Το «Μακεδονικό» στην εποχή των εθνικισμών, (του Κώστα Μάρκου)

Το συλλαλητήριο για το «Μακεδονικό» στη Θεσσαλονίκη, σε καμία περίπτωση δεν είχε τον «παλλαϊκό» χαρακτήρα του ’92, αλλά σίγουρα αποτελεί μια μαζική και εξαιρετικά ανησυχητική πολιτική εκδήλωση και στη χώρα μας, των εθνικιστικών, ακροδεξιών και νεοφασιστικών ανέμων που πνέουν πάνω από την ευρωπαϊκή ήπειρο και ολόκληρο τον κόσμο.

1. Βαθύ μαύρο σε γαλάζιο φόντο

Κάτω από τις γαλάζιες σημαίες, επανεμφανίστηκε το μαύρο, όχι μόνο των ρασοφόρων, αλλά και των φασιστών.

Το συλλαλητήριο αποτελεί βήμα αναβάπτισης, ανανέωσης και «εκσυγχρονισμού» της Ακροδεξιάς στην Ελλάδα. Ο στρατηγός Φράγκος, από καιρό προοριζόμενος ως Μεταξάς της νέας εποχής, πήρε το πολιτικό βάπτισμα του πυρός (θα δούμε αν θα μπορέσει να ανταποκριθεί στις παγίδες της πολιτικής). Το συλλαλητήριο ενδυναμώνει απότομα τον Καμμένο, αλλά και ναρκοθετεί τις γέφυρες συμβιβασμών με τον Τσίπρα και τους Αμερικανούς, που με κόπο ο ίδιος προετοίμαζε. Πάνω από όλα, ανοίγει δρόμους ανατροπής «από τα κάτω και τα δεξιά» της συγκυβέρνησης. Κάτι που επιβεβαιώνει την εκτίμηση των έξι μελών της Π.Ε. του ΝΑΡ, που προειδοποιούσαν στην «Πρόταση Σύνθεσης και Υπέρβασης» προς το 4ο Συνέδριο του ΝΑΡ, μόλις ενάμισι μήνα πριν, ότι «Μπροστά μας βρίσκεται μια νέα, αντιδραστική, ακροδεξιά αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού» (βλ. kommon. gr).

Από αυτή τη σκοπιά, το συλλαλητήριο αποτελεί ακόμη μια προειδοποίηση προς όσους συντρόφους και αγωνιστές εξακολουθούν να υποτιμούν το διεθνές ακροδεξιό εθνικιστικό και νεοφασιστικό ρεύμα, κάτω από μια οπτική που βλέπει την αστική πολιτική ως ίδια και απαράλλαχτη ή το πολύ ως διαφορετικά μείγματα. Που βλέπει γενικά την πολιτική ως μια αυτόματη έκφραση των ταξικών αντιθέσεων, παραβλέποντας το ρόλο των ιδεολογικών προκαταλήψεων, της ιστορίας, των εθνικών ιδιαιτεροτήτων, των προσώπων, κάτι για το οποίο είχε επανειλημμένα προειδοποιήσει ο Μαρξ.

Εάν ήταν έτσι, ο συνασπισμός συμφερόντων που προωθεί τον «έντιμο συμβιβασμό για το όνομα», θα είχε καθαρίσει με ευκολία, και εδώ και στην πΓΔ Μακεδονίας. Και δεν είναι τόσο αμελητέος αυτός ο συνασπισμός: η παγκόσμια υπερδύναμη των ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, η κυβέρνηση Ζάεφ, η κυβέρνηση Τσίπρα, η ΝΔ του Κυριάκου (έστω και με μισή καρδιά), αλλά και η Φώφη και ο Σταύρος, μέχρι και η Καθημερινή, μέχρι και ο πρότινος ακροδεξιός σκοπιανοφάγος Μέρτζος!

Όμως, υπάρχει ένα… μικρό πρόβλημα: όλοι αυτοί επιχειρούν να λύσουν ένα περίπλοκο εθνικό ζήτημα με ισοπεδωτικά «παγκοσμιοποιητικά» εργαλεία σε μια εποχή που η «παγκοσμιοποίηση» καταρρέει. Σε μια εποχή, όπου όλα τα εθνικά προβλήματα εκτινάσσονται, όχι ως ενοχλητικά υπολείμματα του παρελθόντος, αλλά ως εκδηλώσεις της γενικής, ιστορικής κρίσης του σύγχρονου, ολοκληρωτικού καπιταλισμού.

Δεν είναι τυχαίο, ότι οι δημοσκοπήσεις στην πΓΔ Μακεδονίας δείχνουν ότι πάνω από το 60% του σλαβομακεδονικού λαού δεν θέλει καμία αλλαγή του ονόματος. Και στην Ελλάδα, ότι πάνω από 70% και 80% δεν θέλει κανένα όνομα με αναφορά στη «Μακεδονία» αλλά δεν μπορεί ξαφνικά, το 70% και 80% του ελληνικού σλαβομακεδονικού  λαού  να έγιναν όλοι εθνικιστές.

Οπωσδήποτε, χρειάζεται να συνυπολογιστεί η παρέμβαση και υποδαύλιση των εθνικιστικών προκαταλήψεων από το ρωσικό παράγοντα στην Ελλάδα (Ιβάν Σαββίδης κ.α.) και ιδιαίτερα στην πΓΔΜ (το δεξιό, εθνικιστικό VMRO είναι βαθιά συνδεδεμένο με τα ρωσικά συμφέροντα). Αλλά μόνον κάποιοι πράκτορες του δημοκρατικού κατεστημένου των ΗΠΑ θα μπορούσαν να υποστηρίξουν ότι η Ρωσία έπαιξε ή παίζει καθοριστικό ρόλο σε αυτές τις εξελίξεις, ιδιαίτερα στην Ελλάδα.

2. Η «μετάθεση» στην πολιτική

Στην πολιτική, όπως και στην ψυχολογία, όπως έγραφε ο εκλιπών, γάλλος μαρξιστής φιλόσοφος Ντανιέλ Μπενσαϊντ, ισχύει το φαινόμενο της «μετάθεσης»: τα συμπλέγματα εμφανίζονται υποσυνείδητα μέσα από άλλες μορφές.

Μέσα από την αντίθεση κάποιων μαζών στη «σύνθετη ονομασία», εμφανίζεται η αντίθεση του ελληνικού λαού στην καταπιεστική Ευρωπαϊκή Ένωση, στο ευρώ και στη θηλιά του χρέους. Η αντίθεση στην Επιτροπεία που καταπιέζει και εξευτελίζει το εθνικό συναίσθημα του ελληνικού λαού. Η αντίθεση στον υπ’ αριθμόν ένα, παγκόσμιο κίνδυνο για την ειρήνη, τις ΗΠΑ και τον Τραμπ, που προωθούν παντού στον κόσμο διαμελισμούς κρατών και προτεκτοράτα. Πάνω από όλα, εμφανίζεται η αντίθεση των ελλήνων εργαζόμενων στη βάρβαρη μνημονιακή πολιτική και του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ και του μεταλλαγμένου ΠΑΣΟΚ της Φώφης και του Σταύρου, δηλαδή, όλων αυτών που προωθούν τον «έντιμο συμβιβασμό». Εμφανίζεται η αντίθεση στην ανεργία, στην απλήρωτη εργασία, στις ελαστικές σχέσεις, στην αναγκαστική εργασιακή αυτοεξορία της νεολαίας, στην πολιτιστική ισοπέδωση των μίντια κ.λπ.

Αντίστοιχα, στην πΓΔ Μακεδονίας, η αντίθεση των σλαβομακεδόνων στη «σύνθετη ονομασία» αποτελεί «μετάθεση» της αντίθεσής τους στην απαγόρευση του αυτοπροσδιορισμού τους ως «Μακεδόνων», την οποία προωθεί ο Νίμιτς, ο Κοτζιάς και ο «δικός τους», ο σοσιαλδημοκράτης , αμερικανόδουλος και φανατικός ευρωπαϊστής, Ζάεφ. Μέσα από τη δική τους αντίθεση στο «όνομα» εμφανίζεται η διαμαρτυρία για τη δική τους καταπίεση από ελληνικές πολυεθνικές που τους απομυζούν τον ιδρώτα, αλλά και από ευρωπαϊκές, αμερικανικές, αλλά και τις εγχώριες επιχειρήσεις. Η διαμαρτυρία τους για τη βαθιά φτώχεια και τον πλουτισμό της δικής τους αστικής τάξης.

Οι παραπάνω εκτιμήσεις σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να δικαιολογήσουν τη στάση δυνάμεων της μαχόμενης Αριστεράς και ειδικά όσων μιλούν στο όνομα του κομμουνισμού, οι οποίες κάτω από τη σημαία ενός αταξικού και απολίτικου «αντιμνημονιακού» ή « αντιιμπεριαλιστικού πατριωτισμού», στήριξαν ή δικαιολογούν τη συμμετοχή στο ακροδεξιό, εθνικιστικό συλλαλητήριο. Αυτό σημαίνει υπόκλιση,  στο ακροδεξιό εθνικιστικό ρεύμα. Καταλαβαίνουν αραγε τι κάνουν ;Τι επιπτώσεις θα εχει κατι τέτοιο; Οι ίδιες αυτές δυνάμεις, εν μέρει ή συνολικά, στις προηγούμενες δεκαετίες, όταν βασίλευε η καπιταλιστική «παγκοσμιοποίηση», στήριξαν τον ευρωπαϊκό κοσμοπολιτισμό και μετατράπηκαν σε «πατριωτικό» εξάρτημά του, με τη στήριξη ή και συμμετοχή στον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι φανερό ότι αυτές οι δυνάμεις, σήμερα, που ανατέλλει το άστρο του αστικού εθνικισμού σε όλο το κόσμο, έλκονται από τα μαγνητικά του πεδία. Πρόκειται για έναν πολύ επικίνδυνο πολιτικό καιροσκοπισμό.

Και εδώ και κει, εργαζόμενοι που τους βγάζουν την ψυχή στη δουλειά, χωρίς μια εργατική και λαϊκή Αριστερά με διεθνιστική ψυχή, ψάχνουν την ψυχή τους στο όνομα της πατρίδας τους.

3. Ο επικίνδυνα αναπτυσσόμενος ελληνικός αλυτρωτισμός

Αναμφισβήτητα υπήρχε και υπάρχει εθνικισμός σε τμήματα της αστικής τάξης των σλαβομακεδόνων, που έφτασε σε σημεία γελοιότητας με τους χάρτες και τα αγάλματα του Μεγαλέξανδρου και του Βουκεφάλα. Κανείς δεν πρέπει να τον υποτιμά, στο όνομα του μικρού μεγέθους της γειτονικής χώρας. Εξάλλου, η «μικροσκοπική» Γεωργία του Σαακασβίλι, αυτού του πρακτοράκου των ΗΠΑ, παραλίγο να προκαλέσει στρατιωτική αναμέτρηση της Ρωσίας με τις ΗΠΑ, όταν έθεσε το αίτημα για είσοδο στο ΝΑΤΟ. Η δε «μικρή» - σε σύγκριση με τη Ρωσία- Ουκρανία, κάτω από την καθοδήγηση των Αμερικανών και της φιλοδυτικής αστικής της τάξης, δε δίστασε να προκαλέσει εμφύλιο πόλεμο, μόνο και μόνο για να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ.

Αλλά, στο όνομα του «μικρού εθνικισμού» εντός της γειτονικής χώρας, είναι απαράδεκτο για δυνάμεις της μαχόμενης Αριστεράς, να κλείνουν τα μάτια στον αναπτυσσόμενο, «μεγάλο» εθνικισμό και αλυτρωτισμό της ελληνικής αστικής τάξης. Μιλάμε συνειδητά για «ελληνικό αλυτρωτισμό»: ακροδεξιές ιστοσελίδες «ανακαλύπτουν» ελληνική μειονότητα εφτακοσίων χιλιάδων στην πΓΔ Μακεδονίας, η οποία πρέπει να απελευθερωθεί!

Αλλά, αν αυτό φαντάζει γραφικό, ποιος μπορεί να υποτιμήσει τα όσα φιλοξένησε η «έγκριτη» Καθημερινή, στις 22 Ιανουαρίου 2018; (Εδώ το πλήρες άρθρο). Ο δρ. Μιχάλης Πεγκλής, σύμβουλος του πρώην πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά και του νυν προέδρου της Ν.Δ. Κυριάκου Μητσοτάκη (όπως ο ίδιος υπογράφει), αφού υποστηρίζει ότι η ονομασία «Άνω» ή «Βόρεια» Μακεδονία, «δεν είναι εις βάρος μας, αλλά υπέρ μας», χωρίς καμία ντροπή, γράφει:

«Οι ‘’Ανωμακεδόνες’’ είναι αδέλφια μας, τίποτα περισσότερο, ενώ αντί να μιλούν τα άσχετα με τη Μακεδονία βουλγαροσλάβικα, θα τους βοηθήσουμε να μάθουν τη ‘’μητρική’’ τους γλώσσα. Επιπλέον, η αναγνώριση ως ‘’Άνω Μακεδονία’’ θα επιτάχυνε τη δική τους προσαρμογή στην πραγματικότητα, δηλαδή στην ελληνικότητα της ταυτότητάς τους, που άλλωστε είναι ασύγκριτα ελκυστικότερη από την έτερη και ‘’δοτή’’ σλαβική ταυτότητα» (τα τονισμένα, του συντάκτη).

Και παρακάτω:

«Η σύγχρονη Ελλάδα, παρά τα προβλήματά της, παραμένει ηγέτιδα δύναμη στην περιοχή. Διαθέτει πολύ περισσότερες ευκαιρίες, πενταπλάσιο κατά κεφαλήν εισόδημα, απείρως καλύτερο κλίμα και τρόπο ζωής, μοναδικό πολιτισμό και ισχυρό brand name. Σήμερα, λοιπόν, και αφού πέρασε ένα τέταρτο του αιώνα, πρέπει να προχωρήσουμε χωρίς φόβο στην πλήρη αποκατάσταση των σχέσεων». Και παρακάτω:

«Με βάση την παραπάνω ανάλυση, ο γεωγραφικός προσδιορισμός στην ονομασία των Σκοπίων είναι η καλύτερη λύση, καθώς διευκολύνει την πρόσδεση της ‘’Άνω Μακεδονίας’’ στη ‘’μαμά Μακεδονία’’», δηλαδή, στην ελληνική Μακεδονία!

Ο σύμβουλος του Κυριάκου, σε απλά ελληνικά, λέει κάτι χειρότερο από τους ακροδεξιούς: δεν είναι έλληνες μόνον οι κατά φαντασίαν 700.000 «μειονοτικοί» των ακροδεξιών, αλλά όλοι οι σλαβομακεδόνες κάτοικοι της πΓΔΜ! Οφείλουμε να τους ξεριζώσουμε την σλαβική γλώσσα! Πώς; Κατακτώντας τους με το «πενταπλάσιο εισόδημά μας», με τον ανώτερο «μοναδικό πολιτισμό μας» και το «ισχυρό brand name», προφανώς του Βερόπουλου, της Γιούρομπανκ και της Μότορ Όιλ. Είναι γνωστό, ότι ο «ανώτερος», «μοναδικός πολιτισμός» των ιησουιτών συνόδευε τα όπλα των αποικιοκρατών κονκισταδόρας της Λατινικής Αμερικής.

Πρόκειται για έναν διεστραμμένο, καθαρά ιμπεριαλιστικό, ακόμη και φασιστικό συλλογισμό, που θα έπρεπε να έχει ξεσηκώσει και τις πέτρες!

Τι λέει για αυτά ο ίδιος ο Μητσοτάκης και η ΝΔ;

Τι λέει ο υπουργός Εξωτερικών, η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ;

Αυτά έχουν ως σκοπό όταν προτείνουν «σύνθετη ονομασία»;

4. Erga omnes: εξανδραποδισμός του γειτονικού λαού

Η γραμμή της ελληνικής κυβέρνησης για σύνθετη ονομασία «erga omnes» («έναντι όλων»), δηλαδή σε όλες τις διεθνείς σχέσεις αλλά και στο εσωτερικό της πΓΔ Μακεδονίας, σημαίνει εξανδραποδισμό των σλαβομακεδόνων! Χωρίς καμία υπερβολή.

Για να το κατανοήσουμε, θα ήταν σαν να αναγκάζονταν οι Έλληνες να ονομάζονταν με το ζόρι «γραικοί», επειδή η διεθνής ονομασία της χώρας μας δεν είναι «Hellas», αλλά «Greece». Έτσι, αν επιτευχθεί ένας «έντιμος συμβιβασμός», για παράδειγμα, με τη σύνθετη, γεωγραφική ονομασία «Άνω Μακεδονία», οι κάτοικοι της γειτονικής μας χώρας θα αναγκαστούν να αυτο-ονομαστούν, με αλλαγή του Συντάγματος, ως «ανωμακεδονίτες», να αλλάξουν την εθνική τους «ταυτότητα» και γλώσσα σε «ανωμακεδονική»! Ποιος λαός θα μπορούσε να δεχτεί κάτι τέτοιο χωρίς να εξανδραποδιστεί;

Οι κάτοικοι της γειτονικής χώρας αυτοπροσδιορίζονται ως «Μακεδόνες». Πρόκειται για ιστορικό προϊόν και σε καμία περίπτωση για «κατασκευή», όπως υποστηρίζουν αργυρώνητοι «ιστορικοί» και αστοί παράγοντες (όπως ο Καραμανλής), ή για «ανύπαρκτο έθνος», όπως υποστήριξαν δυστυχώς, παλαιότερα, ιστορικά στελέχη της κομμουνιστικής Αριστεράς. Το δικαίωμα για αυτοπροσδιορισμό των λαών είναι αναφαίρετο, τόσο των κατοίκων της γειτονικής χώρας, όσο και της δικής μας χώρας. Οι γείτονες και μάλιστα στο σπίτι τους, μπορούν να ονομάζονται όπως οι ίδιοι θέλουν. Και στις σχέσεις τους με τις άλλες χώρες, έχουν δικαίωμα να έρχονται σε αμοιβαίες συμφωνίες, όπως αυτοί κρίνουν.

Το να ισχυρίζεται, όμως, κάποιος, ότι δεν υπάρχει καμία ανάγκη διμερούς συμφωνίας για το όνομα, μεταξύ πΓΔ Μακεδονίας και Ελλάδας, είναι εξίσου ανιστόρητο. Ο λόγος είναι ότι στην Ελλάδα, υπήρχε και υπάρχει ως γεωγραφικός και τοπικός όρος η «Μακεδονία» και ο αυτοπροσδιορισμός των Ελλήνων, βλάχων κ.α. κατοίκων της, ως «Μακεδόνες». Οι παραπάνω ονομασίες και αυτοπροσδιορισμοί, επίσης, δεν αποτελούν κάποιο προϊόν «κατασκευής». Αντίθετα, έχουν βαθιές ιστορικές και πολιτισμικές ρίζες.

Όταν δυο όμοιοι αυτοπροσδιορισμοί έρχονται σε σχέση και μάλιστα τόσο στενή και ιστορική, είναι αυτονόητο ότι απαιτείται μια ορισμένη διάκριση, όπως όταν δυο άτομα έχουν το ίδιο όνομα και επίθετο και είναι αναγκασμένα να προσδιοριστούν το ένα έναντι του άλλου, με το όνομα του πατέρα ή της μητέρας τους.

5. Η μειονότητα στην Ελλάδα και οι πολιτικοί πρόσφυγες

Σε αυτή την ανάγκη βοήθησε το βαλκανικό και ιδιαίτερα το ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα, με τη χρήση του όρου «σλαβομακεδόνες». Έτσι, ως φυσική συνέπεια, το Νοέμβριο του 1943, ιδρύθηκε το ΣΝΟΦ (σλαβομακεδονικά: Славјаномакедонски Народно Ослободителен Фронт, СНОФ, ελληνικά: Σλαβομακεδονικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο), από σλαβομακεδόνες, στελέχη του ΚΚΕ, που πάλεψε μαζί και μέσα στο ΕΑΜ. Έτσι, στην πράξη, στον κοινό, εθνικό, απελευθερωτικό και ταξικό αγώνα ενάντια στην τριπλή φασιστική κατοχή, το σημερινό «άλυτο» πρόβλημα «λύθηκε» απλά, σχεδόν φυσικά, με «εργατικό» και «λαϊκό» τρόπο.

Ο αμοιβαίος σεβασμός μεταξύ ελλήνων και σλαβομακεδόνων κομμουνιστών και ευρύτερα, αγωνιστών, αν και όχι χωρίς προβλήματα, οδήγησε τη συντριπτική πλειονότητα των σλαβομακεδόνων της Ελλάδας να ενταχθούν στο ΕΑΜ και αργότερα στον ΔΣΕ, με χιλιάδες νεκρούς και πάνω από 30.000 πρόσφυγες. Και ενώ έδωσαν το αίμα τους για την ελευθερία αυτής της χώρας, που ήταν και πατρίδα τους, όταν επαναπατρίστηκαν οι πολιτικοί πρόσφυγες μετά το 1981, επί ΠΑΣΟΚ, απαγορεύτηκε στους σλαβομακεδόνες της Ελλάδας να γυρίσουν πίσω, ενώ οι περιουσίες τους παραδόθηκαν στο πλιάτσικο των ακροδεξιών εθνικιστών. Κάτι που ισχύει μέχρι σήμερα.

Αντίστοιχα, μέσα από μια συντροφική και συναγωνιστική σχέση των δυο λαών, έξω από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, κάτω από την εργατική και λαϊκή κυριαρχία στα έθνη τους, θα μπορέσει στο μέλλον να «λυθεί» ειρηνικά και η ανάγκη αυτής της διάκρισης, μέσα από μια «εργατική και λαϊκή» σύνθετη ονομασία, για τις διμερείς και μόνο σχέσεις τους.

Παράλληλα, είναι γνωστό σε πολλούς, αλλά κρυφό σχεδόν από όλους, ότι στην Ελλάδα υπάρχει μια μικρή σλαβομακεδονική εθνική, γλωσσική και πολιτισμική μειονότητα. Η Ελλάδα, όμως, είναι η μοναδική χώρα στα Βαλκάνια που δεν αναγνωρίζει καμία εθνική και γλωσσική μειονότητα. Αναγνωρίζει μόνον θρησκευτικές. Και αυτό το ονομάζουν… «μοναδικό πολιτισμό»! Οι σλαβομακεδόνες είναι «ανύπαρκτοι». Δεν υπάρχουν σε καμία στατιστική. Δεν ξέρει κανείς πόσοι είναι. Δεν έχουν κανένα αναγνωρισμένο νόμιμο δικαίωμα να μιλούν και να μαθαίνουν τη γλώσσα, την ιστορία και τον πολιτισμό τους. Η όποια σημερινή ελευθερία έχουν, δεν είναι θεσπισμένη, άρα είναι υπό διαρκή πιθανότητα αίρεσης. Συνεπώς, βρίσκονται υπό δυνητική, αόρατη, εθνική, γλωσσική και πολιτισμική καταπίεση. Και όσο υπάρχει αυτή η εν δυνάμει καταπίεση, όσο δεν αναγνωρίζονται οι ίδιοι και τα δικαιώματά τους, τόσο περισσότερο ευάλωτοι θα είναι στην εθνικιστική προπαγάνδα της αστικής τάξης της πΓΔ Μακεδονίας, τόσο ευκολότερα θα μπορούν να μετατραπούν σε παίγνια στα χέρια άλλων δυνάμεων, όπως των ΗΠΑ, της Γερμανίας ή και της Τουρκίας.

6. Τα αιτήματα της μαχόμενης, αντικαπιταλιστικής και διεθνιστικής Αριστεράς

Με βάση όλα τα παραπάνω, η μαχόμενη, αντικαπιταλιστική και διεθνιστική Αριστερά, που σωστά παλιότερα υποστήριζε μια «σύνθετη ονομασία», οφείλει σήμερα να αλλάξει τακτική:

Οφείλει να διαχωριστεί κάθετα και να καταγγείλει τη «σύνθετη ονομασία» του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, των ΗΠΑ, του Τσίπρα και του Κοτζιά, ως εργαλείο υποταγής των λαών της Ελλάδας και της πΓΔ Μακεδονίας στους φιλοπόλεμους σχεδιασμούς των μεγάλων ιμπεριαλιστών, στους εθνικισμούς και στα συμφέροντα των αστικών τους τάξεων.

Οφείλει να θέσει ως πρώτο αίτημα την αποτροπή της εισόδου της πΓΔ Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ και την έξοδο της Ελλάδας από αυτό. Αντίστοιχα και για την ΕΕ.

Οφείλει να αγωνιστεί για τα δικαιώματα όλων των μειονοτήτων στην Ελλάδα και για το δικαίωμα στον επαναπατρισμό και στην επανάκτηση των περιουσιών όλων των πολιτικών προσφύγων του εμφυλίου πολέμου.

Οφείλει να αγωνιστεί από κοινού με το γειτονικό λαό και όλους τους λαούς των Βαλκανίων για τον αμοιβαίο σεβασμό των συνόρων σήμερα, για την ανατροπή των αντιλαϊκών πολιτικών και, προοπτικά, των κυβερνήσεων σε κάθε χώρα. 

Για την ειρήνη και τη διεθνιστική συνεργασία σε όλα τα Βαλκάνια και στα πλαίσια αυτά, για μια ελεύθερη διμερή συμφωνία για το όνομα μεταξύ των λαών της Ελλάδας και της πΓΔ Μακεδονίας.

 ΠΗΓΗ: Kommon