Μπορεί…

Αυτή η -αυτοαποκαλούμενη - Αριστερά που ξαπλώνει πότε με τη ΝΔ, πότε με το ΠΑΣΟΚ, πότε με τους δυο και εντέλει με όποιον βρει μπροστά της, με όποια αστική πολιτική δύναμη προλάβει, αυτό το ρετάλι του χτες, το χρησιμοποιεί η αστική πολιτική για «πλύνε, σκούπισε να τελειώνουμε».

Πάνω της συγκροτείται μια κανιβαλική επίθεση σε βάρος των σύγχρονων κολασμένων στην εποχή ακριβώς που παράγεται αμύθητος πλούτος, τρόφιμα  ικανά να θρέψουν δυο φορές τον πληθυσμό της γης, τεχνολογίες που μπορεί να μετατρέπουν την εργασία σε δημιουργία.

Αυτό το αποπλείδι της Ιστορίας του περασμένου αιώνα, στη νέα εποχή που παίρνει άλλοτε  το πρόσωπο του Κουβέλη, άλλοτε το πρόσωπο της «σοβαρής και κυβερνώσας Αριστεράς» του ΣΥΡΙΖΑ, ξεπήδησε κατ’ ευθείαν και  κατά κύματα από τα μεταλλασσόμενα κομμουνιστικά κόμματα της αυτοδιαλυμένης τρίτης κομμουνιστικής διεθνής.

Είναι τερατογενέσεις μιας εποχής που έκλεισε οριστικά και αμετάκλητα για τον κόσμο της εργασίας.


Η ελπίδα λοιπόν βρίσκεται στις νέες και εν πολλοίς άγνωστες συλλογικές και συλλογικοποιούμενες ατομικές προσπάθειες που σκάνε μύτη, είτε εδώ, σε μας, στα περιθώρια των «μεγάλων» γεγονότων, είτε στην Κίνα, στις ΗΠΑ, στις χώρες του ανεπτυγμένου βορρά και του αναπτυσσόμενου νότου, σε αυτές τις ελπιδοφόρες συλλογικές προσπάθειες ενός πρωτόλειου αλλά ορατού μαρξιστικού ρεύματος εργατικής αναφοράς, εκεί που ζουν, δουλεύουν, αγωνίζονται και βγάζουν γλώσσα στο σύγχρονο καπιταλισμό της γνώσης και του ανορθολογισμού οι «τόσοι άλλοι»,

οι δικοί μας ανώνυμοι άνθρωποι.

Εκεί και μόνον εκεί η ελπίδα μπορεί να αναγεννηθεί.

Μπορεί.

Αλλά αυτό το μπορεί είναι μονόδρομος.

Η ελπίδα δεν υπάρχει αν δεν τη δημιουργήσουμε - με την κυριολεκτική έννοια του δημιουργώ- εμείς.

Διαφορετικά το κάθε φορά «φως  στο βάθος του τούνελ» θα αποδεικνύεται κωλοφωτιά.

Α.Α.

 από:- Kommon