Χαλυβουργική: Ανταγωνισμός, ανάπτυξη, καπιταλισμός…

Από twitter του spiral architect

Για όσους δεν γνωρίζουν, η Χαλυβουργική είχε κλείσει την υψικάμινο (αυτό το πράμα δίπλα στα αριθμημένα χρωματιστά "καζάνια") όπου από σιδηρούχο μετάλλευμα παρήγαγε σίδηρο ήδη από το 1985 και δούλευε μόνο τις ηλεκτροκάμινους (άπια του Μπέσεμερ) με σκραπ σιδήρου.

Κύρια παραγωγή της Χαλυβουργικής ήταν ο δομικός σίδηρος (μπετόβεργα) μη ασχολούμενη με το προφίλ σιδήρου (INP και IPB) ή τη λαμαρίνα. Το 1994 όταν καταργήθηκε ο εντός ΕΟΚ ΦΠΑ άρχισε να νιώθει την ανάσα των Τούρκων ανταγωνιστών της μέσω έμμεσων εισαγωγών από ευρωπαϊκά λιμάνια.

Η κατάσταση οξύνθηκε περισσότερο από την παρουσία της ινδικής Arcelor Mittal με χαλυβουργεία στο Βέλγιο και στη Γαλλία. Η Mittal γεμίζοντας την ευρωπαϊκή αγορά με σίδηρο σε ανταγωνιστικές τιμές διέλυσε τα ντόπια χαλυβουργεία, που όσα πια λειτουργούν, υπολειτουργούν.

Η Χαλυβουργική κρατήθηκε στη ζωή αυτά τα χρόνια λόγω των ολυμπιακών έργων των έργων υποδομής και της οικοδομικής δραστηριότητας που και αυτή διακόπηκε το 2011. Από τότε το κλείσιμό της ήταν προδιαγεγραμμένο.

Με λίγα λόγια, αυτός είναι ο καπιταλισμός. Ήδη η Arcelor Mittal έχει κλείσει και συνεχίζει να κλείνει χαλυβουργεία στη Βόρεια Γαλλία επικαλούμενη μείωση κόστους με εισαγωγή προϊόντων σιδήρου απ' ευθείας από την Ινδία. βοηθούμενη από συμφωνίες με την €€.

Αυτά τα ολίγα περί της Χαλυβουργικής από κάποιον που επισκέφτηκε το εργοστάσιο σα φοιτητής λίγο μετά το κλείσιμο της υψικαμίνου και δούλεψε κάνα χρόνο σαν εξωτερικός συνεργάτης της.

Επιμύθιο: Ποιος βάζει λουκέτο στις επιχειρήσεις; 

Και εδώ: Χαλυβουργική: Οι εταιρείες κλείνουν, οι «ευεργέτες» μένουν

Νίκος Δ.