29ο Συνέδριο Εργατικού Κέντρου της Αθήνας. Βαθαίνει η κρίση και ο εκφυλισμός,

του Γιώργου Στεφανή *
πηγή: Kommon
 

Στα τρία χρόνια που πέρασαν, όπως και τα προηγούμενα τρία, η δράση του μεγαλύτερου εργατικού κέντρου της χώρας ήταν απλά ανύπαρκτη. Καμία εργατική κινητοποίηση δεν προκήρυξε,  κανέναν αγώνα δεν συντόνισε, ήταν απόν στους τόπους δουλειάς, ούτε ακόμα και σ’ αυτές τις εργατικές διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις εμφανίστηκε ποτέ έστω με ένα πανό. 

 

 

   Στις 22-23 Μάη πραγματοποιήθηκε το 29^ο Συνέδριο του πιο μεγάλου εργατικού κέντρου της χώρας, του Εργατικού Κέντρου της Αθήνας. Ένα συνέδριο που άρχισε τη μέρα κατά την οποία ψηφιζόταν στη Βουλή το δεύτερο πακέτο αντιλαϊκών μέτρων, συνέχεια της διάλυσης της κοινωνικής  ασφάλισης, των αντιδραστικών αλλαγών στις εργασιακές σχέσεις. Που διεξήχθη σε μια περίοδο κατά την οποία  κινδυνεύουν βασικές κατακτήσεις των εργαζόμενων και του εργατικού κινήματος, καθώς από τον Σεπτέμβρη  μπαίνουν στο «τραπέζι της διαπραγμάτευσης» από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ,  η απελευθέρωση των απολύσεων, η αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου, η παραπέρα ελαστικοποίηση της εργασίας. Η πολιτική αυτή είναι συνέχεια των κυβερνήσεων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και στοχεύει στο ξεπέρασμα της κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου. 

 

Κι όλ’ αυτά, με φόντο τις ιδιωτικοποιήσεις, τους κόφτες, το συνεχιζόμενο κλείσιμο επιχειρήσεων, την απληρωσιά, την παραπέρα φτωχοποίηση και την ανεργία.

 

Μέσα σ’ αυτό το πολιτικό πλαίσιο θα περίμενε κανείς από το Εργατικό Κέντρο να σταθεί στοιχειωδώς στα πραγματικά προβλήματα των εργαζομένων .

 

Όμως όπως και στο συνέδριο της ΓΣΕΕ και στο συνέδριο του ΕΚΑ εκφράστηκαν, με διαφορετική μορφή ενδεχομένως, τα εκφυλιστικά φαινόμενα που παρατηρούμε στην μεγάλη πλειοψηφία των μεγάλων συνδικαλιστικών οργανώσεων, όπου η συμμετοχή μήνα με το μήνα,  χρόνο με τον χρόνο συνεχώς μειώνεται, δίνοντας μια εικόνα κατάρρευσης και απαξίωσης.

 

Είναι χαρακτηριστικά τα παρακάτω παραδείγματα:

   Οι δυνάμεις των ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΝΕΑ ΠΟΡΕΙΑ, μαζί και με την Ενωτική Αγωνιστική Κίνηση (ΜΕΤΑ-ΕΚΑ και τμήμα του ΕΜΕΙΣ), αποχώρησαν από το συνέδριο του ΕΚΑ, δεν τοποθετήθηκαν, δεν έφεραν καν τους αντιπροσώπους τους! Αρνήθηκαν ακόμα και ως απερχόμενη διοίκηση (ΠΑΣΚΕ- πρόεδρος, ΣΥΡΙΖΑ- γραμματέας) να μιλήσουν, να παρουσιάσουν απολογισμό της διοίκησής τους στο συνέδριο. Απαξίωσαν κάθε διαδικασία, προσπάθησαν να μη γίνει καμία συζήτηση, να μην παρθεί καμία απόφαση!

 

  Οι δυνάμεις της ΔΑΚΕ έφεραν για νομιμοποίηση σωματείο των σεκιούριτι (υπάλληλοι ασφαλείας), στο οποίο ιδρυτικά μέλη είναι γνωστοί Χρυσαυγίτες, που απορρίφτηκε με μεγάλη πλειοψηφία από το συνέδριο.

 

Σωματεία που στήθηκαν από την εργοδοσία με εκλογές παρωδία και διάτρητες διαδικασίες νομιμοποιήθηκαν από τη δικαστική εξουσία. 

 

   Πριν από το συνέδριο διαπιστώθηκαν και άλλα προβλήματα σε ορισμένα σωματεία, για τα οποία η ΑΤΕ-ΕΚΑ ζήτησε στην οργανωτική γραμματεία να έρθουν τα απαραίτητα νομιμοποιητικά έγγραφα. Αυτά ωστόσο πέρασαν με την σύμφωνη γνώμη όλων των άλλων δυνάμεων, όπως είναι καταγεγραμμένο στα πρακτικά του ΕΚΑ.

 

Ένας απολογισμός….

Στα τρία χρόνια που πέρασαν, όπως και τα προηγούμενα τρία, η δράση του μεγαλύτερου εργατικού κέντρου της χώρας ήταν απλά ανύπαρκτη. Καμία εργατική κινητοποίηση δεν προκήρυξε,  κανέναν αγώνα δεν συντόνισε, ήταν απόν στους τόπους δουλειάς, ούτε ακόμα και σ’ αυτές τις εργατικές διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις εμφανίστηκε ποτέ έστω με ένα πανό.

 

Το Διοικητικό Συμβούλιο αρνιόταν να συνεδριάσει για να καθορίσει ένα στοιχειώδες πρόγραμμα δράσης παρά τις προσπάθειες που κατέβαλε η ΑΤΕ. Στα τρία αυτά χρόνια μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού ήταν οι συνεδριάσεις, και αυτές για τεχνικά ζητήματα και γραφειοκρατικές διαδικασίες.

 

 Το ΕΚΑ ακολουθεί τα βήματα της ΓΣΕΕ, με τη διαφορά ότι την ευθύνη σ’ αυτήν την περίπτωση δεν την έχουν μόνο οι δυνάμεις της ΠΣΚΕ-ΔΑΚΕ αλλά και το ΠΑΜΕ.

 

Η ΔΑΣ (ΠΑΜΕ), αν και πρώτη δύναμη, παρέδωσε πλήρως το ΕΚΑ στις δυνάμεις των υποταγμένων συνδικαλιστών και της γραφειοκρατίας. Αρνήθηκε κάθε αγωνιστική πρωτοβουλία, δεν έκανε καμιά προσπάθεια να αλλάξει το παραμικρό έστω και για να συνεδριάσει το Δ.Σ. Αρνήθηκε τη συγκρότηση προγραμματικού προεδρείου ακόμη και σε συγκεκριμένα ζητήματα. Αρνήθηκε ακόμα και τη θέση του Προέδρου που σύμφωνα με την θέση  που έχει για αντιπροσωπευτικά αναλογικά προεδρεία έπρεπε να αναλάβει, εξυπηρετώντας έτσι μια λογική που καταδικάζει το εργατικό κίνημα στην αδράνεια. Υπό αυτές τις συνθήκες οδηγηθήκαμε στο 29^ο  συνέδριο,  όπου  η πλειοψηφία των δυνάμεων στο Δ.Σ. ήθελε να γίνει  στην πραγματικότητα    συνέδριο μόνο για τις κάλπες, με «διαδικασίες» εξπρές.

Τα εκλογικά αποτελέσματα του Συνεδρίου

(ο πίνακας είναι από άρθρο του Ιάσωνα Μπελίδη στην ιστοσελίδα Εργατικός Αγώνας)

 

Από τα αποτελέσματα  φαίνεται ότι παγιώνεται η πτωτική τάση, που έχει εμφανιστεί με πιο έντονους ρυθμούς στα τελευταία  χρόνια. Έχουμε απομαζικοποίηση σωματείων, φαινόμενο το οποίο δεν οφείλεται μόνο στην μαζική ανεργία (αφού ο εργαζόμενος μπορεί και σαν άνεργος να ψηφίζει στο σωματείο). Οι αλλεπάλληλες απογοητεύσεις και ήττες (με πιο πρόσφατη εκείνη στο ασφαλιστικό),  η προδοτική στάση του εργοδοτικού γραφειοκρατικού συνδικαλισμού αλλά και οι αδυναμίες  της ταξικής πτέρυγας να βρει ένα κοινό αγωνιστικά βηματισμό παραμένοντας κατακερματισμένη και ακίνδυνη για το κεφάλαιο και την κυβέρνηση, είναι  βασικές αιτίες για το ότι οι εργαζόμενου τελικά παραιτούνται και αποδέχονται την λογική του  «δε γίνεται τίποτα».

 

Μελετώντας  τα εκλογικά αποτελέσματα παρατηρούμε ότι εμφανίζεται, και μάλιστα ενισχυμένος, ένας νέος συνδικαλιστικός σχηματισμός: η Ενωτική Αγωνιστική Κίνηση που έκανε για πρώτη φορά την εμφάνιση της και συγκροτήθηκε από  κομμάτι  του ΜΕΤΑ (Βασιλόπουλος) συνδικαλιστές του ΕΜΕΙΣ (Φωτόπουλος), «ανεξάρτητους» συνδικαλιστές  με αναφορά στο ΣΥΡΙΖΑ,   καθώς και συνδικαλιστές του δεξιού ρεφορμισμού.

 

Είναι φανερό ότι η συγκεκριμένη παράταξη   θα προσπαθήσει να καλύψει το κενό  του παλιού κυβερνητικού εργοδοτικού συνδικαλισμού επιδιώκοντας να γίνει αυτή ο βασικός συνομιλητής με την κυβέρνηση.

 

 Οι παρατάξεις του παραδοσιακού γραφειοκρατικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού – ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚΕ   παρά τις απώλειες που σημειώνουν, κρατάνε ακόμη αξιοσημείωτες δυνάμεις, ιδιαίτερα στις ΔΕΚΟ.

 

Το ΠΑΜΕ διατηρεί τις έδρες του παρουσιάζοντας όμως μεγάλη μείωση στους αντιπροσώπους αφού ήταν κατά 79 λιγότεροι. Αυτό είναι το αποτέλεσμα  της αδιέξοδης γραμμής του. Αν και μπορούσε, μαζί με άλλες δυνάμεις (την ΑΤΕ), να δημιουργηθεί ένα κέντρο αγώνα το οποίο θα έπαιρνε την πρωτοβουλία από  τους Παναγόπουλους, για έναν αγωνιστικό σχεδιασμό της πάλης ενάντια στο ασφαλιστικό τερατούργημα της κυβέρνησης αλλά και για τη συνολικότερη αντεπίθεση του εργατικού κινήματος, προτίμησε την αποχή και την αδράνεια σπέρνοντας την απογοήτευση και την ηττοπάθεια.

 

 Η ΑΤΕ μπορεί να κράτησε τις δυνάμεις σε έδρες, λόγω της μεγάλης πτώσης του εκλογικού μέτρου,  όμως δεν μπορεί παρά να προβληματίζει το γεγονός ότι έχασε 19 αντιπροσώπους. Φυσικά η συνολικότερη κρίση του συνδικαλιστικού κινήματος επιδρά και στις δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής και ριζοσπαστικής αριστεράς. Όμως θα πρέπει να απαντηθούν ερωτήματα, που έχουν να κάνουν με το κατά πόσο αποτελεσματικά υπηρετήθηκε η γραμμή της αγωνιστικής ταξικής ενότητας στην πράξη όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα.

Ορισμένα συμπεράσματα

 

 Και στο 29ο συνέδριο του ΕΚΑ επιβεβαιώθηκε η ανάγκη για «πορεία ανάστροφη»

 

Χρειαζόμαστε ένα σχέδιο ανασυγκρότησης που θα σχεδιάσουν τα μαχόμενα ταξικά πρωτοβάθμια σωματεία, εργατικές συλλογικότητες, συλλογικότητες ανέργων με όρους ταξικής ανεξαρτησίες δημοκρατίας και αυτοτέλειας, όπου η κάθε μια συνδικαλιστική πρωτοπορία θα δίνει την μάχη για την ηγεμονία με όρους εργατικής δημοκρατίας. Αυτός ο σχεδιασμός δεν πρέπει να μείνει στα χαρτιά και μόνο για τις πρωτοπορίες αλλά να αγκαλιάσει μέσα από συνελεύσεις όσο το δυνατόν μεγαλύτερο αριθμό εργαζομένων. 

 

Αυτό προϋποθέτει να διαμορφωθούν συνθήκες  εργατικής αντεπίθεσης  στην νέα επίθεση της κυβέρνησης και του κεφαλαίου, που σχεδιάζουν την  αλλαγή του νόμου 1264 και μια σειρά άλλα μέτρα τα οποία σκοπό έχουν να θέσουν ουσιαστικά υπό απαγόρευση τη συνδικαλιστική δράση στους τόπους δουλειάς, τις ομαδικές απολύσεις, την επαναφορά του λοκ άουτ κλπ.

 

 Προϋποθέτει ακόμα να απαντηθούν πιεστικά ερωτήματα  για τη σύγχρονη μορφή συνδικαλιστικής οργάνωσης και μάλιστα σε συνθήκες μόνιμης και υψηλής ανεργίας, εργασιακής περιπλάνησης και μαύρης εργασίας. Για τη δομή του σωματείου σε συνθήκες κατακερματισμού της εργατικής τάξης που επιφέρει η αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, η διάλυση της συλλογικής οργάνωσης της εργατικής τάξης.

 

Στην πορεία αυτή θα πρέπει να στηριχτεί η δράση των σωματείων που αγωνίζονται για σταθερή και μόνιμη εργασία με δικαιώματα (Τοπική αυτοδιοίκηση και αλλού) οι αγώνες ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις (λιμενεργάτες κλπ.).

 

Ζητούμενο για τις ταξικές δυνάμεις είναι το πώς θα πάρουν τα πρωτοβάθμια σωματεία και κυρίως οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, την υπόθεση στα χέρια τους. Στο πως θα κατανοηθεί από όλες τις δυνάμεις της συνδικαλιστικής αριστεράς ότι η ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος δεν γίνεται αν κάθε μία διεκδικεί να είναι το κέντρο γύρω από το οποίο θα συσπειρώνονται οι άλλες.

 

 Χωρίς καμία καθυστέρηση πρέπει άμεσα να ξεκινήσουμε  την προσπάθεια για ένα πραγματικό  κέντρο αγώνα ταξικών αγωνιστικών σωματείων, συνδικάτων, ομοσπονδιών, επιτροπών αγώνα από χώρους εργασίας και κλάδους.   Για να πάρουμε στα χέρια μας  τη μεγάλη μακρόχρονη υπόθεση της δημιουργίας ενός ενιαίου, ταξικού, αγωνιστικού εργατικού μετώπου. Ενός μετώπου πάλης που θα οργανώσει τη μαζική νικηφόρα αντίσταση για να ηττηθεί η κυβέρνηση και το μνημονιακό καθεστώς, που θα διεκδικήσει την ανατροπή της επίθεσης του κεφαλαίου, της ΕΕ, του ΔΝΤ και των κυβερνήσεών τους.

* Πρώην μέλος του Δ.Σ του Ε.Κ.Α από την Α.Τ.Ε