Βιωσιμότητα του χρέους και μη βιωσιμότητα του λαού

Αποκαλυπτική είναι η έκθεση βιωσιμότητας του ΔΝΤ για το ελληνικό δημόσιο χρέος που δόθηκε στη δημοσιότητα στις 23 Μαΐου 2016. (Εδώ το πλήρες κείμενο).

ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ

Κατ’ αρχήν είναι αποκαλυπτική για όσα τεχνηέντως, πρέπει να ομολογήσουμε, αποκρύπτει. Οι συντάκτες της έκθεσης κρύβουν ότι το ΔΝΤ χαρακτήριζε βιώσιμο το ελληνικό χρέος μέχρι το 2015. Πέρυσι ξεκίνησαν να συνοδεύουν τη διαπίστωση ότι το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο με μια σειρά από αιρέσεις και όρους που στην πράξη κατέληγαν πώς το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο. Κι αυτό μάλιστα συνέβη αφού προηγήθηκαν οι αποκαλύψεις στην Επιτροπή Αλήθειας Δημόσιου Χρέους της Βουλής. Από το 2010 ωστόσο μέχρι και το 2014 οι εκθέσεις βιωσιμότητας στηρίζονταν σε μια σειρά παραδοχές, με σημαντικότερες την πρόβλεψη για μελλοντική αύξηση του ΑΕΠ και υψηλό πληθωρισμό, που μετέτρεπαν τις προβολές τους σε φούσκα. Τις δε αναλύσεις βιωσιμότητας σε εκθέσεις ιδεών και ευφάνταστα σενάρια. Όλα αυτά προφανώς δεν ήταν τυχαία λάθη. Οι τεχνοκράτες του ΔΝΤ έκαναν το άσπρο – μαύρο γιατί ήθελαν να εξασφαλίσουν τη διάσωση των γερμανο-γαλλικών τραπεζών. Σε αυτό το βωμό εξαπατούσαν τα άλλα κράτη – μέλη του οργανισμού, παρουσιάζοντας μια πλαστή εικόνα που απείχε πόρρω από την πραγματικότητα. Επίσης, έχοντας ως προτεραιότητα την προώθηση και εφαρμογή του νεοφιλελεύθερου προγράμματος (μείωση μισθών, απελευθέρωση απολύσεων, ιδιωτικοποιήσεις, κ.α.) αδιαφορούσαν παντελώς για τις επιπτώσεις που θα έχουν τα Μνημόνια στους ρυθμούς μεγέθυνσης του ΑΕΠ. Το έργο τους κρινόταν από την υλοποίηση των αντιλαϊκών πολιτικών. Κανένας Πολ Τόμσεν ή Μπομπ Τράα δεν κρίθηκε από το αν θα προκαλέσει ύφεση και αποπληθωρισμό και γι’ αυτό το λόγο ουδέποτε ενδιαφέρθηκε. Για να μην τους πάρουν μάλιστα με τις πέτρες ωραιοποιούσαν συστηματικά την κατάσταση. Κι όταν αυτή η μαγική εικόνα ενσωματωνόταν, με τη μορφή των παραδοχών, στην έκθεση βιωσιμότητας τότε η δυναμική του ελληνικού χρέους υποβαθμιζόταν σε βαθμό οι τότε μελέτες του ΔΝΤ σήμερα να προκαλούν γέλιο. Παρόλα αυτά δεν επρόκειτο για λάθη, ή αστοχίες ή αποτυχίες… Όλα έγιναν όπως έπρεπε να γίνουν, με κριτήριο τα συμφέροντα που εκπροσωπούν το ΔΝΤ και οι πιστωτές εννοείται…

Να πληρώσουν οι Ευρωπαίοι

Κατά τ’ άλλα η έκθεση του ΔΝΤ πράγματι χαρακτηρίζει το χρέος μη βιώσιμο και καλεί τους Ευρωπαίους να προχωρήσουν σε μια σειρά μέτρα ελάφρυνσης του, ώστε να γίνει βιώσιμο. Συγκεκριμένα, προτείνουν έναν συνδυασμό των ακόλουθων τριών μέτρων:

Πρώτο, επέκταση λήξεων. Οι ειδικοί του Ταμείου προτείνουν ειδικότερα επιμήκυνση των αποπληρωμών στα δάνεια του EFSF και του ESM μέχρι 14 και 10 χρόνια αντίστοιχα (σε αυτούς του δύο οργανισμούς οφείλουμε το 49% του δημόσιου χρέους) και 30 χρόνια για τα διμερή δάνεια (GLF) που αναλήφθηκαν με την πρώτη δανειακή σύμβαση του 2010, αποτελώντας το 17% του χρέους. Το συγκεκριμένο μέτρο θα μπορούσε να μειώσει τις ακαθάριστες χρηματοδοτικές ανάγκες και το χρέος κατά 7% και 25% αντίστοιχα, μέχρι το 2060. Το πρώτο προς εξέταση μέγεθος (ακαθάριστες χρηματοδοτικές ανάγκες) εισήχθη πέρυσι για πρώτη φορά από το ΔΝΤ ως κριτήριο βιωσιμότητας. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και τεκμήριο απάτης για να μη χρησιμοποιήσουμε τον όρο κριτήριο αποτυχίας! Όταν έστειλαν το ελληνικό χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ στη στρατόσφαιρα και κατάλαβαν ότι η επαναφορά του σε λογικά επίπεδα είναι αδύνατη τις επόμενες λίγες δεκαετίες, τότε εισήγαγαν αυτό το μέγεθος για να καλύψουν τα οικονομικά τους εγκλήματα. Αναφέρεται μάλιστα πως οι ακαθάριστες χρηματοδοτικές ανάγκες θα πρέπει να παραμείνουν όχι μόνο κάτω από 15%, αλλά κάτω κι από 10% του ΑΕΠ μέχρι το 2040 και να αυξηθούν στο 20% του ΑΕΠ μέχρι το 2060. Αναγνωρίζεται ωστόσο πως από μόνο του αυτό το μέτρο δεν αρκεί για να επαναφέρει τη βιωσιμότητα.

Δεύτερο, περίοδο χάριτος. Παρότι ήδη έχουν τα δάνεια στην Ελλάδα περίοδο χάριτος οι τεχνοκράτες του ΔΝΤ προτείνουν την περαιτέρω επέκτασή της. Για την ακρίβεια εισηγούνται η περίοδος χάριτος από 6 χρόνια στα δάνεια του ESM να φτάσει τα 17 και στα δάνεια του EFSF και τα διμερή στα 20, ενώ η πληρωμή τόκων να αναβληθεί για 17 χρόνια επιπλέον στα δάνεια του EFSF και 24 χρόνια στα δάνεια του ESM και τα διμερή. Αν δεχτούν οι Ευρωπαίοι αυτές τις προτάσεις, τότε οι ακαθάριστες χρηματοδοτικές ανάγκες θα μειώνονταν κατά 17% του ΑΕΠ μέχρι το 2040 και κατά 24% μέχρι το 2060. Ακόμη κι έτσι όμως οι ακαθάριστες χρηματοδοτικές ανάγκες μέχρι το 2050 θα ξεπερνούσαν το 20%, και δε θα επέτρεπαν στο χρέος να γίνει βιώσιμο.

Τρίτο, πάγωμα επιτοκίων. Το ΔΝΤ προτείνει τα επιτόκια δανεισμού να σταθεροποιηθούν στα σημερινά πολύ χαμηλά επίπεδα και μέχρι το 2040 να μην ξεπεράσουν το 1,5%. Στην πράξη ζητά τα επιτόκια από κυμαινόμενα να μετατραπούν σε σταθερά. Αυτή η πρόταση όμως θα σημάνει ζημιές για τον ESM! «H σταθεροποίηση των επιτοκίων θα απαιτούσε στην πράξη μια δέσμευση των κρατών μελών να αποζημιώσουν τον ESM για τις απώλειες που συνδέονται με τα σταθερά επιτόκια δανεισμού στα ελληνικά δάνεια. Αυτό σαφώς θα ήταν ιδιαίτερα αμφιλεγόμενο μεταξύ των κρατών μελών εξ αιτίας των πολιτικών και νομικών εμποδίων που έχουν τέτοιες δεσμεύσεις εντός της νομισματικής ένωσης. Αν προσθέταμε αυτό το μέτρο στα δύο προαναφερόμενα θα βοηθούσε να μειωθεί το χρέος κατά 53% του ΑΕΠ μέχρι το 2040 και κατά 151% μέχρι το 2060 και οι ακαθάριστες χρηματοδοτικές ανάγκες κατά 22% μέχρι το 2040 και 39% μέχρι το 2060. Θα ικανοποιούνταν έτσι οι στόχοι βιωσιμότητας που τέθηκαν νωρίτερα»! Φαίνεται πεντακάθαρα έτσι ότι το μοναδικό μέτρο που θα επέφερε κάποια μείωση (υπολογίζεται σε 18-24% σε όρους Καθαρής Παρούσας Αξίας) σκοντάφτει στις αρχές λειτουργίας της ΟΝΕ. Κινδυνεύει πιθανά να χαρακτηριστεί μεταβίβαση. Λειτουργία απαγορευμένη δια ροπάλου καθώς στο πλαίσιο του ελεύθερου ανταγωνισμού κάθε κράτος – μέλος οφείλει μόνο του να αντιπαλεύει το Τέταρτο γερμανικό Ράιχ. Έτσι ώστε η συντριβή του να είναι βέβαιη…

Καμία διαγραφή

Αξίζει όμως να τονιστεί πως η συζήτηση για την μείωση του ελληνικού δημόσιου χρέους δεν αφορά την διαγραφή ποσών που συμπεριλαμβάνονται ήδη στην αξία του. Η συζήτηση αφορά στο πώς θα γλιτώσουμε επιπλέον ποσά που με μαθηματική βεβαιότητα θα κληθούμε να πληρώσουμε στο μέλλον, όταν θα αρχίσουν να αυξάνονται τα σημερινά πολύ χαμηλά έως αρνητικά επιτόκια.

Επιπλέον, η έκθεση του ΔΝΤ επ’ ουδενί δεν μπορεί να αξιοποιηθεί από την κυβέρνηση ή οποιονδήποτε άλλον γιατί κριτήριο των προτάσεών της δεν είναι η ανακούφιση του ελληνικού λαού. Ύψιστο κριτήριο βιωσιμότητας του χρέους για τους πιστωτές είναι η ομαλή και έγκαιρη αποπληρωμή τους. Σε αυτί το βωμό το ΔΝΤ δε διστάζει να προτείνει κι άλλα αντιλαϊκά μέτρα απ’ όσα έχουν ήδη εφαρμοστεί. Εισηγείται για παράδειγμα την περαιτέρω μείωση του αφορολόγητου ορίου, μέσα από κομψές διατυπώσεις όπως για παράδειγμα τη διεύρυνση της φορολογικής βάσης. Είναι ένα μέτρο που θα φέρει περαιτέρω φτώχεια μιας και επί της ουσίας προβλέπει να πληρώνουν φόρο εισοδήματος ακόμη κι οι μισθωτοί που αμείβονται με λίγα κατοστάρικα το μήνα. Το ΔΝΤ ακόμη εισηγείται την περαιτέρω μείωση των συντάξεων και επίσης την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, που από την έκθεση μαθαίνουμε ότι θα αποφασισθεί το φθινόπωρο.

Εν κατακλείδι, η έκθεση του ΔΝΤ είναι χρήσιμη για την αποκάλυψη των όσων απλών μέτρων μπορούν να αποφασίσουν οι Ευρωπαίοι για να αποφύγουμε τα χειρότερα, αλλά δεν πρόκειται να δεχτούν όπως φάνηκε και στη συνεδρίαση της Ευρωομάδας στις 24 Μαΐου 2016. Από κει και πέρα το ΔΝΤ, μακρύ χέρι των τραπεζιτών και πιστωτών που έσωσε με τις παρεμβάσεις του βυθίζοντας τον ελληνικό λαό στη φτώχεια, αν ήθελε να μας σώσει θα μπορούσε το ίδιο να παραιτηθεί από τα ληστρικά επιτόκια που επιβάλει στα δάνεια του και να παραιτηθεί απ’ όσα του οφείλουμε, ως ελάχιστη αναγνώριση των ευθυνών του!

Το άρθρο δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στο περιοδικό Επίκαιρα στις 27 Μαΐου 2016

 από: Leonidas Vatikiotis « Λεωνίδας Βατικιώτης