιας συνεργατικής επιχείρησης, στην οποία το 22% θα ανήκε στους εργαζόμενους, το 37% στο Ελληνικό Δημόσιο και το 14% στις τράπεζες. Το ολοκληρωμένο σχέδιο, που ήταν προϊόν συντονισμένης δουλειάς ομάδας εργασίας των εργαζομένων, τεχνοκρατών και κυβερνητικών παραγόντων, χρειαζόταν αρχικό κεφάλαιο ύψους μόλις 6,5 εκατ. ευρώ (μέσω τραπεζικού δανεισμού) για να υλοποιηθεί.

Τον Απρίλιο του 2016 συγκροτήθηκε διυπουργική επιτροπή (5 υπουργεία υπό τον συντονισμό του Αλέκου Φλαμπουράρη) με στόχο την αξιολόγηση και την τελική διαμόρφωση του επιχειρησιακού σχεδίου. Παράλληλα το σχέδιο των εργαζομένων αξιολογήθηκε από ανεξάρτητο εκτιμητή (καθηγητή Πανεπιστημίου), ο οποίος, συνυπολογίζοντας το δυσμενέστερο των σεναρίων, αποφάνθηκε πως η πρόταση ήταν βιώσιμη.

Στα ίδια συμπεράσματα κατέληξε και η διυπουργική επιτροπή στα τέλη Μαΐου του 2016, ένα μήνα πριν λήξει η παύση των πλειστηριασμών.

Ωστόσο ο χρόνος πίεζε ασφυκτικά. Τελικά η αυτοδιαχείριση αποδείχθηκε άπιαστο όνειρο. Τι μεσολάβησε; Εξι μήνες νωρίτερα και συγκεκριμένα στις 7 και 15 Δεκεμβρίου του 2015 η σύνδικος πτώχευσης -εν αγνοία των εργαζομένων- στέλνει δύο επιστολές προς την επιτροπή ανταγωνισμού της Ε.Ε., «φροντίζοντας» έγκαιρα να την ενημερώσει για τα συνεταιριστικά σχέδια των εργαζομένων, επισυνάπτοντας μάλιστα όλα τα δημοσιεύματα στα οποία οι εργαζόμενοι ανέλυαν το τεκμηριωμένο σχέδιό τους.

Σε δημόσιες ανακοινώσεις τους οι κλωστοϋφαντουργοί την κατηγορούν για αντιθεσμική συμπεριφορά. Στην απάντησή της η Επιτροπή Ανταγωνισμού δεν δέχτηκε το σχέδιο των εργαζομένων, όπως βέβαια μεταφέρθηκε ως πληροφορία βάσει δημοσιευμάτων(!) από τη σύνδικο, αλλά απείλησε τη χώρα μας με επιβολή προστίμου εκατομμυρίων ευρώ αν προχωρούσε η επαναλειτουργία.

Σύμφωνα με την αρτηριοσκληρωτική λογική των τεχνοκρατών των Βρυξελλών, η επαναλειτουργία της επιχείρησης είναι λόγος παραπομπής της χώρας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, καθώς η Ελλάδα δεν έχει έως τώρα ανακτήσει τα ποσά που παρανόμως είχαν δοθεί με εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου στην ΕΝΚΛΩ το 2007 και το 2009 επί διοικήσεων Λαναρά.

Το ζήτημα είναι πως η επιτροπή φέρεται να είχε εκείνη την περίοδο αποσπασματική ενημέρωση. Η ΕΝΚΛΩ δεν θα επαναλειτουργούσε ποτέ με το ίδιο ΑΦΜ και το ίδιο όνομα, ήδη πολλά περιουσιακά της στοιχεία (μηχανήματα, εμπορεύματα, αυτοκίνητα κτλ) είχαν πουληθεί, ενώ το σχέδιο αφορούσε μόνο 3 από τα 17 εργοστάσια της παλιάς επιχείρησης.

«Αντί να λογοδοτήσουν εκείνοι που είχαν δώσει τις παράνομες δανειοδοτήσεις, λογοδότησαν και την πλήρωσαν οι εργαζόμενοι που δεν είχαν καμία ευθύνη. Αν είχε προχωρήσει εκείνο το σχέδιο, η μισή Νάουσα θα είχε ήδη δουλειά, αλλά κάποιοι είχαν άλλα συμφέροντα» δηλώνει στην «Εφ.Συν.» ο Θανάσης Παπαντωνίου, νόμιμος εκπρόσωπος των εργαζομένων στο συμβούλιο πιστωτών.

Η κυβέρνηση, υπό τον φόβο της πιθανής παραπομπής της χώρας, έκανε πίσω, η αυτοδιαχείριση ξεχάστηκε. Αξίζει να σημειωθεί πως η σύνδικος πτώχευσης, βάσει εγγράφων που είναι στη διάθεση της «Εφ.Συν.», ζητά για την αμοιβή της για την ΕΝΚΛΩ από το πτωχευτικό ταμείο αντιμισθία ύψους 80.000 ευρώ το εξάμηνο!

Η ίδια, δικηγόρος Αθηνών, είναι σύνδικος πτώχευσης από το 2012. Κάπως έτσι και με τις κατάλληλες πιέσεις ανταγωνιστών, το σχέδιο κατέρρευσε και άνοιξε ο δρόμος για τους πλειστηριασμούς με το κομμάτι.

Επενδυτής από το... Λουξεμβούργο

Πλέον η νέα ελπίδα των κλωστοϋφαντουργών ήταν η ανεύρεση ενός επενδυτή, που θα συμφωνούσε όμως απολύτως με το δικό τους επιχειρησιακό σχέδιο.

Και ο επενδυτής βρέθηκε. Στις 29 Σεπτεμβρίου 2016 το επενδυτικό ταμείο AIGLON, ελληνικών συμφερόντων, με έδρα στο Λουξεμβούργο, εκδηλώνει το ενδιαφέρον του στη σύνδικο για την εξαγορά μέρους ή κατά προτίμηση όλου του εναπομείναντος της πτωχευτικής περιουσίας, με στόχο τη δημιουργία μιας νέας κλωστοϋφαντουργικής δραστηριότητας μέσω της χρήσης κάποιων παραγωγικών εγκαταστάσεων.

Ο υποψήφιος επενδυτής υποβάλλει τα νομιμοποιητικά στοιχεία του καθώς και τη δέσμευσή του για υποβολή πρότασης στο πτωχευτικό δικαστήριο 15 ημέρες μετά το πέρας των επιθεωρήσεων των εγκαταστάσεων. Παράλληλα ζητά συνάντηση με τη σύνδικο, η οποία διαρκώς αναβάλλεται.

Με επιστολές της προς τον επενδυτή η σύνδικος υπενθυμίζει την απόφαση της Ε.Ε. σχετικά με τη μη επαναλειτουργία της εταιρείας, ενώ ο επενδυτής μιλά για αγορά πτωχευτικής περιουσίας. Επιπλέον με επιστολή-τελεσίγραφο η σύνδικος ζητά να αποκλειστεί από την επιθεώρηση των εργοστασίων Κομοτηνής η παρουσία της εκλεγμένης προέδρου των εργαζομένων και μέλους του συμβουλίου πιστωτών.

Η σύνδικος και τα «κοράκια»

Η σύνδικος λόγω φόρτου εργασίας δηλώνει αδυναμία να επιτρέψει την επίσκεψη του επενδυτή στις εγκαταστάσεις Ναούσας για όλο τον μήνα Ιανουάριο του 2017.

Οπως καταγγέλλουν οι εργαζόμενοι, η σύνδικος στις 23/1/2017 παρευρέθη σε επίσκεψη υποψήφιου μεταπράτη στην εγκατάσταση Δούδος στη Θεσσαλονίκη, για την οποία βρήκε άμεσα χρόνο. Ο μεταπράτης ενδιαφερόταν να αγοράσει μέρος του μηχανολογικού εξοπλισμού.

Λίγες μέρες αργότερα ολοκληρώνεται τελικά η επιθεώρηση των εγκαταστάσεων από τον υποψήφιο επενδυτή. Παράλληλα το ΙΚΑ επαναδραστηριοποιείται και κάνει αίτημα ανακοπής των πλειστηριασμών. Για τις καθυστερήσεις η σύνδικος πτώχευσης απαντά μέσω εγγράφων ότι «όλος ο όγκος της διαχείρισης της πτωχευτικής περιουσίας διενεργείται από εκείνη και μόνο, χωρίς να υποστηρίζεται από άλλο προσωπικό».

Σύντομο χρονικό μιας αμαρτωλής πτώχευσης

EUROKINISSI / ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΑΡΙΝΗΣ

Τον Νοέμβριο του 2011 πεθαίνει ο επιχειρηματίας Θωμάς Λαναράς, που διοικούσε την ιστορική επιχείρηση (ενός αιώνα) από το 1988. Τρίτης γενιάς επιχειρηµατίας ο ίδιος, συνέδεσε το όνοµά του µε τη «φούσκα» του Χρηµατιστηρίου. Βυθισµένος στα χρέη τη δεκαετία του 2000, ο όµιλος δέχτηκε αλλεπάλληλα δάνεια από τις τράπεζες.

Το 2007 η ΕΤΕ, επί υπουργίας στο Οικονομικών του Γ. Αλογοσκούφη, δανειοδότησε την ΕΝΚΛΩ, υπό τη διοίκηση του Θωμά Λαναρά, με 20 εκατ. ευρώ με την εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου.

Από το 2008 οι περισσότεροι εργαζόμενοι μένουν απλήρωτοι ενώ τον Μάρτιο του 2009 κλείνουν 17 βιομηχανικές μονάδες σε 14 σημεία της χώρας. Τον Μάιο του 2009 η ΕΝΚΛΩ εντάσσεται μαζί με χιλιάδες άλλες επιχειρήσεις στη ρύθμιση ληξιπρόθεσμων οφειλών του ΙΚΑ για 15 εκατ. ευρώ.

Εκκρεμεί επί 5 χρόνια η αποτίμηση της περιουσίας

EUROKINISSI / ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΑΡΙΝΗΣ

Προϋπόθεση για να συμμετάσχει σε κάποιον πλειστηριασμό ένας επενδυτής είναι η κατάθεση εγγυητικής επιστολής στο 100% της ονομαστικής αξίας της αρχικής τιμής εκκίνησης, συν τραπεζική επιταγή ύψους 30% του παραπάνω ποσού. Ομως, για να γίνει κάτι τέτοιο, πρέπει να οριστεί η τιμή εκκίνησης, δηλαδή να έχει ολοκληρωθεί η αποτίμηση των περιουσιακών στοιχείων.

Με έγγραφό της με ημερομηνία 21/3/2017 η σύνδικος αποκαλύπτει πως «η αποτίμηση είναι ακόμα σε εξέλιξη». «Είναι αδιανόητο αυτό που συμβαίνει. Γιατί περιμένουμε εδώ και 7 μήνες; Εμείς δεν έχουμε πάρει ούτε ευρώ και η σύνδικος, ενώ συνεχίζει τους πλειστηριασμούς με το κομμάτι, δεν έχει κάνει αποτίμηση της περιουσίας εδώ και 5 χρόνια» αγανακτεί ο εκπρόσωπος των εργαζομένων Θανάσης Παπαντωνίου.

Πριν από λίγες εβδομάδες 450 (επί συνόλου 520 εργαζομένων που είχαν μείνει στην εταιρεία) υπέγραψαν μνημόνιο συνεργασίας και κατανόησης (ΜΟU) με το επενδυτικό ταμείο. Σύμφωνα με το «μνημόνιο», το Ταμείο θα δημιουργήσει νέα ελληνική εταιρεία ώστε να αποκτήσει περιουσιακά στοιχεία της ΕΝΚΛΩ μέσω πτωχευτικής διαδικασίας.

Βάσει του σχεδίου, οι πρώην εργαζόμενοι θα αποπληρωθούν από το 50% του τιμήματος εξαγοράς με βάση την απόφαση πτωχευτικού δικαστηρίου, ενώ ο επενδυτής θα εφαρμόσει το επιχειρησιακό σχέδιο των εργαζομένων.

Οι τελευταίοι προβλέπεται να αποκτήσουν το 20% της νέας εταιρείας μέσω συνεταιρισμού που θα συστήσουν. Οσο για τους μισθούς τους, ο ελάχιστος θα είναι 751 ευρώ, ενώ οι περισσότεροι θα αμείβονται βάσει των συλλογικών συμβάσεων του 2009. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις, αν λειτουργήσει το σχέδιο, μέσα σε τέσσερα χρόνια οι θέσεις εργασίας θα υπερβούν τις 700.

«Τα εργοστάσια μας ανήκουν»

Οσο ο χρόνος κυλάει, η ανησυχία των εργαζομένων διογκώνεται, καθώς όλοι γνωρίζουν πως ο εξοπλισμός που πουλιέται μέσω των πλειστηριασμών επιστρέφει πίσω μεσοσταθμικά μόνο το 10% της πραγματικής αξίας, με αποτέλεσμα οι πιστωτές να μην κερδίζουν τίποτα. Οι μοναδικοί που ωφελούνται είναι τα αποκαλούμενα «κοράκια», που με κάποιο τρόπο έχουν πρόσβαση στις κατάλληλες πληροφορίες.

Η κατάληξη της υπόθεσης ΕΝΚΛΩ θα δείξει αν στην περίπτωση που υπάρχει τόσο η κυβερνητική βούληση όσο και ένα ολοκληρωμένο σχέδιο των εργαζομένων από τα κάτω, αυτό μπορεί να προχωρήσει προς όφελος των τοπικών κοινωνιών και της παραγωγικής ανασυγκρότησης, κόντρα σε πρακτικές που οδηγούν σε αδιέξοδο χιλιάδες χρεοκοπημένες επιχειρήσεις (π.χ. Πειραϊκή Πατραϊκή, Ηλεκτρονική κτλ) στη χώρα, όπου μέχρι τώρα οι πτωχευτικές διαδικασίες έχουν πολύ συγκεκριμένους ωφελούμενους.

«Αν χαλάσει και αυτό το σχέδιο, δεν υπάρχει λόγος να μείνουμε άλλο σε αυτή τη χώρα. Για μας είναι θέμα επιβίωσης και αυτά τα εργοστάσια στην πραγματικότητα μας ανήκουν» μας λέει ο Θανάσης Παπαντωνίου