El Dorado : Οι δυο ταφές της εργατικής τάξης

Η El Dorado είναι το ενδεικτικό παράδειγμα. Αλλά δεν είναι η εξαίρεση, είναι ο κανόνας. Ο κανόνας ενός συστήματος που συντρίβει την ανθρώπινη ζωή και την φύση για να εδραιώσει την κυριαρχία του. Όποιος υπερασπίζεται την El Dorado στην βάση της περιβόητης ανάπτυξης ή ακόμη χειρότερα του δικαιώματος στην εργασία, υπερασπίζεται το πιο άγριο μοντέλο καπιταλιστικής ανάπτυξης που σπέρνει τον θάνατο στους ανθρώπους και κατακρεουργεί την φύση, στον βωμό μιας οικονομικής ανάπτυξης που αφορά μια κάστα παρασίτων που εκμεταλλεύονται την ανθρώπινη εργασία και απομυζούν τους φυσικούς πόρους.

Η μαρξιστική αντίληψη για την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων συνοδεύεται και αυτό δεν πρέπει να λησμονείται, από την ολιστική αλλαγή των παραγωγικών σχέσεων, στην βάση της απελευθέρωσης του ανθρώπου από την καπιταλιστική εκμετάλλευση, από την διάρρηξη του προϊστορικού καπιταλιστικού καταμερισμού της  εργασίας, από την ενότητα του ανθρώπου με την φύση και το προϊόν της εργασίας του. Ο επαναστατικός μαρξισμός δεν υποκλίνεται στην θεότητα της οικονομικής ανάπτυξης, δεν υποτάσσεται και δεν εγκολπώνει, το πολιτικά και οικονομικά πρωτόγονο  καπιταλιστικό παραγωγικό μοντέλο που αποτιμά την ανθρώπινη ζωή πάνω σε οικτρούς πίνακες κερδοφορίας και κόστους.

γράφει ο Χρήστος  Μιάμης

Ο μαρξισμός αναδύθηκε στον ιστορικό βηματισμό την ανθρωπότητας ως η ενόρμηση της ζωής, ως η αντίρροπη δύναμη στην ενόρμηση του θανάτου που αποκρυσταλλώνεται στην πολυθρύλητη καπιταλιστική ανάπτυξη που στηρίχθηκε στην συντριβή του «Τρίτου Κόσμου» κατασκευάζοντάς τον ως ένα απέραντο εργοτάξιο, όπως και στα σύγχρονα  στρατόπεδα συγκέντρωσης των καπιταλιστικών μητροπόλεων όπου στοιβάζεται το εργατικό δυναμικό προκειμένου να ασκεί κάθε πρωί με ευσυνειδησία, το «δικαίωμα στην εργασία». Το δικαίωμα στην εργασία, που στον καπιταλισμό είναι η υποταγή σε μια μεσσιανική πορεία λύτρωσης από την ίδια την εργασία, που πραγματοποιείται ως τα αόρατα δεσμά στα χέρια μιας αόρατης εργατικής τάξης, ανώνυμο γρανάζι στην εύρυθμη λειτουργία του καπιταλιστικού καθεστώτος.

Η καπιταλιστική ανάπτυξη δεν ήταν η απαράβατη μοίρα της ανθρωπότητας. Δεν είναι το απρόσβλητο πεπρωμένο της ανθρωπότητας. Είναι τραγικό και ταυτόχρονα απολογία διηνεκούς ήττας η εργατική τάξη να εκλιπαρεί για το δικαίωμα στην εργασία ως προϊόν δωροληψίας, με τίμημα την ίδια την ζωή της. Είναι δείγμα της αθλιότητας που ηγεμονεύει σε κάθε πτυχή της καθημερινής ζωής μια εταιρεία που έχει καταστρέψει το φυσικό περιβάλλον και έχει υποθηκεύσει –για δεκαετίες- την υγεία και την ζωή του κόσμου της εργασίας για ένα μεροκάματο του θανάτου, να απειλεί ότι θα αποχωρήσει από την χώρα. Ο κόσμος της εργασίας θα έπρεπε να πει «στα τσακίδια El Dorado», και όχι τύποι σαν τον Καρανίκα που προωθούν τις ανταγωνιστικές «ευγενείς επενδύσεις» των αφεντικών τους.

Όποιος υπερασπίζεται σιωπηλά ή εκκωφαντικά την El Dorado, υπερασπίζεται και προωθεί την διπλή ταφή της εργατικής τάξης. Αφενός τον βιολογικό θάνατο του κόσμου της εργασίας από την δηλητηριώδη ανάπτυξη που σκοτώνει φύση και ανθρώπους, και αφετέρου, τον πολιτικό θάνατο του εργάτη που εκλιπαρεί το αφεντικό του να συνεχίσει να  δολοφονεί αυτόν και την οικογένεια του, για ένα κομμάτι ψωμί.

Όποιος υποκύπτει στα νεκρόφιλα διλήμματα των αφεντικών έχει διαλέξει στρατόπεδο. Έχει περάσει στην όχθη του θανάτου, συνειδητά και ανεπίστρεπτα.

ΠΗΓΗ:The Radical Marxism Project