Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τρίτη 23 Αυγούστου 2011

Οι μπόρες του Σεπτέμβρη και η αξιοπρέπεια






Του Παναγιώτη Φραντζή

Αργούν ακόμα τα πρωτοβρόχια αλλά αυτός ο Αύγουστος έχει κάτι από χειμώνα στη βαριά του, την ασήκωτη ειδησεογραφία. Με την παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία να παίρνει τη διπλή κάτω βόλτα, τις κοινωνικές εκρήξεις να παραμένουν στην ημερήσια διάταξη βάζοντας φωτιά στην ησυχία της «μεσαίας τάξης» του πρώτου κόσμου, και την Ελλάδα, που δεν κάηκε φέτος από πυρκαγιές αλλά από τις απανωτές εξαγγελίες για τους τρόπους υφαρπαγής μερικών δισεκατομμυρίων από μισθωτούς και συνταξιούχους, να παραπαίει μακριά από οποιοδήποτε θαύμα μεγαλόχαρης.

Έρχεται όμως βροχή, έρχεται μπόρα, κι από Σεπτέμβρη ο νέος λογαριασμός στην πόρτα των λαϊκών νοικοκυριών θα ζητά πληρωμή. Έκτακτη εισφορά αλληλεγγύης και άλλα ωραία πράγματα στο περιτύλιγμα των «αναγκαίων μέτρων». Κατά τα άλλα ο Πρωθυπουργός της χώρας, που έκανε κρυφά τα μπάνια του στη Σέριφο φιλοξενούμενος σε σπίτια χωμένα σε απόμακρους βράχους, έχοντας πρώτα ρίξει στις ξέρες το σκάφος στο οποίο επιβαίνουμε όλοι μας, κι έχοντας εξαντλήσει τα όποια αποθέματα επιρροής και τρομοκρατίας απέναντι στο λαό του, προφανώς θα καταφύγει στο τελευταίο οχυρό, τον μπαμπούλα της διεθνούς ύφεσης που μας έφερε τις χειρότερες των προβλέψεων.

Σε αυτό το τοπίο τα συνδικάτα και η Αριστερά δεν μπορούν να συνεχίζουν στην πεπατημένη των αγωνιστικών ραντεβού ανά κλάδο ή τόπο δουλειάς – όπου η κυβέρνηση ή η εργοδοσία ανοίγουν πυρ ή στήνουν επικοινωνιακές παγίδες (αν έχουν πλέον αυτή την πολυτέλεια). Και το ξέρουν. Όλοι, λίγο ή πολύ, καταλαβαίνουν ότι κάτι πιο σοβαρό πρέπει να γίνει προκειμένου να πάρουν την πρωτοβουλία των κινήσεων οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, η νεολαία, οι άνεργοι, με τις οργανώσεις, τα κόμματα, τα δικά τους επιτελεία. Είναι η ώρα των στρατηγικών απαντήσεων.

Το στοίχημα του Σεπτέμβρη δεν είναι μόνο το πού θα πάει ο φόβος. Η θερινή κοινωνική έκρηξη στη Βρετανία δείχνει ότι το καζάνι βράζει. Ότι οι φτωχοί αυτού του κόσμου δεν φοβούνται να τα σπάσουν. Η αξιοπρέπεια της οργάνωσης για μια αλλαγή βαθιά στην κοινωνία είναι που τους λείπει. Μια πραγματική αυτοπεποίθηση στη θέση της οργής. Ή και μαζί με την οργή. Στις μέρες μιας τέτοιας καπιταλιστικής κρίσης ιστορικών διαστάσεων, οι αριστεροί και οι σκεπτόμενοι προοδευτικοί άνθρωποι δεν μπορούν να μένουν στην επαλήθευση των θέσεών τους για τον αυταπόδεικτο χαρακτήρα της συστημικής φθοράς. Έχουν αντίθετα πολλή δουλειά να κάνουν.

Όπως λέει και ο Μπρεχτ, το πρόβλημα σε τέτοιες εποχές δεν είναι ότι λείπουν οι σωστές γραμμές – αλλά είναι πάρα πολλές. Για την ώρα βρισκόμαστε στο στάδιο των διαπιστώσεων. Τόσο για τους εργαζόμενους, που συνειδητοποιούν την κατάσταση και τους κινδύνους για την εργασία και τη ζωή τους. Αλλά αυτή η συνειδητοποίηση χωρίς προοπτική είναι καταδικασμένη να φέρει απάθεια και απογοήτευση – ίσως μαζί με κάποιου είδους κοινωνική αναταραχή χωρίς όμως πολιτικό ανατρεπτικό περιεχόμενο και κατεύθυνση.

Η χαρά και η ηθική ανάταση που έφερε η μαχητική συνάντηση παλιών και νέων αγωνιστών στην πλατεία Συντάγματος και σε όλη τη χώρα, μόνο σαν καρικατούρα μπορεί να πάρει παράταση στο νέο σκληρό τοπίο του Σεπτέμβρη. Όλα τα προηγούμενα θετικά βήματα του κινήματος – από τη δημιουργία και κυκλοφορία του Debtocracy και το εγχείρημα της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου μέχρι τις λαϊκές συνελεύσεις και τις περιφρουρήσεις των απεργιών στους μεγάλους εργασιακούς χώρους, τις αποφασιστικές διαδηλώσεις απέναντι στη βία και τον τρόμο του κράτους – τώρα δεν φτάνουν. Απαιτείται πιο γερό δέσιμο των ανθρώπων, συλλογικότητα και συντροφικότητα επαναστατικού κόμματος. Αυτή η αξιοπρέπεια που προέρχεται από την ανώτερη οργάνωση των μεμονωμένων βουλήσεων.

Οι εφημερίδες που γράφουμε και διαβάζουμε, τα διαδικτυακά μέσα, αυτή εδώ η ιστοσελίδα, παρά την όποια συμβολή τους στην ενημέρωση και στο διάλογο για την έξοδο από τον μακρύ χειμώνα που μας ετοιμάζουν, όπως είναι δεν αρκούν. Υστερούν σε σφρίγος και αποτελεσματικότητα. Δεν φτάνουν ούτε τα σωστά συμπεράσματα για το χαρακτήρα της εποχής και της κρίσης και την προοπτική υπέρβασής της. (Αν και αυτή η συζήτηση δεν έχει εξαντληθεί και πρέπει να την κάνουμε και από εδώ.)

Όλοι εμείς, ο υπόγειος κόσμος του μέλλοντος, που ακόμα δεν πιστεύουμε ότι μπορούμε να πατήσουμε πάνω από τα νούμερα της ανεργίας, πάνω από τους δείκτες της παρακμής της αγοράς, με στοιχεία συγκεκριμένα να πάμε το ψάξιμο και τον αγώνα ένα βήμα πιο πέρα. Συνδυάζοντας την τόλμη της σκέψης με την απόφαση της πράξης. Ακούγεται σαν ευχή, μα είναι η κατάρα τού να ζεις σε ενδιαφέροντες καιρούς – που έλεγε κάποιος.

- -

εικ. Τζόρτζιο ντε Κίρικο, Η επιστροφή του Οδυσσέα, 1968.


Σάββατο 13 Αυγούστου 2011

Οργή σαρώνει την Αγγλία



πηγή: ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΒΗΜΑ





Όπως στα παρισινά προάστια το 2005 και στην Αθήνα τον Δεκέμβριο του 2008, αλλά ταυτόχρονα και διαφορετικά, η έκρηξη της νεανικής οργής σαρώνει πολλές πόλεις της Αγγλίας ύστερα από την εν ψυχρώ δολοφονία του 29 χρονου Λονδρέζου Μαρκ Ντάγκαν από την αστυνομία, τα ψεύδη που διέσπειραν στα ΜΜΕ ότι πυροβόλησε πρώτος και την επίθεση στους συγγενείς και συμπολίτες του που είχαν μαζευτεί ειρηνικά έξω από το αστυνομικό τμήμα ζητώντας εξηγήσεις για το θάνατό του. Από το περασμένο Σάββατο, η αναταραχή έχει εξαπλωθεί στο Λονδίνο, Μπρίστολ, Λιντς, Λίβερπουλ, Νότιγχαμ, Μπίρμινχαμ, ,Μάντσεστερ, Σάλφορντ Γουέστ Μπρόμγουιτς και Γούλβερχαμπτον στα Μίντλαντς, όπου γίνονται εκτεταμένες ταραχές και συγκρούσεις κυρίως πολύ νέων ανθρώπων με την αστυνομία, με καταστροφές καταστημάτων, αυτοκινήτων και οικημάτων.

Η αντίδραση του κατεστημένου του ΜΜΕ και της πολιτικής είναι να σπρώξει κάτω από το χαλί τις βαθύτερες κοινωνικές και πολιτικές αιτίες και να αποδώσει τα γεγονότα σε εγκληματίες και βίαια άτομα. Κλασική αντίδραση, αλλιώς θα έπρεπε να ομολογήσει τα ανομολόγητα. Την αστυνομική καταπίεση, την εκτεταμένη φτώχεια, την επιδείνωση της ζωής που έχει προκαλέσει η πολιτική των τελευταίων δεκαετιών. Η έκταση της αναταραχής ανάγκασε τον Βρετανό πρωθυπουργό να επιστρέψει άρον άρον από τις διακοπές και να συγκαλέσει τη Βουλή σε ειδική συνεδρίαση, όπου το αποτέλεσμα είναι προβλεπόμενο: ένταση της καταστολής. 

Την ίδια στάση υπέρ της καταστολής κράτησε και ο Εντ Μίλιμπαντ, αρχηγός του Εργατικού Κόμματος που ζήτησε ακόμη μεγαλύτερη αστυνόμευση. Ο Εργατικός βουλευτής Τομ Γουάτσον κάλεσε να χρησιμοποιηθεί ο στρατός για την καταστολή των ταραχών, ενώ ο Συντηρητικός Π. Μέρσερ ζήτησε να εφαρμοστούν στο Λονδίνο τα κατασταλτικά μέτρα που είχαν χρησιμοποιηθεί στη Β. Ιρλανδία. Ο φόβος που διαπερνά τις ελίτ προέρχεται από την επίγνωση ότι η πολιτική που εφαρμόζουν εξοντώνει μια ολόκληρη γενιά νέων των φτωχών και εργαζόμενων στρωμάτων που εκφράζουν δυσαρέσκεια και μίσος για το πολιτικό και κοινωνικό κατεστημένο.

Ήδη έχουν γίνει συλλήψεις 1.000 ατόμων , ακόμη και 12 χρονων παιδιών, και σε 100 έχουν απευθύνει κατηγορίες. Σ΄ αυτούς περιλαμβάνονται έφηβοι, νεαροί εργάτες και άνεργοι απόφοιτοι πανεπιστημίων, διαψεύδοντας τους ισχυρισμούς των ΜΜΕ ότι πρόκειται για άτομα του περιθωρίου με εγκληματικές τάσεις .

Είναι λάθος να ειπωθεί ότι οι ταραχές είναι απολίτικες, λέει ο Ντάνιελ Χιντ (Al Jazeera 9/8). Άλλος ένας μαύρος Λονδρέζος δολοφονήθηκε από την αστυνομία η οποία, υποτίθεται, είναι αρμόδια για την προστασία των ανθρώπων. Και αυτό είναι ένα βαθιά πολιτικό θέμα. Ακόμη, επισημαίνει πως όταν πολλοί νέοι άνθρωποι αποφασίζουν να συγκρουστούν με τις δυνάμεις του “νόμου και της τάξης” και να επιδοθούν σε καταστροφές, αν και τα κίνητρα είναι διαφορετικά, οι πράξεις τους μπορούν να κατανοηθούν μόνο με πολιτικούς όρους -- “διότι δεν υπάρχουν πολλοί απ΄ όσους λένε τις συνήθεις κοινοτοπίες που να γνωρίζουν από πρώτο χέρι τι σημαίνει να είσαι νέος, φτωχός και να ζεις στο κέντρο των βρετανικών πόλεων. ...Ίσως θα έπρεπε να ρωτήσουμε αυτούς τους νέους πριν ξεστομίσουμε τη φράση “ανεγκέφαλη βία””.

Η οργή που εκδηλώθηκε ήταν κατ΄ αρχάς μια μαζική αντίδραση στην αστυνομική βία. “Πρόκειται για ένα μαζικό ξεσηκωμό”, λέει ο Άγγλος δημοσιογράφος Ντάρκους Χάουι στο αμερικανικό δίκτυο Democracy Now!, που έρχεται από τα βάθη της κοινωνίας, από τη συλλογική συνειδητοποίηση λευκών και κυρίως μαύρων νέων της αναίτιας και συστηματικής αστυνομικής παρενόχλησης. Από τη δυσανεξία που προκαλεί το να σε σταματούν και να σου κάνουν σωματική έρευνα στο δρόμο, πολλές φορές την ημέρα. Παλιότερα, για να σταματήσουν κάποιον στο δρόμο και να του κάνουν έρευνα έπρεπε να έχει διαπράξει αξιόποινη πράξη. Επί Μπλερ, οι σχετικοί νόμοι αντικαταστάθηκαν με την αντιτρομοκρατική νομοθεσία που σημαίνει ότι η αστυνομία μπορεί να σταματά και να κάνει σωματική έρευνα στον οποιονδήποτε, οπουδήποτε και οποιαδήποτε στιγμή χωρίς λόγο. Οι σχολιαστές μιλούν για θεσμοποιημένο ρατσισμό ενάντια στις μειονότητες και στους πιο φτωχούς. Αναφέρεται ότι από το 1998 333 άτομα έχουν πεθάνει στα χέρια της αστυνομίας και ουδείς αστυνομικός έχει τιμωρηθεί γι΄ αυτούς τους θανάτους. Οι δολοφονίες μελών των φτωχών στρωμάτων από την αστυνομία είναι κοινωνικά αποδεκτές, αλλά οποιαδήποτε αντίδραση σ΄ αυτές αντιμετωπίζεται με τη βία του κράτους. Η “εγκληματικότητα” ορίζεται, ως συνήθως, με δύο μέτρα και δύο σταθμά στις δυτικές δημοκρατίες. Για αυτά τα γεγονότα υπήρξαν πολλές ειρηνικές διαμαρτυρίες οι οποίες αγνοήθηκαν πλήρως τόσο από τον Τύπο όσο και από τις Αρχές. Μια τέτοια διαμαρτυρία που όχι μόνο αγνοήθηκε, αλλά και χτυπήθηκε από την αστυνομία αποτέλεσε την αφορμή και των πρόσφατων ταραχών.

Το γεγονός ότι “δεν ακούγονται” ρίχνει φως στο ξέσπασμα της νεανικής οργής και στις μορφές που αυτή παίρνει, υποστηρίζει ο μπλόγκερ Ρίτσαρντ Σίμουρ, επικαλούμενος τη δήλωση ενός νέου σε δημοσιογράφο. “Νομίζεις ότι αυτές οι οχλοκρατικές διαμαρτυρίες είναι ο σωστός τρόπος για να κερδίσεις αυτό που θέλεις;”, ρωτά ο δημοσιογράφος. Και ο νέος απαντά: “Ναι, επειδή αν δεν κάναμε αυτές τις φασαρίες δεν θα μας μιλούσες καν” (συνέντευξη στο Democracy Now! 9/8).
 
Ενδιαφέρον παρουσιάζει η ανάλυση του Άλεξ Καλίνικος από το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα ( New Left Project) που επιχειρεί να κάνει μια σύγκριση των σημερινών γεγονότων με τις ταραχές που είχε ξεσπάσει στο Μπρίξτον το 1981. Οι σημερινές ταραχές, υποστηρίζει, είναι μια στοιχειακή έκρηξη των στερημένων δικαιωμάτων νέων της εργατικής τάξης που κατοικούν στα κέντρα των πόλεων. Αυτό που τους ώθησε ήταν το μίσος για την αστυνομία που λειτούργησε σαν αλεξικέραυνο για όλες τις άλλες αιτίες της δυσαρέσκειας. Τα βασικά χαρακτηριστικά τους ήταν ίδια μ΄ αυτά των ταραχών του 1981 και αυτών που έγιναν στα αμερικανικά γκέτο τη δεκαετία του 1960 και στο Λος Άντζελες το 1992. Ωστόσο, υπάρχουν ορισμένες διαφορές: Η πολιτική αποξένωση είναι ακόμη μεγαλύτερη σήμερα, εν μέρει χάρη στους Νέους Εργατικούς , αλλά και εξαιτίας της μείωσης του μαύρου εθνικισμού και της σκληρής αριστεράς των Εργατικών που ήταν φαινόμενα έντονα και συνυφασμένα τη δεκαετία του 1980. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα ξεσπάσματα αυτά είναι αποπολιτικοποιημένες “εγκληματικές πράξεις” . Πολλοί απ΄ αυτούς τους νέους συμμετείχαν στις μαθητικές και φοιτητικές διαμαρτυρίες του περασμένου χειμώνα και αυτό μαρτυρείται από τη συχνότητα με την οποία αναφέρονται στην κατάργηση του εκπαιδευτικού επιδόματος. 

Η λεηλασία, ως μορφή ενός καταναλωτισμού του τύπου “κάν΄ το μόνος σου, είναι πιο έντονο στοιχείο από ό,τι τριάντα χρόνια πριν και αντανακλά την έντονη εμπορευματοποίηση των επιθυμιών στη νεοφιλελεύθερη εποχή: Αυτό δεν σημαίνει ότι όσοι λεηλατούν είναι αυτόματα που οδηγούνται από το φετιχισμό του εμπορεύματος, αλλά ότι η εξέγερσή τους διαμορφώνεται από τις αξίες που κυριαρχούν στην κοινωνία. Πιο ενδιαφέρων είναι ο αντίκτυπος της μεταβαλλόμενης οικονομικής γεωγραφίας του Λονδίνου : ένα από τα δύο παγκόσμια χρηματοπιστωτικά κέντρα, χαρακτηρίζεται από μια εξόφθαλμη πόλωση μεταξύ πλούσιων και φτωχών. Όμως, υπάρχουν γειτονιές όπου ζουν δίπλα-δίπλα πλούσιοι και φτωχοί. Αυτή η συνύπαρξη επίσης δεν υπήρχε τη δεκαετία του 1980.

Οι ταραχές αυτές δεν είναι συνειδητά πολιτικά κινήματα. Όμως, μπορούν να κατανοηθούν μέσω μιας πολιτικής ανάλυσης που εκκινεί από την ταξική αντιπαλότητα που διαμορφώνει όλο και πιο βαθιά τη ζωή . Η επαναστατική αριστερά, επισημαίνει, πρέπει να αντισταθεί σταθερά στον ηθικό πανικό που εκφράζεται από τα ΜΜΕ και τους πολιτικούς και να αρνηθεί να καταδικάσει τους ταραξίες – όχι επειδή αποτελούν μια νέα πρωτοπορία, αλλά επειδή η ευθύνη για ό,τι συμβαίνει βρίσκεται σε αυτούς που έχουν επιτρέψει να καλλιεργηθεί και να αυξηθεί η ανισότητα, η φτώχεια, ο ρατσισμός και η αστυνομική βία.

Δεν υπάρχει μονοδιάστατο νόημα σ΄ αυτό που συμβαίνει στο Λονδίνο και αλλού, λέει ο Ντάνιελ Χιντ (ό.π.). Υπάρχουν όμως συνδέσεις που μπορούν και πρέπει να γίνουν. “Η παγκόσμια οικονομική κρίση είναι εξίσου πολιτική όσο και οι ταραχές των τελευταίων ημερών. Δεν χρειάζεται να τραβήξουμε μια ευθεία γραμμή ανάμεσα στις διασώσεις των τραπεζών και σ΄ αυτό που συμβαίνει τώρα στο Λονδίνο. Αλλά δεν πρέπει να χάνουμε από τα μάτια μας ότι και τα δύο γεγονότα μιλούν για την τρέχουσα κατάστασή μας. ... Μια κοινωνική και πολιτική τάξη πραγμάτων που επιβραβεύει το βανδαλισμό και τη λεηλασία της δημόσιας περιουσίας όταν οι αυτουργοί είναι αρκετά πλούσιοι και ισχυροί”.

Αριάδνη Αλαβάνου

(Πηγές: The Guardian, Democracy Now!, Al Jazeera, WSWS, New Left Project)

ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ: Μύθοι και πραγματικότητα

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 
Κυριακή 7 Αυγούστου 2011

Motion Team
Το Φλεβάρη του 2011 στο άρθρο 50 του νόμου 3918 προβλέπεται η επιχορήγηση από τις πιστώσεις του τακτικού κρατικού προϋπολογισμού των ιδιωτών επιχειρηματιών που εμπλέκονται ή θα εμπλακούν στην παροχή υπηρεσιών απεξάρτησης. Εμπορευματοποιείται έτσι ο ανθρώπινος πόνος και υποθηκεύεται το μέλλον χιλιάδων νέων ανθρώπων και των οικογενειών τους. Προαναγγέλλεται με αυτόν τον τρόπο η νομιμοποίηση δεκάδων παράνομων προγραμμάτων απεξάρτησης σε όλη τη χώρα.
Τον Ιούλιο του 2010, ο πρωθυπουργός προέβαινε σε ανακοινώσεις σχετικά με το θέμα των ναρκωτικών. Επί της ουσίας, προανήγγειλε τότε την απαξίωση των «στεγνών» θεραπευτικών προγραμμάτων μέσω της υποχρηματοδότησης, την ένταξη των υπηρεσιών απεξάρτησης στη λογική του κόστους - οφέλους και την πριμοδότηση της υποκατάστασης σε βάρος της θεραπείας. Σε αυτό το πλαίσιο των δηλώσεων, η εξάρτηση εκλαμβάνετο ως χρόνια υποτροπιάζουσα νόσος και ο εξαρτημένος ως χρόνιος άρρωστος.
Τον Αύγουστο του 2011, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, μέσω του υπουργού Δικαιοσύνης Μ. Παπαϊωάννου, επιχειρεί με νομοσχέδιο να αποποινικοποιήσει τη χρήση και την καλλιέργεια εξαρτησιογόνων ουσιών.
Τα ναρκωτικά είναι ένα μείζον πολυπαραγοντικό κοινωνικό πρόβλημα που οδηγεί στο θάνατο, σε ό,τι αφορά στη χώρα μας, 300 νέους ανθρώπους το χρόνο. Φυσικά, αναφερόμαστε σε καταγεγραμμένους θανάτους. Στην πραγματικότητα ο αριθμός είναι πολύ μεγαλύτερος.
Από αυτή την άποψη, η υπόθεση των ναρκωτικών είναι πολύ σοβαρή για να αφεθεί στα χέρια μαθητευόμενων μάγων. Η πάλη ενάντιά τους μας αφορά όλους και η ανάπτυξη ενός ευρύτατου κοινωνικού κινήματος που θα παλεύει ενάντια στις αιτίες που τα δημιουργούν είναι πλέον μονόδρομος.
Είναι αναγκαίο λοιπόν να αναφερθούμε στις νομοθετικές μεταρρυθμίσεις που περιλαμβάνει το νέο νομοσχέδιο του υπουργού Δικαιοσύνης, ώστε να έχουμε μια πιο ξεκάθαρη εικόνα για το τι είναι μύθος και τι είναι πραγματικότητα.
Χειραγώγηση και κοινωνικός έλεγχος σε βάθος χρόνου
Είναι κοινό μυστικό ότι η παραγωγή, διακίνηση και χρήση ναρκωτικών ουσιών είναι μεταξύ άλλων, ένας ιδιότυπος τρόπος καταστολής και άσκησης κοινωνικού ελέγχου. Πάνω στην ειδική πληθυσμιακή ομάδα των εξαρτημένων ανθρώπων επιχειρήθηκε στο παρελθόν και επιχειρείται και σήμερα η εφαρμογή μοντέλων «ομαλοποίησης» κοινωνικών συμπεριφορών. Οι παραπάνω αλήθειες, αποκτούν ιδιαίτερη σημασία σήμερα, που με αφορμή τη λεγόμενη δημοσιονομική κρίση, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ προχωράει διαρκώς στην εφαρμογή μέτρων βαθιά αντιλαϊκού χαρακτήρα. Το «μνημόνιο» διαρκείας περιλαμβάνει μέτρα που έχουν ήδη προαποφασιστεί εδώ και δεκαετίες από την ΕΕ. Συνεπώς, η χειραγώγηση και ο έλεγχος των λαϊκών στρωμάτων σε μεγάλο βάθος χρόνου είναι πρωταρχικής σημασίας ζήτημα για το μεγάλο κεφάλαιο και τους πολιτικούς εκφραστές του. Ετσι, ενώ οι ελευθερίες συρρικνώνονται, οι εργασιακές σχέσεις ανατρέπονται, οι μισθοί των εργαζομένων μειώνονται και οι συντάξεις καταργούνται, τα ναρκωτικά απελευθερώνονται σε ό,τι αφορά στην καλλιέργεια και στη χρήση τους.
Διάφορα επιχειρήματα συνοδεύουν και υποστηρίζουν αυτή την απελευθέρωση. Ολα όμως έχουν ως κοινό περιεχόμενο την ανατροπή όρων και εννοιών, ώστε χωρίς σταθερά σημεία αναφοράς να είναι δύσκολη η υιοθέτηση μιας ξεκάθαρης θέσης από τους πολίτες. Αυτό δημιουργεί μια αίσθηση ανασφάλειας και αβεβαιότητας, που στη συνέχεια οδηγεί στην άκριτη υιοθέτηση της άποψης των «ειδικών», γιατί έτσι ο μέσος άνθρωπος επιστρέφει σε μια κατάσταση ασφάλειας και βεβαιότητας. Τα ΜΜΕ βοηθάνε ώστε αυτές οι απόψεις να εμφανίζονται ως απόψεις της πλειοψηφίας. Οποιαδήποτε άλλη άποψη εμφανίζεται ως μειοψηφούσα, αποκλίνουσα, και έτσι εύκολα δαιμονοποιείται. Τα επιχειρήματα που ακούγονται εδώ και χρόνια υπέρ της αποποινικοποίησης - απελευθέρωσης δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα και σε ένα μεγάλο βαθμό είναι μύθοι.
Στοιχεία κοινωνικού κανιβαλισμού
Μύθος πρώτος.Η κατασταλτική πολιτική έχει αποτύχει και γι' αυτό θα πρέπει να περάσουμε στην αποποινικοποίηση.
Στην πραγματικότητα αυτό που έχει αποτύχει είναι η ισχύουσα κατασταλτική πολιτική που φυλακίζει τους χρήστες και αφήνει ελεύθερους, για ευνόητους λόγους, τους εμπόρους. Ολοι γνωρίζουν ότι στο Αφγανιστάν, με την προστασία των κατοχικών συμμαχικών δυνάμεων, παράγεται σήμερα το 95% της ηρωίνης που καταναλώνεται παγκοσμίως. Σε γειτονικές και υπό ένταξη στην ΕΕ χώρες παράγεται και γίνεται επεξεργασία οπιοειδών και άλλων ουσιών. Οταν λοιπόν παράγονται ελεύθερα και ταυτόχρονα προστατεύονται από τους προαναφερόμενους κατασταλτικούς μηχανισμούς τα ναρκωτικά, τότε δεν πρόκειται για αποτυχία της κατασταλτικής πολιτικής, αλλά για εμπαιγμό και για φιάσκο. Η αποποινικοποίηση σε τι θα αλλάξει την πραγματικότητα;
Μύθος δεύτερος. Η αποποινικοποίηση θα βοηθήσει στον έλεγχο του προβλήματος.
Στην πραγματικότητα κανένα κοινωνικό πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται με νομοθετήματα. Η ανεργία, η πορνεία, τα ναρκωτικά, αντιμετωπίζονται με την ανατροπή των αιτιών που τα δημιουργούν. Υπάρχει κανείς αφελής που να πιστεύει ότι με νομοθετήματα θα εξαλείψει το κοινωνικό - οικονομικό πρόβλημα της ανεργίας; Το εμπόριο των ναρκωτικών θεωρείται μια από τις πιο επικερδείς εγκληματικές δραστηριότητες στον πλανήτη μαζί με το εμπόριο όπλων και ανθρώπων. Το εμπόριο όπλων είναι νόμιμο και παρ' όλα αυτά ο μεγάλος τζίρος γίνεται από το παράνομο εμπόριο. Το ίδιο ισχύει και για την πορνεία.
Μύθος τρίτος.Με την αποποινικοποίηση και την έννοια της κατοχής ποσοτήτων για προσωπική χρήση θα υπάρξει εξορθολογισμός των ποινών για τη διακίνηση, ώστε να μην αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο οι μικροδιακινητές και οι μεγαλέμποροι.
Στην πραγματικότητα κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο και ανοίγει το δρόμο για την ατιμωρησία των μικρών και των μεγάλων εμπόρων. Ποιος και με ποια κριτήρια θα επιλέξει ποια είναι η ανάγκη προσωπικής χρήσης, οπιοειδών για παράδειγμα, για τον ένα ή τον άλλο χρήστη ή εξαρτημένο; Αυτοί που ως επιστημονικοί σύμβουλοι βοήθησαν στη σύνταξη αυτού του νομοσχεδίου στο παρελθόν έθεταν το ίδιο ερώτημα με σχετική αρθρογραφία στον έντυπο Τύπο. Ξέχασαν ότι ο χρήστης που ξεκινάει με 50 mg ηρωίνη καταλήγει να είναι εξαρτημένος από αυτή και να χρειάζεται δύο, τρία ή και παραπάνω γραμμάρια την ημέρα; Αυτοί που παράγουν και διακινούν κιλά και τόνους οπιοειδών το κάνουν στις γειτονικές χώρες, στο Αφγανιστάν και αλλού, με την προστασία των μηχανισμών που υποτίθεται ότι είναι επιφορτισμένοι με την καταστολή τους.
Μύθος τέταρτος. Με το σχετικό νομοσχέδιο δε θα μπαίνουν φυλακή οι χρήστες.
Το ζήτημα είναι ότι οι χρήστες έχουν ανάγκη από θεραπεία, θεραπευτικά προγράμματα και όχι από φυλακές. Κανένας χρήστης δε πρέπει να είναι στη φυλακή. Αντίθετα, θα πρέπει με όλους τους τρόπους να οδηγείται στην επιλογή της απεξάρτησης. Βέβαια, για να γίνει αυτό θα πρέπει να υπάρχουν τόσα θεραπευτικά προγράμματα όσα έχει ανάγκη η χώρα. Το σχετικό νομοσχέδιο κάνει αναφορά σε κάτι τέτοιο; Φυσικά και όχι. Δε γίνεται καμιά αναφορά στην ανάπτυξη δομών πρόληψης, θεραπείας και κοινωνικής επανένταξης.
Μύθος πέμπτος.Πριμοδοτείται η χορήγηση υποκαταστάτων σε 24 νοσοκομεία και προπαγανδίζεται ως ανάπτυξη της παροχής υπηρεσιών απεξάρτησης και θεραπείας.
Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια τεράστια ανατροπή της ίδιας της φιλοσοφίας της θεραπείας και για ένα μεγάλο ψέμα. Ολοι όσοι ασχολούνται με το θέμα, ειδικοί επιστήμονες και μη, γνωρίζουν ότι οι υπηρεσίες απεξάρτησης είτε πρόκειται για θεραπεία μέσω «στεγνών» θεραπευτικών προγραμμάτων είτε για χορήγηση υποκαταστάτων πρέπει να γίνεται από εξειδικευμένες μονάδες και εξειδικευμένο προσωπικό. Το να ενταχθεί η υποκατάσταση στα νοσοκομεία του λεγόμενου ΕΣΥ, ενέχει μεταξύ άλλων σοβαρούς κινδύνους τόσο για το πλαίσιο των νοσοκομείων, για το προσωπικό, όσο και για τους ίδιους τους χρήστες. Αυτό στην πράξη σημαίνει συρρίκνωση των ήδη υπαρχουσών δομών υποκατάστασης, ασυντόνιστη, αποσπασματική και ανεξέλεγκτη χορήγηση οπιοειδών από το ίδιο το κράτος. Η χορήγηση υποκατάστατων πρέπει να αφορά ειδικές πληθυσμιακές ομάδες και να πραγματοποιείται από ειδικά προγράμματα υψηλών προδιαγραφών. Την ίδια στιγμή οι νοσοκομειακές δομές συρρικνώνονται σε 132 από 180 και το προσωπικό αποδεκατίζεται.
Βρισκόμαστε σε μια περίοδο όπου το πρόβλημα είναι η πολυτοξικομανία. Ο νέος που εμπλέκεται στο πρόβλημα της χρήσης είναι εξαρτημένος από πολλές εξαρτησιογόνες ουσίες ταυτόχρονα. Συνεπώς, η χορήγηση συνθετικών οπιοειδών (μεθαδόνη, βουπρενορφίνη κλπ) ως υποκατάστατων δε λύνει το πρόβλημα. Γνωρίζουμε επίσης, ότι σύμφωνα με στοιχεία του Ευρωπαϊκού Παρατηρητηρίου για τα ναρκωτικά, στη Δανία π.χ. υπολογίζεται ότι οι θάνατοι από χρήση μεθαδόνης αγγίζουν το 45%.
Μύθος έκτος.Με το νομοσχέδιο διασφαλίζεται το δικαίωμα στη θεραπεία.
Στην πραγματικότητα το μόνο που εξασφαλίζεται είναι το δικαίωμα να θεωρείται ασθενής πάσχων από χρόνια υποτροπιάζουσα νόσο και έχοντας το δικαίωμα της πρόσβασης σε υπηρεσίες διά βίου χορήγησης υποκαταστάτων. Με την εισαγωγή της έννοιας της χρόνιας υποτροπιάζουσας νόσου, στερείται από το χρήστη η δυνατότητα να ανατρέψει τη βιογραφία του, να αλλάξει τη ζωή του. Αλήθεια, ποιος και σε ποιους έχει δώσει το δικαίωμα τέτοιων αφοριστικών χαρακτηρισμών; Είναι ή δεν είναι κάτι τέτοιο στοιχείο κοινωνικού κανιβαλισμού;
Η εξάρτηση αναιρεί την έννοια της ελεύθερης επιλογής
Οσο η κοινωνική - οικονομική κρίση θα γιγαντώνεται, όσο τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα που χρησιμοποιούν την παραγωγή, διακίνηση και χρήση ναρκωτικών ουσιών θα παραμένουν ανεξέλεγκτα, τόσο το πρόβλημα της εξάρτησης θα οξύνεται. Οι ετήσιες εκθέσεις της τελευταίας δεκαετίας της διεθνούς επιτροπής του ΟΗΕ για τον έλεγχο των ναρκωτικών εφιστά την προσοχή σε προτάσεις απελευθέρωσης της χρήσης. Αυτό πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη δεδομένου ότι το τελευταίο διάστημα ασκούνται πιέσεις στον ΟΗΕ για αλλαγή της φιλοσοφίας του, αποδοχή της έννοιας των «μαλακών» ναρκωτικών και των πολιτικών απελευθέρωσης. Τον περασμένο Ιούνη η αυτοαποκαλούμενη Παγκόσμια Επιτροπή για την Πολιτική κατά των ναρκωτικών στην οποία, μεταξύ άλλων, συμμετέχει ο πρώην πρόεδρος της Κολομβίας και ο νυν πρωθυπουργός της Ελλάδας Γ. Παπανδρέου, κατέθεσαν σχετικό πόρισμα στην έδρα του ΟΗΕ ζητώντας την άρση της απαγόρευσης της χρήσης ναρκωτικών ουσιών.
Το πολιτιστικό επίπεδο μιας κοινωνίας κρίνεται και από τον τρόπο που αντιμετωπίζει τους ανήμπορους, τους άρρωστους, αυτούς που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έχουν ανάγκη προνοιακής και κοινωνικής στήριξης.
Μια πολιτεία που σέβεται τον εαυτό της δε τιμωρεί τον αυτοεξευτελισμό των ατόμων, δεν τον διασφαλίζει με κανένα τρόπο και δε στέκεται υποκριτικά αδιάφορη μπροστά στην απαξίωση του ανθρώπου. Αντίθετα, παίρνει όλα τα αναγκαία μέτρα στήριξης αυτών των ανθρώπων συμπεριλαμβανομένης και της θεραπείας τους. Κάνει κάτι τέτοιο το νομοσχέδιο;
Εάν η πολιτεία δεν περάσει σε τέτοια μέτρα τότε σε τι θα διαφέρουν οι θέσεις της από τις απόψεις του Φρίντμαν που έλεγε αφήστε τους τοξικομανείς να πεθάνουν, αφού είναι επιλογή τους; Η ίδια η εξάρτηση αναιρεί την έννοια της ελεύθερης επιλογής.

Ηλίας ΜΙΧΑΛΑΡΕΑΣ
δρ Ψυχολογίας - δρ Γεωγραφίας, πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου κατά των Ναρκωτικών

ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ-ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ-ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ-ΝΕΑ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ!

ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΓΙΑ ΔΙΕΞΟΔΟ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ, ΠΡΙΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ!
Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΑΦΑΖΑΝΗ
Η υποβάθμιση της αμερικανικής οικονομίας υποτροπιάζει την καπιταλιστική κρίση και οξύνει στο έπακρο τα εκρηκτικά προβλήματα της ευρωζώνης, η οποία ήδη βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού!
Ο πλανήτης παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα τις ιστορικές εξελίξεις.
Η Ελλάδα σε αυτό το φρικτό παγκόσμιο σκηνικό κινδυνεύει να χαθεί κυριολεκτικά στα τάρταρα και να ζήσει την επόμενη περίοδο τις εφιαλτικότερες ώρες της ιστορίας της.


«Εγγύηση» γι αυτό αποτελεί η παραδομένη κυβέρνηση του ΓΑΠ και το άθλιο κατεστημένο πολιτικό σκηνικό ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ!
Αυτήν την ώρα η Ελλάδα χρειάζεται επειγόντως μια μεγάλη προοδευτική ανατροπή για την εφαρμογή ενός έκτακτου ριζοσπαστικού, προοδευτικού προγράμματος επιβίωσης διεξόδου και σωτηρίας της χώρας.
Στο πλαίσιο αυτού του προγράμματος το πρώτο που πρέπει να κάνει η χώρα είναι να δηλώσει ευθέως, ότι για λόγους επιβίωσης της ελληνικής οικονομίας και του ελληνικού λαού, διακόπτει την αποπληρωμή του χρέους, πρώτα απ’ όλα του εξωτερικού, εκτός και αν μεσολαβήσουν διαπραγματεύσεις για τη διαγραφή, χωρίς όρους, του μεγαλύτερου μέρους του.
Την ίδια ώρα με τη διακοπή αποπληρωμής του χρέους η Ελλάδα θα κινήσει τις διαδικασίες αποδέσμευσης από το ευρώ και διαμόρφωσης, σε νέα πλαίσια και υπό νέους όρους, ενός νέου νομίσματος για την εφαρμογή μιας νέας προοδευτικής νομισματικής πολιτικής θωράκισης της χώρας, προστασίας των μισθών και ευνοϊκής χρηματοδότησης του δημοσίου και της οικονομίας με αποκλειστικά αναπτυξιακά, παραγωγικά κριτήρια και κριτήρια ενίσχυσης της απασχόλησης.
Παράλληλα με την διακοπή αποπληρωμής του κρατικού χρέους πρέπει να υπάρξει άμεση ευνοϊκή ρύθμιση και του υπέρογκου ιδιωτικού χρέους, πρώτα απ’ όλα για τις πιο ευάλωτες και ασθενέστερες κοινωνικές κατηγορίες: τους άνεργους, τους χαμηλόμισθους, τις πολύ μικρές επιχειρήσεις, τους πολύ μικρούς επαγγελματίες και μικρούς αγρότες.
Για να συμβούν επιτυχώς οι δύο αυτές παρεμβάσεις στο κρατικό και ιδιωτικό χρέος αλλά και για μια σειρά πρόσθετους λόγους επιβάλλεται η άμεση εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, με στόχο μια νέα χρηματοπιστωτική πολιτική με αποκλειστικά αναπτυξιακούς, παραγωγικούς, κοινωνικούς και οικολογικούς προσανατολισμούς.
Το πλαίσιο αυτό πρέπει να συνοδευτεί με ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα μιας μεγάλης δίκαιης αναδιανομής πλούτου και ενίσχυσης του δημόσιου, με κεντρική επιδίωξη την ανακούφιση των οικονομικά ασθενέστερων και τη διαμόρφωση ενός εκτεταμένου σχεδίου σύγχρονων παραγωγικών επενδύσεων.
Τα έκτακτα αυτά μέτρα θα είναι μόνο η αφετηρία ανακοπής του κρισιακού και υφεσιακού κατήφορου της χώρας και η απαρχή για την εφαρμογή ενός ολοκληρωμένου προγράμματος προοδευτικών μετασχηματισμών σε σύγκρουση με τον νεοφιλελευθερισμό, τις επιλογές της ΕΕ και τον ίδιο τον καπιταλισμό. Ενός προγράμματος αναπτυξιακής ανασυγκρότησης, προοπτικής και αναγέννησης της χώρας.
Ένα τέτοιο πρόγραμμα θα μπορούσε εδώ και τώρα να γίνει αντικείμενο συζήτησης και σύγκλισης όλων των δυνάμεων της Αριστεράς.
Μιας σύγκλισης και αριστερής συμπαράταξης η οποία θα ενθάρρυνε γιγάντιους ενωτικούς ταξικούς αγώνες και θα αναδιαμόρφωνε το τοπίο της χώρας.
Οι αριστερές δυνάμεις και ιδιαίτερα οι ηγεσίες τους, αντί να «ζουν στο δικό τους κόσμο», καλούνται να αναλάβουν τις ιστορικές ευθύνες τους πριν είναι πάρα πολύ αργά για τις ίδιες και κυρίως για τον τόπο και το λαό!
πηγή: ISKRA