Να βγούμε ξανά στους δρόμους που χρωματίζουν τα όνειρά μας. (Αντώνης Κασίτας)

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ 3^Ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΝΑΡ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

                    ΑΘΗΝΑ   ΓΕΩΠΟΝΙΚΟ ΠΑΗΠΕΣΤΗΜΙΟ 1-2-3/12/ 2017

                                                                       

  ΑΝΤΏΝΗΣ ΚΑΣΙΤΑΣ

      Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες,

Θα είμαι ολιγόλογος, όχι γιατί ‘’το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν’’ , απλά γιατί μου αρέσει να είμαι σύντομος και να εμβαθύνω στα σημαίνοντα. 

        Διαβάζω από την εισήγηση: …«Με βάση όλα αυτά, ωριμάζει η ανάγκη τομής μέσα στο ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση. Χρειαζόμαστε μια πολιτιστική επανάσταση, ένα δημιουργικό σοκ για μια συνολική αναβάθμιση και αναπροσανατολισμό της στρατηγικής, πολιτικής, οργανωτικής, και συντροφικής κουλτούρας, που όπως έχει διαμορφωθεί επιδρά σε μεγάλο βαθμό πλέον καθηλωτικά»…

           Αρκετές φορές ήρθα σε αντίθεση, μεταξύ των άλλων,  με τις θέσεις της πολιτικής επιτροπής για το συνέδριο για το ζήτημα ‘’Πολιτισμός’’, μισή σελίδα όλη κι όλη στις 115 σελίδες που αποτελούν τον τόμο των θέσεων. Στέκομαι στο: …«επιδρά καθηλωτικά»… Είναι η πρώτη φορά που αναφέρεται σε πολιτικό κείμενο ότι: ‘’η κουλτούρα’’ επιδρά καθηλωτικά. Έχουμε αναλογιστεί γιατί συμβαίνει αυτό; Έχουμε αναλογιστεί τι σημαίνει η έννοια ‘’πολιτισμός διαλεκτικά’’;  Νομίζω πως όχι, γιατί πολύ απλά πολιτισμός είναι ο τρόπος ζωής που καθορίζει τις κοινωνικές σχέσεις του ατόμου προς ‘’τον άλλον ‘’ και προς το σύνολο.

          Έχουμε κάνει τσιτάτο μας το ‘’Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα’’, μήπως ήρθε η ώρα να προσθέσουμε την λέξη πολιτισμικός – σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα; Απλά γιατί το έχουμε ξεχάσει παντελώς ότι ο σοσιαλισμός και ο κομμουνισμός που ευαγγελιζόμαστε, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια κοινωνία που θα έχει αλλάξει τρόπο ζωής, –πολιτισμό  διαλεκτικά –  Από τη φύση του ο πολιτισμός είναι απελευθερωτικός, δεν θα μπορούσε να ήταν κάτι διαφορετικό, γιατί αυτή η έννοια είναι που δίνει την απαραίτητη ώθηση στην κοινωνία για ανατροπές, είναι το πετρέλαιο της ατμομηχανής που θέλουμε να μας ταξιδέψει μακριά, να κατακτήσουμε το μέλλον. 

          Ερωτώ: ‘’Είμαστε εντός του μέλλοντός μας’’, που τόσο εύστοχα γράφει ο ποιητής; Είμαι άνθρωπος που πιστεύω στη διαφωνία,  χωρίς τις διαφωνίες μας δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε ούτε  βήμα μπροστά. Αυτή είναι άλλωστε  και η γοητεία της αριστεράς, οι διαφωνίες… Ο σκοπός και το ζητούμενο της διαλεκτικής. Το ζήτημα όμως είναι πως εκφράζονται αυτές οι διαφωνίες, κατά πόσον γίνονται αφετηρία ενός γόνιμου διαλόγου, ή απλά μένουν στείρες αντιπαραθέσεις. Με μια κουβέντα δηλαδή: έχουμε πολιτισμό για να οδηγηθούμε ξανά στη δόκιμη έκφραση ‘’πολιτικός πολιτισμός’’ και να μη μένουν οι διαφωνίες, στείρες  αντιπαραθέσεις; Για να συμβεί αυτό  όμως πρέπει να συμβάλουν όλες οι διαφωνούσες πλευρές. Δυστυχώς η κατάρα της αριστεράς μας κατατρέχει συνεχώς, έναν αιώνα τώρα όπως η ίδια κατάρα κατέτρεχε το οποιοδήποτε επαναστατικό κίνημα εδημιουργείτο στην ιστορία του ανθρώπου,  ‘’πολιτική ανθρωποφαγία’’…

           Αυτή η κατάρα δυστυχώς, έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο συγκρουσιακό ανάμεσά μας, που ο καθένας πια νομίζει ότι είναι αυτός ο μόνος κομιστής της απόλυτης επαναστατικής αλήθειας. Ε! Λοιπόν, όποιος νομίζει ότι κατέχει την επαναστατική αλήθεια και τον δρόμο που θα με οδηγήσει σε αυτήν, ας μου την πει και μένα που είμαι αδαής μήπως φωτιστώ κι εγώ λίγο. Σαφώς και ονειρεύομαι έναν πολιτικό χώρο με επίσημες ιδεολογικές πλατφόρμες, μην πάει το μυαλό σας στο συνονθύλευμα του ΣΥΡΙΖΑ,  εννοώ πλατφόρμες που θα βοηθούν στο διάλογο για την προώθηση των ζητημάτων της ταξικής πάλης, σε έναν δρόμο προς τις επαναστατικές διαδικασίες.

           Από τις επίσημες ιδεολογικές πλατφόρμες όμως μέχρι τις ίντριγκες υπάρχει βάθος αμέτρητον.  Αισθάνομαι πολύ καλά που οι εικοσιένα σύντροφοι κατέθεσαν μία διαφορετική πρόταση διαλόγου για το συνέδριο και εύχομαι να συνεχίσουμε να λειτουργούμε με αυτόν τον τρόπο,  μακάρι να δημιουργηθούν και άλλες τέτοιες πλατφόρμες,  μόνο έτσι μπορώ να το δω και χαίρομαι που υπάρχει. Δεν έχει καμία σημασία αν συμφωνώ ή διαφωνώ μαζί τους, σημασία έχει ότι υπάρχουν και θα πρέπει να συνεχίσουν να υπάρχουν, γιατί απλά με βοηθούν, με προβληματίζουν, μου δείχνουν μια άλλη πολιτική σκέψη.

           Ακούστηκε μέσα σε αυτή την αίθουσα ψιθυριστά η φράση: «να προσπαθήσουμε να βγούμε από την εσωστρέφειά μας». Αυτή η φράση πρέπει να γίνει κραυγή που θα μας συνταράξει όλους μέχρι τα μύχια του είναι μας.  Πως καταφέρνει όμως ένας πολιτικός φορέας να ξεφύγει από την εσωστρέφειά του και να γίνει εξωστρεφής; Απλά με τον διάλογο και αντίθεση των απόψεων. Δρόμοι σκληροπυρηνικοί  και της  απολυτότητας δεν έχουν θέση σε αυτή τη διαδικασία.

            Η τόσο ελπιδοφόρα προσπάθεια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ το 2009,  καταλάβαμε πώς έφτασε στο σημερινό σημείο; Μήπως ο κόσμος κάτι ψυχανεμίστηκε και μας τοποθέτησε στο περιθώριο που μας έχει τοποθετήσει; Να μην πλατειάζω, πράγματα γνωστά σε όλους και ακόμα, πως αγόμαστε και φερόμαστε από κάποιο κόμμα φορέα. Και δεν είναι μόνο αυτό, ποτέ δεν πέρασε στη βάση, στις τοπικές επιτροπές, το οτιδήποτε συζητιέται στο συντονιστικό. Οι μεγάλοι ηγέτες του συντονιστικού από τη μία και εμείς οι υπόλοιποι οι πληβείοι…

          Πάμε μπροστά λοιπόν, κοιτάζουμε μπροστά και το μέλλον μας προσκαλεί και μας προκαλεί. Ο Κομμουνιστικός φορέας – κόμμα που έπρεπε να είχε δημιουργηθεί χτες προβάλει μπροστά μας. Οι διαθέσεις μας πρέπει να είναι άγριες για αυτό το μέλλον που προσδοκούμε. Όμως ένα πράγμα χρειάζεται να έχουμε κατά νου, να αφήσουμε τις σκουριές που κουβαλάμε πίσω και να φτιάξουμε ένα κόμμα πρότυπο, της πρωτοπορίας, που θα αρχίσει να μας οδηγεί σε νίκες. Αρκετές ήττες φάγαμε, δυστυχώς με πάρα πολλά αυτογκόλ. 

        Το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε είναι ότι συνηθίσαμε στο άσχημο και το άσχημα είναι αντιδραστικό…  Καιρός να αρχίσουμε να αναζητούμε και ‘’κάτι το ωραίον’’… Συνηθίσαμε να βλέπουμε ‘’Μόριες’’ και ‘’Ειδομένες’’, την απόλυτη βαρβαρότητα από άνθρωπο σε άνθρωπο, τα σύγχρονα Γκουαντανάμο… Καιρός και να πάψουμε να τα βάζουμε εργαζόμενοι εναντίον εργαζομένων, όπως πάει να γίνει σήμερα, με κοινωνικούς αυτοματισμούς, στην εκπαίδευση και το νομοσχέδιο της φορμόλης του υπουργείου που προσπαθεί να εξευτελίσει εντελώς την έννοια ‘’δάσκαλος’’, να το κάνουμε κουρελόχαρτο. «Παιδία και πολιτισμός να γίνουν ξανά ταυτόσημες έννοιες».

             Ας αναλογιστούμε τις ευθύνες μας ΠΡΙΝ τα μεγάλα γεγονότα που επέρχονται με κύριο γνώμονα και οδηγό τον πολιτισμό το μεγαλύτερο εργαλείο της διαλεκτικής. Προτείνω λοιπόν και το θεωρώ μεγάλη αναγκαιότητα, τη δημιουργία ενός ραδιοφώνου, σήμερα που η τεχνολογία τείνει να γίνει το σκοινί που θα μας πουλήσει ο καπιταλισμός για να τον κρεμάσουμε. Ραδιόφωνο των τεχνών, των κινημάτων, των συλλογικοτήτων, της δράσης, της διαφωνίας και της σκέψης. Ραδιόφωνο για το περιβάλλον. Με κάτι τέτοιους τρόπους θα μπορέσουμε σιγά – σιγά να βγούμε από την εσωστρέφειά μας για να προσφέρουμε στην κοινωνία αυτό που έχουμε υποχρέωση να προσφέρουμε αν θέλουμε να λέμε ότι υπαγόμαστε στην πρωτοπορία. Μπορούμε να πετύχουμε, απόδειξη το εγχείρημα των ‘’Τετραδίων Μαρξισμού’’. Δυνατότητες υπάρχουν τεράστιες αρκεί να βγούμε ξανά στους δρόμους που χρωματίζουν τα όνειρά μας. –