Ένα παιδί μετρούσε 2.400 Volt

Ο George Junius Stinney Jr. (21 Οκτωβρίου 1929 - 16 Ιουνίου 1944) ήταν ο νεώτερος άνθρωπος που εκτελέστηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες τον 20ό αιώνα, στην ηλικία των 14 ετών. Ο Stinney καταδικάστηκε για τη δολοφονία δύο νέων λευκών κοριτσιών, αφού η αστυνομία δήλωσε ότι ομολόγησε τις δολοφονίες. Αλλά το ζήτημα της ενοχής του Stinney, της εγκυρότητας της εικαζόμενης ομολογίας του και της δικαστικής διαδικασίας που οδήγησε στην εκτέλεσή του, έχει κριθεί ως "καχύποπτη στην καλύτερη περίπτωση ή σε μια πλάνη της δικαιοσύνης στην χειρότερη" αλλά και ως παράδειγμα των πολλών αδικιών που υπέστησαν οι Αφροαμερικανοί σε δικαστήρια στις νότιες πολιτείες των ΗΠΑ κατά το πρώτο μισό του 20ου αιώνα. 

Μετά τη σύλληψή του, ο πατέρας του Stinney απολύθηκε από τη δουλειά του και οι γονείς και τα αδέλφια του πήραν την απόφαση να εγκαταλείψουν την πόλη για να μην τους σκοτώσουν. 

Η οικογένεια αναγκάστηκε να φύγει, αφήνοντας το 14χρονο παιδί χωρίς υποστήριξη κατά τη διάρκεια των 81 ημερών της κράτησής του. Η δίκη του έγινε την τελευταία ημέρα της προφυλάκισή του. Η δίκη του, συμπεριλαμβανομένης της επιλογής των ενόρκων, κράτησε μόνο μία ημέρα. 

Ο δικηγόρος που ορίστηκε από το δικαστήριο για τον Stinney ήταν ένας φορολογικός επίτροπος που ήθελε να πάρει προαγωγή. Δεν υπήρξε δικαστική αμφισβήτηση στις μαρτυρίες των τριών αστυνομικών που ισχυρίστηκαν ότι ο Stinney είχε ομολογήσει, παρόλο που αυτό ήταν το μοναδικό αποδεικτικό στοιχείο που παρουσιάστηκε. Δεν υπήρχαν γραπτά στα αρχεία αυτής της ομολογίας. 

Τρεις μάρτυρες κλήθηκαν εναντίον του: ο άνθρωπος που ανακάλυψε τα σώματα των δύο κοριτσιών και οι δύο γιατροί που έκαναν την νεκροτομή. Δεν κλήθηκε κανένας μάρτυρας υπεράσπισης. Η δίκη έγινε ενώπιον λευκών ενόρκων και ακροατηρίου αφού στους Αφροαμερικανούς απαγόρευσαν την είσοδο. Η δίκη διήρκεσε δυόμισι ώρες. Οι ένορκοι χρειάστηκαν δέκα λεπτά για να συζητήσουν και να αποφασίσουν πριν επιστρέψουν με την ετυμηγορία. 

 Η υπόθεση 

Ο Stinney συνελήφθη με την κατηγορία ότι σκότωσε δύο λευκά κορίτσια, την Betty June Binnicker 11 ετών και την Mary Emma Thames, ηλικίας 8 ετών, στο Alcolu, που βρίσκεται στην κομητεία του Clarendon της Νότιας Καρολίνας, στις 23 Μαρτίου 1944. 

Το Alcolu ήταν ένα μικρό εργοτάξιο αφού στην πόλη λευκοί και οι μαύροι δούλευαν στις σιδηροδρομικές γραμμές. Τα κορίτσια είχαν εξαφανιστεί ενώ είχαν βγει με τα ποδήλατά τους για να κόψουν λουλούδια. Καθώς περνούσαν από την κατοικία του Stinney, ζήτησαν από τον μικρό George και την αδελφή του, την Katherine, αν ήξεραν πού να βρουν "maypops", (λουλούδια του πάθους). Αφού τα κορίτσια δεν επέστρεφαν, οργανώθηκαν ομάδες αναζήτησης, με εκατοντάδες εθελοντές. Τα νεκρά σώματα των κοριτσιών βρέθηκαν το επόμενο πρωί σε μια τάφρο γεμάτη με λασπόνερα. Και τα δύο είχαν σοβαρά χτυπήματα στο κεφάλι. 

Ο Stinney είχε ενταχθεί στις ομάδες αναζήτησης και είπε σε κάποιον άλλο πως είχε μιλήσει με τα κορίτσια την ημέρα της δολοφονίας τους. Καθώς αυτός και η αδελφή του ήταν τα τελευταία άτομα που παραδέχτηκαν ότι είδαν τα κορίτσια ζωντανά, ο Stinney συνελήφθη λίγες ώρες μετά την ανακάλυψή του. Ο Stinney σκέφτηκε πως απλά τον συνέλαβαν επειδή ανέφερε ότι είχε δει τα κορίτσια νωρίς την ημέρα της δολοφονίας τους. Ανακρίθηκε από πολλούς λευκούς αξιωματικούς κεκλεισμένων των θυρών χωρίς μάρτυρες εκτός από τους αστυνομικούς μέσα σε μια ώρα. Ένας ανακριτής ανακοίνωσε ότι ο Stinney είχε ομολογήσει το έγκλημα. 

Σύμφωνα με την ομολογία, ο Stinney ήθελε να "κάνει σεξ" με την 11χρονη Betty June Binnicker και δεν θα μπορούσε να το κάνει μέχρι να απομακρυνθεί από τον τόπο η φίλη της, Mary Emma Thames, ηλικίας 8 ετών. Έτσι, αποφάσισε να σκοτώσει τη Mary Emma. Όταν πήγε να σκοτώσει τη Mary Emma, και τα δύο κορίτσια "τρόμαξαν" και έτσι αποφάσισε να σκοτώσει και τη Betty June, με ένα καρφί 14 ιντσών που το βρήκαν στο ίδιο χαντάκι σε μικρή απόσταση από τα σώματα. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς των ανακριτών, ο Stinney φαίνεται ότι κατόρθωσε να σκοτώσει και τα δύο ταυτόχρονα, προκαλώντας σοβαρό αμβλύ τραύμα στα κεφάλια τους, σπάζοντας τα κρανία της κάθε μιας σε τουλάχιστον 4-5 κομμάτια. 

"Επειδή δεν υπήρχε το 1944 το δικαίωμα Miranda (το δικαίωμα που έχεις να παραμείνεις σιωπηλός σε οτιδήποτε λέγεται που μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναντίον του κατηγορούμενου σε δικαστήριο), ο Stinney κατηγορήθηκε χωρίς παρουσία δικηγόρου ενώ οι γονείς του δεν είχαν δικαίωμα πρόσβασης στον χώρο κράτησης. Δεν υπάρχει γραπτή ομολογία, μόνο μερικές χειρόγραφες σημειώσεις ενός ανακριτή που ήταν παρών κατά τη διάρκεια της ανάκρισης, ο οποίος είπε ότι «οι αστυνομικοί είχαν προσφέρει παγωτό στο αγόρι για να ομολογήσει τα εγκλήματα». 

Την επόμενη μέρα, στον Stinney απαγγέλθηκε κατηγορία για φόνους πρώτου βαθμού. Η διάχυτη θλίψη στην πόλη, μετατράπηκε μέσα σε λίγες ώρες σε οργισμένο θυμό, με τις δολοφονίες να αυξάνουν τη φυλετικά και πολιτικά φορτισμένη ένταση. 

Οι εργάτες απείλησαν να γκρεμίσουν την τοπική φυλακή για να λιντσάρουν τον Stinney, αλλά τον είχαν μεταφέρει στο Τσάρλεστον για την επιβολή του νόμου. Ο πατέρας του Stinney απολύθηκε από τη δουλειά του και η οικογένεια Stinney εγκατέλειψε την πόλη μέσα στη νύχτα λόγω φόβου για τη ζωή τους. Αυτή ήταν η Νότια Καρολίνα το 1944, με ένα μαύρο αγόρι κατηγορούμενο, δύο λευκά κορίτσια θύματα και μια λευκή επιτροπή ενόρκων αποτελούμενη από άντρες. Ο Stinney δεν είχε ούτε την ελάχιστη ευκαιρία να αποδείξει οτιδήποτε. 

 Εκτέλεση 

Η εκτέλεση του George Stinney έγινε στο State Penitentiary της Νότιας Καρολίνας , στις 16 Ιουνίου 1944. Στις 7:30 μ.μ., ο Stinney περπάτησε στο θάλαμο εκτέλεσης με μια Βίβλο στο χέρι του, την οποία χρησιμοποίησε αργότερα ως αναπαυτικό κάθισμα στην ηλεκτρική καρέκλα. Το μέγεθος του (σε σχέση με τους πλήρως ανεπτυγμένους κρατούμενους) παρουσίαζε δυσκολίες στο να ασφαλιστεί στο πλαίσιο που συγκρατεί τα ηλεκτρόδια. 

Ούτε η μάσκα προσώπου έκανε γιατί ήταν μέγεθος για ενήλικες. Όταν χτυπήθηκε με το πρώτο κύμα ηλεκτρισμού των 2.400 V, η μάσκα που κάλυπτε το πρόσωπό του γλίστρησε "αποκαλύπτοντας τα δάκρυα στα μάτια και το σάλιο που έβγαινε από το στόμα του" ... Μετά από δύο ακόμα προσπάθειες ηλεκτροπληξίας το αγόρι πέθανε . Ο Stinney κηρύχθηκε νεκρός εντός τεσσάρων λεπτών από την αρχική ηλεκτροπληξία. 

 Αναλύοντας την αδικία 

Σύμφωνα με την πολιτική αναλύτρια και συγγραφέας ,Ζέρλινα Μάξγουελ, η δίκη διεξήχθη στις 24 Απριλίου στο δικαστήριο του Clarendon County. Η επιλογή της επιτροπής των ενόρκων ξεκίνησε στις 10 π.μ., τελειώνοντας λίγο μετά το μεσημέρι, και η δίκη ξεκίνησε στις 2:30 μ.μ. 

Το δικαστήριο ήταν γεμάτο με ένα λευκό ακροατήριο, καθώς οι Αφρο-Αμερικανοί δεν είχαν πρόσβαση πουθενά. Τα αρχεία μαρτυρούν ότι 1.000 έως 1.500 άτομα ήθελαν να μπουν στο δικαστήριο. Ο δικηγόρος που ορίστηκε στο δικαστήριο του Stinney ήταν ο 30χρονος Charles Plowden. Ο Plowden είχε πολιτικές φιλοδοξίες και η δίκη ήταν για τον ίδιο μια πολύ καλή ευκαιρία. Το δίλημμα του ήταν πώς να δώσει μια επαρκή υπεράσπιση ώστε να μην μπορεί να κατηγορηθεί για ανικανότητα, αλλά να μην είναι τόσο παθιασμένη ώστε να το θυμούνται οι ντόπιοι λευκοί ώστε κάποια μέρα να τον ψηφίσουν Ενώ ο Plowden προετοίμαζε να πάρει μια πολιτική θέση την άνοιξη, δεν ήταν ο μόνος για τον οποίο η δίκη θα είχε πολιτικές συνέπειες. Ήταν και ο Sheriff Gamble. 

Ο Plowden δεν έψαξε για μάρτυρες. Η υπεράσπιση αναφέρθηκε αποκλειστικά στον ισχυρισμό ότι ο Stinney ήταν πολύ νέος για να θεωρηθεί υπεύθυνος για τα εγκλήματα. Ωστόσο, ο νόμος στη Νότια Καρολίνα το 1944 θεωρούσε κάποιον άνω των 14 ετών ως ενήλικα. 

Η δίωξη απλώς έγινε με την έκδοση του πιστοποιητικού γέννησης του Stinney που φαινόταν ότι ήταν ηλικίας δεκατεσσάρων και πέντε μηνών. Κλείνοντας επιχειρήματα που ολοκληρώθηκαν στις 4:30 μ.μ., οι ένορκοι αποσύρθηκαν λίγο πριν τις 5 μ.μ. και συζήτησαν για 10 λεπτά, επιστρέφοντας με μια ετυμηγορία χωρίς κανένα έλεος. 

Ο Stinney καταδικάστηκε σε θάνατο στην ηλεκτρική καρέκλα. Όταν ρωτήθηκε για τις εφέσεις, ο Plowden απάντησε ότι δεν θα υπάρξει προσφυγή, καθώς η οικογένεια Stinney δεν είχε χρήματα να πληρώσει για την συνέχεια. Όταν ρωτήθηκε για τη δίκη, η Lorraine Binnicker Bailey, η αδελφή της Betty June Binnicker, ενός από τα δολοφονημένα κορίτσια, δήλωσε: «Όλοι ήξεραν ότι το έκανε, ακόμα και πριν από τη δίκη. Ήξεραν ότι το έκανε. Αλλά, δεν νομίζω ότι είχε δίκαια δίκη». 

 Ακόμη ένοχος 

Σχολιάζοντας την απόπειρα του 2011 να καταθέσει μια πρόταση για επανάληψη της υπόθεσης, ο δικηγόρος Steve McKenzie δήλωσε: 

 «Ο Stinney ήταν ένας βολικός στόχος. Αλλά πώς μπορείς να μην απαλλάξεις κάποιον αφού δεν υπάρχει απολύτως καμία απόδειξη; Υπήρχε μόνο ο εξαναγκασμός για την ομολογία . Η ομολογία δεν είναι γραμμένη πουθενά. Πρόκειται για μια προφορική ομολογία που κατέθεσαν δύο λευκοί αστυνομικοί μπροστά σε μια λευκή επιτροπή ενόρκων. 

Οι τοπικές εκκλησίες, η NAACP ( National Association for the Advancement of Colored People) και τα συνδικάτα παρακαλούσαν τον κυβερνήτη, Olin D. Johnston, να σταματήσει την εκτέλεση και να μετατρέψει την ποινή σε ισόβια κάθειρξη, αναφερόμενοι στην ηλικία του Stinney για ελαφρυντικό. Υπήρξε ουσιαστική διαμάχη για την εκκρεμούσα εκτέλεση, με έναν πολίτη να γράφει στον Johnston, δηλώνοντας: "Η εκτέλεση παιδιών είναι μόνο για τον Χίτλερ". Παρ 'όλα αυτά, υπήρχαν υποστηρικτές της εκτέλεσης του Stinney. Μια άλλη επιστολή προς τον Johnston δήλωνε: "ένιωσα πολύ χαρούμενος όταν άκουσα την απόφασή σας σχετικά με τον άγριο Stinney." Ο Johnston δεν έκανε τίποτα, επιτρέποντας έτσι να συνεχιστεί η εκτέλεση. 

Οι δικηγόροι της Νότιας Καρολίνας Steve McKenzie, Shaun Kent και Ray Chandler υποστηρίζουν τον George Frierson σε μια προσπάθεια να αποκτήσουν μια μεταθανάτια χάρη για τον Stinney. Ο Frierson είναι ερευνητής από το Alcolu ο οποίος ανακαίνισε την υπόθεση το 2005, ενώ έκανε ιστορική έρευνα για τους Αφροαμερικανούς. Ο McKenzie σε συνέντευξή του το 2011 δήλωσε ότι δεν έχει καμία αμφιβολία ότι αυτή η περίπτωση ήταν μια αδικία. Είπε ότι η έλλειψη αποδεικτικών στοιχείων κατέστησε δύσκολη την έρευνα για τον Stinney, αλλά ελπίζει ότι οι ένορκες βεβαιώσεις τριών νέων μαρτύρων, ένας εκ των οποίων θα μπορούσε να παράσχει ένα ατράνταχτο στοιχείο, θα ήταν αρκετό για να ανοίξει ξανά η υπόθεση. 

Εάν μπορέσουμε να ανοίξουμε την υπόθεση, μπορούμε να πάμε στον δικαστή και να πούμε: «Δεν υπήρχε κανένας λόγος να μείνει καταδικασμένο αυτό το παιδί αιωνίως. Δεν υπήρχαν στοιχεία που να παρουσιάστηκαν στους ενόρκους. Δεν υπήρχε έγγραφη ομολογία. Αυτή η περίπτωση πρέπει να ξανανοίξει. Αυτή είναι μια αδικία που πρέπει να αποκατασταθεί ». Είμαι αρκετά αισιόδοξος ότι αν μπορέσουμε να πείσουμε τους μάρτυρες πρέπει να προχωρήσουμε, και θα έχουμε επιτυχία στο δικαστήριο. Ελπίζουμε ότι θα έχουμε έναν μάρτυρα που πρόκειται να πει πως ήταν παρών στην δολοφονία και ο Stinney δεν έκανε την δολοφονία. 

Ο George Frierson δήλωσε σε συνεντεύξεις του ότι "... υπήρξε ένα πρόσωπο που είχε στοχοποιηθεί ως ένοχος, ο οποίος έχει πεθάνει τώρα. Και ειπώθηκε από την οικογένεια του πως τους εξομολογήθηκε το έγκλημα. Ο Frierson είπε ότι ο φημολογούμενος ένοχος είναι γόνος γνωστής, εξέχουσας λευκής οικογένειας. Ένα μέλος ή μέλη αυτής της οικογένειας ήταν ένορκοι του αρχικού δικαστή, η οποία είχε συστηθεί για να δικαστεί ο Stinney. 

 

Το 2014 η υπόθεση Stinney επανήλθε στις δικαστικές αίθουσες για να αθωωθεί τουλάχιστον 70 χρόνια μετά ένας 14χρονος αδίκως καταδικασμένος και εκτελεσμένος. Στις 17 Δεκεμβρίου 2014 η δικαστής Carmen Mullen κλείνει την υπόθεση αποφαινόμενη ότι ο κατηγορούμενος δεν είχε μία δίκαια δίκη, έκρινε ότι η ομολογία του ήταν πιθανώς εξαναγκασμένη και συνεπώς απαράδεκτη. 

Διαπίστωσε επίσης ότι η εκτέλεση ενός 14χρονου αποτελούσε «σκληρή και ασυνήθιστη τιμωρία» και ότι ο δικηγόρος του «δεν κατόρθωσε να απαγγείλει εκτοπισμένους μάρτυρες ή να διατηρήσει το δικαίωμά του να ασκήσει έφεση». Όμως ο Stinney "μπορεί να είχε διαπράξει το έγκλημα". 

Επιμέλεια: Μαρία Τσολακίδη

Πηγές: 

Murderpedia 

The black social history 

The Guardian

 

από:  στον Τοίχο