Συνολική αντιπαράθεση στη συνολική αποδιάρθρωση της εκπαίδευσης

ΑΙΜΙΛΙΑ ΤΣΑΓΚΑΡΑΤΟΥ

(Σύνθεση plasticobilism)

Είναι ανάγκη να βρούμε εκείνους τους δρόμους που θα μετατρέψουν τον θυμό, την αναμονή, την απογοήτευση, την αποσπασματική διεκδίκηση, όλα αυτά που αυτή την περίοδο συνθέτουν την εικόνα της κατάστασης του εκπαιδευτικού κινήματος, σε γενικευμένη και συνολική αντιπαράθεση για να ραγίσει η βιτρίνα της «ομαλότητας» και της «εξόδου από την κρίση», να μπουν φραγμοί στη μνημονιακή βαρβαρότητα, να ηττηθεί η πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ.

Έχουν περάσει ήδη τρεις εβδομάδες από την έναρξη της σχολικής χρονιάς κι ενώ η κυβέρνηση επιχειρεί να παρουσιάσει μια εικόνα «θριάμβου» για τον «ομαλό» τρόπο με τον οποίο αυτή έγινε, η πραγματικότητα τη διαψεύδει οικτρά. Σχολεία που υπολειτουργούν λόγων των χιλιάδων κενών που υπάρχουν ακόμα, που δυσκολεύονται να καλύψουν τις λειτουργικές τους ανάγκες λόγω της χρόνιας υποχρηματοδότησης, ολοήμερα τμήματα δημοτικών σχολείων που δεν λειτουργούν καθόλου, ολιγομελή τμήματα ΕΠΑΛ που έχουν κλείσει, γονείς που βάζουν το χέρι στην τσέπη ακόμα και για φωτοτυπικό χαρτί, είναι μερικές από τις πλευρές της πραγματικής εικόνας που βιώνουμε αυτή τη στιγμή στην εκπαίδευση.

Αποφασίσαμε να κάνουμε το παρόν αφιέρωμα στην εκπαίδευση όχι εθιμοτυπικά, επειδή βρισκόμαστε ουσιαστικά στην αρχή της σχολικής και ακαδημαϊκής χρονιάς. Η εκπαίδευση σε όλες της τις βαθμίδες απασχολεί κάθε εργατική και λαϊκή οικογένεια, οι συντηρητικές αναδιαρθρώσεις και τομές που γίνονται σε αυτήν έχουν άμεσο αντίκτυπο στις ανάγκες των μαθητών και το νέων και στο δικαίωμά τους για ολόπλευρη και ουσιαστική μόρφωση. Προσθέτουν έναν ακόμα βραχνά στην ήδη καθημαγμένη από την οικονομική κρίση και τις μνημονιακές επιταγές εργαζόμενη πλειοψηφία: από το γονιό που έχει παιδί που χρειάζεται ειδικό παιδαγωγό και τον πληρώνει από την τσέπη του γιατί οι προσλήψεις στο δημόσιο σχολείο δεν επαρκούν, μέχρι τον φοιτητή που βλέπει το πτυχίο του να κουρελιάζεται κάτω από τον οδοστρωτήρα των κύκλων σπουδών του νόμου για τα ΑΕΙ. Από τον μαθητή του ΕΠΑΛ που αναγκάζεται να μετακινηθεί μακριά από το σπίτι του για να φοιτήσει στην ειδικότητά του, μέχρι τον αναπληρωτή εκπαιδευτικό που διαθέτει το μεγαλύτερο μέρος του μισθού του για να βρει στέγη στον τόπο πρόσληψής του, αν δεν αναγκαστεί τελικά σε παραίτηση όπως έγινε σε κάποιες περιπτώσεις. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και όλο το αστικό μνημονιακό μπλοκ, χέρι-χέρι με τους εκπροσώπους της ολιγαρχίας του πλούτου, όπως ο ΣΕΒ, που το τελευταίο διάστημα παρεμβαίνουν όλο και πιο επίμονα, σε πλήρη συνεργασία με τα επιτελεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΟΟΣΑ, επιδιώκουν την πλήρη αλλαγή του χαρακτήρα της δημόσιας εκπαίδευσης. Αυτό εξάλλου είναι και το πραγματικό νόημα του συνθήματος της εξουσίας και των εκπροσώπων της «η εκπαίδευση θα μας βγάλει από την κρίση»: είναι η ανάγκη του συστήματος να την προσδέσει ακόμα πιο αποτελεσματικά στις ανάγκες της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Είναι γεγονός ότι μπροστά σε μια τέτοια επίθεση σε βάθος και σε έκταση σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, η κατάσταση του κινήματος δεν είναι η καλύτερη, παρόλο που πλευρές των αναδιαρθρώσεων δεν έχουν υλοποιηθεί, τουλάχιστον με τον τρόπο που θα ήθελε η κυβέρνηση, χάρη στην παρέμβαση του εκπαιδευτικού κινήματος. Το τελευταίο διάστημα αυξάνουν οι κινητοποιήσεις σε διευθύνσεις εκπαίδευσης και περιφερειακές διευθύνσεις, που αναδεικνύουν τα θέματα των ελλείψεων σε προσωπικό στη γενική εκπαίδευση και στην ειδική αγωγή, των προβλημάτων των ελαστικά εργαζόμενων εκπαιδευτικών και την ανάγκη των μόνιμων διορισμών, του κλεισίματος των ολιγομελών τμημάτων των ΕΠΑΛ, των συμπτύξεων τμημάτων, των αναγκών των σχολείων. Στις 29 Σεπτέμβρη, πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση στο Υπουργείο Παιδείας από τα πρωτοβάθμια σωματεία των εκπαιδευτικών, ενώ αντίστοιχη κινητοποίηση πραγματοποιήθηκε και στη Θεσσαλονίκη στο Υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης. Το επόμενο διάστημα πραγματοποιούνται Γενικές Συνελεύσεις των εκπαιδευτικών στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια εκπαίδευση, ενώ για τις 5 Οκτώβρη, παγκόσμια μέρα του εκπαιδευτικού, έχει αποφασιστεί από τις Ομοσπονδίες πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο.

Φυσικά τα παραπάνω δεν αντιστοιχούν στο μέγεθος της επίθεσης που δέχεται η δημόσια εκπαίδευση. Είναι ανάγκη να ξαναπιάσουμε το νήμα της ανυπακοής και του αποφασιστικού αγώνα όχι μόνο για την υπεράσπιση των κατακτήσεών μας αλλά και για τη διεύρυνση των μορφωτικών δικαιωμάτων των μαθητών και των φοιτητών, σύμφωνα με τις δυνατότητες της εποχής μας. Είναι ανάγκη να βρούμε εκείνους τους δρόμους που θα μετατρέψουν τον θυμό, την αναμονή, την απογοήτευση, την αποσπασματική διεκδίκηση, όλα αυτά που αυτή την περίοδο συνθέτουν την εικόνα της κατάστασης του εκπαιδευτικού κινήματος, σε γενικευμένη και συνολική αντιπαράθεση για να ραγίσει η βιτρίνα της «ομαλότητας» και της «εξόδου από την κρίση», να μπουν φραγμοί στη μνημονιακή βαρβαρότητα, να ηττηθεί η πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ.

ΠΗΓΗ: ΠΡΙΝ