«Αντικαπνιστική Εκστρατεία»: Ένα «παράδειγμα σκέψης» για τον νεοφιλελεύθερο κοινωνικό δαρβινισμό (Γράφει ο Νίκος Δινόπουλος)

Για τους νεοφώτιστους φανατικούς νεοφιλελεύθερους οικολογούντες και «αριστερούς»(;) της δημοτικής τοπικής εξουσίας, δυστυχώς…, δεν γίνεται να είσαι «‟παθητικός” άνεργος ή ‟παθητικός” ανασφάλιστος ή ‟παθητικός”

φτωχός ή ‟παθητικό” θύμα εργατικού ατυχήματος ή…, ή…»…, για να αγωνιστούν ενάντια στην εργασιακή ζούγκλα που τα παράγει και για τη νομοθετική «απαγόρευσή» της…

Όπως δεν γίνεται να καταργηθεί το χαράτσι του 80% επί της αξίας του νερού στους λογαριασμούς ύδρευσης της ΔΕΥΑΚ, γιατί, όπως δηλώνει ο δήμαρχος Λ. Ιωαννίδης, απαντώντας στους «λαϊκιστές», (μέχρι σήμερα, οι νεοφώτιστοι φανατικοί νεοφιλελεύθεροι οικολογούντες και «αριστεροί»(;) της δημοτικής τοπικής εξουσίας με άλλοθι πως «παρέλαβαν καμένη γη» από τους προηγούμενους, με δελτία τύπου, με δηλώσεις, με ανακοινώσεις, κείμενα κλπ., και σε ότι αμφισβητεί την αυθεντία τους, σε ότι αντίκειται στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που εφαρμόζουν, η απάντηση είναι μία: «Λαϊκισμός»…): «Δεν μπορεί να καταργηθεί το 80% όταν υπάρχουν έργα σε εξέλιξη. Όλα τα άλλα είναι άλλα λόγια να αγαπιόμαστε»…  Και προσθέτει μεταξύ άλλων: «Είναι προεκλογική περίοδος και θα ήμουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος αν μπορούσα να πω ότι φέτος παιδιά καταργώ το 80%, […] και θα εφοδιάσω με εφόδια την τακτική μου ενόψει των επόμενων εκλογών». Με άλλα λόγια, με καθρεφτάκια, εμείς ως «ιθαγενείς» θα τους ψηφίσουμε με ενθουσιασμό και πάλι για την τοπική δημοτική εξουσία, αλλά, επειδή μας θεωρούν κάτι χειρότερο από «ιθαγενείς», είναι σίγουροι πως εμείς θα τους ξαναψηφίσουμε παρ’ ότι μας χαρατσώνουν με 80% στο νερό και για το 2018...

Από τη δεκαετία του 1980 για τον κυρίαρχο επελαύνοντα νεοφιλελευθερισμό «δεν υπάρχει κοινωνία, υπάρχουν μόνο τα άτομα και οι οικογένειές τους». [Μ. Θάτσερ]. (Περισσότερα για τον νεοφιλελευθερισμό εδώ: Νεοφιλελευθερισμός, μικρό - συνοπτικό ιστορικό).

Απολύτως συμβατό μ’ αυτό το δόγμα είναι και το βιβλίο του Charles Murray «Losing Ground: American Social Policy, 1950 – 1980» που έμεινε στην ιστορία ως «η βίβλος» της αναθεώρησης της κοινωνικής πολιτικής των ΗΠΑ, και είναι το πρότυπο του νεοφιλελεύθερου κοινωνικού δαρβινισμού που σάρωσε τα πάντα από τη δεκαετία του 1980 (Ρέιγκαν, Θάτσερ) μέχρι σήμερα. Μεταξύ πολλών άλλων,  αυτό που κάνει εντύπωση είναι πως έστησε όλη του την επιχειρηματολογία για τις περικοπές στις δαπάνες κοινωνικής πολιτικής πάνω σε ένα «παράδειγμα σκέψης»  μιας αντικαπνιστικής εκστρατείας. Κατά τον Murray το  «παράδειγμα σκέψης» μιας αντικαπνιστικής εκστρατείας, είναι το πρότυπο για να αντιμετωπιστούν με επιτυχία και με το μικρότερο δυνατό κόστος και τα πιο ουσιαστικά ζητήματα, όπως η φτώχια κ.α». [sarajevomag.gr, «Αυτό το τσιγάρο που καίει δεν είναι το τελευταίο!»]:

«[...] Από πρώτη ματιά το παράδειγμα του καπνίσματος φαίνεται να ταιριάζει σε ένα συγκεκριμένο τύπο κοινωνικών προγραμμάτων, αυτόν που έχει στόχο να αλλάξει την συμπεριφορά κάποιων από X σε Ψ - τα προγράμματα που θα μπορούσαν να λέγονται «επανορθωτικά». Φαίνεται να ταιριάζει λιγότερο, ή ακόμα και να μην έχει καμία σχέση, με άλλους είδους προγράμματα... Αλλά στην πραγματικότητα το παράδειγμα του καπνίσματος ταιριάζει σε κάθε τύπο κοινωνικού προγράμματος. Γιατί σε κάθε περίπτωση η κοινωνική παροχή νομιμοποιείται από το γεγονός ότι ο παραλήπτης της βρίσκεται σε μια συγκεκριμένη κατάσταση (είτε πρόκειται για το κάπνισμα είτε για την φτώχεια) την οποία η κυβέρνηση κρίνει κακή». [sarajevomag.gr, Έκδοση της Λέσχης Κατασκόπων του 21ου αιώνα, Charles Murray, «Losing Ground: American Social Policy, 1950 – 1980»]

Αυτό το «παράδειγμα σκέψης» ενισχύει και η θεωρία του «συμπεριφορισμού» (behaviorism).

«Για τους ειδικούς αυτής της θεωρίας, ο «περιορισμός του καπνίσματος» είναι ένα πρότυπο «επανόρθωσης» των κοινωνικών σχέσεων που [οι κυβερνήσεις, η εξουσία] θα θεωρήσουν «κακές». [Σχηματικά], ο «συμπεριφορισμός» ενοποιεί τα πάντα: τις σκέψεις, τα αισθήματα, τη συνείδηση, την πράξη σε ένα μοντέλο «δράσης - αντίδρασης» στα «ερεθίσματα του περιβάλλοντος». Σ’ αυτό το μοντέλο, για παράδειγμα, η «φτώχια» είναι [το αποτέλεσμα της] υποκειμενικής αδράνειας του «φτωχού» απέναντι στις ευκαιρίες που του δόθηκαν να μην είναι φτωχός [και όχι] το αποτέλεσμα της ταξικής διαστρωμάτωσης της κοινωνίας, της εκμετάλλευσης, [και της ανεργίας]. Αν το κράτος, [το κεφάλαιο και η αστική τάξη] εξακολουθούν να δίνουν στον «φτωχό» ευκαιρίες κι αυτός δεν τις αξιοποιεί, ε, είναι προφανώς «χαλασμένος», και δεν του αξίζει τίποτα περισσότερο απ’ το να ψοφήσει.

[…]
Στην άμεση εξομοίωση λοιπόν της φτώχιας με το κάπνισμα μπορεί να βρει κανείς την ελεεινή αφετηρία όχι μόνο πως η φτώχια «ψυχολογικοποιείται» από τους μπηχαβιοριστές, αλλά και πως επενδύουν στο κάπνισμα [ένα πλήθος] «επιχειρημάτων» γενικής κοινωνικής χρήσης. O φτωχός λοιπόν, όπως και ο καπνιστής, «δεν νοιάζεται και πολύ για τον εαυτό του».... O φτωχός, όπως και ο καπνιστής, «δεν αρπάζει τις ευκαιρίες να αλλάξει την κατάστασή του, παρ’ ότι τέτοιες υπάρχουν γύρω του»... O φτωχός, όπως και ο καπνιστής, «είναι ενοχλητικός για τους γύρω του».... O φτωχός, όπως και ο καπνιστής, «είναι επικίνδυνος για τους γύρω του»... Οι γύρω απ’ τον φτωχό, όπως και οι γύρω απ’ τον καπνιστή, «πρέπει να πάρουν τα μέτρα τους»... Στο κάτω κάτω ο φτωχός, όπως και ο καπνιστής, «είναι υπεύθυνος για την εξαθλίωσή του ... αλλά όχι, OXI! δεν θα πάρει κι άλλους στο λαιμό του!». Τελικά: ο φτωχός, όπως και ο καπνιστής, «δεν δικαιούται τίποτα άλλο εκτός απ’ το να αλλάξει την κατάστασή του, τη συμπεριφορά του». [sarajevomag.gr, «Αυτό το τσιγάρο που καίει δεν είναι το τελευταίο!»]

Αλλά, «και αν δεχθούμε ότι το ενεργητικό κάπνισμα ενέχεται όντως, στην αύξηση καρδιοπαθειών και καρκίνων, πως μπορεί να διευκρινιστεί τι ποσοστό βλάβης είναι απευθείας συνέπεια του καπνίσματος και τι αποτέλεσμα των κοινωνικών συνθηκών, [ποιότητα ζωής, ανεργία - περιθωριοποίηση - αποκλεισμός, μαύρη - ελαστική - ενοικιαζόμενη εργασία κ.α.]; […] Κι αν ωστόσο οι στατιστικές για τις βλάβες του ενεργητικού καπνίσματος περιέχουν μισή αλήθεια, το «παθητικό κάπνισμα» είναι ένας βολικός μύθος που μαρτυρεί, αν μαρτυρεί κάτι, τη δύναμη της συνέργειας μεταξύ πολιτικής σκοπιμότητας, ιατρικής και δημοσιογραφίας. Απλώς δεν υπάρχουν αξιόπιστα ευρήματα για στατιστικά σημαντικές βλάβες από την έκθεση στο κάπνισμα άλλων, πράγμα που είναι δύσκολο να κρυφτεί. Εκείνοι που είναι σε θέση να ξέρουν, αρκούνται να μη μιλούν - τα ΜΜΕ αναλαμβάνουν όλα τα άλλα. […] Και εν τέλει τι ποσοστό οφείλεται σε παράλληλους επιβαρυντικούς παράγοντες: ατμοσφαιρική ρύπανση, νόθευση ή μόλυνση της τροφικής αλυσίδας και των υδάτινων πόρων, υπερκατανάλωση χημικών, πυρηνικά απόβλητα, κοκ.; […] Καμία «έρευνα» [καμιά μελέτη] δεν μπορεί να τα μετρήσει, κι αν μπορούσε, κανένας δεν θα τις χρηματοδοτούσε: η ενοχοποίηση του καπνίσματος είναι ένας εύκολος τρόπος να παροχετευθεί η ανησυχία των ανθρώπων σε ανώδυνους δρόμους, να μην σκεφτούμε όλα εκείνα που δεν πρέπει να σκεφτόμαστε». [Φώτης Τερζάκης, Gesundheit Macht Frei, Φώτης Τερζάκης περιοδικό Πλανόδιον, Αρ.49, Δεκέμβριος 2010]

«Ζούμε με λανθασμένες εντυπώσεις» γράφει ο νεοφιλελεύθερος Μπερνάρ Κουσνέρ στο βιβλίο του «Η δικτατορία των γιατρών».

Κι αυτό γιατί: «Το όριο της ιατρικής είναι η φτώχεια. Με την αναφορά αυτή [ο Μπερνάρ Κουσνέρ] επαναβεβαιώνει τη θέση ότι «... οι μεγαλύτεροι εχθροί για την υγεία δεν είναι τα μικρόβια, οι ιοί ή ο καρκίνος, αλλά η φτώχεια, η άγνοια και η εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο». [Σπ. Δοξιάδης, Ένας γιατρός σκέπτεται και γράφει, Εκδοτική Ερμής ΕΠΕ, Αθήνα 1997, σ. 15]

[…]

«Η συμβολή της ιατρικής στην ελάττωση της θνησιμότητας δεν φαίνεται να υπερβαίνει το 10% […]». «Κατά συνέπεια, «κανένας υγειονομικός οργανισμός δεν μπορεί να απαντήσει στις ανάγκες της εποχής μας, ούτε να αντιμετωπίσει τα μεγάλα προβλήματα τα οποία κατακλύζουν την κοινωνική υποδομή [του καπιταλισμού], αν δεν αναγνωριστεί καθαρά η μεγάλη σημασία την οποία έχουν οι κοινωνικές συνθήκες των φτωχών και αν δεν τεθεί με έμφαση το χρέος να βελτιωθεί η ζωή τους...» [G. Winslow/E. A., Le coiit de la maladie et leprix de la sante, Ed. Organisation Mondiale de la Santd, Γενεύη 1952, σ. 84. Η δικτατορία των γιατρών - Μπερνάρ Κουσνέρ:13]

Ποιοι τα γράφουν και ποιοι τα λένε όλα αυτά; Όχι, δεν τα γράφουν και δεν τα λένε κάποιοι «λαϊκιστές» «κομουνιστοσυμμορίτες», ούτε «αναρχομπάχαλοι αριστεριστές» σύμφωνα με τους εμφυλιοπολεμικούς χαρακτηρισμούς που υιοθετούν τελευταία οι δυνάμεις του «δημοκρατικού -λέμε τώρα…- τόξου».

Παρ’ όλα αυτά η νομοθετική απαγόρευση του καπνίσματος που ξεκίνησε από τις αναπτυγμένες ιμπεριαλιστικές καπιταλιστικές χώρες (ΗΠΑ, Βρετανία, Αυστραλία, Σκανδιναβία), επεκτάθηκε και σε χώρες που μαστίζονται από της φτώχεια, τις τραγικές ανεπάρκειες στην κοινωνική πολιτική, στις υπηρεσίες υγείας και στα κοινωνικά ασφαλιστικά συστήματα όπως το Ιράν, η Συρία, η Ταϊλάνδη, η Κένυα κ.α. Η «ιατρικοποίηση» του τρόπου ζωής έχει φτάσει πλέον μέχρι και στο σπίτι, στο σχολείο, στη γειτονιά και στον τόπο εργασίας, όχι όμως και τα μέτρα για την υγιεινή και ασφαλή εκτέλεση της εργασίας (κοστίζουν οικονομικά, «μειώνουν» τους εξαντλητικούς ρυθμούς εργασίας και την «παραγωγικότητα»)…, παρ’ ότι οι ακρωτηριασμοί, οι μόνιμες αναπηρίες, οι επαγγελματικές ασθένειες και τα θανατηφόρα ατυχήματα πληθύνονται...

Στις μέρες μας η σαδιστική κατασταλτική καταδίωξη των καπνιστών και του καπνίσματος, αυτό το «παράδειγμα σκέψης» του Murray, εξαπλώνεται σαν επιδημία σε ολόκληρο τον πλανήτη παρ’ ότι «οι κλινικές μελέτες έχουν δείξει [πως] τα οφέλη από τη διακοπή του καπνίσματος, πολλές από τις αλλαγές του τρόπου ζωής που προωθούνται από τις Δυτικές κυβερνήσεις βασίζονται σε πληροφορίες οι οποίες δεν διαθέτουν ισχυρές αποδείξεις». [David Weatherall, Science and the Quiet Art, 1995: 311, «Η τυραννία της υγείας» - Michael Fitzpatrick: 103]. Τέλος, «κανένας στοιχειωδώς ενήμερος δεν αγνοεί ποιοι χρηματοδοτούν την ιατρική έρευνα στις ημέρες μας κι ελέγχουν με αναρίθμητους τρόπους τις επιστημονικές εργασίες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας[…]». [Φώτης Τερζάκης, Gesundheit Macht Frei, Φώτης Τερζάκης περιοδικό Πλανόδιον, Αρ.49, Δεκέμβριος 2010]

Νίκος Δ.


www.kozani.tv