Επικίνδυνα παιχνίδια πολέμου στο Αιγαίο και την Κύπρο

Γιώργος Παυλόπουλος

• Οξύνεται ο ανταγωνισμός Αθήνας-Λευκωσίας με την Άγκυρα. Η κυβέρνηση ποντάρει, μάταια, στη στήριξη ΗΠΑ-ΕΕ

«Ό,τι είναι για εμάς το Αφρίν είναι και το Αιγαίο και η Κύπρος», είπε ο Ερντογάν, προειδοποιώντας Αθήνα και Λευκωσία να προσέχουν, καθώς «οι μαγκιές τους είναι μέχρι να δουν τον στρατό, τα καράβια και τα αεροπλάνα μας». Οι φράσεις αυτές ειπώθηκαν την Τρίτη, λίγες ώρες μετά το σοβαρό επεισόδιο του εμβολισμού ελληνικού σκάφους από τουρκικό στα Ίμια – και στην ίδια ομιλία με την οποία ο πρόεδρος της Τουρκίας απείλησε τους Αμερικανούς με ένα… «οθωμανικό χαστούκι». Μην αφήνοντας, έτσι, αμφιβολία για το γεγονός ότι η Άγκυρα και η ηγετική της ομάδα αντιμετωπίζει όλα τα μέτωπα που έχει ανοιχτά –και είναι πολλά– στη βάση ενιαίου σχεδιασμού.

Το πιο σημαντικό, όμως, όσον αφορά τα ελληνοτουρκικά, είναι ότι η κλιμάκωση της έντασης έρχεται σε μία κρίσιμη συγκυρία. Αφενός, όπως δείχνουν τα όσα συμβαίνουν στη Συρία (αναλυτικά στη σελ. 23), οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις στην ευρύτερη περιοχή επιταχύνονται και λαμβάνουν ολοένα πιο βίαιη και επικίνδυνη μορφή. Αφετέρου, επιβεβαιώθηκε πρόσφατα η ύπαρξη ενός σημαντικού κοιτάσματος φυσικού αερίου, που περιέχει τουλάχιστον 8 τρις κυβικά μέτρα, στη θαλάσσια περιοχή την οποία η κυβέρνηση της Κύπρου θεωρεί ότι ανήκει στην ΑΟΖ της και επιδιώκει να προχωρήσει άμεσα στην εκμετάλλευσή του – με τη συγκατάθεση, φυσικά, της Ελλάδας.
Υπό αυτό το πρίσμα, τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες και φέρνουν πολύ πιο κοντά ένα νέο «θερμό επεισόδιο», με απρόβλεπτη εξέλιξη και συνέπειες, κάθε άλλο παρά έκπληξη συνιστούν. Αναδεικνύουν δε τις πραγματικές επιδιώξεις των αστικών τάξεων και κυβερνήσεων Τουρκίας και Ελλάδας, η υλοποίηση των οποίων ενέχει τεράστιους κινδύνους, ειδικά καθώς γίνεται στο φόντο της όξυνσης των αντιθέσεων ανάμεσα στα καπιταλιστικά ιμπεριαλιστικά κέντρα.
Ειδικά όσον αφορά την ελληνική πλευρά, η στάση της στα ελληνοτουρκικά βρίσκεται σε άμεση σύνδεση με την αντίστοιχη στο Μακεδονικό. Σε αυτό το μέτωπο, Τσίπρας και Κοτζιάς επιχειρούν να φτάσουν σε μία συμφωνία από θέση ισχύος (και όχι αδυναμίας, όπως ισχυρίζονται οι πάσης φύσης Μακεδονομάχοι), εκμεταλλευόμενοι την ανάγκη της πΓΔΜ για στοιχειώδη πολιτική σταθερότητα και τις πιέσεις των Αμερικανών για άμεση ένταξή της στο ΝΑΤΟ, αλλά και τον σχεδιασμό των Βρυξελλών για τα δυτικά Βαλκάνια, ώστε να ανακοπεί η ρωσική επιρροή.
Στο Κυπριακό, από την άλλη, ελπίζουν στη στήριξη της ΕΕ και των ηγεμονικών κρατών της,καθώς και των ευρωπαϊκών μεγαθηρίων στον κλάδο της ενέργειας, για να επιβάλλουν ντε φάκτο τα συμφέροντα της όμορης κυπριακής αστικής τάξης. Αυτό, ακριβώς, είναι που προκαλεί τη λυσσαλέα αντίδραση της Άγκυρας, η οποία κάνει επίδειξη δύναμης αποκλείοντας το ιταλικό πλωτό γεωτρύπανο της ΕΝΙ να φτάσει στον προορισμό του και να αρχίσει τις έρευνες και την άντληση, ενώ ταυτόχρονα επιχειρεί να πείσει το Βερολίνο, το Παρίσι (που επίσης έχει άμεση εμπλοκή με την Total, όπως έχουν και οι Ολλανδοί με την Shell) και φυσικά τη Ρώμη ότι θα εξυπηρετήσει καλύτερα τα συμφέροντά τους, εάν τα συνδυάσουν με τα τουρκικά.
Στο Αιγαίο, τέλος, είναι φανερό ότι επιλογή της Αθήνας, τόσο της κυβέρνησης όσο και της ΝΔ –που δεν είναι τυχαίο ότι εδώ δεν σηκώνει ιδιαιτέρως τους τόνους– είναι να τηρηθούν χαμηλοί τόνοι, καθώς έχουν συνείδηση ότι σήμερα βρίσκονται σε θέση αδυναμίας απέναντι στην Τουρκία. Οι «ημέτεροι» ποντάρουν στη στήριξη των ΗΠΑ και του Τραμπ, λόγω της εκδούλευσης που τους προσφέρουν με τα Σκόπια και της εκρηκτικής αντιπαράθεσής τους με τον Ερντογάν στη Μέση Ανατολή, αλλά και των Ευρωπαίων, που επίσης δεν τα πάνε αυτή την περίοδο πολύ καλά με τον «σουλτάνο».
Η αλήθεια, βεβαίως, είναι ότι το πρώτο μήνυμα της Ουάσινγκτον –«βρείτε τα!»– αποτέλεσε ένα σοκ, που μάλλον τους προσγείωσε απότομα, αναγκάζοντάς τους να θυμηθούν τα όσα συνέβησαν κατά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974 και στο επεισόδιο του 1996 στα Ίμια. Όσο για τους Ευρωπαίους, παρά τις αρχικές επικριτικές για τον Ερντογάν δηλώσεις της Κομισιόν, η επίσκεψη Γιλντιρίμ στη Μέρκελ και η γενικότερη στάση τους μάλλον δεν δικαιολογούν ιδιαίτερη αισιοδοξία.
Ποντάρισμα στα χαρτιά του ΝΑΤΟ και της ΕΕ είναι χαμένο από χέρι!
ΠΗΓΗ: ΠΡΙΝ