Ο Γ. Βασσάλος το σκάει από τους διαδρόμους των Βρυξελλών για τους δρόμους της Βαρκελώνης και συζητά με τον Ισπανό-Καταλανό κοινωνικό ακτιβιστή, Pablo Sanchez Centellas την περίπλοκη υπόθεση Κατολονίας.
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Η ισπανική κυβέρνηση πέρασε τις δέκα μέρες που προηγήθηκαν του δημοψηφίσματος συλλαμβάνοντας την οργανωτική επιτροπή και το προσωπικό πληροφοριακής υποδομής της. Αυτό πυροδότησε ένα κίνημα αλληλεγγύης προς την καταλανική κυβέρνηση και δυο-τρεις μέρες πριν το δημοψήφισμα στη συγκρότηση λαϊκών επιτροπών για την υπεράσπισή του.
Οι επιτροπές αυτές περιλαμβάνουν τοπικούς αγωνιστές από τα πάμπολλα κινήματα της πόλης (για την υγεία, για τη στέγη, για την παιδεία κλπ.) των οποίων η προηγούμενη εμπειρία κοινής δράσης ήταν το κίνημα 15Μ (ευρύτερα γνωστό ως «οι αγανακτισμένοι») του οποίου τις μεθόδους (καταλήψεις, μπλοκαρίσματα κα.) υιοθετούν και τώρα.
Από τη στιγμή που η κυβέρνηση Ραχόι ανακοίνωσε ότι θα εμποδίσει το δημοψήφισμα, πολλοί διευθυντές σχολείων άρχισαν να συζητούν με τους συλλόγους γονέων το πώς θα κρατήσουν ανοιχτά τα σχολεία. Υπάρχει στην Καταλονία ένα δίκτυο «εξεγερμένων σχολείων» που δραστηριοποιούνται ενάντια στις περικοπές στην παιδεία και τον πρόσφατο εκπαιδευτικό νόμο. Το δίκτυο αυτό πρότεινε να ανοίξουν τα σχολεία το Σάββατο για παραστάσεις, αγώνες ποδοσφαίρου κα., κάτι απολύτως νόμιμο. Τότε είναι που συνεδρίασαν και συγκροτήθηκαν οι περισσότερες επιτροπές.
Όλο το φάσμα της καταλανικής αριστεράς συμμετείχε σε αυτές. Η συμμαχία « Catalunya en Comú » (Ενωμένη Αριστερά, Καταλανοί Πράσινοι και Podemos Καταλονίας), το [σσ. αποσχιστικό και αντικαπιταλιστικό] CUP, ακόμα και η Δημοκρατική Αριστερά της Καταλονίας (ERC) που συμμετέχει στο κυβερνητικό συνασπισμό «Ενωμένοι για το Ναι» (Junts pel Sí), αλλά και Αναρχικοί. Οι πολιτικές οργανώσεις έκαναν τα καλέσματα τους για συνελεύσεις και υπεράσπιση του δημοψηφίσματος, αλλά ήταν η διάθεση του κόσμου που έκανε τις λαϊκές επιτροπές πραγματικότητα.
Εθνικιστικές μη κυβερνητικές – μη κομματικές μαζικές οργανώσεις όπως η «Εθνική Καταλανική Συνέλευση» (ANC, οργάνωση με δεκάδες χιλιάδες μέλη τα πιο προβεβλημένα εκ των οποίων στηρίζουν τον καταλανικό κυβερνητικό συνασπισμό «Ενωμένοι για το Ναι» (Junts pel Sí), το καταλανικό πολιτιστικό κέντρο «Òmnium Cultural» και το «Τραπέζι για τη Δημοκρατία» (ένα ευρύ μέτωπο οργανώσεων υπέρ του δημοψηφίσματος που περιλαμβάνει τα μεγαλύτερα εργατικά συνδικάτα) έπαιξαν κι αυτές πολύ σημαντικό ρόλο στο να δοθεί το σύνθημα για ειρηνική – «παθητική» αντίσταση χωρίς αντεπιθέσεις στην ισπανική χωροφυλακή και αστυνομία.
Η ξεροκεφαλιά της ισπανικής κυβέρνησης και το γεγονός ότι το ισπανικό κράτος επιτέθηκε στη δυνατότητα να γίνει το δημοψήφισμα έσπρωξε την « Catalunya en Comú » – τη δύναμη δηλαδή που ήρθε πρώτη στην Καταλονία στις δύο τελευταίες ισπανικές εκλογές – στο να υποστηρίξει το δημοψήφισμα τονίζοντας όμως – σε αντίθεση με το νόμο για το δημοψήφισμα που ψηφίστηκε στην καταλανική βουλή – ότι αυτό δεν είναι δεσμευτικό. Ο Ραχόι, δηλαδή, έσπρωξε δυνάμεις που ταλαντεύονταν στη στήριξη του δημοψηφίσματος.
Το να επιτραπεί στον κόσμο να ψηφίσει και να εκφραστεί έγινε ένα πρωτεύον ζήτημα δημοκρατίας για όλες τις παραπάνω δυνάμεις. Η περιφρούρηση των εκλογικών κέντρων οργανώθηκε από τοπικούς αγωνιστές που γνωρίζονται καλά από παλιά, πράγμα που έκανε εξαιρετικά δύσκολη κάθε διείσδυση με σκοπό την προβοκάτσια. Το γεγονός ότι όσοι διαφωνούσαν με το δημοψήφισμα το μποϋκόταραν συνέβαλε επίσης σε αυτό. Στις κινητοποιήσεις αυτής της εβδομάδας (2-8 Οκτώβρη), θα δούμε αν το κίνημα θα συνεχίσει να πετυχαίνει την περιφρούρηση του εαυτού του.
Πρέπει βέβαια να τονίσουμε ότι στη βασικά ισπανόφωνη βιομηχανική ζώνη γύρω από τη Βαρκελώνη, η συμμετοχή στο δημοψήφισμα παρέμεινε πολύ χαμηλή (20-25%), ακόμα χαμηλότερη κι από τη μη δεσμευτική ψηφοφορία του 2014.
ΕΡ: O Ραχόι μας λέει ότι το δημοψήφισμα δεν έγινε και ο πρόεδρος της Καταλονίας Κάρλες Πουτζεμόντ ότι η Καταλονία έχει ήδη κερδίσει το δικαίωμα της στην Ανεξαρτησία. Ποια είναι κατά τη γνώμη σου τα πραγματικά αποτελέσματα του δημοψηφίσματος και τι σημαίνουν στην παρούσα συγκυρία;
O Ραχόι ζει σε άλλον πλανήτη. Η λογική της ισπανικής κυβέρνησης είναι να «υπερασπίσει το Σύνταγμα» με κάθε κόστος. Η μόνη της απάντηση είναι η καταστολή. Δεν αποκλείεται να επιβάλει τη διάλυση της καταλανικής κυβέρνησης. Ο Πουτζεμόντ από την άλλη είναι αιχμάλωτος των εκλογικών του υποσχέσεων και της ρητορικής του των τελευταίων 18 μηνών. Είναι επίσης εγκλωβισμένος από το γεγονός ότι η ισπανική κυβέρνηση δεν προσφέρει τίποτα για να πετύχει κάποιον συμβιβασμό. Η στρατηγική του Λαϊκού Κόμματος του Ραχόι είναι να διασπάσει το στρατόπεδο της ανεξαρτησίας ανάμεσα στα ριζοσπαστικά και τα αστικά στοιχεία του. Αυτά τα τελευταία αναζητούν απελπισμένα κάποιο συμβιβασμό.
Το στρατόπεδο του «Ναι» δίνει εικόνα ευφορίας με τους δύο εκατομμύρια ψήφους που πήρε. Στις τελευταίες καταλανικές εκλογές (2015), οι δύο αποσχιστικές λίστες (το Junts pel Si και το CUP) είχαν 1,9 εκ. ψήφους. Το γεγονός ότι το δημοψήφισμα έγινε αποτελεί όντως μια μεγάλη ηθική νίκη. Αλλά το 42% της συμμετοχής μάλλον σημαίνει ότι δεν υπάρχει καθαρή πλειοψηφία υπέρ της ανεξαρτησίας. Η αστυνομία έκανε κατάσχεση στο 5% των καλπών. Αν κάνουμε προβολή των υπολοίπων αποτελεσμάτων σε αυτό το 5%, φτάνουμε σε περίπου 250,000 επιπλέον ψήφους. Κάτι που δε μας φτάνει στα 2,3 εκατομμύρια που χρειάζονται για το 50% του συνόλου των 5,6 εκ. εγγεγραμμένων ψηφοφόρων στην Καταλονία.
Αυτοί οι αριθμοί βέβαια, αποτυγχάνουν να αποτυπώσουν την τρομερή ενέργεια που υπάρχει σε ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Και ως προς αυτό υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στο μετριοπαθές και το ριζοσπαστικό κομμάτι του «Ναι» που περιλαμβάνει τα πιο αγωνιστικά συνδικάτα συμπεριλαμβανομένων των αναρχοσυνδικαλιστών κι ένα μεγάλο μέρος των αγωνιστών της ριζοσπαστικής αριστεράς.
Περισσότερα εδώ: Καταλονία: Σύγκρουση ελίτ ή λαϊκή εξέγερση; — INFOWAR
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.