Πηγή έμπνευσης και πυξίδα ζωής ο Τάσος

της Ιωάννας Ασημάκη

Για τον σύντροφό μας, Τάσο Κατιντσάρο,
του οποίου η πολιτική διαπαιδαγώγηση και πορεία αποτυπώθηκε με την ίδια σπίθα, με την ίδια ευγένεια και αφοσίωση και στην προσωπική του διαδρομή.
Για τον σύντροφό μας, Τάσο,
φάρο ζωής και πάντα μπροστάρη, ιδιαίτερα σήμερα, που οι Εφιάλτες, από προδότες έγιναν έμμισθοι ήρωες ως και ταγοί.

Λέξη - λέξη βγαίνει τούτο το κείμενο. Τι μπορείς, άραγε, να γράψεις, όταν όλα φαίνονται λίγα, ξερά, ψυχρά και αβοήθητα μπρος στα μεγάλα που είχες στο μυαλό και στην καρδιά σου. Βαραίνουν οι λέξεις, ακόμα περισσότερο τα δάχτυλα πάνω στο πληκτρολόγιο. Πνίγουν οι μπερδεμένες σκέψεις και τα μαυρισμένα χαρτιά. Κι είναι και το άλλο-θυμάσαι, πάντα το λέγαμε. Όταν τρώγοντας, συμφωνούσαμε γελώντας για την ηδονή των απλών γεύσεων και, κάθε φορά, καταλήγαμε να μιλάμε για την ομορφιά των απλών συναισθημάτων και των απλών ανθρώπων και για το ότι τίποτε πιο χυδαίο από την υπερβολή.
Βλέμμα ζωηρό και παθιασμένο, μέχρι και τις τελευταίες μέρες. Χέρια και δάχτυλα που φώναζαν, κι ας μην μπορούσε πια το στόμα. Νους και ψυχή στην πρώτη γραμμή, κι ας μην μπορούσαν πια τα πόδια.
Όταν σε τσιγκλούσα για φιλοσοφικές αναλύσεις, για όλα αυτά τα μεταφυσικά, τα περί θανάτου και τα μετά θάνατον, που, συχνά, σε αποσπούσαν από τη μελέτη και τα γραπτά σου, σήκωνες το κεφάλι, με κοιτούσες αυστηρά και μου έλεγες: «δεν υπάρχει άλλος κόσμος».
«Κι ο Πλάτωνας;», σε ρωτούσα. «Ε, τι;’... «Είπε πως η ζωή είναι μελέτη θανάτου».
Δυνάμωνε, τότε, η φωνή σου: «H ζωή είναι μελέτη της ζωής. Είμαστε άνθρωποι ζωντανοί κι ελεύθεροι. Ο φόβος είναι φυλακή, μόνοι μας θα βγάλουμε τα μάτια μας;»
Για σένα, λοιπόν, που με το θάρρος και την δύναμή σου, πάντα ήσουν, είσαι και θα παραμείνεις πηγή έμπνευσης και πυξίδα ζωής.

Ο νεκρός που ξενυχτιέται στο σπίτι σου
δεν φεύγει-μόλις που πέθανε, ήρθε.
Και σου φέρνει μήνυμα.
Σταμάτα να ολολύζεις.
Εκτός κι αν θρηνείς
μαντεύοντας πόσο μακριά νυχτωμένος είσαι
απ' όσα μηνύει το μήνυμα αυτό:
Είμαστε τόσο δυνατοί
που η ζωή μας προχωράει και μες στο θάνατο.
Και πεθαμένοι ακόμα ζούμε.
Εμείς δεν χάνουμε ποτέ
είμαστε πάντα οι νικητές
και μες στον τάφο ακόμη περπατούμε.
Δύσκολα θα κατορθώσει να μας ακινητοποιήσει η ανυπαρξία.
Γιατί θα 'μαστε πάντα εδώ
προσμένοντας το μεγάλο που καλπάζει.

από: - Kommon