Συγγενείς των άστρων ή… (του Θανάση Σκαμνάκη)

Τρία χρόνια μπορεί να είναι λίγα, μπορεί πολλά. Λίγα για να σβήσουν μια ζωηρή εικόνα. Πολλά για να σαρώσουν προσδοκίες.

Μετά εκείνη την έξαρση, στις 5 Ιουλίου, όταν ψηφίζαμε στο δημοψήφισμα πεισμένοι για το “όχι” μας, ακολούθησε ένας ορυμαγδός εξελίξεων τις οποίες, αν τις εκτείνεις σε ένα κείμενο όλες μαζί, νοιώθεις πως πιάνουν πολλές σελίδες οι οποίες ταιριάζουν σε δεκαετίες και όχι σε 365Χ3=1095+3 ημέρες.

Και το κυριότερο, αν σκεφτείς, σκέψη που έρχεται αυτόματα, το πώς ένα λαϊκό αίσθημα έγερσης, αυτοπεποίθησης, μαχητικής αντίστασης, αντικαταστάθηκε από ηττοπάθεια, απογοήτευση, μοιρολατρία. Το πώς από κει που εκτοξευθήκαμε σ’ ένα απόγειο και συγγενεύαμε με αστέρια, ξανακατεβήκαμε στα υπόγεια μετρώντας ανιαρές ημέρες, γειτνιάζοντες με στάσιμα νερά και αντιμετωπίζοντας ποικίλους αρουραίους.

Ίσως, όμως, το πιο ενδιαφέρον (ή να το πω το χειρότερο;) να μην είναι αυτή η απότομη πτώση. Η έλλειψη προβλεπτικότητας και προετοιμασίας. Είναι, μου φαίνεται, η απουσία αναζήτησης. Η έγνοια να αξιολογηθεί εκείνη η περίοδος και να εξαχθούν τα σχετικά συμπεράσματα, περισσότερο από αναγκαία σήμερα. 

Μέχρι τώρα σποραδικά, και σχεδόν συμπτωματικά, σε κάποια συνολικά κείμενα συνεδρίων, συνδιασκέψεων και λοιπών κομματικών σωμάτων της Αριστεράς, γίνεται μνεία σε εκείνο το γεγονός που στοιχειώνει το παρόν μας.

Ή σε μια επετειακή αρθρογραφία η οποία περισσότερο νοιάζεται να δικαιώσει εκ των υστέρων όλες τις επιλογές του φορέα, παρά να οδηγήσει σε μια λογική απαντήσεων με στοιχειώδη απαίτηση βάθους.

Μια πιστοποίηση της δυσκολίας που έχει η Αριστερά μας να ασχοληθεί με τα προβλήματα της και τις αποτυχίες της, να λογαριαστεί με τις ψευδαισθήσεις ή τις βεβαιότητές της που διαψεύδονται, όταν διαψεύδονται, ώστε να μην καταφεύγει σε δαιδαλώδεις περιφράσεις, οι οποίες μπορούν να πουν τα πάντα και συγχρόνως τίποτα.

Οπότε, το μεγάλο ερώτημα, πώς έγινε και εκείνο το γνήσιο λαϊκό ρεύμα δεν μπόρεσε να μετατραπεί σε αντίσταση απέναντι στο νέο γύρο της υποταγής και της επιδρομής κατά των λαϊκών εισοδημάτων και δικαιωμάτων, παραμένει ουσιαστικά αδιερεύνητο.

Σχεδόν επόμενο ακούγεται, με βάση την πορεία των δυνάμεων της Αριστεράς, όπως την παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια. Κάθε μία δύναμη ζει για τον εαυτό της και έχει προτεραιότητα την υπεράσπιση του εαυτού της. Ό,τι απειλεί αυτή την κανονικότητα τίθεται εκτός πλαισίου.

Είναι κοινός τόπος πλέον στις δυνάμεις της Αριστεράς, να μην εξετάζουν την ορθότητα των πολιτικών τους επιλογών με βάση το αποτέλεσμα. Κι αν τα αποτελέσματα δεν συμφωνούν με τις αποφάσεις εκείνα φταίνε. Άρα, ό,τι απομένει να κάνουμε είναι μην ασχοληθούμε μαζί τους.

Υπό αυτό το πρίσμα, ακόμα κι όταν έπεσε το 1989 ο ουρανός στο κεφάλι μας - πράγμα το οποίο απειλούσε σε όλη τη σειρά των κόμικς τους ανυπότακτους Γαλάτες, αλλά ποτέ δεν συνέβη, ενώ σε μας συντελέστηκε μπροστά στα, λιγότερο ή περισσότερο, έκπληκτα μάτια μας - δυσκολευτήκαμε πολύ να μιλήσουμε για το ποιος και τι έφταιξε - κάποιοι μάλιστα ακόμα και τώρα δεν το πολυψάχνουν.

(Και ας μην εκληφθεί ως σαρωτική κριτική προς όλους για να αναδειχθεί κάποιος ή κάποιοι άλλοι, καθώς, “κοινή γαρ η τύχη”, όσα συμβαίνουν και όσα δεν συμβαίνουν ανασύρουν την Αριστερά από τη ανυπαρξία ή την καταδικάζουν σε αυτήν σύσσωμη. Αν κάποιοι δεήσουν να μελετήσουν συμβάντα, τις αιτίες κατάρρευσης των “σοσιαλιστικών χωρών” φερ’ ειπείν ή λιγότερο κοσμογονικών, αλλά οπωσδήποτε σπουδαίων, όπως είναι η κρίση και οι μεγάλες κινητοποιήσεις του 2010-12 ή ακόμα το δημοψήφισμα του 2015, θα προσφέρουν ευεργετική γνώση και επίδραση σε όλους τους άλλους. Το ίδιο, αν κάποιες πρωτοποριακές πολιτικές ιδέες και πράξεις, “απ’ όποιον κι αν προέρχονται”, βγάζουν το λαϊκό κίνημα στο προσκήνιο. Η Αριστερά είναι, ως φαίνεται, καταδικασμένη να βουλιάζει ή να αναδύεται όλη μαζί).

Έτσι, λοιπόν, για να ξαναγυρίσω στα τρία “πέτρινα” χρόνια, της “αριστερής” διακυβέρνησης, είναι μάλλον η ώρα που χρειάζεται να σκεφτούμε, να μελετήσουμε και να μιλήσουμε για όσα μας συνέβησαν, αποκτώντας την τόλμη του ερευνητή και επανακτώντας την αυτοπεποίθηση του σκαπανέα.

ΠΗΓΗ: - Kommon