Μια εργάτρια νεκρή, θύμα των Μνημονιακών πολιτικών, (του Θανάση Σκαμνάκη)

Η εργάτρια του Δήμου Ζωγράφου κλήθηκε να δουλέψει για δεύτερο οκτάωρο μέσα στην ίδια μέρα…

Δεν είναι ένα απλό περιστατικό. Και δεν είναι ένα ακόμα συμβάν του ιατρικού δελτίου. Είναι μέγιστο γεγονός του κοινωνικού και πολιτικού δελτίου. Και δεν είναι το μόνο, και μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα, ούτε το τελευταίο.

To βράδυ της Παρασκευής 30 Ιουνίου γύρω στις 12, μια 60χρονη εργαζόμενη στην καθαριότητα στο Δήμο Ζωγράφου έπεσε νεκρή την ώρα που πήγαινε να πιάσει δουλειά.

Το όνομα της Ντανιέλα Πρελορέντζου, μητέρα τεσσάρων παιδιών. Ήταν συμβασιούχος και ύστερα από δικαστική απόφαση τα δύο τελευταία χρόνια η σύμβασή της είχε μετατραπεί σε αορίστου χρόνου.

Δραματική λεπτομέρεια; Κλήθηκε να δουλέψει, όπως λένε οι συνάδελφοί της στο Δήμο    Ζωγράφου, για δεύτερο οχτάωρο μέσα στην ίδια ημέρα. Να μαζέψει σκουπίδια.

  Ήταν οι ώρες που οι Δήμοι βιάζονταν να μαζέψουν όπως-όπως τα σκουπίδια που είχαν συσσωρευτεί κατά τη διάρκεια της απεργίας. 

Βρισκόταν στο γκαράζ του Δήμου και ετοιμαζόταν να πάει στο απορριμματοφόρο να πιάσει δουλειά αλλά αισθάνθηκε αδιαθεσία και λιποθύμησε. Οι συνάδελφοι της της προσέφεραν τις πρώτες βοήθειες και κάλεσαν αμέσως ασθενοφόρο, το οποίο την μετέφερε στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός. Εκεί οι γιατροί διαπίστωσαν το θάνατο, ο οποίος δεν έχει εξακριβωθεί ακόμα από τι προήλθε, αλλά πιθανολογείται καρδιακό επεισόδιο.

Έχει φτηνύνει απελπιστικά η ανθρώπινη ζωή. Οι άνθρωποι που μαζεύουν σκουπίδια, που ζουν μέσα στην αγωνία αν αύριο θα έχουν πάλι δουλειά, που τους εμπαίζουν οι κυβερνήσεις, συχνότατα και οι διοικήσεις των Δήμων, καλούνται να διαχειριστούν την εργασιακή αβεβαιότητά τους, τις ανάγκες της οικογένειας, τις ανάγκες της ζωής τους, δουλεύοντας μέσα στη δυσωδία και την καθημερινή εισπνοή των δηλητηρίων (εκείνων που εμείς, και κυρίως τα κανάλια, δεν μπορέσαμε να αντέξουμε μερικά εικοσιτετράωρο έξω από την πόρτα μας).

 Και δεν δικαιούνται, ως φαίνεται, να θεωρούν τη δουλειά τους μόνιμη. Κι ακόμα, δεν δικαιούνται να παίρνουν σύνταξη στα 55, όπως γινόταν μέχρι πριν εφαρμοστούν οι πολιτικές των μνημονίων, σε μια δουλειά που αποτελεί τον ορισμό του βαρέως και ανθυγιεινού.

Οι κοινωνικά υπεύθυνοι για τον θάνατο της Ντανιέλας, και πολλούς από εκείνους που προηγήθηκαν, καθώς και εκείνους που είναι βέβαιο πως θα ακολουθήσουν, είναι πολλοί.

Αλλά η πρώτη ευθύνη ανήκει στις πολιτικές των μνημονίων και οι οποίες έχουν με πολλαπλούς τρόπους οδηγήσει σε έξαρση των εργατικών (και συνακόλουθων) ατυχημάτων, αρκετά από τα οποία είναι θανατηφόρα.  

Η λύπη για την απώλεια ενός ακόμα εργαζόμενου ας μετατρέπεται σε οργή και μάχη, που θα αποτρέψει τουλάχιστον τα επερχόμενα. 

https://www.kommon.gr/i/1036-1975