«Συμβολή» στην ημερίδα με θέμα: «Η ανεργία στη Δυτική Μακεδονία» (Koζάνη, Πέμπτη 14 Μαρτίου 2019)

«Μου παίρνεις την ζωή όταν μου παίρνεις τα μέσα που με αυτά ζω»! [Σαίξπηρ: Ο έμπορος της Βενετίας]

«Οι πλύστρες, στο βάθος, πλέναν τώρα το φως / μέσα στην πίκρα των γενναίων», [Τάσος Λειβαδίτης, 25η Ραψωδία της Οδύσσειας»].

Γράφει ο Νίκος Δινόπουλος

Το δελτίο τύπου που δημοσιεύτηκε στα τοπικά ΜΜΕ μας πληροφορεί πως την ημερίδα διοργανώνει η Περιφερειακή Ένωση Δήμων Δυτικής Μακεδονίας σε συνεργασία με τον ΟΑΕΔ, το ΓΕΩΤΕΕ/ΤΔΜ και την ΑΝΚΟ. Μαθαίνουμε επίσης και τα θέματα που έχει το πρόγραμμα της ημερίδας:  «ΟΑΕΔ και ενεργητικές πολιτικές απασχόλησης» (sic), «Μπορεί η ανεργία να δημιουργήσει επιχειρηματικότητα; Η πραγματικότητα και οι προκλήσεις για την περιοχή μας» (sic) και «Χρηματοδοτικά εργαλεία στον πρωτογενή τομέα» (sic).

Λίγα χρόνια πριν ο Μπάμπης ο ΣΚΑΪ ή σουγιάς από τον τηλεοπτικό στάβλο του ΣΚΑΪ ανέλυε και διαπίστωνε πως είναι δύσκολο ένας άνεργος να επενδύσει σε μια επιχείρηση μέσα σε ένα «εχθρικό» (sic) και «ανασφαλές» (sic) για την «επιχειρηματικότητα» περιβάλλον. Απ’ ότι φαίνεται εισακούστηκε και όλος ο μηχανισμός του αστικού κράτους κινητοποιήθηκε για να απαλείψει όλα όσα είναι «εμπόδιο» στην «επιχειρηματικότητα» και να δημιουργήσει ένα «φιλικό» και «ασφαλές» «επιχειρηματικό περιβάλλον».

Ποιο είναι αυτό το «επιχειρηματικό περιβάλλον»; Αυτό που όλοι γνωρίζουμε: ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής που στις μέρες μας αναφέρεται ως «νεοφιλελευθερισμός», πλην όμως στην ουσία του, στον εκμεταλλευτικό του χαρακτήρα παραμένει διαχρονικά ίδιος. Γι’ αυτό και παραμένει επίκαιρος ο ποιητής [Τάσος Λειβαδίτης, 25η Ραψωδία της Οδύσσειας»]:

Έζησα σ' έναν κόσμο αλλόκοτο.

Απλώνοντας στους άλλους ένα χέρι

ακρωτηριασμένο απ' τη δυσπιστία,

τρώγοντας ένα ψωμί

νεκρό,

δολοφονημένο απ' την ταπείνωση.

Νευρώσεις

δάκρυα

δεινόσαυροι με ημίψηλα

ατομική ιδιοχτησία -

ψάχνοντας απεγνωσμένα για ένα δρόμο

μέσα σ' αυτήν τη χιονοθύελλα από χαρτονομίσματα

οικοδομές

και χαμένα χρόνια.

Γι’ αυτό «Όλοι αυτοί οι πολεοδόμοι, φιλόσοφοι, οικονομολόγοι, καθηγητές κτλ. που γράφουν, συζητούν, αγορεύουν σε συνέδρια και σεμινάρια για τη βαρβαρότητα» […] την αλλοτρίωση, το αδιέξοδο του σύγχρονου τεχνολογικού πολιτισμού, από προοδευτική πάντα σκοπιά, αριστερή και συνήθως άκρως ριζοσπαστική - πόσο βολεμένοι οι ίδιοι σε θέσεις με γερούς μισθούς και επιμίσθια, με παροχές και ταξίδια, πόσο δεμένοι οι ίδιοι με το σύστημα που καταριούνται και, υποτίθεται, αγωνίζονται για την ανατροπή του, πόσο βέβαιοι τελικά πως τίποτα ευτυχώς δεν κινδυνεύει ν' αλλάξει, τουλάχιστο στο αμέσως προσεχές μέλλον». «Με προκαλούν» […], [Μανόλης Αναγνωστάκης - Το περιθώριο '68 - '69].

Όλοι αυτοί, οι εναλλασσόμενες κεντροαριστερές, κεντροδεξιές και το λουρί της μάνας κυβερνήσεις του αστικού μπλοκ εξουσίας, επιστήμονες, δημοσιολόγοι κ.α  υποκρίνονται πολιτικά υστερόβουλα πως κατανοούν με συντριβή τη βαναυσότητα των μέτρων που επιβάλλονται και γεννούν την ανεργία, νοιώθουν τον απέραντο πόνο που προκαλούν σε άνεργους και εργαζόμενους, γι’ αυτό και  δηλώνουν με έμφαση την αλληλεγγύη τους στα θύματά τους, δηλώνουν πως εργάζονται και παίρνουν μέτρα κατά της ανεργίας, χωρίς όμως να απορρίπτουν, να καταδικάζουν την ασκούμενη πολιτική που εξαθλιώνει τη μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας. Έτσι επιχειρούν να εκτονώσουν την οργή, να αφοπλίσουν, να απονευρώσουν την απέχθεια που προκαλεί ο ανάλγητος ταξικός πολιτικός τους λόγος που στηρίζει το καπιταλιστικό κτήνος. Παρ’ ότι γνωρίζουν, προσπερνούν τη βαναυσότητα, την απόγνωση και την απελπισία που βιώνουν στο πετσί τους οι άνεργοι. Με την υποκρισία και την πολιτική υστεροβουλία που ομιλούν, αποκαλύπτουν την αδιαφορία τους για την εξαθλίωση και τον πόνο των θυμάτων τους, και τη φροντίδα τους για την τελική δικαίωση των θυτών.

Όλοι αυτοί, δεν θέλουν και δεν μπορούν να νοιώσουν την αγωνία, το πόνο, το αδιέξοδο, τον αποκλεισμό των ανέργων:

Πέντε Ποιήματα μέσ’ το Σκοτάδι. Εικόνα

Γυρίζει μόνος

στα χείλη του παντάνασσα σιωπή

συνέχεια των πουλιών τα μαλλιά του.

Ωχρός

με βουλιαγμένα όνειρα κι ανέγγιχτος

νερό τρεχάμενο στα ρείθρα, ωχρός

έλληνας.

Πάντα ο δρόμος μέσ’ στα μάτια του

κ’ η λάμψη απ’ τη φωτιά

που καταλύει

τη νύχτα.

Γυρίζει μόνος

στα χέρια του κλαδί από ελιά

γεμάτος πόνο χάνεται στα δειλινά

αισθάνεται

πως όλα χάθηκαν.

Mην του μιλάτε είναι άνεργος

τα χέρια στις τσέπες του

σαν δυο χειροβομβίδες.

Mην του μιλάτε δε μιλούν στους καθρέφτες.

Άνθη της λεμονιάς

λουλούδια του ανέμου

στεφάνωσέ τον Άνοιξη

τον κλώθει ο θάνατος.

***

ΨΥΧΑΓΩΓΙΑ ΕΙΣ ΥΨΟΣ

Ευτύχησα μόνος μου.

Χωρίς ιερότητα χωρίς υγεία

Μερίζοντας τρόμους

ανώφελα μεγάλα κομμάτια

σήμερα πεθαίνω

αύριο πεθαίνω.

Στον άγιο αριθμό των ανέργων

είμαι πάντοτε μέσα.

Διεθνής κι ακάθεχτος

υποφέρομαι

στη θρησκεία του σκούληκα.

Επώνυμο: Πλήρης.

Όλοι αυτοί εφαρμόζουν τις πολιτικές που μετάλλαξαν τον ΟΑΕΔ από υπηρεσία για την προστασία των ανέργων, σε βιομηχανία της ανεργίας στην υπηρεσία του κεφαλαίου και οργανώνουν – προπαγανδίζουν το δουλεμπόριο των επιδοτούμενων προγραμμάτων απασχόλησης.

Όλοι αυτοί «οι προβεβλημένοι μπροστινοί», οι προπαγανδιστές της υφιστάμενης καπιταλιστικής τάξης πραγμάτων εμφανίζονται ως αδέσμευτοι, αντικειμενικοί, ανεξάρτητοι και υπεράνω των υπαρκτών ταξικών συγκρούσεων που αναπόφευκτα γεννάει, αναπαράγει ο εκμεταλλευτικός καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής. Κι όμως στην πράξη είναι φανατικά και οργανικά στρατευμένοι προπαγανδιστές της υφιστάμενης τάξης πραγμάτων του καπιταλιστικού συστήματος.

Όλοι αυτοί, οι τεχνοκράτες, φτηνοί δεκαρολόγοι, κόπτονται για την ανεργία... και καταγγέλλουν τους έχοντες εργασία... Θρασείς και ανάλγητοι λοιδορούν τους άνεργους, χρεώνοντας στους ίδιους την κατάσταση της ανεργίας που βρίσκονται και όχι στην ασυδοσία της «ελεύθερης αγοράς»...

Όλοι αυτοί, απαξιώνουν την εργασία, ενοχοποιούν τους εργαζόμενους για τα... ελλείμματα, τον πληθωρισμό για τα λεηλατημένα ασφαλιστικά ταμεία, τους απόμαχους της δουλειάς που δεν πεθαίνουν... Προτείνουν στο όνομα της "κοινωνικής αλληλεγγύης", να γεμίσει η αγορά εργασίας με "απασχολήσιμους", ασφαλισμένους - ανασφάλιστους με την ώρα..., αναγκαίο κακό για το κεφάλαιο η μίσθωση εργατών σκλάβων!

Οι πολιτικές που εφαρμόζονται σήμερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στη χώρα μας δεν είναι κάτι καινούριο όπως ισχυρίζονται οι κυρίαρχες αστικές τάξεις και οι υποτακτικοί τους. Το πώς υπερασπίζει το κεφάλαιο τα συμφέροντά  του το περιγράφει ο Μαρξ πολλά χρόνια πριν: «[...] Η εξέγερση του Ιούνη στο Παρίσι και η αιματηρή κατάπνιξή της συνένωσε στην Αγγλία και στην ηπειρωτική Ευρώπη, όλες τις μερίδες των κυρίαρχων τάξεων, γαιοκτήμονες και κεφαλαιοκράτες, λύκους του χρηματιστηρίου και μικρέμπορους, οπαδούς του προστατευτισμού και του ελεύθερου εμπορίου, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, παπάδες και ελευθεροστοχαστές, νεαρές πουτάνες και γριές καλόγριες, κάτω από το κοινό σύνθημα: τη σωτηρία της ιδιοκτησίας, της θρησκείας, της οικογένειας, της κοινωνίας! Η εργατική τάξη είχε παντού εξορισθεί, αφορισθεί, και υπαχθεί στο νόμο για τους υπόπτους».

Όσο όμως και να προσπάθησαν, όσο και να προσπαθούν η σοσιαλδημοκρατία και η μεταμοντέρνα «ακηδεμόνευτη» ΣΥΡΙΖΑ «κυβερνητική αριστερά των κινημάτων», της «αυτονομίας» και της οικολογίας, οι προπαγανδιστές του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού των μονοπωλίων, όσες σοφιστείες και να σκαρφιστούν οι ειδήμονες, οι τεχνοκράτες, οι διανοούμενοι, όσο και να σκούζουν τα μαντρόσκυλα των μονοπωλιακών ομίλων και οι βαστάζοι των κεφαλαιοκρατών δεν μπόρεσαν και δεν μπορούν να αλλάξουν την αντικειμενική πραγματικότητα: ο πλούτος δεν παράγεται από τους κεφαλαιοκράτες ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής του διαβόητου «ιδιωτικού τομέα», αλλά από τους εργάτες γης, την σύγχρονη τάξη των εργατών και των εργαζομένων, από τις δυο μόνιμες πηγές πλούτου την εργατική δύναμη και την αγροτική παραγωγή.

Ο Φρειδερίκος Έγκελς έγραψε κάποτε και παραμένει επίκαιρο:

«Η αστική κοινωνία βρίσκεται μπροστά σ’ ένα δίλλημα: ή πέρασμα στο σοσιαλισμό ή ξανακατρακύλισμα της ανθρωπότητας στη βαρβαρότητα».

«Η σύγχρονη βιομηχανία δεν εξετάζει και δεν αντιμετωπίζει ποτέ σαν οριστική την υπάρχουσα μορφή μιας παραγωγικής διαδικασίας. ...Η φύση της μεγάλης βιομηχανίας απαιτεί αλλαγές στην εργασία, ρευστότητα στη λειτουργία, ολόπλευρη κινητικότητα του εργάτη... Αυτή η απόλυτη αντίφαση καταργεί κάθε ηρεμία, αντοχή και ασφάλεια στις συνθήκες ζωής του εργάτη, απειλεί διαρκώς με το εργασιακό μέσο να του πάρει από τα χέρια το μέσο συντήρησης, κάνοντας περιττή την επιμέρους λειτουργία του, να κάνει κι αυτόν τον ίδιο περιττό. (Απελευθέρωση Αγοράς Εργασίας). Αυτή η αντίφαση εκτονώνεται στην αδιάκοπη θυσία της εργατικής τάξης.

»»Κάνει ζήτημα ζωής ή θανάτου την αντικατάσταση της τερατωδίας ενός άθλιου διαθέσιμου εργατικού πληθυσμού, που κρατιέται στην εφεδρεία (ανεργία – ελαστική εργασία) για την εναλλασσόμενη ανάγκη εκμετάλλευσης από την μεριά του κεφαλαίου, με την απόλυτη διαθεσιμότητα του ανθρώπου για τις εναλλασσόμενες απατήσεις της εργασίας. Η ανάπτυξη των αντιφάσεων μιας ιστορικής μορφής παραγωγής αποτελεί τον μοναδικό ιστορικό δρόμο για την διάλυση και την αναμόρφωσή της.

»»Τα λόγια του Μιραμπώ: «Αδύνατο; Μη μου ξαναπείτε αυτή την ανόητη λέξη»!!, [Καρλ Μαρξ, Το Κεφάλαιο], ισχύουν ιδίως σήμερα, με τη σύγχρονη τεχνολογία!