δυο ποιήματα για τις καθαρίστριες (Αντώνης Κασίτας)

"Η Δικαιοσύνη είναι σαν το φίδι, δαγκώνει μόνο τους ξυπόλυτους."

Λαϊκό γνωμικό.


ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΚΟΚΚΙΝΗ ΣΗΜΑΙΑ

Μια μικρή κόκκινη σημαία
μια γροθιά σφιγμένη στον αέρα
ανεμίζει δείχνοντας δρόμους
να ξεφύγει από την κόλαση.
Ένα χέρι βουλιάζει
στους υπονόμους της συνείδησης…
Οι εργάτες είναι πρόσφυγες της κοινωνίας
μετανάστες με πλαστά διαβατήρια
η μικρή κόκκινη παντιέρα
τρεμοπαίζει στον ακάθαρτο ουρανό…
Σκύβω και φιλώ με ευλάβεια
το χέρι το αγιασμένο
μέσα στο κόκκινο γάντι
που ζωγραφίζει όνειρα δραπέτες
πίσω από τα κάγκελα
της νοητής και πραγματικής φυλακής…

23/11/18
Σε όλες τις καθαρίστριες της κοινωνίας


ΚΑΘΕΔΡΑΣ
Η έδρα σου είναι το οχυρό σου,
πίσω του κρύβεις τη μανία σου για θάνατο και συμφορά.
Ο νόμος είναι το άλλοθί σου,
για να ξεσπά στον αδύναμο
το σκυλί που μέσα σου αλυχτά.
Η εξουσία σου τελειώνει, πρόσεχε καλά.
Τα μαύρα λάβαρα θα έρθουν,
και θα σου πάρουν τη μιλιά.
Η γιορτή του αίματος από σένα θα αρχίσει,
μια μέρα που όλα θα ναι καινά…

Χριστίνα

Υ. Γ. Γράφτηκε εμπνευσμένο από την φυλάκιση της καθαρίστριας... Το διάβασε η φίλη ποιήτρια η Χριστίνα και εμπνεύστηκε και αυτή και έγραψε το δικό της. Αφιερωμένα και τα δύο εξαιρετικά στον αγώνα των εργαζομένων που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα...

ΠΗΓΗ: Αντώνης Κασίτας