Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011

Σύννεφα εκτροπών



του Γιώργου Ρούση
 
Από την "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία", 26.6.2011
Οσο αναπτύσσεται το λαϊκό κίνημα, όσο μαζικοποιείται και εντείνονται οι αντιδράσεις ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα, όσο πιο έντονα τίθενται σε αμφισβήτηση από τον δικομματισμό μέχρι την Ε.Ε. και τον ίδιο τον καπιταλισμό, τόσο πυκνώνουν και οι απειλές για μετατροπή της ουσιαστικής δικτατορίας της αστικής τάξης, που είναι στην πραγματικότητα η αστική δημοκρατία, και σε τυπική δικτατορία.

Οι απειλές αυτές είναι πολύμορφες και αφορούν είτε μια συνολική εκτροπή, η οποία θα έλθει να προστεθεί στο καθεστώς κατοχής που ήδη μας έχει επιβληθεί, είτε επιμέρους εκτροπές και από αυτήν ακόμη τη λειψή αστική δημοκρατία που γνωρίζαμε μέχρι τώρα.

Παραθέτω ορισμένα παραδείγματα απειλών και ενεργειών προς αυτήν την κατεύθυνση τα οποία είδαν το φως τις τελευταίες μέρες.

Με μια παρέμβασή του που πέρασε στα ψιλά, ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, Γιάννης Τεντές, με αφορμή την υπόθεση των αγωνιστών Κορτέση, Νικητόπουλου, Σταθόπουλου, ζήτησε την αναίρεση του βουλεύματος που διέταξε τη μη παράταση της προσωρινής κράτησής τους, επιδιώκοντας να παγιώσει την επ΄ αόριστον προφυλάκιση για πολιτικά αδικήματα. Το ότι οι τρεις αφέθηκαν και πάλι ελεύθεροι είναι μεν παρήγορο, δεν αναιρεί όμως το γεγονός ότι επιδιώχθηκε να παραβιαστεί μια θεμελιακή αστικοδημοκρατική αρχή και να μετατραπούμε σε Γκουαντάναμο, όπου οι κρατούμενοι παρέμεναν προφυλακισμένοι επ΄ αόριστον δίχως να έχουν δικαστεί.

Ο γέρος της αποστασίας, η οποία υπήρξε και η απαρχή της αντιδημοκρατικής εκτροπής του 1967, Μητσοτάκης, στην εκπομπή «Νέοι φάκελοι» του Αλέξη Παπαχελά, έκανε λόγο για περίοδο που του «θυμίζει τις παραμονές της δικτατορίας», ενώ ταυτόχρονα ως πραγματικός Ντρακουμέλ υποστήριζε ξεδιάντροπα ότι στο όνομα της κατ΄ αυτόν υπεράσπισης της δημοκρατίας πρέπει αν χρειαστεί «να έχουμε και νεκρούς»!

Στην εκπομπή το «Κουτί της Πανδώρας», όπου, με αφορμή τα τεκταινόμενα στις πλατείες, ο Κώστας Βαξεβάνης κατόρθωσε να μαζέψει ταυτόχρονα τόσο πολλούς υποστηρικτές του μνημονίου όσους καμία άλλη εκπομπή, ο ακραιφνής νεοφιλελεύθερος Ανδρέας Ανδριανόπουλος ερμήνευε σε ελεύθερη δική του μετάφραση για ποιον λόγο οι διαμαρτυρίες μπροστά στη Βουλή και ενάντια στους βουλευτές ισοδυναμούν με επίκληση χούντας.

Στις 13/6 στο Αλτερ, ο «αριστερός» Παντελής Οικονόμου, ο οποίος στο μεταξύ και προφανώς λόγω και αυτής του της στάσης υπουργοποιήθηκε, υπερασπιζόμενος με πάθος την κυβερνητική πολιτική, μας θύμισε την ορολογία και τη λογική περί γύψου, στον οποίο έπρεπε να μπει η ασθενής Ελλάς, του αρχιδικτάτορα Παπαδόπουλου, κάνοντας λόγο για «σοβαρή ασθένεια» που πλήττει την Ελλάδα και για «επέμβαση» στην οποία αυτή πρέπει να υποβληθεί.

Και ο Σταύρος Ψυχάρης, πιο ξεκάθαρος από όλους, και πιο έγκυρος απ΄ όλους, ως ο πλέον καθ΄ ύλην αρμόδιος λόγω προτέρου βίου σε ζητήματα αντιδημοκρατικών εκτροπών και χούντας, έκανε απειλητικά λόγο στο «Βήμα» της 5/6/2011 για πιθανή πρόκληση «τέτοιας διασάλευσης της τάξης που θα δικαιολογούσε έκτακτα μέτρα, δηλαδή εκτροπή από τη συνταγματική τάξη».

Ολοι οι παραπάνω επιδιώκουν με τις προειδοποιήσεις-απειλές τους να εκβιάσουν τον ελληνικό λαό, θέτοντάς του το δίλημμα «υποταγή ή εκτροπή». Επιδιώκουν να εμφανίσουν την υποταγή και τη συναίνεση σε αυτήν ως τη μοναδική σωτήρια λύση απέναντι στην επερχόμενη εκτροπή, επιδιώκουν να κάμψουν τις όποιες αντιδράσεις έχουν εκδηλωθεί μέχρι σήμερα και κυρίως επιδιώκουν να παρεμποδίσουν την ανάπτυξη και ριζοσπαστικοποίηση των αγώνων.

Απέναντι σε αυτές τις προκλήσεις των πιο αδίστακτων συντηρητικών δυνάμεων του τόπου, οι οποίες δεν σταματούν πουθενά μπροστά στο ύψιστο γι΄ αυτές καθήκον της υπεράσπισης του κεφαλαίου, το λαϊκό κίνημα καλείται:

*Να αντιμετωπίσει όπως τους αρμόζει όλους εκείνους που άμεσα ή έμμεσα τολμούν να απειλούν με αντιδημοκρατικές εκτροπές και να υπερασπίζεται τις όποιες δημοκρατικές κατακτήσεις.

*Να προετοιμαστεί έτσι ώστε, αν κάποιοι αποτολμήσουν την όποια εκτροπή, να μη βρεθεί στην κατάσταση του 1967, οπότε και η «Αυγή» την ημέρα που πραξικοπήματος είχε τίτλο «Γιατί δεν θα γίνει δικτατορία».

*Να αποφεύγει τις προβοκάτσιες και να μην προβαίνει το ίδιο ασυνείδητα σε ενέργειες που συμβάλλουν στην οπισθοδρομική ανατροπή της αστικής έστω δημοκρατίας, του τύπου της απόφασης της γ.σ. της πλατείας Συντάγματος της 13/6 με βάση την οποία ζητούνταν να καταργηθούν τα κόμματα. Μια τέτοια, το λιγότερο χαοτική τοποθέτηση, η οποία εντάσσεται στην αναγωγή του κινήματος στο άπαν ενώ μηδενίζει την κάθε οργανωμένη δράση, είναι βέβαιο ότι όχι μόνον δεν συμβάλλει στο πέρασμα σε ανώτερες μορφές δημοκρατίας αλλά αντικειμενικά τροφοδοτεί το αντιδημοκρατικό κλίμα.

*Να εντείνει παραπέρα την αγωνιστικότητά του και να αμφισβητεί όλο και βαθύτερα την πολιτική αλλά και κοινωνικο-οικονομική κυρίαρχη τάξη πραγμάτων, η οποία είναι έτοιμη να αποβάλει το δημοκρατικοφανές της προσωπείο και να δείξει το πραγματικό αντιδημοκρατικό της πρόσωπο.

*Να προβάλλει θαρραλέα ανώτερες μορφές κοινωνικής οργάνωσης και λαϊκής συμμετοχής από εκείνη της αστικής δημοκρατίας, καταδεικνύοντας ότι αυτή δεν έχει ως μοναδική εναλλακτική την αυταρχική εκτροπή της και ότι δεν αποτελεί το τέλος της ιστορίας.
 

Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ!!


από το ΣΕΕΝ “ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ”



 ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΔΙΑΛΥΣΗ ΚΑΙ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΔΕΗ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΑΓΟΡΑΣ ΗΛΕΚΤΡΙΚΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ
ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ!!
Να κλείσουν εργοστάσια κι ορυχεία, γραφεία κι υπηρεσίες! Να δείξουμε ότι τίποτα δεν μπορεί να κινηθεί χωρίς την εργασία μας, χωρίς εμάς, χωρίς τον αγώνα μας!
Σήμερα, σε κάθε εργαζόμενο στη ΔΕΗ, στο δημόσιο ή στον ιδιωτικό τομέα, σε κάθε πολίτη αυτής της χώρας τίθεται ένα κρίσιμο ερώτημα: Θα επιτρέψει να ξεπουληθεί, να ιδιωτικοποιηθεί ο τόπος του, ο φυσικός του πλούτος, οι υποδομές του, οι λιγνίτες, τα νερά, τα δίκτυα και τα εργοστάσια, τα λιμάνια, τα τρένα, τα σχολεία, τα νοσοκομεία; Όχι μόνο γιατί χωρίς αυτά δεν υπάρχει καμία δυνατότητα αξιοπρεπούς κοινωνικής οργάνωσης. Αλλά γιατί αν ξεπουληθούν, ιδιωτικοποιηθούν και καταργηθούν όλα αυτά δεν μένει τίποτα στη χώρα και το λαό της. Κι όπως όλοι ξέρουμε όταν κλείνει μια οικονομική δραστηριότητα, οι εργαζόμενοι που απασχολούνταν εκεί καθίστανται περιττοί. Αυτό προβλέπει το «μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα» για έναν ολόκληρο λαό. Αφού αρπάξουν, ξεπουλήσουν και ξεζουμίσουν ότι απέμεινε σε αυτόν τον τόπο, να καταστήσουν και το λαό περιττό. Ήδη σήμερα καθιστούν περιττή τη νεολαία μας καταδικάζοντάς τη στην ανεργία και τη μετανάστευση.
Κυβέρνηση και λοιπές μνημονιακές δυνάμεις, ούτε λίγο ούτε πολύ, προσπαθούν να μας πείσουν ότι καλώς πρέπει να ξεπουληθεί η χώρα, κι εξαντλούν τον «καυγά» τους στο αν το ξεπούλημα θα γίνει με «πρόγραμμα» ή βιαστικά. Μας λένε ότι οι μισθοί, οι συντάξεις, τα επιδόματα, οι κοινωνικές παροχές πρέπει να κατέβουν εκεί που «αντέχει η οικονομία» κι εννοούν εκεί που απαιτεί ο ΣΕΒ, οι τράπεζες, οι διεθνείς «αγορές» κι οι τοκογλύφοι τους. Δηλαδή, εκεί που δεν αντέχουμε εμείς!
Εν πολλοίς, συμφωνούν στην ουσία και διαφωνούν στα διαδικαστικά και τα «επικοινωνιακά». Αυτό έδειξε και η παρ’ ολίγον συγκυβέρνηση. Λες και το πρόβλημα είναι αν τα πρόσωπα που θα μας ρημάξουν θα είναι ή όχι «κοινής» αποδοχής…
Η εμπειρία της ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ και της απελευθέρωσης των αγορών δείχνει ακριβώς, πώς ο δημόσιος πλούτος μετατρέπεται σε δημόσιο χρέος, πώς τα δημόσια έσοδα μετατρέπονται σε κέρδη των ιδιωτών μετόχων και επιδοτήσεις των ιδιωτών ανταγωνιστών, πώς τα δημόσια αγαθά μετατρέπονται σε πανάκριβα εμπορεύματα, απλησίαστα για τους πολλούς. 20 χρόνια ιδιωτικοποιήσεων δεν απέφεραν (με τις καλύτερες εκτιμήσεις) πάνω από 25 δις € στο ελληνικό δημόσιο. Δεν περιόρισαν τα ελλείμματα και γιγάντωσαν το χρέος. Στο «μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα» προβλέπεται να πουληθεί δημόσια περιουσία κι επι­χειρήσεις με συνολική οικο­νομική επιφάνεια άνω των 120 δις € για να εισπραχθούν 12-17 δις €. Τα χρήματα αυτά θα πάνε κατευθείαν στους δανειστές. Σταγόνα στον ωκεανό… Μόνο τη διετία 2012-13 προβλέπονται δαπάνες εξυπηρέτησης του χρέους που ξεπερνούν τα 100 δισ. €!! Γι’ αυτό διαλύουν τη μεγαλύτερη επιχείρηση της χώρας; Γι’ αυτό μας οδηγούν στη φτώχεια;
Η απάντηση είναι προφανής: Εθνικοποίηση των στρατηγικών τομέων της οικονομίας για να αποτελέσουν την ατμομηχανή της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας. Ενίσχυση των εισοδημάτων της εργαζόμενης οικογένειας για να ξαναμπεί σε κίνηση η εσωτερική αγορά. Αυτοί θέλουν περισσότερο ελαστική εργασία χωρίς κανένα δικαίωμα. Εμείς πρέπει να διεκδικήσουμε πλήρη ανελαστικότητα στις εργασιακές σχέσεις, σταθερή δουλειά με δικαιώματα, προστασία των ανέργων.

Η ΔΕΗ και συνολικά η ηλεκτρική ενέργεια, ο ΟΤΕ και συνολικά οι επικοινωνίες, όπως ακριβώς η Υγεία, η Παιδεία και η Πρόνοια δεν μπορούν να είναι αντικείμενα κερδοσκοπίας. Καλύπτουν ζωτικές ανάγκες για το παρόν και το μέλλον του λαού και της χώρας.
Αργά, αλλά σταθερά σπάει μεταξύ μας το τσιμεντάρισμα. Όλο και πιο συχνά, οι εργαζόμενοι ξεπερνούν ιδεολογικές περιχαρακώσεις δεκαετιών και συζητούν για το τι πρέπει να γίνει και πώς. Σαν να βγαίνουμε από λήθαργο, συνειδητοποιούμε ότι η δουλειά μας, το ψωμί της οικογένειάς μας, το παραγωγικό δυναμικό της χώρας μας, το μέλλον των παιδιών και του τόπου μας, τα όνειρα και οι κόποι μιας ολόκληρης ζωής ποινικοποιούνται, καταργούνται και ξεπουλιούνται από αυτούς που αφαιμάσσουν χρόνια τώρα κάθε ικμάδα αυτού του τόπου, αυτού του λαού. Τους μόνους και μόνιμους φοροφυγάδες, τεμπέληδες και κρατικοδίαιτους σε αυτή τη χώρα: τους μεγαλοβιομήχανους και μεγαλοεπιχειρηματίες.
Οι τράπεζες και οι διεθνείς αγορές αφού χρέωσαν, υποθήκευσαν και κερδοσκόπησαν πάνω στις βασικότερες ανάγκες μας (σπίτι, υγεία, σπουδές των παιδιών μας, κ.ο.κ.) ζητούν τώρα να βουλιάξουν ολόκληροι λαοί για να σωθούν τα υπερκέρδη τους. Για να σωθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση των μονοπωλιακών κολοσσών-τραπεζών και το ευρώ τους, που ξεκλήρισαν την αγροτική μας παραγωγή, σακάτεψαν την όποια βιομηχανία είχαμε, «απελευθέρωσαν» και ξεπούλησαν δημόσιες επιχειρήσεις και υποδομές που στήριζαν την οικονομία αυτού του τόπου.
Οι πολιτικοί τους υπηρέτες, τα κόμματα του ευρωμονόδρομου, οι αναίσχυντοι του «όλοι μαζί τα φάγαμε» είναι αυτοί που οδήγησαν τη χώρα και το λαό της στη σημερινή κατάσταση, είναι αυτοί που οραματίζονται μια νέα πρωτιά για τη χώρα μας: την πρώτη τριτοκοσμική χώρα μέλος της Ε.Ε.! Είναι τα παπαγαλάκια τους που καλλιεργούν την ηττοπάθεια, το «τίποτα δεν γίνεται», των «προαποφασισμένων μονόδρομων». Τα αναμασούν καθημερινά στα ΜΜΕ τους, στις εφημερίδες τους και δυστυχώς, στις ηγεσίες των συνδικάτων μας.
Η δύναμη βρίσκεται σε μας! Στους εργαζόμενους και στο λαό μας. Στις Απεργίες και στις Πλατείες. Κι όσο θα δυναμώνουν οι Απεργίες, τόσο θα δυναμώνει η φωνή και το πολιτικό βάρος της λαϊκής θέλησης και στις Πλατείες!
Σήμερα, ο καθένας μας καταλαβαίνει ότι η επιτυχία του αγώνα μας σαν εργαζομένων στη ΔΕΗ, ταυτίζεται με το ΡΕΥΜΑ ΦΘΗΝΟ-Η ΔΕΗ ΝΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟ ΛΑΟ. Συνδέεται περισσότερο από ποτέ με τη διεκδίκηση συγκεκριμένης και άμεσης πρότασης διεξόδου της χώρας και του λαού, από τα σημερινά «αδιέξοδα».
Και τέτοια πρόταση είναι μόνο η άρνηση αναγνώρισης και πληρωμής του χρέους. Όχι μόνο γιατί είναι τοκογλυφικό, όχι μόνο γιατί επί της ουσίας επιβλήθηκε από τους ίδιους τους τοκογλύφους και το πολιτικό τους προσωπικό εντός κι εκτός Ελλάδας. Αλλά για τον απλούστατο λόγο ότι δεν είναι δυνατόν να πληρωθεί, όσο κι αν ξεπουληθεί η χώρα κι ο λαός μας, όσο κι αν «φθηνύνουμε» και πεινάσουμε. Η «σωτηρία» που μας προσέφεραν εδώ κι ένα χρόνο, ανέβασε το χρέος από 127,1% στο 142,8% του ΑΕΠ. Αμφιβάλλει κανείς για το πού θα το εκτινάξει το «μεσοπρόθεσμο»; Τα νούμερα είναι αμείλικτα. Κι οι καθημερινές ανάγκες των οικογενειών μας είναι εξίσου αμείλικτες. Σωτηρία υπάρχει μόνο αν στερήσουμε τους τεράστιους πόρους που απορροφά το χρέος από τις διεθνείς «αγορές» και τους τοκογλύφους και τους διοχετεύσουμε στην ανασυγκρότηση της οικονομίας και στη εξυπηρέτηση των λαϊκών αναγκών.
Σήμερα, ρεαλιστική πρόταση διεξόδου μπορεί να είναι μόνο η έξοδος από το ευρώ, η εκδίωξη του ΔΝΤ κι η ανεξαρτησία από την Ε.Ε., η απαλλαγή από το πολιτικό τους προσωπικό. Μήπως είναι ακραίο; Ακόμα κι αν έχουμε ξεχάσει την εμπειρία από την απελευθέρωση της αγοράς η.ε. και την ιδιωτικοποίηση-απαξίωση-διάλυση της ΔΕΗ, αρκεί να αναλογιστούμε το προφανές: Μέσα σε 9 μόνο χρόνια ύπαρξης του ευρώ, τρεις χώρες είναι ήδη χρεοκοπημένες (Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία), κι άλλες στα πρόθυρα της χρεοκοπίας (Ισπανία, Ιταλία, Βέλγιο). Ακόμα κι η λοκομοτίβα της ΕΕ, η Γερμανία, είναι υπερχρεωμένη αν αθροίσουμε δημόσιο κι ιδιωτικό χρέος. Ομόσπονδα κρατίδιά της, όπως αυτό της Βρέμης, βάρεσαν ήδη κανόνι!
Όσοι κινδυνολογούν και καταστροφολογούν για τους λιμούς, σεισμούς και καταποντισμούς που θα φέρει μια πιθανή έξοδος από το ευρώ, μας ζητούν απλά να κλείσουμε τα μάτια και να υποστούμε μοιρολατρικά τους λιμούς, σεισμούς και καταποντισμούς που μας έφερε πραγματικά το ευρώ.
Μια απόφαση του ελληνικού λαού για άρνηση πληρωμής του χρέους κι έξοδο από το ευρώ, όχι μόνο δεν θα μας απομονώσει, αλλά είναι ακριβώς αυτή που θα μας βγάλει από την απομόνωση και το ζουρλομανδύα που μας έχει φορέσει το ΔΝΤ, η ΕΚΤ κι η ΕΕ. Μια τέτοια απόφαση θα ανοίξει το δρόμο για να ακολουθήσουν κι άλλοι λαοί της Ευρώπης και όχι μόνο.  Θα μας εξασφαλίσει συμμάχους και οικονομικές συνεργασίες με όλο τον κόσμο.
ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ
ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΑΣ
ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΜΕ ΤΑ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΑ ΜΑΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ
ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΚΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ
ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ
Ιούνης 2011

Η Ελληνική Δημοκρατία απέκτησε «Κάτω Βουλή»



του Πέτρου Παπακωνσταντίνου
 
Από την "Καθημερινή", 17.6.2011

Τα εν εξελίξει «Ιουνιανά» συνιστούν τη βαθύτερη κρίση που γνώρισε ο τόπος από το 1974. Οσο κι αν το δημοσιογραφικό ενδιαφέρον μονοπωλεί, αυτή τη στιγμή, η κυβερνητική αστάθεια, ο «ελέφαντας στο σαλόνι μας», όπως λένε οι Αγγλοσάξονες -η μεγάλη, ενοχλητική αλήθεια για την οποία οι περισσότεροι προτιμούν να σιωπούν- βρίσκεται αλλού: στη χειμαρρώδη εισβολή του λαϊκού παράγοντα στην πολιτική ζωή.

Ολες οι κυβερνήσεις των τελευταίων 37 χρόνων έπεσαν ομαλά, κατόπιν εκλογών. Ακόμη και η χούντα κατέρρευσε όχι ύστερα από τη λαϊκή εξέγερση του Πολυτεχνείου, αλλά υπό το βάρος της εθνικής τραγωδίας στην Κύπρο. Για πρώτη φορά, ο πρωθυπουργός μιας κυβέρνησης που διαθέτει τη δεδηλωμένη αισθάνεται αδύναμος να κυβερνήσει και προσφέρεται να παραιτηθεί υπό την πίεση του «δρόμου». Η προχθεσινή γενική απεργία και τα συλλαλητήρια που την συνόδευσαν πήραν χαρακτηριστικά εξέγερσης της «βαθιάς Ελλάδας».

Αποτελεί επίτευγμα του κ. Γ. Παπανδρέου ότι κατάφερε να ενώσει εναντίον της κυβέρνησής του σχεδόν τους πάντες: αριστερούς και δεξιούς, μισθωτούς και επαγγελματίες, συνδικαλισμένους του δημοσίου τομέα και ανασφαλείς εργαζομένους του ιδιωτικού, ή ακόμη και το… ΠΑΜΕ με τους «Αγανακτισμένους»! Ολες οι προσπάθειες να κατατεμαχισθεί το κοινωνικό σώμα και να στραφεί η μία επαγγελματική κατηγορία εναντίον της άλλης, ξαφνικά κατέληξαν στο ακριβώς αντίθετο: να ενώσουν σε ένα πολύ ισχυρό, αντιμνημονιακό μέτωπο την πλειονότητα του πληθυσμού.

Θα μπορούσε κανείς να πει ότι η Ελληνική Δημοκρατία απέκτησε μια άτυπη «Κάτω Βουλή» των δρόμων και των πλατειών, η οποία δεν ξέρει ακόμη τι θέλει, ξέρει όμως πολύ καλά τι δεν θέλει: Δεν θέλει τα Μνημόνια Ι και ΙΙ, την κοινωνική καταστροφή και το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα. Μια «Κάτω Βουλή», η οποία δεν μπορεί να επιβάλει πολιτική κατεύθυνση, τείνει όμως να ασκεί ντε φάκτο «βέτο» επί θεμελιωδών κυβερνητικών αποφάσεων· και παρότι δεν θέλει, ούτε μπορεί, να λύσει το πρόβλημα διακυβέρνησης, ενδέχεται να συμβάλει καταλυτικά στην αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος. Πρέπει να είναι κανείς τυφλός για να μη βλέπει την εκθετικά αυξανόμενη ζήτηση για νέους, άφθαρτους ανθρώπους, νέες πολιτικές προτάσεις και νέους πολιτικούς σχηματισμούς, που θα βγάλουν την Ελλάδα από τον φαύλο κύκλο της οικονομικής ομηρίας και της εθνικής ταπείνωσης.

Επί 25 χρόνια, το «τέλος της μεταπολίτευσης» αποτελεί δημοφιλές σλόγκαν δημοσιολογούντων. Αυτή τη φορά, φαίνεται ότι ήρθε η ώρα να το ζήσουμε στ’ αλήθεια. Η σημερινή κρίση εκφράζει ακριβώς τη διάρρηξη του μεταπολιτευτικού «κοινωνικού συμβολαίου», που είχε τη σφραγίδα του Κ. Καραμανλή, ανανεώθηκε από τον Α. Παπανδρέου και έδωσε για πρώτη φορά πολιτική σταθερότητα στην Ελληνική Δημοκρατία. Σε αντίθεση με το ευρωπαϊκό κοινωνικό κράτος, το νεοελληνικό κοινωνικό συμβόλαιο προέβλεπε άνοδο του βιοτικού, ή μάλλον του καταναλωτικού επιπέδου των λαϊκών στρωμάτων, χωρίς αναδιανομή εις βάρος των εχόντων. Για να επιτευχθεί αυτός ο μαγικός τετραγωνισμός του κύκλου επιστρατεύθηκαν ως από μηχανής θεοί οι κοινοτικές επιδοτήσεις, η εύκολη πίστωση, ο εξωτερικός δανεισμός και, πιο πρόσφατα, οι χρηματιστηριακές φούσκες. Ενα «θαύμα», που είχε βέβαια ημερομηνία λήξης, την οποία, ωστόσο, κάθε κυβέρνηση κατάφερνε κουτσά- στραβά να μετατοπίζει πέρα από τον βιολογικό ορίζοντα της τετραετίας της.

Η ανθεκτικότητα αυτού του ιδιόμορφου συμβολαίου αποδείχθηκε από τη μοίρα του πρώτου πολιτικού που αποπειράθηκε στα σοβαρά να το ανατρέψει, του Κ. Μητσοτάκη. Με έναν Α. Παπανδρέου πολιτικά και βιολογικά εξουθενωμένο και μια Αριστερά διασπασμένη και ζαλισμένη από την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού», το νεοφιλελεύθερο πείραμα του Κ. Μητσοτάκη απέτυχε οικτρά, σε σημείο που να στραφούν εναντίον του και εκείνοι που τον στήριξαν. Ο, τι δεν κατάφερε όμως ο Κ. Μητσοτάκης, το κατάφερε ο Γ. Παπανδρέου υπό την απειλή της πτώχευσης. Το μεταπολιτευτικό κοινωνικό συμβόλαιο αποτελεί ήδη σωρό ερειπίων, χωρίς τίποτα ανθεκτικό, όμως, να μπει στη θέση του. Αναπόφευκτη συνέπεια είναι η υπονόμευση όχι μόνο της κυβέρνησης Παπανδρέου, αλλά ολόκληρου του δικομματικού, μεταπολιτευτικού σκηνικού.

Σοβαροί παράγοντες βλέπουν ως έξοδο κινδύνου μια κυβέρνηση δικομματικής στήριξης ΠΑΣΟΚ - Ν. Δ. και ψέγουν τον Αντ. Σαμαρά για την άρνησή του «να ανέβει στο πλοίο». Τα ερωτήματα, όμως, είναι αυτονόητα: Γιατί ο αρχηγός της αντιπολίτευσης θα σπεύσει να ανέβει στο καράβι του αντιπάλου του, τη στιγμή που αυτό βυθίζεται; Τι θα καταφέρει το κυβερνητικό «άθροισμα» ΠΑΣΟΚ - Ν. Δ., εκτός από το να υψώσει στο τετράγωνο τη λαϊκή δυσφορία; Κι αν, μετά την απαξίωση του παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ, απαξιωθεί και η Ν. Δ. του κ. Σαμαρά από το επόμενο κύμα λαϊκών κινητοποιήσεων, ποια θα είναι τότε η εναλλακτική λύση; Με δεδομένη την αυτοακύρωση του ΛΑΟΣ ως «λαϊκής» δύναμης ύστερα από την υποστήριξη του Μνημονίου, ποιος άλλος εκτός από την Αριστερά θα μείνει στον ρόλο του μόνου θεσμικού συνομιλητή με τον λαϊκό ριζοσπαστισμό;

Ολα δείχνουν ότι το ελληνικό πολιτικό δράμα δεν θα έχει γρήγορο τέλος. Τα λόγια του Αντόνιο Γκράμσι ακούγονται επίκαιρα: «Ο παλιός κόσμος πεθαίνει, ο καινούργιος δεν έχει ακόμη γεννηθεί. Ζούμε στην εποχή των τεράτων» …

ppapacon@yahoo.com

Οι πλατείες μήτρα ραγδαίων πολιτικών εξελίξεων




 του Ρούντι Ρινάλντι
Από το "Δρόμο της Αριστεράς", 18.6.2011

Ο λαϊκός ξεσηκωμός που σημαδεύει την πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου, το τελευταίο 20ήμερο, με τη συνεχή και πυκνή παρουσία του λαού στους δρόμους και τις πλατείες (υπολογίστηκε ότι πάνω από 2 εκατομμύρια άτομα πήραν μέρος στις διαδηλώσεις μέχρι τις 10/6, αριθμός πολύ μεγαλύτερος αν προστεθούν και όσοι διαδήλωσαν στις 15/6) τροφοδότησε και τις ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις που ζήσαμε τις τελευταίες 3-4 μέρες. Πλέον, έχουμε και τη διά γυμνού οφθαλμού ορατή σύγκλιση δύο πολύ σημαντικών και καθοριστικών διαδικασιών: του κινήματος των πλατειών, ας το αποκαλέσουμε συμβατικά έτσι, και των εξελίξεων σε επίπεδο πολιτικού συστήματος και διακυβέρνησης. Η σύγκλιση ανάμεσα στις δύο αυτές διαδικασίες (ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις και μαζικό λαϊκό κίνημα) είχε αρχίσει να συντελείται έντονα από τον Φλεβάρη-Μάρτη και στις 15/6 έφθασε στο απόγειό της.

Κάτω από την έντονη πίεση του ξεσηκωμού, ο ΓΑΠ επιχείρησε να περάσει δυο-τρία πραξικοπήματα σε επίπεδο κοινοβουλευτικής διαδικασίας. Δεν τα κατάφερε, παραιτήθηκε (στην ουσία για 7 ώρες) δήλωσε ανοικτά ότι δεν μπορεί να κυβερνήσει και να διαχειριστεί μόνος του την κρίση και τελικά οδηγήθηκε στη λύση ενός ανασχηματισμού. Τα πραξικοπήματα αφορούσαν την προσπάθεια να εγκριθεί το Μεσοπρόθεσμο με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου που θα υπέγραφε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας (κάτι που ο κ. Παπούλιας αρνήθηκε), τη μυστική διαπραγμάτευση με τη Ν.Δ. (που έγινε γνωστή με τη μέθοδο των διαρροών…) για ένα κυβερνητικό σχήμα διάρκειας 2 χρόνων που θα υιοθετούσε Μεσοπρόθεσμο και Μνημόνιο, έστω και χωρίς τον ΓΑΠ στη θέση του πρωθυπουργού. Στις διαπραγματεύσεις που προχωρούσαν έπεσαν και ονόματα για την πρωθυπουργία όπως του κ. Δήμα από τη Ν.Δ. και του Φ. Κουβέλη από το ΠΑΣΟΚ! Η διαχείριση της κρίσης με μιας μορφής συναίνεση που θα έχει άρωμα Πορτογαλίας, είναι μέσα στις προβαλλόμενες λύσεις από τις συστημικές δυνάμεις. Η αποδοχή μιας τέτοιας μεθόδευσης από τη Ν.Δ. θα την καθιστούσε συνυπεύθυνη και σε κατάφορη αντίθεση με το λαϊκό αίσθημα, θα ακύρωνε την όποια κριτική της στο Μνημόνιο και, τέλος, θα έδινε καταφύγιο και χρόνο στον ΓΑΠ να ανασυγκροτηθεί και να βγει από τη θανάσιμη θέση που βρέθηκε. Αφού όλα αυτά δεν ευοδώθηκαν, ο ΓΑΠ προσέφυγε στο γάντζωμα από την εξουσία και μια έξοδο -τύπου- Μεσολογγίου μέσω ενός αμφίβολου ανασχηματισμού και με τις πλατείες ακόμα ενεργές. Το τέλος του πλησιάζει, το γνωρίζει και συμπεριφέρεται σαν να εκτελεί συμβόλαια και δεσμεύσεις.

Οργανική κρίση και πολιτικό σύστημα

Οι συστημικές και οι πατερναλιστικές αριστερές πολιτικές πρακτικές προσπαθούν να αποσυμπλέξουν τις δύο διαδικασίες (τις πολιτικές εξελίξεις από το μαζικό κίνημα στις πλατείες). Σε αυτό συμπίπτουν ο συστημισμός και οι πατερναλιστικές αριστερές δυνάμεις. Επιχειρούν, μεθοδεύουν, επιδιώκουν να μετατοπίσουν την πολιτική κονίστρα εκτός των διαδικασιών και αναγκών του κινήματος. Ανεξάρτητα από την περίπλοκη διαλεκτική ανάμεσα στις δύο διαδικασίες, η ριζοσπαστική οπτική επιδιώκει την επιμήκυνση της σύμπτωσής τους, δηλαδή να παράγονται πολιτικά γεγονότα μέσα από διαδικασίες κινήματος και κάτω από την επίδραση του κινήματος. Ποιοι είναι οι αρμοί της σύνδεσης και ποιες είναι οι πολιτικές πρακτικές που μπορούν να το πετύχουν, αποτελεί το περιεχόμενο εναγώνιας σκέψης, σήμερα, για όποιον θέλει πραγματικά να συμβάλει.
Το εθνικό-ανεξαρτησιακό ζήτημα που -εκτός των άλλων- επανακαθορίζει και επαναοικειοποιεί σύμβολα, μαζί με τη συνολική απόρριψη του πολιτικού συστήματος, αποτελούν τον πυρήνα της λαϊκής κινητοποίησης. Αυτός ο πολιτικός στόχος είναι πολύ πιο μεγάλος, πολύ πιο μπροστά από επιμέρους αιτήματα και διεκδικήσεις. Αυτή η απαίτηση διαμορφώνει τη μεγάλη εικόνα, τις τεκτονικές αλλαγές μέσα στις οποίες οφείλει να κινηθεί η Αριστερά – αν μπορεί βέβαια.

Βρισκόμαστε ακριβώς στην κατάσταση που περιγράφει ο Σ. Κουβελάκης, στην κατάσταση της «οργανικής κρίσης» (κατά Γκράμσι). Σύμφωνα μ’ αυτήν, παρατηρείται η «διάρρηξη των παγιωμένων σχέσεων εκπροσώπησης μεταξύ βασικών κοινωνικών ομάδων και των κομματικών τους εκφράσεων και «ξαφνικό πέρασμά τους από την πολιτική παθητικότητα σε μια ορισμένη δραστηριότητα και την προβολή διεκδικήσεων, που στο μη συνεκτικό τους σύνολο αποτελούν μιαν επανάσταση». Και στο επίπεδο αυτό έχει ανοίξει μια συζήτηση για το ποια πολιτική γραμμή και ποιοι στόχοι πρέπει να προβληθούν από την Αριστερά (προηγούμενο φύλλο Δρόμου).

Η αριστερή οπτική (ορθότερα, η κομμουνιστική χειραφετητική) οφείλει κατ’ αρχήν να υιοθετεί και να εγκολπώνεται, σε όλη της την έκταση, τη λαϊκή ριζοσπαστική οπτική, να την περιλαμβάνει 100% και να συγκροτεί το παραπέρα, σε επίπεδο θεωρητικής σύλληψης, αν μπορεί. Όσοι βάζουν τον Κομμουνισμό ως καθήκον, οφείλουν να συνειδητοποιήσουν ότι από κει και πέρα προωθείται το καθήκον τους - κι όχι με μια σχέση εξωτερικότητας και τάχα «ανωτερότητας» από το ριζοσπαστισμό. Από την άποψη αυτή πρέπει να διαπιστώσουμε ότι η Αριστερά σχεδόν σε όλες τις εκδοχές της -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- βρίσκεται σε μια ιδιάζουσα σχέση με το πραγματικό κίνημα, έτσι όπως αυτό εξελίσσεται. Εντελώς απροετοίμαστη, μακριά από τα μεγάλα θέματα που αυτό θέτει και συγκροτεί μια νέα «εθνική και λαϊκή» θέληση (πάλι κατά Γκράμσι), μακριά από τις στοχεύσεις του.

Ο συντελούμενος μετασχηματισμός του πολιτικού συστήματος θα περιλάβει και την Αριστερά. Θέλοντας και μη. Το μαζικό κίνημα που αναπτύσσεται είναι έξω από τα πρότυπα και τις προδιαγραφές της υπαρκτής Αριστεράς. Η εν γένει Αριστερά βρίσκεται σε σχέση «αχταρμά» και σε διάκριση με το κίνημα της πλατείας. Το κίνημα συγκροτείται σε μια ορισμένη σχέση με την Αριστερά όπου την περιλαμβάνει λίγο, αλλά αυτή τελεί πάντα σε ανταγωνισμό ιδεών, οραμάτων, πρακτικών και αντιλήψεων με αυτό. Θέλει να υπογραμμίσει την ιδιαιτερότητά της με γενικόλογο και χοντροκομμένο τρόπο. Για παράδειγμα, σχεδόν όλα τα κόμματα και συσπειρώσεις της Αριστεράς (μέχρι και η Αναρχία) συμπίπτουν στο σύνθημα «Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά» κ.λπ., ενώ ομάδες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ διακρίθηκαν στην τελευταία συγκέντρωση με το σύνθημα «Τέρμα πια με τις αυταπάτες ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες». Κι αυτά μπροστά στο Σύνταγμα, τη Βουλή, όταν όλος ο λαός ενώνονταν στο σύνθημα «Πάρτε το Μνημόνιο και φύγετε από δω»… Στο εξής πρέπει να καταλάβει η Αριστερά ότι είναι υποχρεωμένη να λειτουργήσει υπό συνθήκες λαϊκού κινήματος, ως Αριστερά του λαϊκού κινήματος και να πάψει να ταυτίζει τον εαυτό της με το λαϊκό κίνημα ή να νομίζει ότι μονοπωλεί την αντίσταση και την πάλη. Για να λειτουργήσει κανείς ως Αριστερά, θα έπρεπε πρωτίστως να δηλώσει μέρος του μαζικού κινήματος, οργανικό στοιχείο του και να λεπτύνει, να φινίρει τους ιδεολογικούς διαχωρισμούς απέναντι στο κίνημα, τα όρια της ιδεολογικής αυτονομίας της.

Η μεγάλη μετατόπιση

Υπάρχει μια σημαντική διαδικασία στο «κίνημα των πλατειών», σε αντίθεση με την κατάσταση πνευμάτων της υπαρκτής Αριστεράς. Πρόκειται για τη μεγάλη μετατόπιση-εξέλιξη που γίνεται στις συνειδήσεις των λαϊκών μαζών. Χωρίς να μπαίνουμε σε λεπτομέρειες, η έκταση της μεταβολής της συνείδησης και η σημασία του γεγονότος είναι πολύ μεγαλύτερη από το τι φαίνεται στην πράξη. Από την άποψη αυτή δεν υπάρχει, σήμερα, εν γένει «υπόκλιση στο αυθόρμητο». Πολιτικά αυτό το «αυθόρμητο» είναι πολύ πιο μπροστά από το υποτιθέμενο «συνειδητό» - την Αριστερά σε όλες τις εκφάνσεις της. Όσοι δεν μπορούν να δουν αυτή τη μεταβολή στη συνείδηση - άρα μεγαλύτερα όρια στις πολιτικές εξελίξεις σε πλάτος και βάθος, δεν καταλαβαίνουν ότι το κίνημα θέτει πολύ περισσότερα πράγματα από ό,τι η Αριστερά θέτει στη συγκυρία σαν στοχοθεσία. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα τα καταφέρει, όπως πολύ συχνά συμβαίνει στην Ιστορία.

Οι ορίζοντες, όμως, πνευματικοί, πολιτικοί, στοχοπροσηλωτικοί (κατά τον τρόπο που προσεγγίζουν οι μάζες τους πολιτικούς στόχους μέσα από σκοτάδια σκαρφαλώματος, χωρίς υποκείμενο…) είναι πιο μπροστά από κάθε άποψη από αυτούς της Αριστεράς που -υποτίθεται- ότι είναι το «συνειδητό», η «πρωτοπορία», ο μονοπωλητής του αγώνα και της αντίστασης. Η επιμονή στο «Πάρτε το Μνημόνιο και φύγετε από δω», η εναντίωση και η στοχοποίηση του πολιτικού συστήματος δημιουργούν ένα ασφυκτικό κλοιό στις συστημικές δυνάμεις, οξύνουν αντιθέσεις, δημιουργούν μιαν ακυβερνησία και ανιχνεύουν μια άλλη διαδικασία και δύναμη μέσα από συνελεύσεις, πλατείες και συγκεντρώσεις όπου διατρανώνεται η δύναμη του λαού. Η στοχοπροσήλωση στο στόχο τού να φύγουν (αυτοί και το Μνημόνιο), να πληρώσουν οι κλέφτες, σήμερα, στην εξέγερση του σήμερα, είναι ο βασικός παράγοντας κινητοποίησης και εισβολής της μάζας στο προσκήνιο. Κανένα άλλο αίτημα, κανένας άλλος στόχος σήμερα δεν θα κρατούσε τη μάζα αυτή, τόσο πολυπληθή και τόσο ενωμένη γύρω από ένα στόχο. Το ανέβασμα της συνείδησης σε άλλα επίπεδα δεν θα γίνει με κλασικούς όρους (π.χ. προβολή ενός μεταβατικού προγράμματος) αλλά μάλλον με στόχους που θα αφορούν την κεντρική πολιτική σκηνή και την εξουσία και όχι κάποια άλλα σημαντικά θέματα γύρω από τα οποία πρέπει να γίνεται ζύμωση και δράση.

Για να εξηγηθούμε, σε συνθήκες απουσίας μιας Αριστεράς που να θέλει και να μπορεί να παίζει ρόλο στις εξελίξεις, σε συνθήκες απουσίας ενός πολιτικού υποκειμένου και σε συνθήκες ύπαρξης αυτού του κινήματος -και όχι αυτού που φανταζόμαστε- πρέπει να παραδεχτούμε πως το κίνημα αυτό είναι το παρόν ιστορικό υποκείμενο και η μήτρα διεργασιών και απελευθέρωσης κοινωνικής δυναμικής. Συνακόλουθα να προβληματιστούμε πολύ για το ποιους στόχους θα το κρατούσαν ενωμένο και θα του πρόσδιδαν κι άλλη δύναμη, θα το κρατούσαν με διάρκεια στη πλατεία και δεν θα έχανε τη δυναμική του. Οι συστημικές δυνάμεις ελίσσονται αλλά δεν παραιτούνται. Ο ΓΑΠ δεν παραιτήθηκε και δεν έφυγε ακόμα. Το Μνημόνιο είναι εδώ και επιχειρείται η ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου. Η στοχοπροσήλωση πρέπει να μείνει ίδια, ως αυτή αναδείχθηκε από το μαζικό κίνημα και πρέπει να επικεντρωθεί στο πολιτικό σύστημα, στον πολιτικό αγώνα. Για παράδειγμα, οι πλατείες δεν λένε ως κεντρικό σύνθημα το «Δεν πληρώνουμε, δεν χρωστάμε, δεν πουλάμε». Αυτό μόνο του, την στιγμή αυτή, χωρίς το πληβειακό «φύγετε», «ουστ», «Πάρτε το Μνημόνιο και φύγετε από δω», είναι λίγο, είναι πιο πίσω, γιατί δεν θέτει στο επίκεντρο την πολιτική πάλη και δεν αναδεικνύει την ανατροπή του πολιτικού συστήματος σαν αναγκαία και ικανή προϋπόθεση για κάθε θετική φιλολαϊκή μεταβολή.

Στις παρούσες συνθήκες θα μπορούσε να τεθεί ο στόχος της «Μεταπολίτευσης του λαού» ως όρος, για να πραγματοποιηθεί, να προωθηθεί και να κατοχυρωθεί μια «πολιτική οικονομική και κοινωνική διέξοδος της χώρας». Μια μεταπολίτευση του λαού που θα κατοχύρωνε ή θα έθετε βάσεις ή θα προωθούσε από καλύτερες θέσεις τη δημοκρατία, την ανεξαρτησία, την παραγωγική ανασυγκρότηση και την ανακούφιση του λαού. Που θα ήταν στυλοβάτης μιας πολιτικής ρήξεων με τα δεσμά που έχουν επιβληθεί από το Χρέος και το ευρώ. Που θα προωθούσε λύσεις -πάντα με το λαό στο προσκήνιο και στηριζόμενη σε αυτόν- που θα κατοχύρωναν μια νέα θέση της χώρας στο σύγχρονο κόσμο.
 

Αριστερά και πλατείες



του Γιώργου Ρούση
 
Από την "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία", 19.6.2011

Η αυτονόητη, για μια αριστερή δύναμη, στάση απέναντι στις λαϊκές συνάξεις στις πλατείες ακολουθείται με συνέπεια από ελάχιστες μικρές αριστερές δυνάμεις.

Στο ένα άκρο υπάρχουν αριστερές, κυρίως ανένταχτες φωνές, οι οποίες άκριτα υιοθέτησαν την εναντίωση στα αριστερά κόμματα, στις αριστερές οργανώσεις και στα συνδικάτα γενικώς, ενός τμήματος των «αγανακτισμένων» της πλατείας, ανάγοντας το αυθόρμητο, ανοργάνωτο, αντιφατικό κίνημα διαμαρτυρίας στο άπαν της λαϊκής αντίστασης.

Στο ενδιάμεσο υπάρχουν δυνάμεις οι οποίες χαιρέτισαν αυτές τις λαοσυνάξεις και κάλεσαν τον κόσμο τους να συμμετέχει σε αυτές, με τέτοιο όμως τρόπο που μάλλον άρμοζε σε συμμετοχή παιδιών σε παιδική χαρά, ή ενήλικων σε καλοκαιρινό περίπατο , ενώ ταυτόχρονα δεν διευκρίνιζαν αν θεωρούσαν αυτές τις κινητοποιήσεις επαρκείς για να ανατρέψουν το υπάρχον πολιτικό και οικονομικό σκηνικό σε μια φιλολαϊκή κατεύθυνση.

Υπήρχαν ακόμη δυνάμεις που αντιμετώπιζαν πιο επιφυλακτικά τις πλατείες, είτε θεωρώντας ότι η συμμετοχή ή όχι σε αυτές είναι δευτερεύον ζήτημα, αν όχι πλαστό δίλημμα, είτε συμμετέχοντας μεν, δίχως όμως καμιά ιδιαίτερη θέρμη και σαφώς ανοργάνωτα, δηλαδή μη έχοντας κάποιο συγκροτημένο σχέδιο παρέμβασης σε αυτό το κίνημα.

Στο άλλο άκρο υπήρξαν δυνάμεις οι οποίες αρχικά μεν θεώρησαν ότι οι συγκεντρώσεις των πλατειών ελέγχονται ως προς το περιεχόμενό τους από τα αστικά ΜΜΕ, αν δεν είναι κατασκεύασμα αυτών και άλλων «σκοτεινών» δυνάμεων, και στη συνέχεια μπροστά στο τεράστιο πλήθος που συγκεντρωνόταν, ναι μεν υποχρεώθηκαν να εκτιμήσουν ως θετική την παρουσία του, από την άλλη όμως το υποβάθμιζαν αντιπαραθέτοντάς το με το «ταξικό» απεργιακό κίνημα στους τόπους δουλειάς και με την αντιπαράθεση με το αφεντικό. Λες και τα δυο δεν μπορούν να συνυπάρχουν, λες και οι ίδιοι δεν πραγματοποιούν δικές τους συγκεντρώσεις στις πλατείες, λες και δεν υπάρχουν άνθρωποι που αρνούνται να συμμετέχουν τόσο στις εκδηλώσεις των ξεπουλημένων εργατοπατέρων όσο και σ΄ εκείνες των κίβδηλων μετώπων, λες και οι άνεργοι, οι φοιτητές, οι συνταξιούχοι, οι «ελεύθεροι» επαγγελματίες, οι υπό προλεταριοποίηση μικρομεσαίοι... που δεν έχουν απέναντί τους το αφεντικό, ή όσοι δουλεύουν σε μικρές επιχειρήσεις όπου κυριαρχούν οι διαπροσωπικές σχέσεις, ή ακόμη όσοι υπό το βραχνά της απόλυσης και της ανεργίας δεν τολμούν να απεργήσουν, δεν θα έπρεπε να εκδηλώνουν την αντίθεσή τους στα μέτρα που τους καταστρέφουν, λες τέλος και οι συγκεντρώσεις στην πλατεία μπρος στα χειμερινά ανάκτορα της Αγίας Πετρούπολης ή στην πλατεία της Βαστίλης ή ακόμη οι συγκεντρώσεις του λαού της Αθήνας στην Κατοχή... δεν ήταν επαναστατικές, διότι ήταν εκτός τόπου δουλειάς!

Οι ίδιες αυτές δυνάμεις αντί να εύχονται και κυρίως να συμβάλουν έτσι ώστε να φουντώσει και να αναπτυχθεί παραπέρα μέχρι το επίπεδο της επαναστατικής συνειδητοποίησης αυτό το κίνημα, περιμένουν με αγωνία να ξεφουσκώσει, σε μια λογική, απάλλαξόν με από το μαρτύριο τούτο.

Ετσι λοιπόν το μεγαλύτερο τμήμα της αριστεράς, για διάφορους λόγους που δεν είναι της ώρας να αναλυθούν, δεν αντιμετωπίζει αυτές τις συγκεντρώσεις σαν αυτό που πραγματικά είναι, δηλαδή ως ένα κοινωνικά πολύμορφο, αντιφατικό, αυθόρμητο κίνημα αγανάκτησης και αμφισβήτησης της υπάρχουσας τάξης, δηλαδή ως ένα εν δυνάμει αριστερό κίνημα, το οποίο εκδηλώνεται με περισσότερη σαφήνεια ως τέτοιο στο κάτω μέρος της πλατείας Συντάγματος και στις περισσότερες επαρχιακές πλατείες, δεν το αντιμετωπίζει ως ένα κίνημα στο οποίο απαιτείται να παρέμβει οργανωμένα επιδιώκοντας να αναπτυχθεί, παράλληλα και αν είναι δυνατόν σε συνδυασμό με άλλες ανώτερες μορφές αντίστασης, σε μια μετωπική αντικαπιταλιστική αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση.

Αντί λοιπόν αυτά τα τμήματα της αριστεράς να βουτηχτούν στα βαθιά και δύσκολα νερά του ανεπαρκούς μεν, ελπιδοφόρου δε αυθόρμητου, και να επιδιώξουν με όλες τους τις δυνάμεις να το ανυψώσουν στο επίπεδο του συνειδητού, αφήνουν ουσιαστικά αυτό το κίνημα στο έλεός του.

Αυτό σημαίνει ότι το αφήνουν είτε να ξεφουσκώσει -αν δεν εύχονται κάτι τέτοιο- είτε να εκφυλιστεί σε συντηρητικές κατευθύνσεις, είτε ακόμη να λειτουργήσει εκτονωτικά και ακίνδυνα, είτε στην καλύτερη περίπτωση αν βρει δικούς του δρόμους και αρχίσει να ενοχλεί πιο έντονα το κατεστημένο, να συνθλιβεί, κάτι που επιχειρήθηκε μέσω του αστυνομικού προβοκατόρικου σχεδίου της Τετάρτης.

Και όλα αυτά ενώ οι αντικειμενικές συνθήκες που διαμορφώνει η ίδια η δομική κρίση του καπιταλισμού, είναι πιο ευνοϊκές από ποτέ, τόσο διότι διαμορφώνουν μια εντεινόμενη κοινωνική διπολικότητα προσεγγίζοντας την εργατική τάξη με ευρύτερα λαϊκά στρώματα, όσο και διότι διευκολύνουν ευρύτερες μάζες να συνειδητοποιήσουν τους πραγματικούς υπεύθυνους των δεινών τους, να αμφισβητήσουν την αστική αντιπροσωπευτική αστική δημοκρατία, να αναπτύξουν τη συλλογική δράση ενάντια στον κυρίαρχο ατομισμό -κάτι που ίσως είναι η πλέον θετική συμβολή των συνάξεων στις πλατείες- και τελικά να αναπτύξουν ένα μετωπικό, μαζικό, ανατρεπτικό κίνημα.

Αλλη μια χαμένη ευκαιρία, άλλο ένα λάθος. Πόσα διάολε θα απαιτηθούν ακόμη για να αλλάξει ρότα η αριστερά, για να ανταποκριθεί στο ύψος των περιστάσεων, για να παίξει το ρόλο που νοηματοδοτεί την ίδια της την ύπαρξη;

Πέμπτη 16 Ιουνίου 2011

ΕΚΚΛΗΣΗ 108 ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΩΝ - ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ

ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑΜΕ-ΔΕΝ ΠΟΥΛΑΜΕ-ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ!
Ονειρευόμαστε μια άλλη κοινωνία, με ανθρώπους που θα είναι περήφανοι για την εργασία και τη ζωή τους. Μια άλλη κοινωνία δημοκρατίας και αλληλεγγύης, όπου το πολύτιμο αγαθό του χρόνου θα προσφέρεται σε όλους, για να απολαμβάνουν τους καρπούς του ανθρώπινου πολιτισμού.
Οι άνθρωποι δεν είναι απόβλητα για να στοιβάζονται στις χωματερές της ανεργίας ούτε μηχανές για να εξοφλούν τα χρέη των ολίγων.
Παρεμβαίνουμε δημόσια για να απαιτήσουμε να μπει τέρμα στην ιδεολογική τρομοκρατία, τα συνεχή εκβιαστικά διλήμματα που καταλήγουν να ζητούν την ανοχή, την συναίνεσή και την υποταγή μας στα νέα δεινά που ετοιμάζουν κυβέρνηση – ΕΕ – ΔΝΤ.
Ενώνουμε τη φωνή μας με την μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία που συνθλίβεται από τα Μνημόνια αλλά και αγωνίζεται, γεμίζοντας τις πλατείες και λέμε: Δεν τα φάγαμε μαζί! Αυτοί τα έφαγαν, αυτοί υπέγραψαν τα παράνομα δάνεια, αυτοί θα λογοδοτήσουν!
 Το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα πηγαίνει όπισθεν ολοταχώς, ψεύδεται μέσα στην αποδεδειγμένη ενδοτικότητα του. Οδηγεί τη χώρα σε προσχεδιασμένο αδιέξοδο με συνέπειες μη αναστρέψιμες και χωρίς νομιμοποίηση εκποιεί τον δημόσιο πλούτο και τον πολιτισμό.
Ο κόσμος όμως δεν αντέχει άλλο και έχει αποφασίσει να αψηφήσει νουθεσίες και οδηγίες που τον αιχμαλωτίζουν σε άκαρπη αναμονή.
Ξέρει ότι ο δικομματισμός ξόφλησε και ζητάει έλεγχο του χρέους.
Η χώρα δεν είναι τα ντουβάρια, οι δρόμοι και η ξεραμένη γη, είναι οι άνθρωποι που εγκαταλείπονται, οι νέοι που ρίχνονται στην απελπισία της ανεργίας, η δημόσια υγεία και η δημόσια παιδεία που καταργούνται.
Ο κόσμος αρνείται να υποθηκεύσει το μέλλον του σε όποιον το ορέγεται. Απαιτεί έξοδο από το Μνημόνιο.
Στην Ελλάδα και αλλού αναδύεται ένα κοινωνικό μέτωπο αντίστασης, που θα διαμορφώσει ένα νέο πολιτικό ήθος, δημοκρατικό, αυτοκριτικό, ευέλικτο.
Οι εξεγέρσεις και οι μαζικές κινητοποιήσεις που συγκλονίζουν τον κόσμο, από την πλατεία Ταχρίρ μέχρι την Πουέρτα δελ Σολ, δείχνουν ότι κάτι νέο γεννιέται. Μια ευρωπαϊκή και παγκόσμια συμμαχία των λαών, ένας βαθύς κοινωνικός ριζοσπαστισμός, που μπορεί να ανατρέψει το νεοφιλελεύθερο εφιάλτη και την ισοπέδωση της ζωής μας, γίνεται για πρώτη φορά ορατός.
Μπορούμε να κερδίσουμε τον πόλεμο που μας έχουν κηρύξει με τις «ανθρωπιστικές» επεμβάσεις τους και την απάνθρωπη ειρήνη τους.
Ως μέρος του μετώπου αντίστασης, ρήξης και ελπίδας που γεννιέται στους δημόσιους χώρους, τις πλατείες, τους δρόμους και τους τόπους δουλειάς μέσα στη φρίκη ενός καπιταλισμού που σαπίζει τρώγοντας ανθρώπους, δηλώνουμε το παρόν μας σε όλες τις κινητοποιήσεις, τις απεργίες, τις συνελεύσεις και τονίζουμε:
ΔΕ ΧΡΩΣΤΑΜΕ – ΔΕΝ ΠΟΥΛΑΜΕ – ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ

Υπογραφές
1. Αθανασάκης Νίκος, μουσικός
2. Ανδρεάδης Γιάγκος , πανεπιστημιακός
3. Αντωνίου Περικλής, φωτογράφος
4. Αρβανίτης Δημήτρης, σκηνοθέτης
5. Ασημακόπουλος Γιάννης, εικαστικός
6. Αστρινάκη Ράνια , πανεπιστημιακός
7. Βαλαβάνη Νάντια, συγγραφέας
8. Βάος Αντώνης, ιστορικός
9. Βασιλακάκης Βασίλης, εικαστικός
10. Βατικιώτης Λεωνίδας , πανεπιστημιακός
11. Βενετόπουλος Μπάμπης εικαστικός
12. Βέττα Καλλιόπη, τραγουδίστρια
13. Βλαντή Μαρία, εικαστικός
14. Βούλγαρης Παντελής, σκηνοθέτης
15. Γέρου Κάτια, ηθοποιός
16. Γκρους Τάσος, μουσικοσυνθέτης
17. Δημητρίου Αλίντα, σκηνοθέτις
18. Δημητρίου Σωτήρης, ανθρωπολόγος
19. Δημητρούκα Αγαθή , συγγραφέας
20. Διαμαντίδης Κώστας, συγγραφέας
21. Δούκα Μάρω , συγγραφέας
22. Ζαφειροπούλου Λίντα, μουσική παραγωγός
23. Ζιόβας Γιώργος, ηθοποιός, ποιητής
24. Ζουλιάτης Κώστας, μουσικός
25. Ζουρούδης Δημήτρης, εικαστικός
26. Ιωαννίδου Αλεξάνδρα, σλαβολόγος
27. Ιωάννου Γιάννης μουσικοσυνθέτης
28. Καζαντζάκη Λήδα , τεχνοκριτικός
29. Καλαϊτζής Γιάννης, εικαστικός
30. Καπαρουδάκης Αποστόλης, δημοσιογράφος
31. Καπελώνης Κωστής, σκηνοθέτης- ηθοποιός
32. Καραμπέτη Καριοφιλιά, ηθοποιός
33. Καρτερός Θανάσης, δημοσιογράφος
34. Κασίτας Αντώνης, εικονολήπτης
35. Καρυστιάνη Ιωάννα , συγγραφέας
36. Κατζουράκης Δημήτρης, αρχιτέκτων
37. Κατζουράκης Κυριάκος, εικαστικός
38. Κιμπουρόπουλος Γιάννης , δημοσιογράφος
39. Κόγκος Γιώργος, Μουσικός
40. Κοκκίνου Μαρία, ζωγράφος
41. Κομνηνού Μαρία, πανεπιστημιακός
42. Κοντοδήμα Αριάννα, δικηγόρος
43. Κοροβέσης Περικλής, συγγραφέας
44. Κουβελάκης Στάθης, πανεπιστημιακός
45. Κουλλιά Καίτη, τραγουδίστρια
46. Κούνδουρος Δημήτρης, συγγραφέας
47. Κούνδουρος Νίκος, σκηνοθέτης
48. Κουτσούμπα Δέσποινα, αρχαιολόγος
49. Κοψίνη Χριστίνα, δημοσιογράφος
50. Κρεμμύδας Κώστας, ποιητής
51. Κωνσταντακόπουλος Δημήτρης, δημοσιογράφος, συγγραφέας
52. Κωνσταντόπουλος Θοδωρής, σκηνοθέτης
53. Λαπαβίτσας Κώστας, πανεπιστημιακός
54. Λουπάκη Ευγενία, δημοσιογράφος
55. Μανιάτης Γιώργος, πανεπιστημιακός
56. Μανιάτης Γιάννης-Ιόλαος, επιμελητής εκδόσεων
57. Μαρκέτος Σπύρος, πανεπιστημιακός
58. Ματζίρη Σωτηρία, κριτικός
59. Μαυρολέων Άννα, πανεπιστημιακός
60. Μιχαηλίδης Πέρης, θεατρικός σκηνοθέτης, ηθοποιός.
61. Μονδέλος Στέφανος, σκηνοθέτης
62. Μορταράκος Κυριάκος, εικαστικός
63. Μοσχοχωρίτου Όλγα, κριτικός θεάτρου, συγγραφέας
64. Μπιτσάκης Ευτύχης, πανεπιστημιακός
65. Ντέκα Μαρία, υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων
66. Παναγιωτοπούλου Δέσποινα, σκηνοθέτις
67. Πάντος- Κίκκος Στέφανος, αρχιτέκτων
68. Παπαδημητρίου Μάνια, ηθοποιός
69. Παπαδόπουλος Μάνος, σκηνοθέτης
70. Παπαθανασίου Νίκος, μουσικός
71. Παπακωνσταντίνου Πέτρος, δημοσιογράφος
72. Παπαχρήστος Δημήτρης, συγγραφέας
73. Πατέλης Δημήτρης, πανεπιστημιακός
74. Πολενάκης Λέανδρος, κριτικός, συγγραφέας
75. Πολέντας Μανώλης, δημοσιογράφος
76. Πολίτη Τζίνα, πανεπιστημιακός
77. Πολίτης Νίκος, σκηνογράφος,
78. Πουλοπούλου Κορνηλία , πανεπιστημιακός
79. Ραυτογιάννης Γιώργος, ειδικός δικανικός αναλυτής
80. Ρηγοπούλου Πέπη, πανεπιστημιακός
81. Ρούσης Γιώργος, πανεπιστημιακός
82. Σαγιάς Γιώργος, πανεπιστημιακός
83. Σαρλή Ευφροσύνη, εκπαιδευτικός
84. Σεβαστάκης Δημήτρης, ζωγράφος, πανεπιστημιακός
85. Σαχίνη Αγγελική, ιστορικός τέχνης
86. Σαχίνης Ξενής, εικαστικός
87. Σιατερλή Βέρα, εικαστικός
88. Σιατερλή Δήμητρα , εικαστικός
89. Σιάχος Μιχάλης, δημοσιογράφος
90. Σιούτη Τζένη , εκπαιδευτικός
91. Σκαμνάκης Θανάσης, δημοσιογράφος
92. Σκαρέντζος Νίκος, σκηνοθέτης
93. Σκλάβος Δημήτρης, σκηνοθέτης
94. Σούσης Ισαάκ, στιχουργός, ποιητής
95. Σπύρου Δημήτρης, σκηνοθέτης
96. Σταυρόπουλος Στάθης, δημοσιογράφος-σκιτσογράφος
97. Στεφανίδης Μάνος, ιστορικός τέχνης
98. Τακάκη Καλλιόπη, ηθοποιός
99. Τουλιάτος Νίκος, μουσικός
100. Τριανταφύλλου Μαρώ, συγγραφέας
101. Τρουλλινού Νίκη, συγγραφέας
102. Τσακνής Διονύσης, μουσικοσυνθέτης
103. Τσατά Βάνα, βιολόγος
104. Φουρίκης Χρήστος, ζωγράφος
105. Φραντζής Παναγιώτης, δημοσιογράφος
106. Χαραλάμπους Πάνος, εικαστικός, πανεπιστημιακός
107. Χαρβαλιάς Γιώργος, εικαστικός,πανεπιστημιακός
108. Χρύσης Αλέξανδρος, πανεπιστημιακός

'ΕΓΩ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ ΔΡΟΜΟ!'

του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Σουρεαλιστική φαρσοκωμωδία έζησε χθες η Ελλάδα από το μεσημέρι μέχρι λίγο πριν τις δέκα το βράδυ. Μέχρι να εκφωνήσει ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου το λακωνικό διάγγελμά του, όλοι οι Ελληνες και όλα τα τηλεοπτικά κανάλια συζητούσαν ποιος θα είναι από σήμερα ο... πρωθυπουργός της χώρας και δη οικουμενικής αποδοχής που θα αντικαθιστούσε τον Γ. Παπανδρέου - μια συζήτηση που πυροδοτήθηκε από τη στάση του... ίδιου του Γ. Παπανδρέου! Τελικά, αποδείχθηκαν φρούδες οι ελπίδες όσων πίστεψαν ότι ο πρωθυπουργός θα εγκατέλειπε οικειοθελώς το αξίωμά του.
"Εγώ θα συνεχίσω τον ίδιο δρόμο" δήλωσε απερίφραστα ο Γ. Παπανδρέου στο διάγγελμά του. Σήμερα θα σχηματίσει νέα κυβέρνηση και αύριο θα ζητήσει από τη Βουλή ψήφο εμπιστοσύνης, ανακοίνωσε. Ωδινεν όρος και έτεκε μυν - πολύς θόρυβος για το τίποτα δηλαδή. Ενας ασήμαντος ανασχηματισμός που δεν συμπεριλαμβάνει κανενός είδους αλλαγή πολιτικής. Από πλευράς επικοινωνιακής, σίγουρα ο χειρισμός ήταν εντυπωσιακός. Από πλευράς ουσίας πολιτικής, το απόλυτο μηδέν.
Ο πρωθυπουργός προσπάθησε να ρίξει την ευθύνη της δήθεν αποτυχίας σχηματισμού "οικουμενικής" στήριξης κυβέρνησης στη ΝΔ. Κατανοητή η ανάγκη του Γ. Παπανδρέου να βρει κάποιο πρόσχημα, αλλά φυσικά φαιδρή.
Από τη ΝΔ "τέθηκαν δημοσίως όροι που δεν μπορούν να γίνουν δεκτοί" είπε στο διάγγελμά του ο πρωθυπουργός. Οι όροι όμως που έθεσε ο Αντώνης Σαμαράς ήταν τρεις: πρώτον, να μην είναι πρωθυπουργός ο Γ. Παπανδρέου. Δεύτερον, η οικουμενική κυβέρνηση να έχει μοναδικό καθήκον την επαναδιαπραγμάτευση του νέου Μνημονίου. Τρίτον, μόλις ολοκληρώσει την επαναδιαπραγμάτευση (λογικά σε δύο - τρεις μήνες) να λήξει η θητεία της και να προκηρυχθούν εκλογές.
Ποιοι είναι επομένως οι όροι που δεν μπορούν να γίνουν δεκτοί; Δεν θέλει επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου ο πρωθυπουργός ή δεν θέλει να αφήσει το αξίωμά του; Μα τότε ζητάει συνενόχους στην πολιτική του, δεν επιζητεί ευρύτερη συνεννόηση. Ψάχνει για πολιτικούς ηγέτες τόσο ανόητους ώστε να δεχθούν να μοιραστούν την ευθύνη για τα Μνημόνια που συνομολογεί αποκλειστικά ο ίδιος με την ΕΕ και το ΔΝΤ! Προφανώς κανένας σοβαρός ηγέτης κόμματος δεν είναι διατεθειμένος να παίξει τέτοιο ρόλο, οπότε η προσπάθεια αυτή ήταν εξαρχής καταδικασμένη σε αποτυχία.
Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι η οικονομική κρίση έχει πλέον μετεξελιχθεί σε μείζονα πολιτική κρίση, η οποία επιτάθηκε από τους χθεσινούς χειρισμούς του πρωθυπουργού. Οταν όλη η Ελλάδα επί δώδεκα ώρες τουλάχιστον συζητούσε αν ο Γ. Παπανδρέου έχει ήδη παραιτηθεί ή όχι και κυκλοφορούσε λίστα με... "πρωθυπουργήσιμους" παράγοντες, είναι προφανές ότι το προσωπικό κύρος του Γ. Παπανδρέου και επομένως η ικανότητά του να κυβερνήσει τη χώρα έχει πληγεί ανεπανόρθωτα. Δεν νομίζουμε ότι θα μπορέσει ποτέ να ανακάμψει από τη χθεσινή περιπέτεια.
Πόσω μάλλον που το πραγματικό πρόβλημα του πρωθυπουργού δεν είναι οι όποιοι όροι του Α. Σαμαρά, αλλά οι εκατοντάδες χιλιάδες λαού που βρίσκονται στην πλατεία Συντάγματος και στις πλατείες της χώρας εκφράζοντας την ανυποχώρητη αντίθεσή τους προς το Μνημόνιο και απαιτώντας την αλλαγή της κυβερνητικής πολιτικής - πολλοί μάλιστα τάσσονται υπέρ της απομάκρυνσης της κυβέρνησης από την εξουσία. Η τελική απόφαση του πρωθυπουργού να κάνει έναν αδιάφορο για τους πολίτες ανασχηματισμό δεν πρόκειται φυσικά να αποθαρρύνει τους αγανακτισμένους ή να τους παραπλανήσει ως προς τις προθέσεις του να συνεχίσει μέχρι τελικής πτώσης την πολιτική εφαρμογής του Μνημονίου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον ελληνικό λαό.
Ο Γ. Παπανδρέου έχει κάθε δικαίωμα να συνεχίσει να κυβερνά τη χώρα μόνος του, χωρίς συνεργασίες και "οικουμενικές" κυβερνήσεις τεχνοκρατών. Ο λαός του έδωσε την αυτοδυναμία και όσο και αν η απόρριψη της πολιτικής που ασκεί είναι πλέον σχεδόν καθολική, εναπόκειται στον ίδιο τον πρωθυπουργό να σεβαστεί ή όχι τη λαϊκή θέληση, καταβάλλοντας βεβαίως το αντίστοιχο, βαρύτατο πολιτικό τίμημα.
ΔΙΕΞΟΔΟΣ
Ωριμάζει το αίτημα πρόωρων εκλογών
Οι χειρισμοί του πρωθυπουργού χθες αποκάλυψαν ότι δεν υπάρχει πλέον κανένα περιθώριο ευρύτερης συναίνεσης στην πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνησή του. Οπως και μέχρι τώρα, θα συνεχίσει μόνος του. Αυτό δεν θα συνιστούσε πρόβλημα, αν το ΠΑΣΟΚ εξακολουθούσε να διατηρεί την επαφή με τους ψηφοφόρους του. Αυτό όμως δεν συμβαίνει κατά κανέναν τρόπο. Η λαϊκή βάση της κυβέρνησης έχει συρρικνωθεί δραματικά εξαιτίας της κυβερνητικής πολιτικής του Μνημονίου, ίσως και στο μισό. Καθώς πλέον τόσο η ΝΔ όσο και το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ ζητούν πρόωρες βουλευτικές εκλογές, η βάση νομιμοποίησης της κυβερνητικής πολιτικής είναι ισχυρά μειοψηφική. Το αίτημα προσφυγής στις κάλπες ωριμάζει πολιτικά.

* Δημοσιεύτηκε στο ΕΘΝΟΣ την Πέμπτη 16 Ιουνίου
πηγή: ISKRA

Σάββατο 11 Ιουνίου 2011

Η μοναξιά του δρομέα μεγάλων αποστάσεων


Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Από το thepressproject.gr

Ο ιστορικός του μέλλοντος θα γράψει ότι ο Γιώργος Ανδρέα Παπανδρέου υπήρξε ηγέτης με πάθη. Όχι σαν εκείνα του πατέρα του, πάντως εξίσου ακατανίκητα. Οι κάτοικοι Ερυθραίας έχουν να λένε για την εμμονή του με το ποδήλατο (η οποία λίγο έλειψε να του κοστίσει μια τσακισμένη σπονδυλική στήλη) και το Λιμενικό Πόρου και ευρύτερου Αργοσαρωνικού για τις αμφιλεγόμενες επιδόσεις του στην κωπηλασία, που επιβάρυναν κατά τι το δημόσιο έλλειμμα με υπερωριακή απασχόληση σωστικού συνεργείου. Υπάρχει όμως και ένα πάθος που θα δυσκολευτούν να αμφισβητήσουν και οι πλέον κακόπιστοι: η προσήλωσή του σε μια ρηξικέλευθα νεωτερική αντίληψη περί Δημοκρατίας.

Η κατά ΓΑΠ υπέρβαση του γερασμένου κοινοβουλευτισμού εδράζεται σε δύο σκέλη: Την OpenGov.gr- Ανοιχτή Διακυβέρνηση στην τοπική διάλεκτο- και την άμεση δημοκρατία των δημοψηφισμάτων. Ως προς το πρώτο σκέλος, δεν χρειάζεται να φλυαρήσουμε. Πόσες φορές δεν ξενυχτήσαμε πάνω στο λάπτοπ παρακολουθώντας τις συναρπαστικές συνεδριάσεις του υπουργικού συμβουλίου, με την κ. Μπιρμπίλη να αγορεύει για τους ημιυπαίθριους και τον κ. Πάγκαλο να εξανίσταται για τα προβλήματα του Δήμου Καλυβίων Θορικού;

Παραδόξως, αυτή η τόσο επαναστατική μορφή OpenGov εξέλιπε όταν το ίδιο υπουργικό συμβούλιο άρχισε να συζητάει επί εννέα και δέκα ώρες το Μνημόνιο ΙΙ, δηλαδή την απόλυση δεκάδων και εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων και την εκποίηση του εθνικού πλούτου- τόσο εξευτελιστική, που και οι φίλοι του ΓΑΠ να τον ξεφωνίζουν με τον πλέον προσβλητικό τρόπο: «Η Ελλάδα στον πλειστηριασμό», έγραψαν οι Financial Times, «Η Ελλάδα πουλάει φτηνά και η Γερμανία την αγοράζει», ήταν ο τίτλος της Wall Street Journal. Φαίνεται ότι η «Ανοιχτή Διακυβέρνηση» είναι σαν την τραπεζική πίστωση, για την οποία ένας σπουδαίος οικονομολόγος είχε πει ότι «μοιάζει με την ομπρέλα που σου τη δίνουν όταν ο καιρός είναι αίθριος και σου την παίρνουν πίσω όταν αρχίζει να βρέχει». Ή αλλοιώς, όπως έγραφε ένα σύνθημα των Ισπανών «Αγανακτισμένων»: Error 404- Democracy Not Found.

Όσο για το δεύτερο σκέλος της συντελούμενης θεσμικής επανάστασης, την άμεση, δημοψηφισματική δημοκρατία, ο ΓΑΠ είχε δώσει δείγματα γραφής σε ανύποπτο χρόνο, προτού ακόμη γίνει πρωθυπουργός, από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε/παρέλαβε/κληρονόμησε την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Το περίφημο δακτυλίδι που του πέρασε ο Κ. Σημίτης στην οδό Αναγνωστοπούλου δεν του ήταν αρκετό. Προχώρησε πάραυτα σε παλλαϊκό δημοψήφισμα (δημιουργώντας και τον παγκοσμίως πρωτότυπο θεσμό των «φίλων» του κόμματος, κάτι σαν πιο light και πιο low budget εκδοχή του full time κομματικού μέλους) για να αποκτήσει την ποθητή νομιμοποίηση. Βεβαίως ήταν τότε μοναδικός υποψήφιος, αλλά αυτό δεν μειώνει τη βαρύτητα της συντελεσθείσας θεσμικής επανάστασης.

Αυτές τις μέρες ο πρωθυπουργός φαίνεται έτοιμος για ένα δεύτερο άλμα στο δρόμο προς την επανίδρυση της Δημοκρατίας μας. Πρώτα στη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών με τον κ. Παπούλια και ύστερα στην ClosedGov.gr συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου, έριξε, μεταξύ τυρού και αχλαδιού, την ιδέα του δημοψηφίσματος με ένα ερώτημα που παραμένει στην ακριβή του διατύπωση αδιευκρίνιστο, φαίνεται όμως ότι σε χονδρές γραμμές θα λέει: «Μου δίνετε την άδεια να σας κάνω ό,τι γουστάρουν οι δανειστές μας ή βγαίνουμε αύριο το πρωί από το ευρώ και κηρύσσουμε πτώχευση»; Κάτι σαν κι αυτό που είχε εισηγηθεί από τις Βρυξέλλες η κ. Δαμανάκη, την οποία αδίκως έσπευσαν να υποτιμήσουν οι γνωστοί εξυπνάκηδες των Αθηνών. Είναι φανερό ότι η Επίτροπος Αλιείας αισθάνεται στο πρωθυπουργικό περιβάλλον σαν το ψάρι στο νερό του.

Τα ερωτήματα του ανυποψίαστου παρατηρητή έρχονται αβίαστα: Ποια αλογόμυγα τσίμπησε τον ΓΑΠ και αναζητά ξαφνικά λαϊκή νομιμοποίηση στο ευρώ; Μήπως ρώτησαν κανένα όταν ψήφιζαν τη συνθήκη του Μάαστριχτ, την ένταξη στην ΟΝΕ, την υιοθέτηση του ευρώ ή τη συνθήκη της Λισαβώνας; Γιατί τώρα, σε μια στιγμή όπου κανένα κόμμα ή απόκομμα που εκπροσωπείται στη Βουλή δεν θέτει ζήτημα εξόδου από το ευρώ;- μέχρι και η κ. Παπαρήγα, για λόγους που αυτή θα γνωρίζει καλύτερα, δήλωσε ότι κάτι τέτοιο θα ήταν «καταστροφικό» αν γινόταν σήμερα, υπό τις υφιστάμενες συνθήκες. Ποια λογική μπορεί να δικαιολογήσει το δίλημμα «Μνημόνιο ΙΙ ή έξω από ευρώ» περισσότερο από τα διλήμματα «βουβωνική πανώλη ή ευρώ», «ισόβιος πρωθυπουργός ο Πάγκαλος ή ευρώ» και πάει λέγοντας; Αν αυτό που επιζητεί ο ΓΑΠ είναι η λαϊκή νομιμοποίηση στην πολιτική του γιατί δεν τη ζητάει ευθέως με τους δύο τρόπους που του είναι διαθέσιμοι: Είτε να θέσει σε δημοψήφισμα τα Μνημόνια Ι και ΙΙ, είτε να προχωρήσει σε πρόωρες εκλογές;

Η απάντηση σε όλα αυτά είναι μάλλον απλή. Ο ΓΑΠ, η πολιτική κάστα και η οικονομική ολιγαρχία που εκπροσωπεί έχουν πανικοβληθεί βλέποντας την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα, την Κέρκυρα, τα Χανιά κι άλλες μεγάλες πόλεις, τη μία μετά την άλλη, να μετατρέπονται σε ακυβέρνητες πολιτείες. Οι «Αγανακτισμένοι», το τεράστιο πλήθος όχι των «συνήθων υπόπτων» της Αριστεράς, αλλά των απλών ανθρώπων του μόχθου και της αγωνίας, οι πιο πολλοί «κοψοχέρηδες» των δύο κομμάτων εξουσίας που τους κυνηγάνε όπου βρεθούν κι όπου σταθούν, έτσι που να νοιώθουν σαν εκπρόσωποι κατοχικής δύναμης σε κατεχόμενη χώρα- όλα αυτά φέρνουν έναν αέρα «Αργεντινής» στην Ελλάδα και η έκρηξη είναι θέμα χρόνου, αν δεν γίνει τώρα, θα γίνει αύριο, αν δεν γίνει αύριο, θα γίνει μεθαύριο, πάντως θα γίνει και δεν θα είναι καθόλου όμορφη για τους κυβερνώντες.

Απέναντι σ’ αυτή την κατάσταση, ο ΓΑΠ και οι υποστηρικτές του έχουν δύο επιλογές: Η μία είναι να επιχειρήσουν μια «δημοκρατική» εκτόνωση, στο στιλ του Ντε Γκωλ μετά τον Μάη του ’68, με κάποιου είδους προσφυγή στις κάλπες. Μόνο που ο ΓΑΠ δεν είναι Ντε Γκωλ και η κυβέρνησή του δεν έχει τίποτα να δώσει στο οργισμένο πλήθος, όπως έκανε ο Γάλλος ηγέτης, για να το εκτονώσει, αντίθετα κάθε μέρα του παίρνει ακόμη περισσότερα. Υπό αυτές τις συνθήκες, αν πάει στις εκλογές κινδυνεύει να παρασύρει το ΠΑΣΟΚ όχι σε ήττα, αλλά σε διάλυση, ενώ αν πάει σε δημοψήφισμα κινδυνεύει να εισπράξει «όχι» ακόμη κι αν το ερώτημα που θα θέσει είναι «συμφωνείτε ότι ο ήλιος ανατέλλει από την ανατολή και δύει στη δύση» ή «συμφωνείτε ότι 2+2=4»;

Με αυτά τα δεδομένα, ο ΓΑΠ θα αναγκαστεί πιθανότατα να συρθεί στη δεύτερη λύση, στο Plan B που του υποδεικνύουν ήδη ισχυρά συγκροτήματα του Τύπου: Κάποιου είδους απολυταρχική εκτροπή, με συνδυασμό προβοκάτσιας (μια δεύτερη «Μαρφίν») ωμής καταστολής διαδηλωτών και απεργών, χάους και καταστροφών που θα οδηγήσει σε κήρυξη κατάστασης εκτάκτου ανάγκης. Ήδη η Θεσσαλονίκη ζει μέρες Φρειδερίκης και Παπάγου με την απαγόρευση συγκέντρωσης του Μίκη Θεοδωράκη και του κινήματός του από τον «προοδευτικό» Μπουτάρη (τον οποίο ψήφισαν και πολλοί αριστεροί), ενώ στο Κιλκίς είχαμε άσκηση ελληνικού στρατού και ΝΑΤΟϊκών με σενάριο την αντιμετώπιση εσωτερικών ταραχών.

Είναι πολύ πιθανό, όμως, η καταστολή να αποδειχθεί μπούμερανγκ για τους εμπνευστές της κι η πραγματική «άμεση Δημοκρατία» που γεννιέται στις πλατείες και τους δρόμους να θεριέψει και να καταπιεί τους εχθρούς της. Σαν έτοιμος από καιρό, ο Μαραθωνοδρόμος- Μπάτμαν που μια κακή μοίρα τον έκανε πρωθυπουργό της Ελλάδας, θα πετάξει στον ουρανό αυτής της χώρας που ποτέ του δεν χώνεψε, θα ανταποδώσει τον ευγενικό χαιρετισμό της ανοιχτής παλάμης σ’ αυτό το πλήθος που πάντα τον κορόιδευε για να κλείσει αυτό το σύντομο, κατάμαυρο κεφάλαιο της ελληνικής ιστορίας με την υποσημείωση: Ποτέ ένας τόσο μικρός άνθρωπος δεν έκανε τόσο μεγάλο κακό και ποτέ τόσο λίγοι δεν εξευτέλισαν τόσο πολύ, τόσο πολλούς…

πηγή: ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΒΗΜΑ
ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΒΗΜΑ