Οι δάσκαλοι της Χούντας

Ζήτω η 21η Απριλίου ζήτω η επανάσταση....

Κάθε πρωί ,έτσι έμπαινε ο καραφλός γλοιώδης δάσκαλος στη τάξη... 

 Δεν ήταν απ το χωριό μας ,απ αλλού τον φέρανε.

Κι ενώ όλα τα παιδιά πετάγονταν όρθια, εγώ δε το έκανα, ίσως από απέχθεια ίσως γιατί δεν ήθελα να στεναχωρήσω τη μάνα μου τον πάτερα μου το θείο μου τις αδερφές μου, τα ξαδέρφια μου με τα κόκκινα απ το κλάμα μάτια ,όταν ήρθαν οι φασίστες κ με τους υποκόπανους βαρούσαν τις πόρτες . 

Μα ήταν ανοιχτές γιατί βαρούσαν άραγε;  

Τους περιμέναμε ,την βαλίτσα με τα σώβρακα κ τις φανέλες την είχαν μόνιμα κάτω απ το κρεβάτι έτοιμοι για παν ενδεχόμενο..

 Την προηγούμενη είχαν ανάψει το φούρνο κ καίγανε κάτι χαρτιά, κάτι προκηρύξεις, κάτι χειρόγραφα. 

Θα σκεφτότανε σίγουρα θα σκεφτότανε,  "αα ρε κουφάλες φασίστες να είχαμε τα όπλα μας θα σας φτιάχναμε,, κανονικά ,, αλλά τους ανάγκασαν να τα παραδώσουν κ αυτά. 

Ηττημένοι ήτανε. ηττημένοι μα περήφανοι. 

Κάθε δυο τρεις μέρες μαζεύονταν τα βράδια , κ μιλούσανε , με βάζαν μάλιστα κ κρατούσα τσίλιες. 

Στα επτά ήμουνα. Αν δεις να Έρχονται οι χαφιέδες να φωνάξεις. 

Τα Σάββατα μαζεύονταν με τις γυναίκες τους. Κάνανε παρέες. Πότε ένα κουνέλι, πότε κάνα κοτόπουλο, ρεφενέ. Κρασί και τσίπουρο υπήρχε άφθονο. 

Ο Κυριάκος, ο Γιώργος, ο Τάκης ,ο Θοδωρής με τα αστεία του. Και μόλις πίνανε κ τα μάγουλα γινόταν κόκκινα, κατά τις δέκα, μόλις τελείωναν οι ειδήσεις κ η γραμμή απ τη φωνή της αλήθειας  δυνάμωναν την ένταση στο ράδιο, πάντα έβαζε τα τραγούδια τους , "ένα το χελιδόνι", "για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ". 

Κι εμείς γελούσαμε, που οι γυναίκες τους τρέχανε να κλείσουν τα παντζούρια, να βγάλουν απ την πρίζα το ράδιο Μόσχα.

 Αναρχοκομμούνια, μαχητές στον ΕΛΑΣ , μα κ Θρακιώτες, του κρασιού κ του τσίπουρου. 

Στο σταυροδρόμι συναντήθηκαν. Στο παραπάνω σταυροδρόμι, με τον Γιώργο, ο Κυριάκος , και στο ποιο παραπάνω με τον Θοδωρή και τον Τάκη. Με τις βαλίτσες στο χέρι. Εκείνες τις καρό σε άσπρο γκρι. Πίσω τους με τα όπλα παρατεταμένα οι φασίστες. Άντε πάμε πάλι.... Με χαμόγελο το λέγανε. "Ψυχή βαθειά"  ψιθύρισε ο Γιώργης. Και χαμογέλαγαν σαν να πηγαίναν σε γιορτή....

Δε γαμιέσαι ρε καραφλέ γλοιώδη δάσκαλε που θα σηκωθώ κ θα φωνάξω ζήτω η 21η Απριλίου... 

 Ποτές....

σ. Ανέστης