Ισραήλ: Μια μαριονέτα με κτηνώδες πρόσωπο,

του Σταμάτη Κυριάκη 

Ένας πρωτοφανής διπλωματικός πόλεμος έχει ξεσπάσει ανάμεσα στην Τουρκία και το Ισραήλ τις τελευταίες μέρες, μετά την κτηνώδη κι εν ψυχρώ δολοφονία τουλάχιστον 60 Παλαιστινίων και τον τραυματισμό 2.500 ακόμη άοπλων τη Δευτέρα 14 Μαΐου.

Μετά την σφαγή στην Γάζα, η Τουρκία εκφράζοντας την οργή εκατομμυρίων Αράβων και προοδευτικών ανθρώπων απ’ όλο τον κόσμο εναντίον των Ισραηλινών, πρώτα ανακάλεσε τον πρεσβευτή της στο Τέλ Αβίβ για διαβουλεύσεις. Αμέσως μετά απέπεμψε τον Ισραηλινό πρέσβη στην Τουρκία. Δεν έφτανε μόνον αυτό. Στο αεροδρόμιο Κεμάλ Ατατούρκ της Ισταμπούλ τον ξεγύμνωσαν προκειμένου να περάσει από σωματικό έλεγχο.

Ακολούθησαν οι Ισραηλινοί που μη έχοντας Τούρκο πρέσβη να «ξεβρακώσουν», «ξεβράκωσαν» τον αναπληρωτή πρέσβη της Τουρκίας που φαίνεται δεν πρόλαβε να φύγει εγκαίρως.

Τα πρωτοφανή πλέον διαδέχονται το ένα το άλλο, αρχής γενομένης από την ισραηλινή κτηνωδία.

Να σκεφτεί κανείς ότι ακόμα και οι Γερμανοί Ναζί κατά την διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου έκαναν ότι μπορούσαν για να κρύψουν την «Τελική λύση» δηλαδή το ολοκαύτωμα των Εβραίων, των τσιγγάνων, των ομοφυλοφίλων και φυσικά των κομμουνιστών. Οι Ισραηλινοί στρατιώτες αντίθετα κυκλοφορούν με φανέλες που γράφουν «Όταν σκοτώνεις μια έγκυο Παλαιστίνια, σκοτώνεις δύο μαζί».

Ποια κοινωνία το αντέχει και το ανέχεται αυτό;

Αρκετοί προσπαθούν να εξηγήσουν το φαινόμενο της λυσσαλέας ισραηλινής επιθετικότητας εναντίον ενός ανυπεράσπιστου λαού καταφεύγοντας στην ψυχανάλυση.

Η ρίζα του προβλήματος της αποκτήνωσης της ισραηλινής κοινωνίας πρέπει ωστόσο να αναζητηθεί αλλού.

Γράψαμε παλιότερα ότι η Τουρκία του Ερντογάν προσπαθούσε να μετατραπεί ματαίως στην κύρια ηγεμονική δύναμη της Μέσης Ανατολής και του Αραβικού κόσμου. Ο βασικότερος λόγος της αποτυχίας αυτού του σχεδίου είναι ότι η Τουρκία μπορεί να έχει ένα ένδοξο οθωμανικό παρελθόν αλλά έχει επίσης και ένα πιο πρόσφατο Κεμαλικό παρελθόν.

Ουσιαστικά η Τουρκία είναι μια χώρα με δύο πρόσωπα, ένα δυτικόστροφο και ένα ανατολίτικο. Παρόλο που σήμερα κυριαρχεί η Ισλαμική της πλευρά αυτό δεν αλλάζει το ότι είναι μέλος του ΝΑΤΟ και ότι είναι στενά συνδεδεμένη, δομικά μάλιστα με την Δύση.

Τον ρόλο της ηγεμονικής δύναμης στην φλεγόμενη περιοχή της Μέσης Ανατολής διεκδικεί πλέον το Ιράν. Είναι η μοναδική μεγάλη χώρα που έχει όλα τα προσόντα και έχει οικοδομήσει και τις κατάλληλες συμμαχίες για κάτι τέτοιο.

Μέχρι σήμερα οι ΗΠΑ και η ΕΕ προσπαθούσαν με χειρισμούς να κρατήσουν τον έλεγχο της περιοχής και να αποτρέψουν την δημιουργία ενός ρήγματος στην σημαντικότατη για τα συμφέροντα τους περιοχή της Μέσης Ανατολής. Οι επιδιώξεις τους ήταν δύο:

Η γεωπολιτική της αποτροπής ενός συμμαχικού μπλοκ κρατών – δυνάμεων και οργανώσεων στην Μέση Ανατολή υπό την ηγεμονία του Ιράν και η οικονομική της αποτροπής εξόδου των πετρελαίων του Ιράν στην Μεσόγειο.

Οι ΗΠΑ ταυτίζονται με το Ισραήλ όχι λόγω κάποιας ανεξήγητης πατροπαράδοτης φιλίας ούτε λόγω των χρηματοδοτήσεων του λόμπυ. ΗΠΑ και Ισραήλ ταυτίζονται διότι δεν θέλουν να βρεθούν αντιμέτωποι με ένα σημαντικό ανταγωνιστή στην Μεσόγειο που μάλιστα θα καθορίζει τις τιμές του πετρελαίου στον κόσμο.

Ο κίνδυνος να αχρηστευτούν τα πετρέλαια και το φυσικό αέριο του Ισραήλ , της Κύπρου και της Αιγύπτου λόγω του ανταγωνισμού με το (φτηνό) Ιρανικό πετρέλαιο θα είναι υπαρκτός στο άμεσο μέλλον.

Αυτός είναι και ο λόγος που οι πολιτικές ελίτ τόσο της Αίγυπτου όσο και της Κύπρου (με την Ελλάδα θλιβερό κομπάρσο) κάνουν ότι δεν βλέπουν τις σφαγές της Παλαιστίνης. Στην πράξη δε, με την οικονομική συνεργασία Τσίπρας και Αναστασιάδης, κατ’ εντολήν των Αμερικανών, νομιμοποιούν τους σιωνιστές. Αθήνα και Λευκωσία έτσι ευθύνονται για τα σιωνιστικά εγκλήματα!

Οι Παλαιστίνιοι είναι και αυτή μια κοινωνία ταξική. Τα ανώτερα στρώματα και οι πολιτικοί τους θέλουν ένα ανεξάρτητο Παλαιστινιακό κράτος υπό την ηγεμονία τους και με την προϋπόθεση ότι το θαλάσσιο μέτωπο θα τους εξασφαλίζει μια ΑΟΖ μέχρι κοντά την Ιταλία και με το δικαίωμα της εκμετάλλευσης των δικών τους κοιτασμάτων υδρογονανθράκων. Αντίστοιχα ο Παλαιστινιακός λαός μάχεται με ηρωισμό για το δικαίωμα του στην «Γη και την Ελευθερία» ευρισκόμενος φυλακισμένος και διωκόμενος μέσα στην ίδια του την πατρίδα για περισσότερο από μισό αιώνα.

Οι Ισραηλινοί παριστάνουν τα θύματα κατακλέβοντας τα δικαιώματα των Παλαιστινίων και δολοφονώντας εν ψυχρώ αμάχους διαδηλωτές, προκειμένου να δείξουν στους Αμερικάνους με πόσο αδίστακτο τρόπο μπορούν να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα τους στην περιοχή.

Από την τοποθέτηση του νέου υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Μάικ Πομπέο, τον προηγούμενο μήνα (ο οποίος από το τιμόνι της CIA είχε διακριθεί για τις φραστικές επιθέσεις του στο Ιράν και την πυρηνική συμφωνία) σε αντικατάσταση του Ρεξ Τίλερσον που χαρακτηρίστηκε υπερβολικά μετριοπαθής, ξεκινάει μια νέα συμπεριφορά που μοιάζει με σκληρή ταινία γουέστερν. Η απότομη, ακόμη πιο δεξιά στροφή του Λευκού Οίκου προκάλεσε την αντίδραση των συμμάχων του και των πολιτικών αντιπάλων του Τραμπ που έσπευσαν δια του Μπάρακ Ομπάμα να την χαρακτηρίσουν «λάθος».

Προφανώς, όλοι το ίδιο ζητούμενο επιδιώκουν αλλά με διαφορετικό τρόπο.

Είναι σίγουρο ότι ούτε οι Παλαιστίνιοι μπορούν να εξαφανιστούν από προσώπου γης, ούτε το Ιράν να πάψει να υπάρχει. Η στρατηγική της σύγκρουσης θα αποτύχει και μάλιστα μπορεί να συμβεί το ακόμα χειρότερο για τους εμπνευστές της, προκαλώντας τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Δηλαδή, να συσπειρώσει όλες τις δυνάμεις που αντιμάχονται ή έχουν αντίθετα συμφέροντα από την Δύση στην περιοχή.

 από:  - Kommon