Monsanto: Η «γενοκτονία» των ειδών

Στην περίπτωσή μου ήταν αρκετή μία και μόνη φωτογραφία ανάμεσα σε δεκάδες άλλες τουριστικής επιδειξιομανίας: το τρισευτυχισμένο ζεύγος αγκαλιασμένο μπροστά στην είσοδο της Monsanto.

Λέω για τον γεωπόνο ενός γειτονικού χωριού που για δεκαετίες είχε το σχεδόν μονοπώλιο στην προώθηση σπόρων και φυτοφαρμάκων σε ολόκληρη την περιοχή. Το τι είναι, το τι εκπροσωπεί και το τι επιδιώκει η Monsanto το ήξερα από διαβάσματα και ντοκιμαντέρ αλλά την τέτοιου είδους διεισδυτικότητα, ώστε να φτάνει η χάρη της ακόμη και σε ένα κουτσοχώρι της Πέλλας την αγνοούσα ή ακριβέστερα δεν ήθελα να τη συνειδητοποιήσω. Δεν ήθελα να παραδεχτώ ότι οι ντομάτες από τον λαχανόκηπο της μάνας μου μπορεί να ήταν απαλλαγμένες από λιπάσματα και φυτοφάρμακα αλλά έφεραν εντός του γενετικού τους υλικού το στοιχείο της ποιοτικής αλλοίωσης και υποβάθμισης.

Από τότε συλλέγω γηγενείς σπόρους που κοντεύουν να εξαφανιστούν – και πιστέψτε με, είναι μια εξαιρετικά περίπλοκη και δύσκολη διαδικασία.

Την εκλαμβάνω ως μια ατομική στάση αντίδρασης στην υποκατάσταση των φυσικών μηχανισμών αναπαραγωγής της ζωής με υβρίδια που υπηρετούν τη λογική αφενός της παγκόσμιας ομογενοποίησης και αφετέρου της εμπορικής εκμετάλλευσης των φυτικών και ζωικών ειδών.

Δεύτερη χρονιά φέτος που καλλιεργώ για ιδιωτική χρήση καρπούζι και πεπόνι «γηγενούς» προέλευσης, με σπόρο που εξασφάλισα από το Άγιο Όρος. Οι ποικιλίες αυτές είναι εμπορικά καταδικασμένες καθότι λεπτόφλουδες και ο καρπός τους δεν θα άντεχε πάνω από δύο με τρεις μέρες στα σούπερ μάρκετ. Από γευστική όμως άποψη η υπεροχή τους σε σύγκριση με το καλύτερο υβρίδιο της αγοράς είναι κάτι παραπάνω από αδιαμφισβήτητη.

Αυτό που περιγράφω εδώ είναι μια ατομική στάση, που δεν υπέχει τίποτα παραπάνω από τον χαρακτήρα μιας ιδιωτικής άμυνας και δεν παράγει τίποτα παραπάνω από προσωπικό όφελος. 

Υπάρχουν βέβαια και άλλες πιο οργανωμένες μορφές αντίδρασης, όπως η περίπτωση του ΠΕΛΙΤΙ. Ό,τι όμως βλέπω είναι να σιγούν χρόνο με τον χρόνο οι φωνές κριτικής και να εξασθενούν χρόνο με τον χρόνο οι εστίες αντίδρασης μπροστά σε ένα πανίσχυρο μπλοκ δυνάμεων, που συμπεριλαμβάνει την εταιρία, τον παραγωγό, τον έμπορο και τον καταναλωτή. Εδώ, πράγματι, η οικονομική βάση του συμφέροντος φαίνεται να προσδιορίζει το εποικοδόμημα των συνειδήσεων, μορφώνοντας αντιλήψεις, κατευθύνοντας έρευνες και δικαιώνοντας εντέλει μια διαδικασία γενετικής χειραγώγησης των φυτικών και ζωικών ειδών με ό,τι αυτό σημαίνει για τις γεύσεις, την υγεία και τη φύση.

ArtiNews

 από: Η ΣΦΗΚΑ: